Τελικά τι θέλει να πει ο ποιητής;
Γράφει ο Παπινιάνος
Πρόσφατα ο κατά γενική ομολογία πιο πετυχημένος υπουργός των τελευταίων πενήντα ετών, Ανδρέας Λοβέρδος, είπε κάτι το οποίο ξένισε πολύ κόσμο. Μίλησε για την μετεκλογική συνεργασία μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Η δήλωση αυτή μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν μια από τις ποιο ειλικρινείς δηλώσεις πολιτικού των τελευταίων χρόνων, μαζί με την μεγάλη κουβέντα του Θεόδωρου Πάγκαλου, “μαζί τα φάγαμε”.
Σε σχέση με τη δήλωση του Ανδρέα Λοβέρδου δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Στην πρώτη περίπτωση θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι είχαμε μια κρίση ειλικρίνειας, με σκοπό να δοθεί στον κόσμο να καταλάβει πως, ότι και να γίνει πάλι “εμείς θα είμαστε εδώ” αλλάζοντας, απλά, το δεκανίκι του πρωθυπουργού.
Η άλλη περίπτωση είναι λίγο πιο σύνθετη και στηρίζεται στην κλασσική πλέον τακτική του marketing της “εκπαίδευσης της αγοράς”. Αυτή η τακτική είναι πολύ γνωστή στους ανθρώπους που κυβερνούν όχι μόνο τη χώρα μας, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη. Ο κύριος Λοβέρδος δεν είπε τίποτα παραπάνω από αυτό που ήδη συμβαίνει και θα συνεχίσει να γίνεται τους επόμενους μήνες, όσο και αν το “αντίπαλον δέος”, δια στόματος Αντώνη Σαμαρά, το αρνείται μετά βδελυγμίας. Ζούμε σε μια εποχή όπου ο δικομματισμός δέχεται πιέσεις από παντού. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι το πληγωμένο θηρίο είναι και το πιο επικίνδυνο. Τη στιγμή του κινδύνου κάνει το παν για να προστατέψει τη φωλιά του και την αγέλη του, χρησιμοποιώντας κάθε πιθανό όπλο και συμμαχώντας ακόμα και με τον “εχθρό”. Την συμμαχία αυτήν κατά πάσα πιθανότητα υπονόησε με τη δήλωση του ο Ανδρέας Λοβέρδος, προσπαθώντας να εθίσει, άλλως “εκπαιδεύσει” τον Ελληνικό λαό στην ιδέα της επίσημης μετεκλογικής συγκυβέρνησης.
Στην Νέα Δημοκρατία μετά την πολύ μεγάλη νίκη του Αντώνη Σαμαρά εναντίον της κυρίας Μπακογιάννη πριν από δύο χρόνια, αναλώθηκαν με την “επανίδρυση” του κόμματος, όπως πολύ πετυχημένα είχε κάνει και ο προκάτοχος του κυρίου Σαμαρά το 2004 “επανιδρύοντας” το κράτος. Αυτή η επανίδρυση, κυριολεκτικά έσπασε την αποκαλούμενη “συντηρητική” παράταξη σε 1000 κομμάτια καθώς άνθρωποι στερημένοι εξουσίας και όντας εκτός του όποιου συστήματος για πολλά χρόνια μπήκαν σαν αγέλη λύκων στο αφύλακτο μαντρί, κυνηγώντας φαντάσματα και δράκους στο εσωτερικό του κόμματος. Παρ’ όλα αυτά κατάφεραν και βροντοφώναξαν και κάποιες φορές τον “πολιτικό λόγο” τους προς τον έξω κόσμο. Είναι αξέχαστες οι στιγμές του Ζάππειο Ι και Ζάππειο ΙΙ, προγράμματα με τα οποία ο πρόεδρος του κόμματος προσέφερε “βιώσιμες λύσεις και εναλλακτικές”, και εάν βρισκόταν κάποιος κακομοίρης να ψελλίσει ότι ήταν ανεφάρμοστες και ανεδαφικές του κολλούσαν την ταμπέλα “Ντοράκι”.
Όλα τα ωραία όμως έχουν και ένα τέλος, σαν τις διακοπές του καλοκαιριού, όπου γυρίζεις στη μαυρίλα του λιμανιού του Πειραιά και σκιάζει η καρδιά σου γιατί σκέφτεσαι ότι το προηγούμενο βράδυ έπινες mochito με θέα την Καλντέρα στη Σαντορίνη.
