Ένα πολύ ωραίο κείμενο για τον ρόλο του Κουβέλη και της ΔΗΜ.ΑΡ στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν μπήκε ο Κουβέλης στην Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ- ΝΔ- ΛΑΟΣ… Θέλουν να μαζέψουν τους δυσαρεστημένους πολίτες που δεν θέλουν το μνημόνιο αλλά κατά το παρελθόν στήριξαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. (UDemand)
Το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται από την πίσω πόρτα
Από την ώρα που σφίξαν τα πράγματα στην Ελλάδα, με την πτώχευση, έπεσαν κι οι μάσκες σε όλες τις πλευρές.
Σήμερα θα ασχοληθώ με το πολιτικό μόρφωμα που λέγεται Δημοκρατικη Αριστερά, του Φώτη Κουβέλη.
Κι αυτό διότι διαβάζοντας την πρόσφατη δημοσκόπηση, φαίνεται να βάζει πλώρη για αξιωματικη αντιπολίτευση.
Θέλω από καιρό να πω κάποια πραγματάκια…
Αυτή η ομάδα στελεχών υπήρχε στο Συνασπισμό πάντα και αποτελούσε κάποτε την πλειοψηφία του, αλλά την τελευταία δεκαετία τη μειοψηφία του.
Επρόκειτο για ανθρώπους που αυτοτοποθετούνται στην αριστερά.
Αλλά ρωτώ εγώ: νοείται αριστερά χωρίς σοσιαλισμό;
Αν δεν πρεσβεύεις κάποια μορφή του σοσιαλισμού, συνεχίζεις να λέγεσαι αριστερός;
Σαφώς και όχι. (απαντώ μόνος μου)
Όταν λοιπόν μιλά η Κυβέρνηση για ιδιωτικοποιήσεις επιχειρήσεων ή πλουτοπαραγωγικών πηγών, και ένα κόμμα δεν είναι αντίθετο σε αυτές, αλλά ζητά να γίνουν με “διαφάνεια” και “αξιοκρατία”, τότε είναι αριστερό;
Αν δηλαδή επιμένει απλώς και μόνο στο ηθικό ζήτημα, μάλλον παραπέμπει σε… παραθρησκευτική οργάνωση ή σε κατηχητικό παρά σε κόμμα με σοσιαλιστικό ιδεολογικό υπόβαθρο.
Αν ένα κόμμα αποδέχεται ως αυτοσκοπό την παραμονή πάση θυσία σε έναν διεθνή οργανισμό, όπως η Ευρωζώνη, και τους συν αυτή οργανιμσούς, ακόμη κι αν η θυσία αυτή είναι η δολοφονία του ελληνικου λαού, προκειμένου να μη διαταραχθεί η ευρωπαική “Αγορά”, τότε αυτό το κόμμα είναι αριστερό;
Όταν υποδέχεται με ανακούφιση και ελπίδα έναν Τραπεζίτη, μη εκλεγμένο αλλά διορισμένο στην Κυβέρνηση της χώρας είναι αριστερό;
Όταν μάλιστα παραπονείται ο πρόεδρός του για την έλλειψη συντονισμού ανάμεσα στους υπουργούς της διορισμένης κυβέρνησης, όταν αγανακτεί για την έλλειψη σύμπνοιας των πολιτικών δυνάμεων που εκφράζουν απροκάλυπτα το Κεφάλαιο, συνεχίζει να λέγεται αριστερό κόμμα;
Όταν αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας κάθε έκφραση επιθετικότητας του λαού προς τους εξουσιάζοντες, τότε συνεχίζει να είναι αριστερό κόμμα;
Όταν επικροτεί το στόχο της νεοφιλελεύθερης “ανταγωνιστικότητας” είναι αριστερό κόμμα;
Όταν είναι υπέρμαχο της Παγκοσμιοποίησης (ουδεμία σχέση με το διεθνισμό) είναι αριστερό κόμμα;
Όταν απορρίπτει, χαρακτηρίζοντάς την ανεύθυνη ή ανήθικη, κάθε ιδέα διεκδίκησης άρνησης πληρωμής -μέρους έστω- του χρέους ή έστω ολιγοετούς αναστολής αποπληρωμής του χρέους και των τοκοχρεωλυσίων προς τους διεθνείς τραπεζίτες… συνεχίζει να είναι αριστερό κόμμα;
Όταν θεωρεί σημαντικότερο στόχο την σταθερότητα της Ευρωπαικής Ένωσης από την αξιοπρεπή επιβίωση των Ελλήνων πολιτών είναι αριστερό κόμμα;
Όταν δε μιλά ποτέ και με κανέναν τρόπο για το σοσιαλισμό, παρά μόνο μιξοκλαίει για την “αναπόφευκτη” θυσία του ελληνικού λαού, εξακολουθεί να είναι αριστερό κόμμα;
Προφανώς και η απάντηση -για μένα τουλάχιστον- είναι :ΟΧΙ! Δεν είναι αριστερό κόμμα.
