Η ίδρυση ενός πολιτικού φορέα με ελπίδα εξουσίας είναι αρκετά κοστοβόρα ανεξάρτητα τη δημοφιλία των προσώπων. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος θεώρησε ότι τα υψηλά ποσοστά συμπάθειας στο εκλογικό σώμα αλλά και οι συνεχείς προτροπές γνωστών και αγνώστων θαυμαστών θα ήταν ικανά για να διεμβολίσουν το δικομματισμό. Οι συνθήκες ήταν καλές λόγω της πρόσφατης τότε ήττας του Καραμανλή ή μάλλον της νίκης του Σημίτη δια χειρός Λαλιώτη. Ο χρονισμός όμως ήταν τελείως εσφαλμένος όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Το καθεστώς Σημίτη γνώριζε ότι έπνεε τα λοίσθια παρά την πρόσφατη νίκη. Έπρεπε όμως να κρατηθεί πάση θυσία στην εξουσία λόγω των τεράστιων υποχρεώσεων απέναντι σε επιχειρηματίες, εταιρείες, υμέτερους καθώς και για να εγγυηθεί την παραγραφή των αδικημάτων υπουργών και μή.
Ο Αβραμόπουλος φαινόταν η ιδανικη περίπτωση για να διασπάσει το σώμα της Νέας Δημοκρατίας και να εγγυηθεί τη διατήρηση του Σημίτη στην εξουσία έστω ως κυβέρνηση συνεργασίας. Το νέο κόμμα λοιπόν ξεκίνησε με κάποια κεφάλαια που φήμες υποστηρίζουν ότι ήταν καταπράσινα. Κάπου εκεί θα πρέπει να αναζητηθεί η όποια εμπλοκή του ποσού που αναφέρει ο αξιωματούχος της Siemens. Το πιθανότερο όμως είναι, λόγω του αδιάβλητου χαρακτήρα του Αβραμόπουλου, το ποσό να διασπάστηκε σε πράσινους επιχειρηματίες, οι οποίοι το διέθεταν στο κόμμα τμηματικά, κρατώντας βέβαια το κατιτίς τους. Ο Αβραμόπουλος ήταν ιδεολόγος και θα ήταν απίθανο ένας πακτωλός χρημάτων να πέσει από το πουθενά και να γίνει αποδεκτός. Όπως επίσης δεν είχε κανένα σκοπό να κάνει το δεκανίκι του Σημίτη, έστω και αν γνώριζε ότι θεωρητικά η παρουσία του ζημίωνε τη ΝΔ.
Μόνο θεωρητικά όμως. Γιατί οι πρώτες (κρυφές) δημοσκοπήσεις του Μαξίμου έδειξαν κάτι τελείως διαφορετικό. Οι 2 στους 3 ψηφοφόροι του ΚΕΠ προέρχοντο από το ΠΑΣΟΚ! Αυτό καθιστούσε πλέον το νέο κόμμα εξαιρετικά επικίνδυνο για το ΠΑΣΟΚ που έβλεπε και τη ΝΔ να βγαίνει αυτοδύναμη με 7 μονάδες διαφορά!
Όλως τυχαίως τότε, οι “θαυμαστές” του Δημήτρη, κύριοι χρηματοδότες, σταμάτησαν ξαφνικά να τον θαυμάζουν. Ο Αβραμόπουλος όμως ήταν αποφασισμένος να κρατήσει πάση θυσία. Φτάνοντας στο σημείο να βάλει υποθήκη ακόμα και το σπίτι του, στράφηκε στους εως τότε πιστούς “κλακαδόρους” και ζήτησε απλά τη συμβολή έκαστου της κεντρικής επιτροπής με το ευτελές ποσό των 50.οοο δραχμών για τα έξοδα του κόμματος. Τότε οι περισσότεροι έκαναν τα “κουνέλια”, ακόμα και άνθρωποι με οικονομική επιφάνεια. Προτίμησαν να ανοίξουν ένα Johny στα μπουζούκια παρά να πληρώσουν την ιδεολογία τους. Παράλληλα, τα Σημιτικά ΜΜΕ είχαν αρχίσει την αποκαθήλωση με χαλκευμένες δημοσκοπήσεις και απαξιωτικές κριτικές του μέχρι πρότινος δημοφιλέστερου πολιτικού. Έτσι, απογοητευμένος ίσως και αηδιασμένος από την υποκρισία, ο Αβραμόπουλος αποφάσισε να σταματήσει τη λειτουργία του κόμματος. Χωρίς μάλιστα να αφήσει ούτε ένα χρέος πίσω του.
Ο Σημίτης εξάντλησε κάθε πιθανότητα δίνοντας στο ΓΑΠ την προεδρία, με τα γνωστά επακόλουθα.
Ο Αβραμόπουλος παρασύρθηκε από τα πράσινα παπαγαλάκια και έκανε ένα στρατηγικό λάθος: Το συγχρονισμό. Είναι ανεπίτρεπτο να βγαίνεις 3,5 χρόνια πριν τις εκλογές και να ιδρύεις κόμμα. Γνωρίζοντας μάλιστα πως ο Σημίτης θα κατέρρεε υπό το βάρος των σκανδάλων ενώ ο Καραμανλής έχοντας το στίγμα του “χασούρη” θα είχε ισχυρότατο πόλεμο στο ίδιο του το κόμμα. Μερικοί μήνες πριν τις εκλογές θα ήταν αρκετοί για να εκλεγεί ακόμα και με διψήφιο ποσοστό.
Το Δεύτερο του λάθος ήταν ότι εμπιστεύθηκε ανθρώπους αμφιβόλου προέλευσης και ηθικής (θεωρείται απίθανο να έλαβε εις γνώση του λεφτά από Siemens ή άλλη ελεγχόμενη πηγή) οι οποίοι του τράβηξαν το χαλί μόλις είδαν ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα τους.
Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Για φανταστείτε να κάναμε Ολυμπιακούς με Σημίτη!
Πρώην Μέλος ΚΕΠ