Απάντηση σε άρθρο της Καθημερινής

κ. ΠΑΝΤΕΛΗ  ΜΠΟΥΚΑΛΑ
Δημοσιογράφο
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
(σσΟ: Δημοσιεύουμε την επιστολή αυτούσια. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε ή υιοθετούμε όλες τις απόψεις του υπογράφοντως. Θέση μας είναι ότι κάθε φιλοσοφία που θεωρεί τον άνθρωπο ως “κέντρο του σύμπαντος” είναι βλαβερή για τον ίδιο τον άνθρωπο)

Ἀγαπητέ κ. Μπουκάλα,
Δέν ξέρω τί με κάνει να θέλω να ἀπαντήσω στό ἂρθρο σας αὐτό, «Ἡ ἀποτυχία τοῦ Παύλου», (Καθημερινή, 04/02/2010). Ἲσως ἡ δική μου ἀνάγκη νά προσδιορίσω με καθαρό τρόπο γιατί δέν μπορῶ να συμφωνήσω μαζί σας.
Εἶναι ἀσφαλῶς ἓνα ἂρθρο πού θέτει σωστά τίς ἀρχές τοῦ χριστιανισμοῦ ὃσον ἀφορᾶ τό πῶς ἀντιλαμβάνεται τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὡς εἰκόνος Θεοῦ, καί γι’ αὐτό ὣς ἐνιαία ὑπαρξιακά φύση σέ πολλά πρόσωπα, ἀνεξαρτήτως δηλαδή φύλου φυλῆς ἢ ὁποιασδήποτε κοινωνικῆς καί θρησκευτικῆς κατάταξης.
Δέν θά συμφωνήσω ὃμως στό ὃτι ὁ Χριστιανισμός ἒχει ὡς κέντρο του τόν ἂνθρωπο, διότι ἒχει ὡς κέντρο του τόν Χριστό. Χωρίς τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, τό πρόσωπο πού δείχνει τόν τρόπο τῆς ἀγάπης πού δέν εἶναι παρά ἡ μέ ἂκρα ταπείνωση προσφορά τῆς αὐτο-θυσίας χωρίς ὃρια, ὁ Χριστιανισμός θά γινόταν ἓνας οὐμανισμός τῶν «αὐτο-ειδώλων», ἓνας οὐμανισμός χωρίς μεταφυσική προοπτική αἰωνιότητος, ἓνας οὐμανισμός πού ἒχει ἀπωλέσει τήν ἀγαπητική του σχέση καί ἒμπνευση μέ τό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ τῆς Ἀγάπης.
Αἰσθάνομαι, ὃμως, ὃτι ἡ μεταφορά τῶν ἀρχῶν τοῦ Χριστιανισμοῦ, (πολλές φορές ἂκομψα οἰκοιοποιημένες ἀπό τούς νεο-Διαφωτιστές), πάνω στό θέμα τῆς παγκόσμιας μετανάστευσης, γίνεται μέ τρόπο προκρούστειο καί ἀπρόσφορο.
Ἂς  προσπαθήσουμε να μιλήσουμε ἀνατρέχοντας σέ ὁρισμούς. Τί εἶναι λοιπόν ρατσισμός; Σύμφωνα μέ τό λεξικό Oxford Adnanced Dictioany of Current English (AS Hornby, Oxford University Press, 1974) ὁ ρατσισμός ὁρίζεται ὡς ἑξῆς:“racism: belief that human abilities are determined by race”. Καί ὁ ρατσιστής: “racist: believer in racism”.
Ἑπομένως ἡ ἒκφραση ἀνησυχιῶν καί προβληματισμοῦ σχετικά με τό φαινόμενο τῆς παγκόσμιας μετανάστευσης, λίγη σχέση φαίνεται να ἒχει με τό ρατσισμό. Στή συζήτηση πού γίνεται γιά τήν μετανάστευση, δέν συζητᾶται ἡ ἀνωτερότητα τῆς ἐγχώριας φυλῆς σέ σχέση μέ τίς φυλές πού μεταναστεύουν. Αὐτό φαίνεται ὃτι εἶναι λυμένο πρόβλημα καί γιά τούς λάτρεις τῆς μετανάστευσης καί γιά τούς σκεπτικιστές. Τό διακύβευμα εἶναι ἂν μποροῦν καί πόσοι μποροῦν καί μέσα σέ ποιό χρονικό διάστημα μποροῦν, ὁμάδες διαφορετικῶν πολιτισμῶν νά ἐγκατασταθοῦν  σέ μία ὀργανωμένη κοινωνία με διαφορετικό πολιτισμό καί διαφορετικές παραμέτρους κοινωνικῆς, ἱστορικῆς καί θρησκευτικῆς συνοχῆς.
