Γράφει ο Δημώδης
Είναι απολύτως βέβαιο ότι η διακήρυξη – επαγγελία του Αντώνη Σαμαρά για τη νέα μεταπολίτευση, που σηματοδοτεί το αποτέλεσμα της εσωκομματικής αναμέτρησης την 29η Νοεμβρίου 2009, είναι ειλικρινής και απόλυτα συμβατή με την μέχρι σήμερα πορεία του ηγέτη της Ν.Δ.
Ήδη από την εποχή της σύγκρουσης με το “κράτος” της οικογένειας Μητσοτάκη φαίνεται ότι είχε καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με το οποίο η πλειοψηφία των πολιτών καταλήγει και σήμερα, δύο δεκαετίες μετά: το μεταδικτατορικό μοντέλο διακυβέρνησης έχει εξαντλήσει τα περιθώριά του.
Μεσολάβησε η εδραίωση των διαπλεκόμενων μεταπρατών που υποδύθηκαν τους επιχειρηματίες, η λαφυραγώγηση της Ελλάδας από το ξένο κεφάλαιο, ιδιαίτερα το γερμανικό, ενώ οι εγχώριοι “τσολιάδες” τους απολάμβαναν προνόμια και πλούτη (παράνομα ασφαλώς) στη Βαλχάλα του εκσυγχρονισμού.
Ο Τιτανικός προχωρούσε ακάθεκτος προς το παγόβουνο ενώ η ορχήστρα έπαιζε!
Αυτό το εκτεταμένο κράτος σήψης, διαφθοράς και ανομίας εκπορευόταν, όπως απέδειξε το σκάνδαλο της Siemens, από τις άρχουσες elite της κοινωνίας μας. Όλα τα μεγάλα “τζάκια” του τόπου έδωσαν το παρόν στο μεγάλο φαγοπότι!
Ο Καραμανλής -η ιστορία θα μας πει για ποιό λόγο- δεν συγκρούστηκε μαζί του. Και τιμωρήθηκε γι αυτό. Πιθανότατα εκείνη η βραδιά στο Ζάππειο, όταν, υπό το μονίμως αχόρταγο και ανυπόμονο βλέμμα της Ντόρας, αποδεχόταν την βαριά ήττα του να αποτελεί και το κύκνειο άσμα του στην πολιτική.
Και ο Σαμαράς;
Ο Σαμαράς είναι γιος της ανάγκης!
Το εκλογικό σώμα δεν υπερψήφισε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γύρισε την πλάτη στην Ν.Δ. δίνοντας, με αυτόν τον απρόθυμο τρόπο, μία ευκαιρία και στον Παπανδρέου. Γι αυτό και η πρεμούρα του Γιώργου να “εμπλουτίσει” το ανυπότακτο εκλογικό σώμα με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Ασιάτες “συνέλληνες”!
Ταυτόχρονα, με μία πρωτοφανή συμμετοχή, που προσέλαβε κινηματικά στοιχεία, κατέστησε τον Σαμαρά κυρίαρχο παίκτη στον χώρο της κεντροδεξιάς.
Η εντολή σαφής: ζητούμενο είναι η νέα Ν.Δ. ως εργαλείο εθνικής και κοινωνικής ανάτασης. Ο Σαμαράς οφείλει να γκρεμίσει, στο εσωκομματικό πεδίο πρώτα και αργότερα στην κοινωνία, ό,σα δεν τόλμησε να γκρεμίσει ο Καραμανλής. Και ταυτόχρονα να επιτρέψει στις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας να οδηγήσουν το εθνικό σκάφος μπροστά.
Αυτό το στοίχημα, ο Σαμαράς θα το κερδίσει ή θα το χάσει, ανάλογα με το πως θα διαχειριστεί τον εσωκομματικό βάλτο που παρέλαβε.
Χρειάζεται ένα κόμμα ανοικτό στην κοινωνία, που με τον λόγο και την δράση του να δίνει διέξοδο στις στρατιές των απελπισμένων που, με τόσο μεγάλη ταχύτατα, παράγει η πολιτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δηλαδή χρειάζεται ένα “άλλο” κόμμα.
Είναι πλέον προφανές ότι τα πράγματα στο πεδίο αυτό είναι “ζόρικα”.
Τα προβλήματα δεν οφείλονται κατά κύριο λόγο, ούτε στη Ντόρα ούτε στους ψοφοδεείς βαρόνους. Είναι απότοκα άλλων βαρυτικών δυνάμεων: σκουριασμένος κομματικός μηχανισμός, ανεπαρκή στελέχη ποτισμένα με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, τοπικές οργανώσεις στις οποίες είτε εξυπηρετούνται αλλότρια συμφέροντα είτε απλώς κάποιοι, συνταξιούχοι κατά κανόνα, ικανοποιούν την ματαιοδοξία τους. Ενίοτε συμβαίνουν και τα δύο!
