Πέρα και έξω από την Ευρωπαϊκή Βιτρίνα.

Γράφει ο Αμετανόητος
Οταν διάβασα ότι οι Ανεργοι στην Ευρώπη φτάσανε τα 115 εκατομμύρια, έπαθα ένα ψιλοσοκ.Χοντροσοκ μάλλον.
Μου ήρθαν πάλι εικόνες στο μυαλό μου, από τις φωτογραφίες του 1929.
Εδώ στην Ελλάδα βιώνουμε έναν Εφιάλτη δίχως τέλος.Μία Γενοκτονία.
Από το 1986,σχετικά μικρός τότε,θυμόμουνα την περιβόητη Λιτότητα.
Τότε ,τα Ελληνικά ΜΜΕ και η Κυρίαρχη Ελίτ της χώρας, προπαγάνδιζαν την άποψη,ότι με την ΕΟΚ,την Ευρωπαϊκή ενοποίηση και το Ευρώ,θα λύναμε πολλά από τα προβλήματά μας σαν χώρα.
Κι έτσι οι θυσίες του Ελληνικού Λαού ήταν επιβεβλημένες, και θα οδηγούσαν σε ένα καλύτερο μέλλον.
Δουλεύανε παρασκηνιακά και προσπαθούσαν να πείσουν μιά ολόκληρη χώρα για το θαύμα του Ευρώ και πόσο καλά είχανε σχεδιάσει την Ευρώπη των Λαών…
Θα είχαμε φτηνότερα επιτόκια και δάνεια,θα είχαμε δουλειές,θα είχαμε ανάπτυξη και η Κοινωνία μας θα γινόταν πολύ καλύτερη.
MARROWS DRUMS ! Κολοκύθια τούμπανα δηλαδή…
Στο σκονισμένο αρχείο μου, έκατσα και βρήκα κάτι (για εμένα) συγκλονιστικό.
Μάλιστα το είχα ξεχάσει τελείως…
Υπήρχε (και υπάρχει) ένας Ελληνας,Καθηγητής της Πολιτικής Οικονομίας ο οποίος προέβλεψε επακριβώς,με το «νί και το σίγμα» από το 1999, την Καταστροφή που θα έφερνε στους Λαούς της Ευρώπης το Ευρώ και πιό συγκεκριμένα το Νομισματικό Μόρφωμα πού φτιάξανε οι Τραπεζίτες για να επιβληθούνε στα Κυρίαρχα Κράτη.
Αυτός είναι ο Κώστας Βεργόπουλος.
http://www.citypress.gr/freesunday/index.html?action=article&article=1706
Καθηγητής με πολλές περγαμηνές Διεθνώς και με πολύ αξιόλογο έργο.
Και όποιος είχε την τύχη να τον ακούσει και από κοντά,έχει σίγουρα κερδίσει.
Το ακόλουθο κείμενο είναι από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία της 03/01/1999.
Περιγράφει με ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ – ΕΚΝΕΥΡΙΣΤΙΚΗ ακρίβεια αυτά που βιώνει η Ελλάδα αλλά και τα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά Κράτη, σήμερα,13 χρόνια μετά.
Για να προβλέψει κάποιος αυτά που θα διαβάσετε, πρέπει όχι μόνο να ξέρει την Οικονομία «απέξω και ανακατωτά», αλλά να έχει και την Πολιτική ευφυία να βλέπειπίσω από την κουρτίνα…Το «έγκλημα» είχε σχεδιαστεί βλέπεις πάρα πολύ καλά.
Ο Κ.Βεργόπουλος επίσης,για όσους δεν το ξέρουν, είχε υπογράψει μεταξύ 300 Οικονομολόγων μία ανοιχτή επιστολή που έστειλαν στους Ευρωπαίους ηγέτες στις 12 Ιουνίου του 1997, τρεις μέρες πριν τη σύνοδο κορυφής στο Αμστερνταμ
(16-17 Ιουνίου), όπου συζητήθηκαν οι εξελίξεις της ΟΝΕ και η πορεία προς το ευρώ.
 
Ας σημειωθεί ότι τα πρώτα 11 κράτη που θα έμπαιναν πρώτα στο ευρώ ήταν τα:
Πορτογαλία,Ιρλανδία,Ισπανία,Ιταλία,Γαλλία,Γερμανία,Αυστρία,Φιλανδία,Βέλγιο,
Ολλανδία,Λουξεμβούργο.
