Γράφει ο Ναούμης Νικόλαος
Πολιτικός επιστήμονας
Επιτέλους μπήκε η Άνοιξη για τα καλά και τα ευχάριστα νέα διαδέχονται το ένα το άλλο!
Επιτέλους, να γελάσει και λίγο το χειλάκι μας γιατί πολύ μας έχουν πικράνει τα μνημόνια και οι βλαχοτιράντες οι τροϊκανοί! Ολοκληρώθηκε η απογραφή των δικαιούχων προνοιακών επιδομάτων και τα πρώτα αποτελέσματα είναι πράγματι εντυπωσιακά! 36000 συμπολίτες μας, βρήκαν την υγειά τους βάσει των όσων έδειξε η απογραφή! Καταλαβαίνετε τι σας λέω; Η χώρα μας πλέον, δεν είναι υποχρεωμένη να καταβάλλει 36000 επιδόματα, δηλαδή 111 εκατομμύρια ευρώ ετησίως σε ανάπηρους, και μπορεί να τα διαθέσει για παράδειγμα στις συντάξεις που περικόπηκαν από τους πλούσιους γέρους συνταξιούχους αγρότες, για να μη μας πρήζουν όλη ώρα με την αυθάδειά τους και τα’ απλωμένα τους χέρια που όλο ζητάνε, ζητάνε και ζητάνε και ποτέ δεν χορταίνουν…
Το σημαντικότερο βέβαια είναι, ότι χιλιάδες τυφλοί ξαναβρίσκουν το φως τους, κινητικά ανάπηροι ξαναπερπατάνε και άνθρωποι με νοητική υστέρηση, θα προσθέσουν το φωτισμένο τους μυαλό, στον κοινό αγώνα, για την σωτηρία της πατρίδας! Είναι πολύ παρήγορο αν το καλοσκεφτείτε, ότι η ποιότητα ζωής χιλιάδων συμπατριωτών μας, θα αναβαθμιστεί κι επιπλέον, θα μπορούν με αξιοπρέπεια να κάνουν ένα επάγγελμα όπως όλοι οι άλλοι για να βιοποριστούν με αξιοπρέπεια κι όχι με τα ψίχουλα της πολιτείας.
Ήδη, η περιβόητη απογραφή έδειξε ότι δειλά – δειλά, αυτό έχει αρχίσει να συμβαίνει… Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα στην βόρεια Ελλάδα, που 55 άτομα, πρώην τυφλοί, διαθέτουν άδεια και δίπλωμα οδήγησης, κάτι που σαφώς τους αλλάζει την ζωή! Επίσης, άλλος πρώην τυφλός, ασκεί το επάγγελμα του ταξιτζή με αξιοπρέπεια και δεν κινείται με το λευκό του μπαστουνάκι όπως έκανε μέχρι και σήμερα! Βέβαια, το πιο συγκλονιστικό απ’ όλα, είναι ότι η Ζάκυνθος, θα πάψει πλέον να θεωρείται εκτός απ’ το νησί της χελώνας καρέτα – καρέτα, το νησί των τυφλών! 700 Ζακυνθινοί, βρήκαν το φως τους! Προτείνω επιπρόσθετα, ν’ απαγορευτεί ο τουρισμός εκεί διότι επειδή αποκλείω να έπεσε περονόσπορος, προφανώς, καλλίγραμμες τουρίστριες από την βόρεια Ευρώπη, πρέπει να θεωρούνται υπεύθυνες για την μαζική απώλεια όρασης, κυρίως του αντρικού πληθυσμού, με την ανεμπόδιστη έκθεση των… προσόντων τους, στον ατυχή ζακυνθινό πληθυσμό!
