Τιμή και δόξα στον τραγουδιστή της λευτεριάς της Κύπρου, Εθνο μάρτυρα Ευαγόρα Παλληκαρίδη

«Βγήκαν αντάρτες στα βουνά
της Κύπρου διαλεχτά παιδιά
της ΕΟΚΑ παλικάρια
της Ελλάδας τα καμάρια»
Στις 14 του φετινού Μάρτη (Μάρτης 2012) συμπληρώνονται πενήντα πέντε χρόνια από τότε που οι Άγγλοι αποικιοκράτες απαγχόνισαν στις Κεντρικές Φυλακές της Λευκωσίας τον Ελληνοκύπριο έφηβο επαναστάτη, ποιητή και τραγουδιστή της λευτεριάς της Κύπρου ΕΥΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗ.
Οι Άγγγλοι δυνάστες της Κύπρου, ξετσίπωτοι εγκληματίες όντες, στέρησαν από ένα παιδί το εξαίσιο θαύμα της ζωής και τα ελληνική γράμματα, και γιατί όχι και την παγκόσμια λογοτεχνία, από ένα ταλέντο με ποιητικό κάλαμο γραφής αξιολογότατο και πολλά υποσχόμενο.
Ο Παλληκαρίδης ανήκει στη χορεία εκείνων που αποτόλμησαν να αμφισβητήσουν τη νομιμότητα της δεσποτείας στο νησί του. Ζούσε με το όραμα να δει μια Κύπρο να διαφεντεύεται από το λαό της , λυτρωμένη από εφιαλτικούς εναγκαλισμούς ύποπτων προστατών. Οραματιζόταν μια Κύπρο ενωμένη με την Ελλάδα, μια Κύπρο που δε θα ήταν τόπος πρόσφορος για να επενδύουν οι ισχυροί της γης τα άνομα συμφέροντά τους.
Τους πόθους του λαού του τους έκαμε τραγούδι, σάλπισμα ξεσηκωμού, πολεμικό..
παιάνα.
Ο Παλληκαρίδης ήταν πατριδολάτρης και ελληνολάτρης μέχρι μυελού οστέων και πίστευε αταλάντευτα πως δεν είναι περαστικός και ανώνυμος , διαβατάρης και πλάνητας στα σταυροδρόμια της ιστορίας. Γι’ αυτό όταν σήμανε η στιγμή του μεγάλου ΝΑΙ και του μεγάλου ΟΧΙ στη φωνή της Πατρίδας, αντάλλαξε χωρίς δυσκολία και περιστροφές τη μαθητική περιβολή με το αντάρτικο αμπέχωνο και τη μαθητική ζωή με τη σκληρή παρτιζάνικη διαβίωση. Το κοντύλι, που τόσο καλά χειριζόταν, δεν τ΄απαρνήθηκε. Το κουβαλούσε πάντοτε στην αντάρτικη φαρέτρα του, γιατί γνώριζε πως ήταν βέλος πιο οξύαιχμο και τραυματικό από τα σιδηρά.
Με το πέρασμά του από την νοτιοανατολικότερη έπαλξη του Ελληνισμού, την Κύπρο, ανέβασε σε ιδανικά ύψη το αγωνιστικό φρόνημα του λαού του.
Αγωνίστηκε για τη λευτεριά της σκλάβας πατρίδας με τη γραφίδα και το όπλο και έκανε να αναβιώσουν στο πρόσωπό του επικές μέρες πανένδοξου παρελθόντος.
Η προσωπικότητα του Παλληκαρίδη ενσάρκωνε την ψυχή και το ήθος όλων των γενεών που πέρασαν και που έρχονται, και της τωρινής που συντηρεί τη μνήμη και κρατά τη συνέχεια της φυλής.
Ο Ευαγόρας, καθ’ όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του υπήρξε σεμνός και λιτός, αλλά παράλληλα γενναίος και ηρωικός , ατρόμητος και ασυμβίβαστος και μας έδειξε το δρόμο του καθήκοντος προς το Έθνος. Και ο δρόμος αυτός λέγεται αυταπάρνηση, χρέος , θυσία.
Ήταν της λευτεριάς ταμένος, όπως πολύ εύστοχα γράφει η αδελφή του Γεωργία. Κι εμείς σημειώνουμε ότι γι’ αυτό ξεκίνησε για τα σύνορα του χρέους και έμεινε εδραίος στο μετερίζι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας .
Αλλά και στις δύσκολες ημέρες της κράτησής του στάθηκε όρθιος. Ατσάλι αλύγιστο, γρανίτης και βράχος ακατάλυτος.
Στο δικαστήριο που οδηγήθηκε τήρησε στάση εξόχως πατριωτική, αλλά ασυνήθιστη για ένα παιδί της ηλικίας του. Η απολογία του επιγραμματική. Συνόψιζε σ’ όλο το πλάτος και το δυσθεώρητο ύψος τη μεγαλοσύνη της φυλής μας: « Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος ο οποίος ζητά τη λευτεριά του. Τίποτε άλλο».
Ήταν μια απολογία σχεδόν πανομοιότυπη με την απολογία του πρωτομάρτυρα της λευτεριάς του Γένους μας, του Ρήγα του Βελεστινλή, ενώπιον των αυστριακών αρχών.
Κι αν αναλογιστεί κανείς ότι η απολογία αυτή δόθηκε από ένα 18/χρονο παιδί ενώπιον του κακουργιοδικείου της κραταιάς, τότε, Μ. Βρατανίας, τότε και μόνον τότε αντιλαμβάνεται το ψυχικό μεγαλείο και την αντρειοσύνη του Παλληκαρίδη.
Και η λεβεντιά του Ευαγόρα κορυφώνεται μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα της 13ης προς τη 14η Μαρτίου του 1957, που βάδισε σταθερά και αταλάντευτα κάτω από τη μακάβρια θηλιά. Κοίταξε κατάματα το θάνατο κι εκείνος χαμήλωσε το το βλέμμα του. Ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια κι έγινε πανανθρώπινο σύμβολο αγωνιστή της λευτεριάς.
Ο Παλληκαρίδης γεννήθηκε και τελείωσε ως ηγέτης. Φαντάζει αρχέτυπος ηγέτη, που ποτέ του δε γονάτισε, ούτε σύρθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της σύντομης ζωής του. Έκανε πράξη τους στίχους που άκουγε από μικρός από το στόμα του πατέρα του΅
«Γίνε και συ παράδειγμα περίσσειας ανδρειοσύνης
και καύχημα της Κύπρου μας
κι όλης της Ρωμιοσύνης»
του Δημήτρη Στεργιούλη
Επίτιμου Διευθυντή
2ου Δημοτικού Σχολείου Κιάτου
«ΕΥΑΓΟΡΑΣ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΔΗΣ»
http://antistasi.org/?p=25232