Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΓΙΑΝΝΟΥΛΑΚΗ
«Ο επαγγελματίας πολιτικός (στις μέρες μας) είναι, κατά κανόνα, ένας άνθρωπος χωρίς κανένα επάγγελμα… Με συνέπεια την πλήρη κοινωνική περιθωριοποίησή του. Όσο υψηλότερα ανέρχεται στην κομματική ιεραρχία, τόσο ριζικότερα κόβονται οι σχέσεις του με την κοινωνία… Από αυτήν την κοινωνική απομόνωση προκύπτει η απώλεια αίσθησης της πραγματικότητας… (Έτσι) ανεξάρτητα από τις διανοητικές του ικανότητες ο πολιτικός είναι κατά κανόνα, ο τελευταίος που κατανοεί τι συμβαίνει στην κοινωνία…». Hans Magnus Enzensberger, από το βιβλίο του «Πολιτική και πολιτισμός», εκδόσεις «Scripta» εφημερίδα «Καθημερινή»: Χρήστος Γιανναράς.
Από το παραπάνω «είδος» πολιτικών «χορτάσαμε» στα χρόνια της Μεταπολίτευσης… Με τη
δική τους «βοήθεια» φτάσαμε στη σημερινή πολυεπίπεδη κρίση. Οι εκλογές πλησιάζουν και οι πολίτες αναζητούν μια διαφορετική επιλογή…
Ήρθε η στιγμή να αφήσουν πίσω τους όσους πολιτικούς έχουν παγιδευτεί στο κυρίαρχο «καλούπι» του παλαιοκομματισμού, της οικογενειοκρατίας, των εσωκομματικών ισορροπιών-κατεστημένων, τους θιασώτες των πολιτικών και θεσμικών στρεβλώσεων, τις ρητορικές κενολογίες, τον πολιτικαντισμό, τις ιδεοληψίες, την «τοξική» και αντικοινωνική τους πολιτική, τη λογική «των δικών μας παιδιών», την ταύτιση «κόμματος-κράτους», τη «συντροφιά» με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, το «ξεπούλημα» των οραμάτων τους, την καταστροφή των παραγωγικών δομών της χώρας και γενικά των κάθε είδους φαυλότητα…
Πολιτικοί που δεν έχουν να καυχηθούν για την όποια πολιτική διακινδύνευση… Γεννημένοι και προορισμένοι να γίνουν κάποτε «νομείς» της εξουσίας, γιατί-όχι -και πρωθυπουργοί… Χωρίς, όμως, ουσιαστικό ηγετικό χάρισμα απλά και μόνο ικανοί στο κομματικό παρασκήνιο και φυσικά αρεστοί -πότε οι μεν και πότε οι δε- στους μεγαλόσχημους επιχειρηματίες-μιντιάρχες των Αθηνών. Χωρίς καμία ουσιαστική επαφή με την κοινωνική πραγματικότητα την οποία, μάλιστα, οι ίδιοι διαμορφώνουν. Έτσι, εξακολουθούν να υπεραμύνονται του… δήθεν έργου τους(!) να στηρίζουν και να στηρίζονται σε πρόσωπα που ταυτίζονται με χίλιες τόσες φαυλότητες… Συνεχίζουν, λοιπόν, να συμπεριφέρονται ωσάν τίποτε να μην έχει συμβεί στον τόπο στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Για ουσιαστική αυτοκριτική, βέβαια, ούτε λόγος. Μισή «συγγνώμη» ακολουθούμενη από «δεκάδες αλλά…»
Οι πολίτες, λοιπόν, σιγά -σιγά λένε στα δύο κόμματα, που διαχειρίστηκαν τις τύχες του τόπου για 38 περίπου χρόνια,… «Ως εδώ!»
Ταυτόχρονα αναζητούν- ή οφείλουν να αναζητήσουν- πολιτικούς που να εμπνέουν έχοντας, φυσικά, υψηλές απαιτήσεις τόσο από τον εαυτό τους όσο και από τους πολίτες. Ηγέτες με όραμα, πάθος, αρχές, ανιδιοτέλεια και συλλογικό τρόπο δράσης.
Ένας λαός, που σήμερα βρίσκεται σε «κατάθλιψη»αναζητά την ελπίδα, ώστε να αισθανθεί ξανά «ενεργός», δραστήριος, παραγωγικός, ζωντανός ξανά…! Αναζητά πολιτικούς που να έχουν «περπατήσει» τα κοινωνικά μονοπάτια, που να βλέπουν μακροπρόθεσμα και να μην βλέπουν τη θέση τους παρά μόνο ως το μέσο που με συλλογικό τρόπο δουλειάς θα βγάλει τη χώρα από τα σημερινά αδιέξοδα…
Όποιος διαβάσει αυτές τις γραμμές πιθανόν να σκεφτεί- μεταξύ άλλων- ότι ο γραφών… «πετάει στα σύννεφα!». Κι, όμως, οφείλουμε να σκεφτούμε θετικά και να αναζητήσουμε τα πρόσωπα εκείνα που σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια ανταποκρίνονται σε ένα διαφορετικό «μοντέλο πολιτικού» από εκείνο που προσομοιάζει με τον κινηματογραφικό «Μαυρογιαλούρο»…
Στις εκλογές που πλησιάζουν η «τελευταία ευκαιρία» είναι στα χέρια των πολιτών. Μπορεί να ζούμε στην «Εποχή των μοιραίων ηγετών», αλλά κρατάμε τη μοίρα μας στα χέρια μας…. Οι επόμενες γενιές δε θα μας συγχωρήσουν αν τις καταδικάσουμε στη «βαρβαρότητα»…
Τα μέχρι σήμερα-λεγόμενα- μεγάλα κόμματα αποτελούν πια (δημοσκοπικά) συντρίμμια ενός «οικτρού» παρελθόντος. Οι πολίτες χωρίς καμία εκδικητική μανία, δίχως ακρότητες, θα πουν με δημοκρατικό τρόπο (με μοναδικό όπλο την ψήφο τους) το δικό τους πολιτικό «αντίο» σε όσους οδήγησαν την κοινωνία στα σημερινά αδιέξοδα και ταυτόχρονα- με τη θετική τους ψήφο- θα επιλέξουν τα πρόσωπα εκείνα στα οποία θα εναποθέσουν-ρεαλιστικά σκεπτόμενοι- την ελπίδα και το όραμά τους για μια βιωτή ζωή, για ένα καλύτερο μέλλον.
Έχει μεγάλη σημασία τόσο η επιλογή κόμματος όσο και η επιλογή των προσώπων, προκειμένου το «αύριο» της χώρας να στηριχθεί σε «πυλώνες», που θα είναι ικανοί να φέρουν εις πέρας μια απαιτητική και δύσκολη πορεία, χωρίς να πτοούνται και να διστάζουν…
Για, πιθανά, επόμενα αδιέξοδα οι ψηφοφόροι των επόμενων εκλογών θα έχουν- κι αυτοί- τη δική τους μεγάλη ευθύνη…
Ας αδιαφορήσουμε με την ψήφο μας απέναντι σε εκείνους που σκοτείνιασαν το όνειρα ενός λαού, χρόνια τώρα…