Οι επόμενες που θα έμπαιναν, ήταν η Ελλάδα και η Σουηδία.
Η Σουηδία ως γνωστόν, και πολύ σοφά, τελικώς δεν μπήκε…όπως και οι Δανοί με τους Αγγλους….
10 χρόνια περίπου μετά,(από το 2008) οι Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία,Ιταλία, Γαλλία και Βέλγιο αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρά Οικονομικά και Κοινωνικά προβλήματα.Και η Κρίση εξαπλώνεται.
Δηλαδή οι 7 από τις 12 αρχικές χώρες του Ευρώ έχουν πρόβλημα….!!!
Αυτό που βιώνουμε τώρα είναι μία Καταστροφή για τους Λαούς και ο Θρίαμβος
του Τραπεζίτη.Τώρα το καταλάβαμε καλά.Το νιώσαμε πολύ βάναυσα στο πετσί μας.
Το γνωρίζουν όλοι.
Οι κυρίαρχες ελίτ της Ευρώπης, το «κρατικοχρηματοπιστωτικό σύμπλεγμα» πουορθώς ονοματίζει ο Ντέϊβιντ Χάρβεϋ, καταπάτησαν την Δημοκρατία,και προτίμησαν να διασφαλίσουν τα τοκογλυφικά κέρδη των Τραπεζιτών,αντί την ευημερία των Λαών.Σκεφτείτε επίσης, τα τεράστια ποσά που επενδύθηκαν από την Ευρώπη στην Κίνα και σε άλλες αναδυόμενες καπιταλιστικές οικονομίες, την περασμένη δεκαετία…Είχαν σχεδιάσει πάρα πολύ καλά το ΕΓΚΛΗΜΑ.
Κατάργησαν το Κοινωνικό Κράτος,εξαθλίωσαν τους Λαούς της Ευρώπης, δολοφόνησαν την Δημοκρατία.
Διαβάστε το κείμενο.Αξίζει 100%.Εχει ακόμα τη σημασία του.Είναι μάθημα ζωής.
Δεν πρέπει να την ξαναπατήσουμε σαν Λαός.Καταστράφηκαν ήδη δύο γενιές.
Ας μάθουμε επιτέλους από τα Λάθη μας.Μην εμπιστευτούμε ξανά ψεύτικους άνθρωπους.Ο τόπος μας δεν έχει ανάγκη από κούφια λόγια, αμπαλαρισμένα με τα χρυσά περιτυλίγματα της απάτης.
Επιτέλους,ας μάθουμε…!
Πέρα από τη Βιτρίνα
Του Κώστα Βεργόπουλου*
Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 03/01/1999
Από την πρώτη Ιανουαρίου 1999,η Ευρώπη βρίσκεται στο έλεος του ευρώ.
Από αυτήν την ημερομηνία,υπολογίζεται ότι 300 εξατομμύρια ευρωπαίοι καταναλωτές θα αγοράζουν,επενδύουν,πωλούν και αποταμιεύουν στο αυτό νόμισμα.Παράλληλα προεξοφλείται ότι το ευρώ θ’ αποτελέσει παράγοντα διαφορετικής ισορροπίας στο πλαίσιο της παγκόσμιας αγοράς με ενίσχυση του ευρωπαϊκού πόλου και εξασθένιση του αμερικανικού.
Με αυτές τις ειδυλλιακές εικόνες παρασιωπάται ότι στη δεκαετία του 1990 οι πολιτικές συγκλίσεις των εθνικών νομισματικών μεγεθών έχουν αποβεί κύριος παράγων επιβράδυνσης των ευρωπαϊκών οικονομιών και διόγκωσης της ευρωπαϊκής ανεργίας.Από τα 300 εκατομμύρια πρέπει ίσως να αφαιρεθούν τα 20 εκατομμύρια ανέργων όπως βέβαια και τα 57 εκατομμύρια απόρων,κοινωνικά απορρρίματα ακριβώς λόγω του τρόπου με τον οποίο επιδιώκεται η είσοδος κάθε χώρας στο ευρώ.