Οι ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας απουσιάζουν. Οι πόρτες της Ν.Δ. εξακολουθούν να μένουν κλειστές, όχι γιατί αυτό επιθυμεί η ηγεσία του κόμματος, αλλά γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τις ανοίξει. Η κάστα των γραφειοκρατών, πανταχού παρούσα, επιβάλλει την ακινησία. Οπλισμένη, με έναν κατ’ ευφημισμό καλούμενο σαν κανονισμό λειτουργίας του κόμματος, πυροβολεί αδιακρίτως κατά ριπάς εναντίον όσων εξακολουθούν να θεωρούν ότι η 29 Νοεμβρίου ήταν η αρχή και όχι το τέλος του δρόμου.
Αγνοούν όλοι αυτοί ότι ήταν η αυτενεργός δράση, η υπερπήδηση ανόητων και ξεπερασμένων κανονισμών, η ορμή και η “επαναστατικότητα” της λαϊκής βάσης του κόμματος, οι δυνάμεις εκείνες που κατέστησαν κυρίαρχη την πολιτική πρόταση του Αντώνη Σαμαρά.
Εάν είχαν ακολουθηθεί οι “κανονιστικές νόρμες” τους η Ντόρα θα εξακολουθούσε να μας τρομοκρατεί με εκείνο το περίφημο χαμόγελο του κροταλία και ο Σαμαράς θα βρισκόταν ήδη κρατούμενος στο εσωκομματικό Γκουαντάναμο του μητσοτακισμού.
Είναι κατεπείγουσα λοιπόν ανάγκη να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της δομής, οργάνωσης, λειτουργίας του κόμματος με εντελώς νέα ματιά. Οι πολίτες δεν θα περιμένουν επ’ άπειρον. Οι άνθρωποι που “θα κάνουν τα πράγματα να συμβούν” υπάρχουν: είναι χιλιάδες ανάμεσα στους εκατοντάδες χιλιάδες που προσήλθαν στις εσωκομματικές εκλογές.
Θα είναι ασυγχώρητο λάθος του Αντώνη Σαμαρά να επιτρέψει στους μηχανισμούς και τις θεραπαινίδες τους να τους κρατήσουν μακριά.
Ήδη από την εποχή της σύγκρουσης με το “κράτος” της οικογένειας Μητσοτάκη φαίνεται ότι είχε καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα με το οποίο η πλειοψηφία των πολιτών καταλήγει και σήμερα, δύο δεκαετίες μετά: το μεταδικτατορικό μοντέλο διακυβέρνησης έχει εξαντλήσει τα περιθώριά του.
Μεσολάβησε η εδραίωση των διαπλεκόμενων μεταπρατών που υποδύθηκαν τους επιχειρηματίες, η λαφυραγώγηση της Ελλάδας από το ξένο κεφάλαιο, ιδιαίτερα το γερμανικό, ενώ οι εγχώριοι “τσολιάδες” τους απολάμβαναν προνόμια και πλούτη (παράνομα ασφαλώς) στη Βαλχάλα του εκσυγχρονισμού.
Ο Τιτανικός προχωρούσε ακάθεκτος προς το παγόβουνο ενώ η ορχήστρα έπαιζε!
Αυτό το εκτεταμένο κράτος σήψης, διαφθοράς και ανομίας εκπορευόταν, όπως απέδειξε το σκάνδαλο της Siemens, από τις άρχουσες elite της κοινωνίας μας. Όλα τα μεγάλα “τζάκια” του τόπου έδωσαν το παρόν στο μεγάλο φαγοπότι!
Ο Καραμανλής -η ιστορία θα μας πει για ποιό λόγο- δεν συγκρούστηκε μαζί του. Και τιμωρήθηκε γι αυτό. Πιθανότατα εκείνη η βραδιά στο Ζάππειο, όταν, υπό το μονίμως αχόρταγο και ανυπόμονο βλέμμα της Ντόρας, αποδεχόταν την βαριά ήττα του να αποτελεί και το κύκνειο άσμα του στην πολιτική.
Και ο Σαμαράς;
Ο Σαμαράς είναι γιος της ανάγκης!
