Οι αρχηγίσκοι

Γράφει ο Δημήτρης Κακογιάννης
Ακούγοντας και διαβάζοντας τα τεκταινόμενα στο χώρο του ΠΑΣΟΚ για την ανάδειξη αρχηγού νοιώθω έντονα την ανάγκη να εκφράσω τον προβληματισμό μου.
Πόσα ΠΑΣΟΚ υπάρχουν στο πολιτικό μας στερέωμα;;
Είναι δυνατόν να υπάρχουν δύο κόμματα με τον ίδιο λογότυπο και τα ίδια μέλη;;
Λες να έχει επιτευχθεί η επιστημονική κλωνοποίηση ενός κόμματος;;
Να είναι το επίτευγμα ώστε να έχουμε ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ στην αντιπολίτευση;;;
Έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ, εκείνο που ιδρύθηκε την 3η Σεπτεμβρίου 1974 και που σύμφωνα με το καταστατικό του «διατείνεται» μεταξύ άλλων ότι:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ
Ίδρυση, Αξίες και Στόχοι του ΠΑΣΟΚ
Άρθρο 4 Αξίες και στόχοι
1. Το ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικό Κίνημα του δημοκρατικού σοσιαλισμού που επιδιώκει την ζωντανή και ανοιχτή σχέση με τον πολίτη και την κοινωνία. Προωθεί με τη δράση του τις πανανθρώπινες αξίες της ειρήνης και τις ειρηνικής επίλυσης των διαφορών, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ισότητας και της αλληλεγγύης.
4. Θεωρεί τη γνώση και την πληροφόρηση ως βασικό δικαίωμα του πολίτη.
5. Επιδιώκει τη δίκαιη συμμετοχή όλων
– σε μια κοινωνία συνοχής και ασφάλειας,
– στην αγορά εργασίας και στην απασχόληση,
– στην εκπαίδευση και επιμόρφωση σε μία ανοικτή κοινωνία γνώσης και πληροφορίας, που αναγνωρίζει ως βασική πηγή πλούτου τον άνθρωπο.
6. Το ΠΑΣΟΚ έχει σταθερούς στόχους, ιδίως:
– την διασφάλιση και διεύρυνση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών,
– τη δίκαιη κατανομή του εθνικού πλούτου,
– τη δημιουργία συνθηκών πλήρους απασχόλησης, (υπουργός από δοκιμαστικό συνδικαλιστικό σωλήνα)
– τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών,
7. Αγωνίζεται για τη διαφάνεια, το δημοκρατικό έλεγχο και την κοινωνική λογοδοσία σε όλες τις λειτουργίες και τους θεσμούς του Κράτους.
8. Εργάζεται για μια ισχυρή και αξιόπιστη Ελλάδα σε μια ειρηνική, δημοκρατική, πολιτικά ισχυρή και κοινωνικά δίκαιη ενωμένη Ευρώπη.
Αυτά αναφέρονται μεταξύ άλλων στο ιδρυτικό καταστατικό του κόμματος, που συντάχθηκε επί εποχής «Αντρέα για μια Ελλάδα νέα», τότε που πάσχιζε να εδραιωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων σαν ένα κόμμα που θα έφερνε την «αλλαγή εδώ και τώρα».
Και έρχονται τώρα οι υποψήφιοι δελφίνοι του ίδιου (;) αυτού κόμματος που διεκδικούν τη θέση του χαλίφη για να μας πουν τι;;
Ο μεν Βενιζέλος ότι: «πικράναμε και αδικήσαμε το λαό», παρόλα αυτά συνεχίζει να πικραίνει και να αδικεί το λαό, διευθύνοντας ένα υπουργείο που τελευταία διακρίνεται εκτός από την διαχρονική ανικανότητα, αναξιοπιστία, αναποτελεσματικότητα και από τον σαδισμό με τον οποίο αντιμετωπίζει τους πολίτες όπως π.χ. στο θέμα ΔΕΗ- Χαράτσι. Επίσης είπε ότι «Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν εμπιστοσύνη σε αυτά που λέει ο Αντώνης Σαμαράς». Μα από όσο έχουμε αντιληφθεί δεν είναι ο Σαμαράς που κυβερνά και συνομιλεί με τους ευρωπαίους, δεν είναι ο Σαμαράς που με τον τρόπο του έδιωξε τους τροικανούς και μετά παρακαλούσε να επιστρέψουν.
Η αναξιοπιστία έχει καταστεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της κυβέρνησης και των μελών της, όχι μόνο στην Ευρώπη, -καλά για τη χώρα μας δεν το συζητάμε- αλλά για ολόκληρο τον κόσμο.
Μη προσπαθεί λοιπόν ο Βενιζέλος να αποσείσει τις βαρύτατες ευθύνες από τα όσα τραβά ο λαός εξαιτίας του, και εξαιτίας των αλλοπρόσαλλων μέτρων που επιβάλλει καθώς και για την ανικανότητα των υπηρεσιών του, και να προσπαθεί να ωραιοποιήσει την εικόνα του.
Ο άλλος συνυποψήφιος Παπουτσής είναι αυτό που λέει η διαφήμιση του γνωστού αναψυκτικού «άλλο φρούτο».
Ανακοινώνοντας την υποψηφιότητά του για αρχηγός του κόμματος,
«έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο καταστατικό του κόμματος και στις διαδικασίες που αυτό προβλέπει για συμμετοχή των πολιτών».
Προφανώς και αυτός σαν τον Χρυσοχοΐδη -που δήλωσε ότι δεν είχε διαβάσει το μνημόνιο που υπόγραψε-, δεν έχει διαβάσει το καταστατικό του κόμματος που υπηρετεί και που επικαλείται.
«θέλω ένα ΠΑΣΟΚ βασισμένο στις αρχές του δημοκρατικού σοσιαλισμού, ανοιχτό στα κοινωνικά κινήματα, που σέβεται τις προσπάθειες του κόσμου της εργασίας».
Και πιστός σε αυτό το «θέλω» του, έδινε εντολές στους πραιτωριανούς του να ψεκάζουν με θανατηφόρα χημικά και να πλακώνουν στο ξύλο τους συμμετέχοντες στο κοινωνικό κίνημα διαμαρτυρίας για τα μέτρα της κυβέρνησής του, που στέρησαν και στερούν την εργασία από τον κόσμο της εργασίας, που στέρησαν και στερούν τα εισοδήματα μισθωτών και συνταξιούχων, που στερούν τα όνειρα της νεολαίας και δημιουργούν μια διαρκή ανασφάλεια και αβεβαιότητα, οδηγώντας τους στην μιζέρια την αθλιότητα και την ανέχεια, ενώ άφηναν ανενόχλητους τους κουκουλοφόρους να κατακαίνε την Αθήνα.
Αν λοιπόν σαν απλοί υπουργοί κατάφεραν να δημιουργήσουν τέτοιο τεράστιο παθητικό στη χώρα και τους πολίτες, να σκεφθούμε αν τους δούμε αρχηγούς κόμματος ή –ο μη γένοιτο- εν δυνάμει πρωθυπουργούς, τι και πόσο χειρότερα θα έχουμε να τραβήξουμε.
Ίσως πάλι να θεωρούν το κόμμα τους τόσο απαρχαιωμένο που κανείς, ούτε οι ίδιοι, δεν θυμάται πως, πότε, γιατί και κάτω από ποιες προϋποθέσεις ιδρύθηκε.
Υπηρέτες της νέας τάξης πραγμάτων κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να εξαθλιώσουν τους λαούς γιατί η πρόοδος δεν ωφελεί τις «μεγάλες ηγεσίες».