Δεν έχει την παραμικρή σχέση με τον πολιτικό χώρο που περιλαμβάνει τις εκφράσεις του σοσιαλισμού.
Δεν πρόκειται για τίποτα άλλο, παρά για μία αξιέπαινη προσπάθεια του δικομματικού συστήματος να επιβιώσει, γι αυτό και τα διαπλεκόμενα συμφέροντα των ΜΜΕ έχουν ανεβάσει τόσο πολύ το συγκεκριμένο κομματίδιο.
Το Mega, ο Σκάι και η ΝΕΤ έχουν λυσσάξει εδώ και σχεδόν δύο χρόνια να μας υποδεικνύουν με το δάχτυλο την “υπεύθυνη φωνή της αριστεράς, χωρίς κραυγές”.
Λες και η κραυγή είναι κακό πράγμα.
Το λιοντάρι βρυχάται, δε νιαουρίζει..
Και ο Κουβέλης και οι συν αυτώ νιαουρίζουν συνεχώς σαν μιξοπαρθένες.
Αξιέπαινη η προσπάθεια του συστήματος Βαρδινογιάννη, Μπόμπολα, Αλαφούζου, Ψυχάρη να αναστήσουν τον εκ του αποτελέσματος καταστροφικό σημιτικό ”εκσυγχρονισμό”, μέσω του νέου πολιτικού μορφώματος, της Δημ.Αρ.
Γι αυτό και συνευρίσκονται σε πλείστες εκδηλώσεις ο Κουβέλης, ο Σημίτης και άλλα πρωτοπαλλήκαρα της ανανεωτικής “αριστεράς” και του σημιτικού μπλοκ.
Γι αυτό και η σημιτική πτέρυγα, με πρώτο και καλύτερο τον ίδιο το Σημίτη, βγαίνουν τώρα και λένε ότι ήταν λάθος το Μνημόνιο και άλλα παρόμοια, χωρίς βέβαια να μας λένε τι θα ήταν το σωστό.
Αυτή τους η καινούρια στάση εξηγείται πιθανότατα από την προσπάθεια δημιουργίας ενός “αντιμνημονιακού” -light και χωρίς λιπαρά- προφίλ, με σκοπό να συμπορευθούν οι Σημιτικοί εκσυγχρονιστές με τη Δημ Αρ, που τυπικώς καταψηφίζει τα Μνημόνια, αλλά ουσιαστικώς τα προβάλλει ως αναπόφευκτα στο δημόσιο διάλογο και τα παρουσιάζει ως… μεταρρυθμίσιμα, όπως και οι Σημιτικοί!
Αρκεί μια βόλτα να κάνει κανείς στα ΠΑΣΟΚικά sites και blogs, στις εφημερίδες του κεντροαριστεορού χώρου και να διαβάσει τους ύμνους στον Κουβέλη και τα αναθέματα στην αριστερά.
Αρκεί να δει κανείς ποιοι στηρίζουν το συγεκριμένο κόμμα.
Μεγαλοδημοσιογράφοι όπως ο Θεοδωράκης και ο Μαλέλης, μεγαλοπανεπιστημιακοί όπως ο πρύτανις Πανούσης, μεγαλοσυγγραφείς όπως ο Χωμενίδης κι ο Κακουλίδης, “διανοούμενοι” όπως ο Ζουγανέλης, ο Χατζησάββας κι ο Μπέζος, η αλήστου μνήμης Ρεπούση του… “στριμωξιδιού” στη Σμύρνη, πρώην υπουργοί όπως ο Χριστοδουλάκης και ο Μπίστης, ο αρχιεκσυγχρονιστής Αυγερινός και κάποια… ίχνη λαού!
