Του Βρισκόμαστε σε ένα από τα πλέον εφιαλτικά σταυροδρόμια της ιστορίας. Και είναι εφιαλτικό όχι μόνο γιατί το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε αποσύνθεση και σε βαθύ, παρατεταμένο αδιέξοδο, αλλά και διότι δεν υπάρχουν λαϊκά κινήματα και πολιτικές δυνάμεις που να προωθούν και να οργανώνουν μια εναλλακτική λύση και προοπτική, μια άλλη κοινωνική διέξοδο.
Τέτοιες καταστάσεις οδηγούν σε πολέμους και ανθρωποσφαγές, σε ζοφερούς ολοκληρωτισμούς…
Σήμερα, είναι τέτοιοι οι οικονομικοί όροι, που αποτρέπουν μια παγκόσμια σύρραξη μεταξύ των ισχυρών κρατών, τουλάχιστον στη φάση αυτή.
Οι υπερεθνικοί κολοσσοί στέκονται πάνω από τα ξεχωριστά κράτη και δεν μπορούν να κηρύξουν τον πόλεμο εναντίον των εαυτών τους που λειτουργούν σε κάθε τέτοιο κράτος.
Υπάρχουν οικονομικοί κολοσσοί που διαπλέκονται μεταξύ τους και απλώνονται σαν «ιστός της αράχνης» παγκοσμίως, με ισχυρές προσβάσεις στα ξεχωριστά ιμπεριαλιστικά κράτη.
Αυτοί οι «ιστοί της αράχνης» θέλουν να επιβάλλουν την παγκόσμια κηδεμονία τους και αυτοκρατορία τους, αλλά αυτό προϋποθέτει την κατάλυση των εθνικών κρατών και των ισχυρών ιμπεριαλιστικών κρατών.
Η κατάλυση αυτή δεν μπορεί να γίνει με πόλεμο κατά των ισχυρών κρατών, διότι καταστρέφονται και οι «ιστοί».
Η Νέα Τάξη είναι ακριβώς αυτοί οι υπερεθνικοί «ιστοί» που θέλουν να επιβάλλουν ένα παγκόσμιο ΚΡΑΤΟΣ.
Αυτές οι οικονομικές προϋποθέσεις του καπιταλισμού ωθούν στην επιβολή ενός παγκόσμιου κράτους. Όπως είναι φυσικό, οι ΗΠΑ, η πιο ισχυρή ιμπεριαλιστική δύναμη, προσπαθεί να αξιοποιήσει αυτές τις «συνθήκες».
Οι ΗΠΑ, λοιπόν, επιχειρούν, με βάση τον ηγεμονικό ιμπεριαλισμό τους να αποτελέσουν τον αυτοκράτορα αυτού του παγκόσμιου κράτους, σε βάρος των άλλων.
Εδώ ακριβώς προκύπτουν και οι ανυπέρβλητες δυσκολίες και οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.
Αντιθέσεις πολυεδρικές:
α) Μεταξύ των ίδιων των υπερεθνικών μονοπωλίων. Δηλαδή εντός του «ιστού της αράχνης» των διαπλεκόμενων υπερεθνικών κολοσσών.
β). Οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στις υπερεθνικές εταιρείες και στις ισχυρές εταιρείες (μονοπωλιακές και αυτές) των ιμπεριαλιστικών «εθνικών» εδρών».
Τα ιμπεριαλιστικά μονοπώλια των ισχυρών κρατών (Γερμανία, Γαλλία κ.λπ) ναι μεν μπορεί να διαπλέκονται πλανητικά, αποτελούν, ωστόσο, ισχυρές κρατικές οικονομικές μονάδες ή στηρίζονται στα κράτη τους.
γ). Αντιθέσεις μεταξύ περιφερειακών τομέων της παγκοσμιοποίησης σε σχεδιασμούς, σε γεωπολιτικές στρατηγικές, σε αλλαγές συσχετισμών κ.λπ.
Αντιθέσεις ποικίλες μεταξύ των γεωπολιτικών χώρων Ευρώπης-Αμερικής-Ρωσίας-Κίνας-Τουρκίας (που φιλοδοξεί να «πλασαριστεί ως ηγεμονική συνιστώσα στο νεοταξικό κράτος του αύριο), κ.λπ.
Αυτά όλα αποτρέπουν ένα γενικευμένο παγκόσμιο πόλεμο (Γ΄ Παγκόσμιο), αλλά πυροδοτούν και γενικεύουν περιφερειακούς πολέμους.
Η διέξοδος σε αυτή την αδιέξοδη καπιταλιστική κρίση είναι η επέκταση των περιφερειακών πολέμων.
Τα αδιέξοδα της κρίσης και των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που ολοένα θα οξύνονται θα οδηγούν σε πολεμικές επιχειρήσεις στους πιο αδύνατους κρίκους.
Τα Βαλκάνια είναι ένας από αυτούς τους «αδύνατους κρίκους», όπου συγκρούονται Αμερική-Ευρώπη-Ρωσία-Τουρκία.
Ιδιαίτερα αδύνατος κρίκος είναι η Ελλάδα.
Εδώ θα ζήσουμε εφιάλτες…
Γι’ αυτό λέμε σοβαρή και σε βάθος πολιτική δουλειά και όχι παιχνίδι αναθεμάτων, συνθημάτων, πατριδοκαπηλίας και γλυκερής εκλογικής δημαγωγίας: Αυτά είναι παραισθησιογόνα.
Χρειάζεται η οργάνωση Κρυφών Σχολειών, ιδεολογική και πολιτική δουλειά μακράς πνοής και προπαντός προοπτικής…