Δημήτρης Ιατρόπουλος: ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ (αφιερωμένη στην Κυρία Μαρία Ευθυμίου..)

Στρατηγέ,
ένα ξανθό τριαντάφυλλο ικετεύει για μια στάλα oξυγόνο
ένα αγόρι υποκλίνεται μπροστά στο δέος της εφηβείας του,
ένα παντελόνι χωρίς πόδια τραμπαλίζεται στον άνεμο,
μια μακρινή σειρά από υποψίες ανεβαίνει αργά στον ορίζοντα
μα είναι τάχα ετούτη η πατρίδα μας, Στρατηγέ;

https://www.facebook.com/opoihths/posts/153162143014816?__tn__=K-R
Πού πήγανε τα αμπέλια και τα λιοστάσια;
Πού πήγαν τα τραγούδια των στρατιωτών;
Πού πήγανε οι ψαλμουδιές των γλάρων στα μεσοπέλαγα;
Πού πήγαν οι ηρωικές κραυγές
των λευκών σελίδων της Ιστορίας μας,
Πού πήγε ο τόπος μας Στρατηγέ;
Έφυγε, κυνήγα τον, πιάστε τον!
Συλλαμβάνεσαι, Ελλάδα συλλαμβάνεσαι,
φυλακίζεσαι στα όνειρά μου,
σε κρύβω από τους νόμους σου,
σε προστατεύω απ τους δικαστές σου,
σε καταχωνιάζω από τους αστυνόμους σου,
να μη σε βρουν οι πολιτικάντηδες
και σε μοσχοπουλήσουν,
να μη σε ξετρυπώσουν οι Εμπόροι της Φρίκης
και σε μαστουρώσουν με λιβάνι
ποτισμένο στο πετρέλαιο και στην ηρωίνη!
Στρατηγέ μου, τι θα γίνουμε χωρίς Εμάς;
Τι να γράψουν Στρατηγέ οι νέοι ποιητές μου;
Σέρνουν τα χέρια τους στο πληκτρολόγιο
και αγριεύουν τα πλήκτρα,
πάνε να χαϊδέψουν ένα κρινάκι και μαραίνεται
βουρκώνουν κι οι γιατροί τους δίνουνε κολλύριο,
στενάζουν κι οι γιατροί τους γράφουνε σιρόπια,
σκοντάφτουν πικραμένοι πάνω στις αρχαίες πέτρες
και τους συλλαμβάνουν για αρχαιοκαπηλία,
αγναντεύουν το ματωμένο δειλινό στις κορυφογραμμές
και οι μπάτσοι με τα μαύρα κολάρα,
τους σπρώχνουν στο νοσοκομειακό..
Στρατηγέ μου, πού ξέρεις, μπορεί απόψε το βράδυ,
κάποιος μερακλής να ερεθιστεί περίεργα από το κόλπο μας,
και να σπάσει ένα ποτήρι, να σκίσει ένα πουκάμισο,
να βάλει τα γέλια σε κάποιον επικήδειο,
να τραβήξει τον πεθαμένο απ την κάσα
να τον πάρει μαζί του ψηλά
και να φύγουνε κοσμοδρομικά προς τ’ άστρα
μ’ ένα βιολί στραντιβάριους στο χέρι,
και να πετάνε στον κοσμάκη προκηρύξεις
από φύλλα ροδακινιάς και ροδοπέταλα..
Πού ξέρεις Στρατηγέ, δεν πέθανε η Ποίηση,
τα χρόνια γίνονται καιρός
και ο καιρός εποχή
κι η εποχή περίοδος..
Κοκκίνισε Στρατηγέ η γειτονιά των μυστικών,
θα αλλάξουν όλα,
ας κάνουμε και πάλι υπομονή..
Μην κλείνεις τα μάτια σου Γεώργιε Καραϊσκάκη!
Έχεις πολλά χιλιόμετρα μέσα σου ακόμα..