Μεγαλοστελέχη λοιπόν της δημόσιας ζωής, μεγαλοαστοί που θέλουν να διαφυλάξουν τα προνόμιά τους, γι αυτό και συνασπίστηκαν εκεί, μην τυχόν και αναδειχθεί ως ρυθμιστής των εξελίξεων καμιά “ανεύθυνη” δύναμη της αριστεράς και πειράξει τα προνόμιά τους και τις επιχορηγήσεις του από την Ευρωπαική Ένωση, εξ ου και ο αυτοσκοπός τής παραμονής στην Ευρωζώνη.
Η ΔημΑρ είναι προφανέστατα το νέο κόμμα της διαπλοκής, έτοιμο να συνεργαστεί ή και να αντικαταστήσει το ΠΑΣΟΚ, έχοντας την αβάντα των μεγαλοεκδοτών που το “σπρώχνουν” συνεχώς.
Αξιοπρόσεκτη, εκτός των άλλων, και η παρουσία του Κουβέλη στην κηδεία του Κεφαλογιάννη, μεγαλοδελφίνου της ΝΔ, όπου παρευρέθηκαν επίσης: Μητσοτάκης, Καραμανλής, Μπακογιάννη, Καρατζαφέρης, Ψυχάρης, Μπόμπολας…
Τι συνδέει όλους τους παραπάνω; Η οικογένεια Βαρδινογιαννη που παρευρέθηκε όλη, αφού ο εκλιπών είχε παντρευτεί ένα μέλος της.
Το Mega νερό δε γίνεται…
Το φυσικό μειλίχιο ύφος του Κουβέλη τον κάνει να (αυτο)παρουσιάζεται ως σοβαρή και υπέυθυνη εκδοχή της αριστεράς.
Μιας αριστεράς που προσπαθεί να μας πείσει πως η πολιορκία λύεται ως διά μαγείας, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς κραυγές, χωρίς ανακατατάξεις, χωρίς ανατροπές.
Μιας αριστεράς της ηθικολογίας, που παραπέμπει σε μορμόνους ιεραπόστολους.
Μιας αριστεράς που χασμουριέται.
Της αριστεράς του Κουβέλη…
Λες και αριστερός θεωρείται όποιος δε μισεί τους μετανάστες και δεν τραβάει ζόρι με τους γκέι γάμους.
Λες και η αριστερά, ο σοσιαλισμός δηλαδή, είναι απλά μια ηθική θεωρία κατανόησης, φιλανθρωπίας και συμπόνοιας υπέρ του αδυνάτου και όχι μια ιδεολογία πάλης του λαού ενάντια στους οικονομικούς και πολιτικούς εκμεταλλευτές του, μια ιδεολογία που πρεσβεύει την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των αδυνάτων, το χτύπημα στα μονοπώλια και στα ολιγοπώλια.
Ο Κουβέλης κι οι υπόλοιποι στη ΔημΑρ εξαντλούν την προοδευτικότητά τους σε ήσσονος σημασίας θέματα, όπως η νομιμοποίηση του χασίς, οι γκέι γάμοι, το σύμφωνο συμβίωσης, μαξιμαλίζουν ανέξοδα μιλώντας για τα πυρηνικά όπλα και τον παγκόσμιο αφοπλισμό, ρίχνουν και δυο στροφές οικολογίας και χοροπηδουν αό χαρά στην εκτρατεία Αλαφούζου για το περιβάλλον (εδώ γελάνε), λένε και καμιά αντιεθνικιστική κουβεντούλα και νομίζουν πως καθάρισαν!
Μα ο Σοσιαλισμός αγαπητοί μου ΔημΑρ-ίτες, είναι πρώτα απ’ όλα οικονομική θεωρία.
Αλλά εσείς…
Κουβέντα για τις ιδιωτικοποιήσεις
Κουβέντα για τις τράπεζες.