Ενώ η Ευρώπη υπερηφανεύεται σήμερα για την εσωτερική αγορά των 300 εκατομμυρίων καταναλωτών,από την άλλη πλευρά αποδέχεται με εξαιρετική ευκολία την ανελέητη συρρίκνωση καικαταστροφή της αγοράς αυτής με τις πολιτικές διηνεκούς λιτότητας,περικοπής της εσωτερικής ζήτησης,των δημοσίων και ιδιωτικών δαπανών,των εισοδημάτων.Η ευρωπαϊκή οικονομία σήμερα όχι μόνο έχει περιέλθει σε όρια στασιμότητας αλλά και έχει ήδη δεσμευθεί για περαιτέρω επιδείνωση στο μέλλον.
Παρασιωπάται ότι μετά την εφαρμογή του ευρώ η συγκραάτηση των εθνικών οικονομιών από τα αντίστοιχα κράτη θ’ αποβεί ακόμη πιό καταλυτική δεδομένου ότι τα όρια ελέγχου προβλέπονται πιό σκληρά και επιτακτικά επί ποινή γενναίων προστίμων εις βάρος των χωρών που θ αβρεθούν στην ανάγκη να τα παραβιάσουν.
Στο παρελθόν η ευρωπαϊκή ενοποίηση βασιζόταν στην εναρμόνιση των εθνικώνοικονομιών και στη συνοχή του ευρωπαϊκού συνόλου με εργαλείο παρέμβασης τις κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές.Μέχρι σήμερα παράδειγμα τέτοιας πολιτικής ήταν η κοινή αγροτική πολιτική η οποία επιδιώκει την ενοποίηση και σταθεροποίηση των αγορών μέσω της μεταφοράς των σταθεροποιητικών πόρων από τις πλούσιες περιοχές της Ευρώπης προς τις αδύναμες και προβληματικές.
Με τη σταθεροποίηση των αδύνατων περιοχών,στην ουσία σταθεροποιείται και επεκτείνεται το ευρύτερο πεδίο δράσης των πλούσιων περιοχών και πάντως,λόγω υψηλού βαθμού περιφερειακών ανισομερειών στην Ευρώπη,δεν νοείται συνοχή του Ευρωπαϊκού συνόλου χωρίς μηχανισμούς ανακατανομής πόρων ανάμεσα στις ευρωπαϊκές περιοχές.
Σήμερα με τη νέα κατεύθυνση που δίδεται εγκαταλείπεται ο στόχος της συνοχής είς όφελοςτης έννοιας της σύγκλιση ςτων νομισματικών δεικτών.Εγκαταλείπεται έτσι η εννοια της εναρμόνισης των οικονομιών και συνεπώς απορρίπτεται πλέον κάθε αντίληψη κοινής πολιτικήςκαι μεταφοράς σταθεροποιητικών πόρων.Ομως είναι δυνατόν να οικοδομηθεί στα σοβαρά το ευρωπαϊκό οικονομικό σύνολο χωρίς ανάπτυξη ευρωπαϊκού προϋπολογισμού ?
Το νέο υπόδειγμα Ευρώπης που υποβάλλεται από το σύστημα του ευρώ βασίζεται στην κατ’επίφασιν διατύπωση ευρωπαϊκής πολιτικής ενώ η ουσία και η ευθύνη της τήρησης του παραμένουν εθνικές.Καταργούνται μεν οι δυνατότητες άσκησης οικονομικής πολιτικής από τις εθνικές κυβερνήσεις,χωρίς όμως να μεταβιβάζονται αυτές σε κάποια ευρωπαϊκή εξουσία.
Η νομισματική πολιτική μεταβιβάζεται μεν στην υπερεθνική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα όμως όχι προς άσκηση πραγματικής νομισματικής πολιτικής προς πάσαν κατεύθυνση με την απαιτούμενη ευελιξία προς υποβάθμιση της οικονομικής δραστηριότητας κάθε φορά που αυτό επιβάλλεται αλλά για τήρηση αγορανομικού ρόλου,δηλ.ρόλου με προδιαγραμμένο δύσκαμπτο μονόπλευρο και αρνητικό περιεχόμενο.