Κρέμασες το μαύρο γιλέκο σου
σημαία για τις πουτάνες,
τους φορτηγατζήδες
και τα απαράμιλλα γαλάζια όνειρα,
τα αλλιώτικα δικά μας,
που στραφταλίζουνε σαν παιδικά ευχαριστώ
και δώρα που γεμίζουν αυτή τη νύχτα,
έτσι που κρέμεται, σφαγμένη κάλτσα απ’ το ταβάνι..
Στρατηγέ η μέγγενη με σφίγγει! Θα ντήνε σπάσω ωρέ!
Δεν έχω πια παραδοχές, Αητέ παλληκαρά μου!
Παραμάσχαλα στον ύπνο των Δικαίων
χαλαρωμένος ακουμπάς, στο άγριο μέλλον,
κι είμαστε όλοι εδώ, παρόντες, βάλε μας στη σειρά,
καμάρωσε μας, είμαστε η λεγεώνα της παράνομης ελπίδας:
-Ο Αλκιβιάδης, ο Ρεμπώ, ο Σπάρτακος, ο Βερν,
ο Μαγιακόφσκι, ο Αρτώ, η Φρύνη, η Ρόζα Λούξεμπουργκ,
ο Φρανσουά Βιγιόν, ο Γκουεβάρα, η Τζάνις Τσόπλιν,
ο Ροβεσπιέρος, ο Τζακ Κέρουακ κι ο Γκουρτζίεφ ,
ο Άρης, ο Γκάντι, ο Λουμούμπα,
Κι Εσύ κι ο Άλντους Χάξλεϋ, και ο Τζιορντάνο Μπρούνο..
Κι εγώ ρε μάγκα, εκεί, σε μιαν ακρούλα, ταπεινή!
Θρασύς και απαράδεκτος αλήτης
ντυμένος τη μεταξωτή μου επιτυχία
να ιερουργώ σαν καρμπονάρος συνωμότης
τις νύχτες που οι υπάλληλοι κοιμούνται..
Σαν σβήσουνε τα φώτα όλης της πόλης,
κι αγγίξουνε τα όρια οι συνθήκες.
Φωτιά να βάζω ύπουλα στα σπίτια
να μη μπορεί να με συλλάβει ο δραγάτης
να κολυμπάω στη γαλάζια φαντασία
στα εργαστήρια της υπέρβασης του τρόμου..
Χιλιομετρώντας το ταξίδι σου το διάφανο
και συμπληρώνοντας ό,τι άφησες στη μέση..
Ε, εσύ, Καραϊσκάκη! Νομίζω, κάτι τρέχει!
Βλέπω ολοκόκκινες ασπίδες να προβάλουν
βλέπω αρχάγγελους με σκάφανδρα ντυμένους
και οπλισμένους με πανάρχαιες απόψεις
που τις ξεθάβει αρμονικά, ο γέρο-Χρόνος,
να εφτακλειδώνουνε τα μυστικά στο κάστρο,
ως να περάσει των κρετίνων η φοβία
μέχρι να πέσουν στο ταψί, όλα τα ‘ αστέρια
και να μιλήσουν τα βουνά, που τόσα ξέρουν!
Βλέπω, Καραϊσκάκη μου, ν’ ανθίζει ένα σιχτίρι
το μπαϊράκι μας τινάζουμε και πάλι,
εμείς που ζήσαμε προτού να γεννηθούμε
και γεννηθήκαμε γι’ αυτούς που πάντα ζούνε!
Γεια σου γενναίε Στρατηγέ, κοιμήσου λίγο ακόμα
και με τα χέρια μου θαρθώ να σε ξυπνήσω,
να εναρμονίσουμε το χάος μες στο Χάος
και της Αβύσσου να μετρήσουμε το μπόι,
ψέλνοντας στους πέντε ανέμους τους ταξιδευτές,
το Θούριο της Ανατροπής που χρόνια ψάχνεις..
*** Στο επισυναπτόμενο βίντεο, ο Γιώργος Ζωγράφος ερμηνεύει το ποίημα του Δημήτρη Ιατρόπουλου “Οι έξι φίλοι των αλόγων” σε μουσική του Νίκου Μαμαγκάκη, από το έργο του συνθέτη:”Έλληνες Ποιητές”.. ***
https://youtu.be/Z-F9s5KjJYI