Κουβέντα για Σεισάχθεια.
Κουβέντα για την εκποίηση πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, που ανήκουν στο λαό της.
Κουβέντα για παράνομο και τοκογλυφικό χρέος.
Κουβέντα για την ελεύθερη αγορά.
Κουβέντα για τις εργατικές διεκδικήσεις.
Δε θέλει ο εργαζόμενος να του πείτε ότι δεν είναι σωστό να του κοπεί ο μισός μισθός.
Αυτό του το λέει μέχρι κι ο… Βενιζέλος! Κι αυτός κλαίγοντας κόβει μισθούς.
Ο εργαζόμενος και ο άνεργος λαός θέλει να του πείτε να αγωνιστεί για να δικαιωθεί, θέλει να βγείτε μπροστά στον αγώνα για τη διαφύλαξη των εργασιακών δικαιωμάτων και να τον τραβήξετε.
Αλλά εσείς εκείνη την ώρα στριμώχνεστε για μια θέση στο κάδρο πλάι στον Παπαδήμο…
Η Δημ. Αρ. του Κουβέλη λοιπόν δεν είναι παρά ένα απροκάλυπτα κατασκευασμένο από τα διαπλεκόμενα συμφέροντα αριστερούλικο μαξιλαράκι του συστήματος, ούτως ώστε να οδηγούνται εκεί με ασφάλεια οι απογοητευμένοι πρώην ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι λόγω πολιτικής αυτοτοποθέτησης θα κινούνταν αναγκαστικά αριστερόστροφα λόγω της απόρριψης της νεοφιλελεύθερης τροχιάς του ΠΑΣΟΚ, οπότε υπήρχε ο κίνδυνος να οδηγηθούν σε ριζοσπαστικές δυνάμεις της αριστεράς, εκδοχή στην οποία βγάζει σπυράκια το κατεστημένο οικονομικο-πολιτικό σύστημα.
Εγώ το μόνο που έχω να πω σε όσους σκέφτονται να ψηφίσουν τη Δημ Αρ είναι να το ξανασκεφτούν.
Να επανεξετάσουν το ρόλο που παίζει η ΔημΑρ αυτή τη στιγμή στα πράγματα.
Αν απορρίπτουν το ΠΑΣΟΚ με ειλικρίνεια, τότε σίγουρα θα αντιλαμβάνονται πως δε θα αλλάξει τίποτα με την ανάδειξη ενός νέου (του ίδιου με το παλιό) ΠΑΣΟΚ, με λίγο πιο… γκέι στυλ, στα χρώματα του ροζ.
Αν πάλι δεν το απορρίπτουν, αλλά απλώς θέλουν να δηλώσουν τη διαμαρτυρία τους για πέντε-έξι θεματάκια, τότε ας μην κάνουν τον κόπο να ψηφίσουν ΔημΑρ και ας περιμένουν απλώς τις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ για να εκφραστούν.
Η ψήφος τους άλλωστε στο ΠΑΣΟΚ θα είναι πιο ειλικρινής, έντιμη και υπέυθυνη.
Διότι θα είναι μια ψήφος που αναλαμβάνει το βάρος της υπεράσπισης της Μνημονιακής πολιτικής.
Ενώ η ψήφος στη ΔημΑρ δεν είναι παρά ένα κρυφτούλι πίσω από την κουρτίνα της σοσιαλδημοκρατίας, χωρίς να αναλαμβάνουν ούτε την ευθύνη της στήριξης της Μνημονιακής πολιτικής ούτε την ευθύνη της ανατροπής της.
Μία ψήφος στο τίποτα δηλαδή.
Μία ψήφος “για να είμαστε μέσα σε όλα”.
Μια ψήφος για να λέμε “α, εγώ τους τιμώρησα!”, ακόμη κι αν τελικά ψηφίσαμε τους ίδιους με άλλα αρχικά.
Μια ευθυνόφοβη ψήφος.
Και όταν στιγμές είναι τόσο κρίσιμες για τη χώρα και το λαό, η ευθυνοφοβία δεν κοστίζει τίποτα, αλλά πληρώνεται πολύ ακριβά.