Δεν ξέρω το γιατί αλλά σήμερα ήθελα να μοιραστώ με τους φίλους μου στο Olympia μια προσωπική στιγμή.
Χθες βραδύ άκουσα την 17 χρονών κόρη μου να κλαίει αθόρυβα. Ανέβηκα στο δωμάτιο και την αγκάλιασα σφιχτά. Το αγόρι της έφυγε για την Ιταλία να σπουδάσει. Δεν υπήρξαν υποσχέσεις για το αύριο. Μονό ο χωρισμός του τώρα.
Ασυνείδητα είδα ένα αγόρι στην πρύμη του Olympia – το καράβι που έπαιρνε εκείνη την εποχή τους μετανάστες – να κοιτάξει τους άνδρες του λιμανιού να λύνουν τα σχοινιά και το καράβι σιγά να απομακρύνεται από την αποβάθρα. Κοίταζε με θλίψη ένα κορίτσι στην αποβάθρα , την Ελληνική σημαία να κυματίζει σόλο το λιμάνι –ήταν 25 Μαρτίου – και ήξερε ότι δεν θα τα έβλεπε αυτά για πολύ καιρό.
Δεν ξέρω αν το έχετε νιώσει αυτό το συναίσθημα. Ξεριζώνονται όλα και έχεις μονό ένα κενό. Μονό η νοσταλγία μένει και ελπίζεις ότι είναι προσωρινό αυτό που ζεις.
Δεν θέλω τα παιδιά μας να νιώσουν αυτό το αίσθημα. Ίσως αυτή είναι η κινητήρια δύναμη που με κάνει να γράφω και να πολεμώ αυτούς που με τις πράξεις τους κάνουν τα παιδιά μας να αισθάνονται σήμερα όπως εκείνο το αγόρι στην πρύμη του Olympia.
The bondholder