Η Νέα Δημοκρατία δεν θα είχε κανένα απολύτως πρόβλημα να συνεχίσει να παράγει “Ζάππεια”, θα μπορούσαν με άνεση να φθάσουν στο νούμερο 30. Όμως το σύστημα της στρατολογίας την καλεί από την εφεδρεία στη μάχη και το κακό είναι ότι αυτή η μάχη έχει αρχίσει και χάνεται με αποτέλεσμα οι βουλευτές και τα στελέχη της να μοιάζουν πλέον σαν τους τελευταίους αμούστακους Γερμανούς στρατιώτες του Β’ Παγκοσμίου πολέμου που εκλήθησαν να προστατέψουν τα αποκαΐδια της Γερμανίας στο τέλος του πολέμου.
Αναγκαστικά λοιπόν η Νέα Δημοκρατία πρέπει να αρχίσει να στηρίζει όσα τόσο καιρό κατηγορούσε, οδηγώντας τους οπαδούς της, τα στελέχη της και τους βουλευτές της πρώτα στο ψυχιατρείο και μετά εκτός κόμματος, καθώς πλέον υποστηρίζει αυτό που η Ντόρα Μπακογιάννη υποστήριξε από την αρχή και φυσικά διεγράφη. Αυτό θα συμβεί όσο και αν ο Αντώνης Σαμαράς διαρρηγνύει τα ιμάτια του λέγοντας “να μην ακούω περί συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ μετά τις εκλογές…”. Κάτι αντίστοιχο αν θυμάμαι καλά έγινε και με τη σκληρή του διαπραγμάτευση για τα περίφημα 325 δισ ευρώ, όπου για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε σωστός και συνεπής.
Δεν θα πρέπει όμως να ανησυχεί, αν δε θέλει να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ έχουμε ακόμα τρεις επιλογές. Πρώτον μπορούμε να κρατήσουμε τον ίδιο πρωθυπουργό. Έτσι κι αλλιώς οι κόκκινες γραμμές έχουν ξεβάψει. Δεύτερον, μπορούμε να βάλουμε άλλον για πρωθυπουργό. Για παράδειγμα ένα κοινά αποδεκτό πρόσωπο. Από αυτά έχουμε πολλά ακόμα και μέσα στις ηγετικές ομάδες των κομμάτων. Τρίτον να αλλάξουμε όνομα στο ΠΑΣΟΚ. Το ΔΗΜ.ΑΡ ακούγεται μια χαρά.
Η θητεία του Γιώργου Παπανδρέου διήρκεσε όσο χρειάζεται κανείς να διασχίσει με κανό την απόσταση από την Κόστα στις Σπέτσες. “Δυστυχώς” δεν άντεξε παραπάνω, αλλά έκανε το καθήκον του, βάζοντας τα πράγματα σε μια ρότα χωρίς επιστροφή, ακόμα και αν χρειάσθηκε για να επιτευχθεί αυτό η προσωρινή ή και η μόνιμη εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ από τον πολιτικό χάρτη της χώρας.