Εἶναι προφανές ὃτι  τό διακύβευμα στή συζήτηση γιά τή μετανάστευση δέν εἶναι κυρίως ἀνθρωπιστικό, ἀλλά κοινωνικό. Δέν εἶναι καθόλου τό ὃτι ὁ μετανάστης εἶναι λιγότερο ἂνθρωπος ἀπό τόν γηγενῆ ἂνθρωπο, ἀλλά εἶναι πῶς καί κάτω ἀπό ποιές προυποθέσεις ὁ μετανάστης θά ἐνταχθεῖ κοινωνικά καί ἐργασιακά μέ ὃρους ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας στήν νέα του «πατρίδα».
Τό  φαινόμενο τῆς παγκόσμιας μετανάστευσης  δέν ἒχει μόνο μία διάσταση, τήν  ἀνθρωπιστική.  Δέν μπορεῖ κανείς να ἀγνοεῖ τήν πολιτική τῆς Νέας Τάξης, πού χρησιμοποιεῖ τήν παγκόσμια μετανάστευση ὡς ἐργαλεῖο γιά τήν κατάργηση τῆς ἐθνικῆς συνοχῆς τῶν κρατῶν καί τήν «περιορισμένη ἐθνική κυριαρχία» τους. Δέν μπορεῖ κανείς νά ἀγνοεῖ καί νά ὑποβιβάζει τήν σπουδαιότητα καί τήν πολυπλοκότητα τῶν παρελκόμενων προβλημάτων τῆς μαζικῆς παγκόσμιας μετανάστευσης, ὃπως τήν ἀποδεδειγμένα κατακόρυφη ἒξαρση τῆς ἐγκληματικότητας, τήν σημαντική οἰκονομική ἐπιβάρυνση τῶν κοινωνικῶν δομῶν ὑγείας καί παιδείας, τά φαινόμενα κοινωνικῆς ἀναταραχῆς, (αὐτο)-γκετοποίησης ἢ καί κοινωνικοῦ ἀποκλεισμοῦ, πού ἀναπόφευκτα φαίνεται νά δημιουργοῦνται με ἀμοιβαία, ἲσως, ὑπαιτιότητα.
Ἂς μήν ἀγνοεῖται, ἐπισης, τό γεγονός ὃτι κάποιοι ἀπό τούς τρομοκράτες ἦταν ἀπόλυτα κοινωνικά ἐνταγμένοι μουσουλμάνοι σέ δυτικές κοινωνίες, καί ἀκόμη τά 1200 περίπου αὐτοκίνητα πού ἒκαψαν όργισμένοι μουσουλμάνοι τῶν Παρισίων τήν παραμονή τῆς φετινῆς πρωτοχρονιᾶς, γεγονός βέβαια τό ὁποῖο ἀπεκρύβει ἀπό τά καθοδηγούμενα ἑλληνικά ΜΜΕ.. Τά φαινόμενα αὐτά μεταβάλλουν τήν κοινωνική ζωή καί ἀπαιτοῦν σημαντικούς ἐπιπλέον οἰκονομικούς πόρους.
Στήν  Ἑλλάδα φαίνεται ὃτι ὑπάρχει καί  ἓνας ἐπιπλέον παράγοντας πού ἀπαιτεῖ  ἐγρήγορση, ὁ παράγοντας ἐθνικῆς ἀσφάλειας. Ὁ Τουργκούτ Ὀζάλ σέ ἀνύποπτο χρόνο, εἶπε ὃτι δέν χρειάζεται πόλεμος γιά να κατακτήσουμε τούς Ἓλληνες, ἀλλά ὃτι αὐτό θά μποροῦσε να γίνει μέ τή μαζική εἰρηνική εἲσοδο μουσουλμανικῶν πληθυσμῶν στήν Ἑλλάδα, πρᾶγμα τό ὁποῖο ἐδῶ καί πάνω ἀπό 15 χρόνια συμβαίνει μέ τρόπο συστηματικό καί καθοδηγούμενο ἀπό τό Τουρκικό ΥΠΕΞ.
