ΓΙΑ ΜΙΑ ΒΑΘΕΙΑ ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ – 1

Το 2011 ήταν μια σημαντική και σημαδιακή χρονιά. Τα κινήματα των Αγανακτισμένων, τα κινήματα δηλαδή των ανεξάρτητων και αυτόνομων πολιτών, από άκρου σε άκρο της γης, έθεσαν με εκκωφαντικό τρόπο τα μεγάλα αιτήματα της εποχής μας. Ένα τέτοιο καίριο αίτημα είναι αυτό της Δημοκρατίας. Της Πραγματικής Δημοκρατίας. Από την Ανατολή στη Δύση και από τον Νότο στο Βορρά το αίτημα για μια ριζικά νέα και πραγματική δημοκρατία τέθηκε επιτακτικά. Και επειδή ακριβώς πρόκειται για «πραγματική δημοκρατία» το αίτημα αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει δεκτό από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ που κυβερνούν τον κόσμο, στο βαθμό που μια πραγματική δημοκρατία θα αποδυνάμωνε ή και θα κατέλυε την ισχύ τους. Μόνο οι μεγάλοι και επίμονοι αγώνες των πολιτών μπορούν να επιβάλλουν τέτοιες ριζικά νέες θεσμίσεις.
Ωστόσο το ποτάμι δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω. Οι αγώνες αυτοί έχουν ξεκινήσει και συνδυασμένοι και με άλλους αγώνες, όπως αυτόν για κοινωνική δικαιοσύνη – είμαστε το 99% ήταν το σύνθημα των διαδηλωτών στους δρόμους, αντίθετα με το 1% της οικονομικής ελίτ – ορίζουν το μεγάλο και βαθύτερο υπόστρωμα μιας Νέας Εποχής: Ούτε τα κόμματα, ούτε οι κυβερνήσεις, ούτε οι υπερκρατικοί θεσμοί, ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε οι αριθμοί πάνω από τον άνθρωπο. Ναι, ένας Νέος Ανθρωπισμός αναδύεται στην αρχή του 21ου αιώνα. Ο άνθρωπος επιτέλους στο επίκεντρο των κοινωνιών. Με τη σύλληψη και σύναψη ενός μεγάλου νέου Κοινωνικού Συμβολαίου. Στον τομέα της πολιτικής, αυτός ο Νέος Ανθρωπισμός συμπυκνώνεται στο αίτημα για Πραγματική Δημοκρατία. Μην ξεγελιέστε και μην αφήνεστε στην ηττοπάθεια και την απελπισία. Αυτό το νέο βλέμμα που ξεπήδησε από τις πλατείες όλου του κόσμου, τόσων διαφορετικών εθνών, κοιτάζει πολύ μακριά. Γι’ αυτό και εμείς δεν πρέπει να κοιτάζουμε κάτω.

Το αίτημα για Πραγματική Δημοκρατία αφορά βέβαια κατεξοχήν την Ελλάδα. Αν στην Ελλάδα υπήρχε μια πραγματική δημοκρατία δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό σημείο. Αν υπήρχε, για παράδειγμα, η δυνατότητα ανάκλησης των αντιπροσώπων κάθε είδους και βέβαια των βουλευτών, δεν θα υπήρχε πλειοψηφία στη Βουλή να ψηφίσει τα μνημόνια. Αν υπήρχε ο θεσμός των δημοψηφισμάτων, τότε οι πολίτες θα μπορούσαν να θέσουν ανάχωμα στις πολιτικές του ξεπουλήματος και της εξαθλίωσης. Αν, ακόμη και αυτό, οι βουλευτές δεν είχαν τις σημερινές απολαβές τους, αλλά οι αμοιβές τους συντονίζονταν με τον μέσο όρο των αμοιβών των πολιτών, θα σκέφτονταν διπλά και τριπλά τις δολοφονικές πολιτικές που ψηφίζουν. Αν απαγορευόταν στην ιδιωτική τηλεόραση να έχει ειδησεογραφικές και ενημερωτικές εκπομπές και τέτοιες εκπομπές (ειδησεογραφικές και ενημερωτικές) υπήρχαν μόνο, για παράδειγμα, υπό την αιγίδα δημοσιογράφων που θα κληρώνονταν από τους δημοσιογράφους της ΕΣΗΕΑ, θα ήταν τότε και αυτός ένα τρόπος αντιμετώπισης της πολυποίκιλης διαπλοκής συμφερόντων και της δικτατορίας στην ενημέρωση. Αν, όπως έχουμε προτείνει, τα πολιτικά κόμματα διαλύονταν ανά τακτά και σχετικά σύντομα χρονικά διαστήματα (π.χ. οκτώ – δέκα χρόνια), τότε αυτό θα ήταν εμπόδιο στη δημιουργία σταθερών και συμπαγών κομματικών γραφειοκρατιών και μηχανισμών, ακόμη και κομματικών ιδεολογιών, που τελικά και με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στο πελατειακό κράτος.
Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι το αίτημα για Πραγματική Δημοκρατία δεν είναι ένα αίτημα για επιφανειακές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα. Δεν μπορεί να συρρικνωθεί σε αιτήματα του τύπου «απλή αναλογική» ή «εξισορρόπηση των εξουσιών Πρωθυπουργού και Προέδρου της Δημοκρατίας με ενίσχυση της εξουσίας του Προέδρου». Στην πραγματικότητα τόσο η Ελλάδα, όσο και ο κόσμος ολόκληρος με βάση αυτά που υποστηρίξαμε στην αρχή, βρίσκονται αντιμέτωποι με μια βαθιά ανάγκη για αναγέννηση και επανεφεύρεση της Δημοκρατίας. Μια τέτοια βαθιά διαδικασία δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς μείζονες αλλαγές. Για παράδειγμα, είναι αναγκαίο:
– Όλοι αντιπρόσωποι οποιουδήποτε είδους και επιπέδου να είναι ανακλητοί οποιαδήποτε στιγμή
– Ένα ποσοστό των αντιπροσώπων κάθε είδους και επιπέδου να επιλέγονται με κλήρωση μεταξύ πολιτών του πεδίου για το οποίο γίνεται η αντιπροσώπευση
– Οι αμοιβές των αντιπροσώπων να πηγάζουν από έναν υπολογισμό δικαιοσύνης και όχι ελιτισμού. Για την πραγματοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου είναι σημαντικές κάποιες αναλύσεις του πολιτικού φιλοσόφου Τζ. Ρόουλς όπως διατυπώθηκαν στο «Για μια θεωρία της δικαιοσύνης»
– Να καθιερωθεί η ευρεία χρήση των δημοψηφισμάτων
– Για τα ΜΜΕ να ισχύουν πρόνοιες σαν αυτές που περιγράφτηκαν παραπάνω
– Να υπάρχει θεσμική πρόβλεψη περί τακτικής διάλυσης των κομμάτων
Στο σημείο που βρισκόμαστε οποιαδήποτε στρατηγική για επιβίωση και αναγέννηση της χώρας και του έθνους είναι αναγκαστικά και μια στρατηγική για αναγέννηση της δημοκρατίας. Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο: Αν πραγματικά η χώρα και οι πολίτες της πραγματοποιήσουν μια τέτοια στρατηγική Πραγματικής Δημοκρατίας, τότε θα συναντηθούν και θα συντονισθούν με το παγκόσμιο αίτημα για πραγματική δημοκρατία. Και τότε, όπως συνέβη και στην αρχαιότητα, η Ελλάδα θα γίνει πάλι ορόσημο. Σώζοντας τον εαυτό της θα προσφέρει στην ανθρωπότητα. Στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία, αυτή θα επαναγεννηθεί μέσα από τις στάχτες της. Και αυτό είναι η βαθύτερη εθνική στρατηγική που μπορεί να υπάρξει. Γιατί οι λαοί μόνο δημιουργώντας και προσφέροντας σε παγκόσμιο επίπεδο αποκτούν και οι ίδιοι πραγματικό και σταθερό, αιώνιο θα έλεγε κανείς, όφελος. Όλοι οι άλλοι τρόποι επιβίωσης μιας χώρας και ενός έθνους είναι καταδικασμένοι να χαθούν στη σκόνη της ιστορίας.
Είναι αναγκαίο λοιπόν να αποκτήσουμε όραμα. Και σαν αυτόνομοι και ανεξάρτητοι πολίτες να οδηγήσουμε τη χώρα μας προς νέες και μεγάλες δημιουργίες. Προς μια Πραγματική Δημοκρατία με παγκόσμια σημασία. Στην πορεία αυτή οι κατεστημένες πολιτικές ηγεσίες δεν έχουν κανένα ρόλο. Πρόκειται για ανθρώπους με εξαιρετικά χαμηλές ικανότητες και άθλιους από ηθική άποψη. Άλλωστε, σε μια πραγματική δημοκρατία η ίδια η έννοια της ηγεσίας δεν μπορεί παρά να νοείται διαφορετικά από το ρόλο του βοσκού που αυτοί οι τρισάθλιοι έχουν συνηθίσει.
Συγγραφέας: kafedimo