Για την εφημερίδα των απεργών της Ελευθεροτυπίας
Από τον Αρίστο
Ζούμε σε ακραία εποχή. Με το δεύτερο μνημόνιο που υπογράφηκε από τους γνωστούς 199 βουλευτές την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου του 2012 η Ελλάδα μεταβλήθηκε στην «πρώτη αποικία της Ευρωπαϊκής Ένωσης», σε μια χώρα που είναι πια «ανεξάρτητη μόνο κατ’ όνομα», όπως αναφέρουν δημοσιεύματα του ευρωπαϊκού Τύπου. Εκχωρήθηκαν στους δανειστές-τοκογλύφους όλος ο ορυκτός μας πλούτος, οι αιγιαλοί, οι δημόσιοι οργανισμοί μαζί με τα χρηματικά τους αποθέματα, η περιουσία των ΟΤΑ, οι πηγές ενέργειας, το νερό, το δικαίωμα εκμετάλλευσης των αρχαιολογικών χώρων. Αναλήφθηκε η δέσμευση ότι η λειτουργία των δημόσιων οργανισμών που οι δανειστές θα θεωρήσουν χρήσιμους θα βαρύνει αποκλειστικά και μόνο τον ελληνικό λαό, ενώ τα έσοδά τους θα πηγαίνουν κατευθείαν στην εξυπηρέτηση του χρέους. Έγινε αποδεκτή η θέσπιση υπεροργάνων στα οποία τον κυρίαρχο λόγο θα έχουν οι τοποτηρητές της τρόικα και τα οποία σε μυστικές συνεδριάσεις θα έχουν μεταξύ άλλων το δικαίωμα να «εισηγούνται» τροποποιήσεις σε χρήσεις γης και ρυμοτομικά σχέδια και να υπαγορεύουν τον «καταλληλότερο» αγοραστή για κάθε περιουσιακό στοιχείο της Ελλάδας που τώρα πια δεν θα είναι της Ελλάδας. Πρόκειται πιθανότατα για τη μεγαλύτερη προδοσία σε ολόκληρη την ελληνική ιστορία, αν μάλιστα συνδυαστεί και με το γεγονός ότι στη διάθεση των πιστωτών τίθεται, σε περίπτωση που δεν ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις τους, και η ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων, η οποία ούτως ή άλλως λεηλατείται σκόπιμα και μεθοδευμένα με χαράτσια που δεν είχε διανοηθεί να τους επιβάλει ούτε η Υψηλή Πύλη.
Οι χρήστες του διαδικτύου είχαν τη δυνατότητα να διαβάσουν το επαίσχυντο κείμενο της υποδούλωσης ενός ολόκληρου λαού που πλέον φέρει τις υπογραφές 199 … «εκπροσώπων του»!!! Και γνωρίζουν πλέον περί τίνος πρόκειται. Μεγάλο μέρος του λαού όμως που για ποικίλους λόγους δεν έχει πρόσβαση στο διαδίκτυο βρίσκεται ακόμα στην άγνοια. Και ασφαλώς δεν πρόκειται να βγει από αυτήν παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων! Ακόμα και στους περισσότερους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τις εφημερίδες, όταν δεν γίνεται απροκάλυπτη προπαγάνδα υπέρ των κατοχικών δυνάμεων και των εγχώριων στηριγμάτων τους, συνήθως «στρογγυλεύουν» οι γωνίες και «λειαίνονται» οι ανώμαλες επιφάνειες.
Στο μάτι αυτού του κυκλώνα η κυκλοφορία ενός ακηδεμόνευτου εντύπου, ενός προοδευτικού φύλλου που γράφεται από εργαζόμενους δημοσιογράφους που δεν έχουν πια εργοδότη, άρα λογικά δεν έχουν και δεσμεύσεις, είναι εύλογο να αναμένεται με χαρά και προσδοκία από τους υπόλοιπους εργαζόμενους και να ελπίζεται ότι θα καλύψει ακριβώς το κενό της ενημέρωσης που αφορά προπάντων όσους δεν είναι σε θέση να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες του διαδικτύου για να αποκωδικοποιήσουν τους μηχανισμούς μιας πραγματικότητας που τους έχει μετατρέψει σε res, σε δουλοπάροικους.
Ξεφυλλίζοντας ωστόσο κανείς το δεύτερο φύλλο της Ελευθεροτυπίας των εργαζομένων ή των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας, δεν μπορεί να μην αναρωτηθεί ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε ένα «ακηδεμόνευτο» και σε ένα «κηδεμονευόμενο» έντυπο.
Έχει βέβαια μια χρυσή ευκαιρία να εκτιμήσει τα αγαθά του «πλουραλισμού», ενός πλουραλισμού που τη στιγμή κατά την οποία συμβαίνουν όσα προαναφέραμε, θέτει ζέοντα θέματα όπως εκείνα της μείωσης των αποδοχών των βουλευτών και της …μισθοδοσίας του κλήρου! Ενός πλουραλισμού στα πλαίσια του οποίου την ώρα ακριβώς που το τσουνάμι παίρνει το ύψος δύο ουρανοξυστών και έρχεται καταπάνω στους λουόμενους, αυτοί αποφασίζουν να συζητήσουν ποιος πλαστικός κάνει το καλύτερο μπότοξ!