Ὃσοι  λοιπόν ἐκφράζουν προβληματισμό  καί ζητοῦν ἓνα ὃριο στό φαινόμενο  τῆς μετανάστευσης στήν Ἑλλάδα, δέν μπορεῖ να εἶναι ὑποχρεωτικά  ρατσιστές. Τό φαινόμενο τῆς μετανάστευσης δέν μπορεῖ να τό ἐπωμιστεῖ μιά μικρή χώρα, ὃπως ἡ Ἑλλάδα, ἐπειδή ἒτυχε νά βρίσκεται στήν Εὐρωπαϊκή μεθόριο. Ἢδη ἡ Ἑλλάδα παρουσιάζει 2πλάσιο ποσοστό μεταναστῶν ἀπό τό μέσο εὐρωπαϊκό ὃρο, ποσοστό τό ὁποῖο ἀποκτήθηκε μέσα σέ πολύ μικρό χρονικό διάστημα, ἐνῶ ἡ χώρα διέθετε, τουλάχιστον μέχρι πρότινος, μεγάλη κοινωνική καί πολιτισμική συνοχή.
Ἡ χριστιανική, λοιπόν, θέση γιά σεβασμό τοῦ  ἀνθρώπινου προσώπου δέν μπορεῖ νά καταργεῖ τίς ἂλλες παραμέτρους  τοῦ μεταναστευτικοῦ προβλήματος (κοινωνική καί ἐθνικῆς ἀσφάλειας) ἀλλά πάντοτε πρέπει νά τίς ἐμπνέει καί τίς συμπληρώνει. Οὒτε μπορεῖ, ὑποκλεπτόμενη ἀπό τόν Νέο-Διαφωτισμό, να γίνεται ἐργαλεῖο καί να ἀποτελεῖ ἂλλοθι στά σχέδια τῆς Νέας Τάξης, γιά πολτοποίηση τῶν πολιτισμῶν, τόν κατακερματισμό τῶν ἐθνικῶν κρατῶν καί τόν ἀποχριστιανισμό τῆς Εὐρώπης.
Ἐδῶ, ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ να συμπλρώσω ὃτι γιά αἰῶνες (κάποιες φορές μέ μισσιοναρική ἰδιοτέλεια, εἶναι ἀλήθεια) ἡ χριστιανική ἀγάπη ἒχει προστρέξει μέ απαράμιλλη αὐτοθυσία σέ ἀναπτυσσόμενος χῶρες μεταφέροντας ὂχι μόνον ἐλπίδα μεταφυσικῆς προοπτικῆς, ἀλλά ἀπαντώντας καί συμμεριζόμενη τά προβλήματα ἐπιβίωσης τῶν γηγενῶν πληθυσμῶν. Καί, βέβαια, ἐδῶ ἲσως θά ἒπρεπε να ξανασκεφθεῖ ἡ παγκόσμια κοινότητα, μήπως παράλληλα με τίς μεταναστευτικές πολιτικές, μπορεῖ να βοηθήσει πιό ἀποτελεσματικά τούς μετανάστες, ἐνθαρρύνοντάς τους με τεχνογνωσία καί ἐπενδύσεις να παραμείνουν στίς ἑστίες τους.
Ὃσον  ἀφορᾶ τώρα τόν Ἂνθιμο.
Εἶναι πράγματι λυπηρό, νά γίνεται τέτοια ἀνορθόδοξη πολεμική ἐναντίον του. Στό κείμενό σας τόν κατηγορεῖτε ὃτι κινεῖται ἐκτός χριστιανικῆς ἀγάπης, «ὃτι ἀπέχει ἀπό τίς χριστιανικές διδασκαλίες περισσότερο ἀπό ὃτι οἱ ἀλλόθρησκοι», ὃτι «πολιτεύεται», «ὃτι εἶναι ἐρωτευμένος μέ τήν κάμερα» , «ὃτι κηρύσσει τόν φόβο……καί τόν τρόπο τῆς περιφρόνησης ἂν ὂχι τοῦ μίσους». Εἰσαγγελική ρητορική, δυνατή γλῶσσα, ὃλα χρησιμοποιοῦνται ἐναντίον ἑνός ἀνθρώπου πού σκέπτεται διαφορετικά ἀπό σᾶς. Χωρίς να κάνετε τό κόπο να παραθέσετε ἓναν λόγο του, ὃπου θά φαινόταν, ἒστω καί σκιωδῶς,  αὐτά γιά τά ὁποῖα τόσο πληθωρικά τόν κατηγορεῖτε. Αὐτό δέν μοιάζει, τολμῶ να πῶ ἰδιαιτέρως χριστιανικό. Παραπέμπει, ὃμως, σέ νοοτροπίες ἱερᾶς ἐξέτασης.