Αρκετά με τα αστεία για ένα τόσο σοβαρό θέμα, που αποδεικνύει περίτρανα την λειτουργία ενός κράτους στηριγμένη στην διαφθορά και στην συναλλαγή κάτω απ’ το τραπέζι η, ακόμα χειρότερα, στην εμπλοκή του κομματικού κατεστημένου σ’ ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Με την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης λοιπόν αυτής της απογραφής, ήρθαν στο φως, καταστάσεις πολύ κωμικοτραγικές, που δεν τιμούν κανέναν. Πέρα από κάθε αμφιβολία, αποδείχτηκε περίτρανα, πως μια φάμπρικα είχε στηθεί και καθόλου δεν αμφιβάλλω γι’ αυτό, εκμεταλλευόμενη καταστάσεις, είχε επιδοθεί στην ακατάσχετη παροχή ψεύτικων βεβαιώσεων, με τις οποίες ο καθένας, δηλώνοντας όποια αναπηρία ήθελε, έκανε χρήση των ευεργετημάτων, που η πολιτεία οφείλει να παρέχει στα μέλη της που τα έχουν πραγματική ανάγκη. Το σύστημα αυτό, λειτουργούσε παράλληλα με το άλλο ακανθώδες σύστημα στη χώρα μας, εκείνο της αθρόας πρόσληψης ημετέρων, στον δημόσιο τομέα, χάρη στην ανάγκη του κομματικού – πελατειακού συστήματος που στρεβλά μέχρι σήμερα λειτουργούσε θέλω να πιστεύω, με αντάλλαγμα το πιο ισχυρό όπλο που ο κάθε πολίτης έχει στην κατοχή του, την ψήφο. Αν λοιπόν δεν σε βάζανε στο δημόσιο, σου δίνανε ένα επίδομα τυφλότητας και ήσουν ευχαριστημένος. Ωραία θα μου πείτε, το πρόβλημα ποιο είναι; Το πρόβλημα συνίσταται, ότι σε μια ανοχύρωτη πολιτεία, που μέσα σε δύο χρόνια προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα η, έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται, θύμα στην όλη ιστορία, πέφτει ο δυστυχής πολίτης, με πραγματική αναπηρία, που βλέπει τα εισοδήματα του να συρρικνώνονται, εξαιτίας της λογικής με την οποία λειτουργούμε, την λογική δηλαδή του «πονάει δόντι, κόψε το κεφάλι», εξαιτίας ακριβώς, όλης αυτής της φαύλης κατάστασης. Με απλά λόγια, το να περικόπτεις ως πολιτεία ένα προνοιακό επίδομα από κάποιον ανάπηρο, που με το επίδομα αυτό προσπαθεί να καλύψει ανάγκες που η αναπηρία του δημιουργεί όπως για παράδειγμα, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, βοηθήματα που τον εξυπηρετούν στην ποιότητα της ζωής του η ακόμα και έξοδα μετακίνησης, είναι έγκλημα, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Επιτέλους, κάποια στιγμή, το ψηφιακό μητρώο αναπήρων, η κάρτα αναπηρίας η, άλλα παρόμοια μέτρα που εξαγγέλλονται και που ποτέ δεν υλοποιούνται για χάρη διάφορων συμφερόντων, με βάση αυτή την απογραφή, πρέπει να λειτουργήσουν όπως συμβαίνει στις περισσότερες πολιτισμένες χώρες του πλανήτη.
Οι αναπηρία, δεν είναι επιλογή μας. Είναι μια κατάσταση που μαζί με τις οικογένειές μας βιώνουμε καθημερινά και προσπαθούμε με αξιοπρέπεια ν’ ανταπεξέλθουμε σ’ αυτήν. Αποτελεί πρόκληση για τον κάθε ανάπηρο, να παρατηρεί τον χορό αυτό των εκατομμυρίων που έχει στηθεί γύρω του, στο όνομά του και, στην πραγματικότητα που ο ίδιος βιώνει, να αντιμετωπίζει δυσκολίες, που τον γεμίζουν με σκέψεις καταθλιπτικές και μαύρες, με ότι αυτό συνεπάγεται…
Δεν θέλει κόπο, τρόπο θέλει και φυσικά βούληση. Δόξα τω Θεώ, η τεχνολογία έχει προχωρήσει πάρα πολύ και μπορεί αν την εκμεταλλευτούμε σωστά, να λειτουργήσει καταλυτικά ως προς αυτή την κατεύθυνση.