Ενός πλουραλισμού που σπεύδει να μετριάσει, να εξισορροπήσει, να αντισταθμίσει κάποια εξαιρετικά άρθρα, όπως εκείνο του καθηγητή του ΕΜΠ Γιάννη Μήλιου με τίτλο «Σωτήριο μνημόνιο θα είναι μόνο εκείνο που θα ανατραπεί!» ή εκείνο του ερευνητή του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Απόστολου Καψάλη με τίτλο: «Εργασιακές σχέσεις: κατεδαφίζονται με διαδικασίες εξπρές» που απεικονίζουν πιστά όψεις μιας εφιαλτικής πραγματικότητας με άλλα που λειτουργούν στην αντίθετη εντελώς κατεύθυνση. Κορυφαίο παράδειγμα το άρθρο που, συμπτωματικά, φιλοξενείται στην ίδια σελίδα με το άρθρο του καθηγητή Μήλιου. Πρόκειται για κείμενο που φέρει τον εύγλωττο τίτλο «Να ηττηθεί η κουλτούρα της ήσσονος προσπαθείας»!!!. Εξίσου εύγλωττη η ταυτότητα των συντακτών του, ιδιαίτερα του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντή του ΙΟΒΕ (!!!) κυρίου Γιάννη Στουρνάρα. Αξίζει να πάρει κανείς μια γεύση: «…το προηγούμενο πρόγραμμα απέτυχε να επικοινωνήσει στην κοινωνία τα οφέλη από την προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων» (κουραστήκαμε πια να προσθέτουμε θαυμαστικά). Ή πάλι: «…Πρέπει επίσης να γίνει γνωστό στην κοινή γνώμη ότι οι συνεχείς μειώσεις των εισοδημάτων είναι το κόστος που πληρώνουμε εξαιτίας των ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ καθυστερήσεων..» (η υπογράμμιση προέρχεται από τους συντάκτες). Εν κατακλείδι στο άρθρο προτείνεται η σύσταση μιας «Ελληνικής Ομάδας Δράσης …που θα ελέγχει την πορεία εφαρμογής του προγράμματος». Λαμπρά. Έτσι οι αφέντες από τας Ευρώπας δεν θα χρειάζεται καν να χαλάνε το σάλιο τους.
Είναι προφανές ότι μετά από τα εκλεκτά αποσπάσματα που προηγήθηκαν, τα εύσημα προς τον «συνετά» πολιτευόμενο κύριο Μόντι και την ολιγομελή κυβέρνησή του (δοτή όπως και η ημετέρα), καθώς και προς τον ευαίσθητο και εύθικτο κύριο Γερουλάνο που παραιτήθηκε παραμένοντας στη θέση του μετά το όνειδος της κλοπής στο Μουσείο της Ολυμπίας, εύσημα που απαντούν σε άλλα σημεία του ακηδεμόνευτου φύλλου, είναι πράγματι αστείον ποσόν…
Στην πιο πάνω συνοπτική παρουσίαση υπόκειται ένας ευρύτερος προβληματισμός που εκκινεί από πιο ειδικά ερωτήματα του τύπου: ποιος ο λόγος της κυκλοφορίας ενός φύλλου των εργαζομένων που σε πολλά σημεία είναι σαφώς πιο συντηρητικό από ορισμένα τουλάχιστον φύλλα εργοδοτών, ή τι ρόλο έχουν παίξει σε αυτό σύνδρομα όπως εκείνο της αυτολογοκρισίας;, για να καταλήξει σε γενικότερα ερωτήματα όπως: ό,τι λάμπει είναι χρυσός; Ό,τι εμφανίζεται ως πλουραλισμός είναι πράγματι τέτοιος; Υπάρχουν όρια σε αυτόν τον «πλουραλισμό;». Είναι, για παράδειγμα, θεμιτό να συζητάμε ποια είναι τα πλεονεκτήματα που θα προκύψουν από μια γενοκτονία και να φιλοξενούμε τις σχετικές απόψεις; Αν ναι, τότε θα ήταν ίσως αποδοτικό να ξεκινήσουμε πάραυτα την προσπάθεια να «επικοινωνήσουμε στην κοινωνία τα οφέλη από την προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων». Η πιο αποτελεσματική μέθοδος εν προκειμένω είναι η μέθοδος πόρτα-πόρτα, χαρτόκουτο-χαρτόκουτο, συσσίτιο-συσσίτιο. Πρόκειται για τους κατ’ εξοχήν χώρους όπου εφαρμόστηκαν με ανατριχιαστική επιτυχία οι «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις».
Τέτοιες «απόψεις» ασφαλώς δεν προκαλούν έκπληξη. Επί δύο χρόνια τα ΜΜΕ με αυτές μας βομβαρδίζουν. Αλλά αυτά τα ΜΜΕ τουλάχιστον ανήκουν συνήθως είτε στο κράτος και τις παραφυάδες του είτε σε ιδιώτες-μεγιστάνες, οπότε η στοχοθεσία τους είναι μάλλον διαφανής. Το φύλλο των εργαζομένων της Ελευθεροτυπίας όμως είναι μια άλλη περίπτωση. Είναι μια άλλη περίπτωση; Κι αν όχι, τις πταίει;
«Για τα δεσμά μας δεν φταίει πάντα η σκλαβιά, μα κι η υποταγμένη μας καρδιά» τραγουδούσε κάποτε ο συγχωρεμένος ο Νικόλας Άσιμος. Κρίμα…
