Κυβερνητική Θηριωδία εναντίον των ΑΜΕΑ. Πολιτική ναζισμού στην Ελλάδα του 2012.

Ως πότε θα κρατήσει αυτή η φαρσοκωμωδία; Αυτή η κτηνωδία της γερμανοκίνητης κατοχικής κυβέρνησης;
Τα αποκάλυψε ο Προκόπης Παυλόπουλος σήμερα στον Αντένα.
«​Η μνημονιακή οικονομική πολιτική της Κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου –που δυστυχώς συνεχίζεται σε πολλά σημεία από τη Κυβέρνηση Λ. Παπαδήμου- έχει καταφέρει καίρια πλήγματα στα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών. Ιδίως έχει πλήξει τον κοινωνικό ιστό, λόγω του ότι αποδυνάμωσε πλήρως τα κοινωνικά δικαιώματα και, κατά συνέπεια, το κοινωνικό κράτος. Είμαστε, δυστυχώς, στα όρια και στα πρόθυρα της κοινωνικής εξαθλίωσης και της κοινωνικής έκρηξης.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατάρρευσης του κοινωνικού κράτους σχετίζεται με την ουσιαστική εγκατάλειψη, εκ μέρους του κράτους, των Ατόμων με Βαριές Αναπηρίες. Ειδικότερα
κατά το άρθρο 17 του νέου Κανονισμού Παροχών του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (Ε.Ο.Π.Υ.Υ.) η παροχή ειδικής αγωγής στα άτομα με νοητικές, νευρολογικές και ψυχικές παθήσεις (π.χ. νοητική αναπηρία, αυτισμό, σύνδρομο Down, εγκεφαλική παράλυση κλπ) εξασφαλίζονται μόνο ως την ηλικία των 18 ετών. Μετά την ηλικία αυτή τα ως άνω άτομα αφήνονται από το κράτος ολοκληρωτικά στην τύχη τους! Καθένας έτσι αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση αυτή, εκτός από κοινωνικώς απαράδεκτη για ένα δημοκρατικό κράτος, καθιστά γράμμα κενό περιεχομένου και το άρθρο 21 παρ. 6 του Συντάγματος, το οποίο ορίζει, ύστερα από την τελευταία αναθεώρηση: «Τα άτομα με αναπηρίες έχουν δικαίωμα να απολαμβάνουν μέτρων που εξασφαλίζουν την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και τη συμμετοχή τους στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της Χώρας».
Το Υπουργείο Εργασίας οφείλει αμέσως ν’ αποκαταστήσει αυτή την πρωτόγνωρη κοινωνική αδικία και αναλγησία. Συγκεκριμένα οφείλει να διασφαλίσει την ολοκληρωμένη λειτουργία των Κέντρων Διημέρευσης–Ημερήσιας Φροντίδας Ατόμων και Αναπηρία, καθώς και την επαρκή χρηματοδότησή τους για όλα τα άτομα που εξυπηρετούν, φυσικά και μετά την ηλικία των 18 ετών. Η δεινή κατάσταση της οικονομίας δεν μπορεί ν’ αποτελεί άλλοθι για τη μη εκπλήρωση μιας τόσο στοιχειώδους και τόσο ευαίσθητης κοινωνικής υποχρέωσης.»