Εἶναι ἲδιον τῶν καιρῶν στήν Πατρίδα  μας, ὃποιος τολμᾶ να παρεκκλίνει  ἀπό τήν κυρίαρχη νεοταξική ἰδεολογία, να δέχεται πόλεμο τυφλῆς λάσπης. Ὃλοι πρέπει να σιωπήσουν, ὃλοι να συμφωνήσουν ὑποταγμένα, ἂλλως, θα δέχονται τή συντονισμένη λασπολογία, χωρίς ἐπιχειρήματα, χωρίς λύπη, χωρίς αἰδώ. Ὃπως, τηρουμένων ἀσφαλῶς τῶν ἀναλογιῶν, κάποτε κάποιοι «3 παῖδες», πού ἐκλήθησαν νά ὑπακοῦσουν στό δόγμα τοῦ βασιλέως Ναβουχοδονόσωρα, οἱ ὁποῖοι ὃμως «πυρός ἀπειλήν οὐκ ἐπτοήθησαν».
Σᾶς ἐνοχλεῖ, ἲσως καί τό γεγονός ὃτι ἒχει καί λόγο γιά τό θέμα τῆς Μακεδονίας. Αναρωτιέμαι γιατί. Δέν ἒχει δικαίωμα να ἐκφράζει τίς ἀνησυχίες του; Ὃπως ἀλλωστε καί  ὁ κάθε πολίτης αὐτῆς τῆς χώρας; Γιατί θα πρέπει ὃλοι να εἲμαστε τόσο εὐτυχεῖς καί τόσο «συνετοί» ὃταν ὑπακούουμε σέ ξένα συμφέροντα, ἀπεπμολώντας τήν ἱστορική μας μνήμη καί τήν ἐθνική μας ὑπόσταση; Καί ἐν πᾶσι περιπτώσει, σέ ποιό ἀνεξάρτητο, δημοκρατικό κράτος, πού σέβεται τόν ἑαυτό του καί τήν ἱστορία του, θά μποροῦσε νά συμβαίνει αὐτό, με τόση «χαζο-προοδευτική» ἐλαφρότητα;

Ἂν  ὁ χριστιανισμός ἦταν ἐναντίον τῶν ἐθνῶν, του δικαιώματος καί  τῆς φυσικῆς ἀνάγκης τῶν  ἀνθρώπων, δηλαδή,  να συνέχονται με ὁρισμένα χαρακτηριστικά γλώσσας, θρησκείας, καί κοινῆς ἱστορικῆς μνήμης, τότε μήπως ἒπρεπε ἡ Ἐκκλησία να μή λάβει μέρος στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 (ἡ κ. Δραγώνα ἲσως συμφωνοῦσε ὑποθέτω, γιά τούς δικούς της λόγους, ἀφοῦ θεωρεῖ ὃτι οἱ ἓλληνες ἦταν μιά χαρά κάτω ἀπ τόν ὀθωμανικό ζυγό) καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν στήν κατοχή, νά μήν ἒνανε καμιά ἐθνική ἀντίσταση γιά τήν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδας; «Μή γένοιτο»….
«…τουλάχιστον  στά μέρη μας ὁ Παῦλος δέν  κατάφερε τίποτα σπουδαῖο». Μεγάλος λόγος, ὃσο, φοβοῦμαι, καί κενός. Δέν σᾶς ἀρκεῖ, φαίνεται, ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης, ὁ Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, ὁ Ἂνθιμος Γαζῆς, ὁ Ἠλίας Μηνιάτης, ὁ Γρηγόριος Δικαῖος, ὁ Ἀθανάσιος Διάκος, ὁ Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός,  ὁ Χρυσόστομος Σμύρνης, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, καί τόσοι ἂλλοι, ἀναρίθμητοι ἲσως, «ἂγνωστοι στρατιῶτες», ἐραστές τῆς πατρίδας μας καί ἐράσμιοι τοῦ Χριστοῦ. Ὃλοι αὐτοί ἐμπνεύστηκαν ἀπό τόν ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν, τό ἀπόστολο τῆς ἀγάπης καί τῆς θυσίας, τόν ἀπόστολο τῆς οἰκουμένης, γιά να ξαναβρεῖ ὁ κόσμος καί τά ἀνθρώπινο πρόσωπο τήν ἑνότητα του στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, «ἳνα ὦσιν ἓν».
Βάλατε  πράγματι τόν πῆχυ ψηλά. Καί ἐγώ  δέν μπορῶ παρά να συμφωνήσω, ταπεινά, σέ αὐτό. Μόνο.
Μέ  ἰδιαίτερη ἐκτίμηση
Ἠλίας Π Παντελιδης, eye MD
MSc., MRCOphth., EBOD, MA, Cert.BA
Χειρουργός Ὀφθαλμίατρος