Το εκλογικό σώμα δεν υπερψήφισε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γύρισε την πλάτη στην Ν.Δ. δίνοντας, με αυτόν τον απρόθυμο τρόπο, μία ευκαιρία και στον Παπανδρέου. Γι αυτό και η πρεμούρα του Γιώργου να “εμπλουτίσει” το ανυπότακτο εκλογικό σώμα με μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Ασιάτες “συνέλληνες”!
Ταυτόχρονα, με μία πρωτοφανή συμμετοχή, που προσέλαβε κινηματικά στοιχεία, κατέστησε τον Σαμαρά κυρίαρχο παίκτη στον χώρο της κεντροδεξιάς.
Η εντολή σαφής: ζητούμενο είναι η νέα Ν.Δ. ως εργαλείο εθνικής και κοινωνικής ανάτασης. Ο Σαμαράς οφείλει να γκρεμίσει, στο εσωκομματικό πεδίο πρώτα και αργότερα στην κοινωνία, ό,σα δεν τόλμησε να γκρεμίσει ο Καραμανλής. Και ταυτόχρονα να επιτρέψει στις δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας να οδηγήσουν το εθνικό σκάφος μπροστά.
Αυτό το στοίχημα, ο Σαμαράς θα το κερδίσει ή θα το χάσει, ανάλογα με το πως θα διαχειριστεί τον εσωκομματικό βάλτο που παρέλαβε.
Χρειάζεται ένα κόμμα ανοικτό στην κοινωνία, που με τον λόγο και την δράση του να δίνει διέξοδο στις στρατιές των απελπισμένων που, με τόσο μεγάλη ταχύτατα, παράγει η πολιτική του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Δηλαδή χρειάζεται ένα “άλλο” κόμμα.
Είναι πλέον προφανές ότι τα πράγματα στο πεδίο αυτό είναι “ζόρικα”.
Τα προβλήματα δεν οφείλονται κατά κύριο λόγο, ούτε στη Ντόρα ούτε στους ψοφοδεείς βαρόνους. Είναι απότοκα άλλων βαρυτικών δυνάμεων: σκουριασμένος κομματικός μηχανισμός, ανεπαρκή στελέχη ποτισμένα με δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, τοπικές οργανώσεις στις οποίες είτε εξυπηρετούνται αλλότρια συμφέροντα είτε απλώς κάποιοι, συνταξιούχοι κατά κανόνα, ικανοποιούν την ματαιοδοξία τους. Ενίοτε συμβαίνουν και τα δύο!
Οι ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας απουσιάζουν. Οι πόρτες της Ν.Δ. εξακολουθούν να μένουν κλειστές, όχι γιατί αυτό επιθυμεί η ηγεσία του κόμματος, αλλά γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να τις ανοίξει. Η κάστα των γραφειοκρατών, πανταχού παρούσα, επιβάλλει την ακινησία. Οπλισμένη, με έναν κατ’ ευφημισμό καλούμενο σαν κανονισμό λειτουργίας του κόμματος, πυροβολεί αδιακρίτως κατά ριπάς εναντίον όσων εξακολουθούν να θεωρούν ότι η 29 Νοεμβρίου ήταν η αρχή και όχι το τέλος του δρόμου.
Αγνοούν όλοι αυτοί ότι ήταν η αυτενεργός δράση, η υπερπήδηση ανόητων και ξεπερασμένων κανονισμών, η ορμή και η “επαναστατικότητα” της λαϊκής βάσης του κόμματος, οι δυνάμεις εκείνες που κατέστησαν κυρίαρχη την πολιτική πρόταση του Αντώνη Σαμαρά.
Εάν είχαν ακολουθηθεί οι “κανονιστικές νόρμες” τους η Ντόρα θα εξακολουθούσε να μας τρομοκρατεί με εκείνο το περίφημο χαμόγελο του κροταλία και ο Σαμαράς θα βρισκόταν ήδη κρατούμενος στο εσωκομματικό Γκουαντάναμο του μητσοτακισμού.
Είναι κατεπείγουσα λοιπόν ανάγκη να αντιμετωπιστεί το ζήτημα της δομής, οργάνωσης, λειτουργίας του κόμματος με εντελώς νέα ματιά. Οι πολίτες δεν θα περιμένουν επ’ άπειρον. Οι άνθρωποι που “θα κάνουν τα πράγματα να συμβούν” υπάρχουν: είναι χιλιάδες ανάμεσα στους εκατοντάδες χιλιάδες που προσήλθαν στις εσωκομματικές εκλογές.
Θα είναι ασυγχώρητο λάθος του Αντώνη Σαμαρά να επιτρέψει στους μηχανισμούς και τις θεραπαινίδες τους να τους κρατήσουν μακριά.