Όταν χρειάστηκε αναπλήρωση βρέθηκε μάλλον εύκολα το κατάλληλο πρόσωπο το οποίο όμως έπρεπε να στηριχθεί. Σε αυτή τη φάση είδαμε κάτι μοναδικό στα χρονικά. Η χώρα που γέννησε τη δημοκρατία κατάφερε να δημιουργήσει και την πρώτη “Κυβερνώσα Αξιωματική Αντιπολιτευτική Δημοκρατία”. Αυτό σε απλά Ελληνικά θα μπορούσε κάποιος να το πει και αυτομαστίγωμα, ιδίως για την Νέα Δημοκρατία η οποία βρίσκεται μπροστά σε έναν μαγικό καθρέφτη που τα δείχνει όλα διπλά και αλλοιωμένα. Προσπαθεί να μας πείσει ότι κάνει αντιπολίτευση και δεν μετέχει στην κυβέρνηση με τους δυο αντιπροέδρους της. Ο μεν Δημήτρης Αβραμόπουλος, είναι ένας αποδεδειγμένα πανέξυπνος άνθρωπος, ο οποίος την κατάλληλη στιγμή ξέρει που πρέπει να βρίσκεται για να περνάει είτε απαρατήρητος -όπως τώρα- είτε να διαλέγει στρατόπεδα για να βγαίνει νικητής. Ο δε έτερος αντιπρόεδρος βρίσκεται στον θώκο του Υπουργού των Εξωτερικών με σκοπό να διασφαλίσει ότι η μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου δε θα παρεκκλίνει του μοναδικού της στόχου που δεν είναι άλλος από το PSI και τη δανειακή σύμβαση. Είναι προφανές ότι η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον κύριο Γκρουέφσκι θα πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της οικονομικής ανοικοδόμησης της χώρας και δεν αποτελεί διαπραγμάτευση ενός μείζονος -κάποτε- εθνικού θέματος. Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία, ο ρόλος του Στάυρου Δήμα στην Ελληνική πολιτική σκηνή τώρα αρχίζει, έτσι κι αλλιώς οι εκλογές είναι κοντά, οπότε, ότι είναι να φανεί για το ρόλο του κάθε εφέδρου, θα φανεί. Η ανάγκη για δεκανίκια είναι μεγάλη αλλά το σύστημα δεν φείδεται αυτών. Όπως έλεγε κάποτε και ο Γιώργος Βαρδινογιάννης “το μοναστήρι να είναι καλά…”.
Εάν αναρωτηθεί κανείς, ποια είναι η αντίδραση της Ελληνικής κοινωνίας σε όλα αυτά, θα δει ότι ο “αγανακτισμένος Έλληνας” έχει αρχίσει να στρέφει την προσοχή του σε πολύ σοβαρότερα θέματα απ’ ότι η πείνα του, όπως το περιβάλλον, η διάδοση συνταγών μαγειρικής, η διάσωση της Siemens, ποιος βουλευτής φυγάδευσε το εκατομμύριο στο εξωτερικό, στο αν θα μπουν οι Άραβες στον Παναθηναϊκό κ.α. και όλα αυτά γίνονται με έναν πρωτοφανή “αυθορμητισμό” χωρίς ίχνος καθοδήγησης από επιχειρηματικά- ναυτιλιακά- κατασκευαστικά και ενεργειακά συμφέροντα τα οποία εξυπηρετούνται από την αποχαύνωση αυτή. Ξαφνικά έχουν αρχίσει να ξεφυτρώνουν, αυθόρμητα πάντα, φωνές και πολιτικοί σχηματισμοί οι οποίοι στηρίζουν το περιβάλλον, την αναγέννηση του ΠΑΣΟΚ, την αναγέννηση της αριστεράς η οποία μπροστά στον “μέγα κίνδυνο” να αναλάβει τα ηνία της χώρας, αρχίζει να αυτό-ακρωτηριάζεται, μη τυχόν και γίνει καμιά στραβή και χρειασθεί να επεκταθεί το μαγαζί σε πιο ψηλά πατώματα τα οποία θα την απομακρύνουν από την μικρο-πελατειακή αλλά τόσο χρήσιμη για την επιβίωση της “μάχη κατά του κεφαλαίου”. Αυτό όμως ας το αναλύσουμε μια άλλη φορά γιατί από μόνο του είναι μια διδακτορική διατριβή.
Όλα τα καλά όμως έχουν ένα τέλος και πολύ φοβάμαι -και συνάμα ελπίζω- ότι το σύννεφο αποχαύνωσης που διακατέχει τους πολίτες αυτής της χώρας από τη μεταπολίτευση και μετά θα απομακρυνθεί. Το θέμα είναι με τι θα αντικατασταθεί. Αν είναι να αντικαταστήσουμε “Τα μυστικά της Εδέμ” με τον “Ονούρ”, να με συγχωρέσει η κυρία Ακρίτα, αλλά προτιμώ να μην έχω τηλεόραση και θεάματα. Μπορεί τότε να ασχοληθώ με τον Θεό και την Παναγιά και ανάβοντας τους ένα κερί να μου δώσουν φώτιση. Διαφορετικά, καθώς, θα μου έχει κόψει το ρεύμα η ΔΕΗ με τη βοήθεια του κεριού μπορεί και να δω τον γκρεμό μπροστά μου και να μην πέσω μέσα, αλλά να σπρώξω εγώ αυτούς που θέλουν να με ρίξουν, στον Καιάδα.