Εάν η Ευρώπη αναλάμβανε την ευθύνη πραγματικής νομισματικής πολιτικής αντί των εθνικών κρατών αυτό θα ήταν ασφαλώς σημαντικό βήμα προς την ευρωπαϊκή ενοποίηση.Ομως σήμερα στην ουσία με την εκχώρηση πλήρους και κυριαρχικήςνομισματικής αρμοδιότητας στην ΕΚΤ όχι μόνο καταργείται η εθνική νομισματική πολιτική, αλλά εξουδετερώνεται οποιαδήποτε έννοια νομισματικής πολιτικής ακόμη και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Από την άλλη πλευρά επιβάλλεται στις κυβερνήσεις ο κανόνας της δημοσιονομικής εξισορρόπησης δηλ.αχρήστευση του εργαλείου της εθνικής δημοσιονομικής πολιτικής.Εάν η εξουδετέρωση αυτή συνοδευόταν με την εγκαθίδρυση ευρωπαϊκής δημοσιονομικής πολιτικής αυτό θα ήταν σοβαρό βήμα προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση όμως και πάλι δεν πρόκειται περί αυτού.Εξουδετερώνεται η έννοια της δημοσιονομικής παρέμβασης είτε σε εθνικό πεδίο είτε σε ευρωπαϊκό και αυτό συμπαρασύρει φυσικά τη δυνατότητα εμπέδωσης ευρωπαϊκού προϋπολογισμού όπως και την έννοια κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής.
Εκτρέφεται παράλληλα η ελπίδα ότι οι οικονομικές και νομισματικές ανάγκες θαεπισπεύσουν τη πολιτική ενοποίηση.Αυτό θα ήταν βάσιμο εάν η Ευρώπη βρισκόταν πράγματι υπό οικοδόμηση.εάν εφαρμόζοντο κοινές πολιτικές εάν αυξανόταν ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός εάν δημιουργούνατν βαθμίδες ευρωπαϊκής οικονομικής εξουσίας αυτό θα επέσπευδε πράγματι την πολιτική ενοποίηση στο μέτρο που θα ετίθεντο επέιγοντα ζητήματα γι αλήψη από κοινού αποφάσεων.
Ομως σήμερα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα το σοβαρό που να επισπεύδει την πολιτική ενοποίηση: οι μεταβιβάσεις πόρων περιορίζονται εθνικά,ο ευρωπαϊκός προϋπολογισμός αποδυναμώνεται,το ευρώ έχει εξ΄ορισμού τεθεί εκτός πολιτικήςεξουσίας,με συνταγματική κατοχύρωση της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών,οι προϋπολογισμοί έστω και εξουδετερωμένοι παραμένουν συντριπτικά εθνικοί.
Οι οικονομικές ανάγκες με τη μορφή που επί του παρόντος τους δίδεται δεν πείθουν ότι ωθούν προς εμπέδωση ευρωπαϊκής πολιτικής εξουσίας.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες το σύστημα του ευρώ,αντί να επιταχύνει την ευρωπαϊκή πολιτική ενοοποίηση κινδυνεύει αντίθετα να απειληθεί σοβαρά στο άμμεσο μέλλον από την ευρωπαϊκή πολιτική υστέρηση.
Οταν η ύφεση και τα φαινόμενα αντιπληθωρισμού εμφανίζονται στις ευρωπαϊκές περιφέρειες, είτε στις παραδοσιακά αδύναμες, είτε σ’ αυτές που πλήττονται ιδιαίτερα από τη σημερινή αναπτυσσόμενη διεθνή κρίση,η Ευρώπη πως θα αντιδράσει όταν έχει ήδη εκ προοιμίου απεμπολήσει κάθε εργαλείο οικονομικής και νομισματικής παρέμβασης είτε σε εθνικό επίπεδο είτε σε ευρωπαϊκό ?
Κατά πόσον είναι σήμερα αξιόπιστη η Ευρώπη όταν στα αναγγελόμενα σημεία και τέρατα των καιρών – παγκοσμιοποίηση,ηγεμονία του δολλαρίου,έξαρση των ανταγωνισμών,αστιατική κρίση- αντιπαραθέτει αυξανόμενο δημοσιονομικό και νομισματικό παροπλισμό τόσο των Εθνικών Κρατών όσο και του ευρωπαϊκού συνόλου,η δε νεότευκτη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν επιφορτίζεται με την άσκηση κάποιας πολιτικής αλλά με την επιτήρηση και αστυνόμευση επί των εθνικών κρατών και των ευρωπαϊκών θεσμών ώστε ν αδιασφαλίζεται η πλήρης και η απόλυτη ευρωπαϊκή αδράνεια ?
Η Ευρώπη έπρεπε να προσθέτει θετικούς στόχους πέρα από τους εθνικούς, και όχι να βασίζεται στην εξουδετέρωση κάθε θετικού στόχου και πολιτικής.