Εκλογές ή τεστ νοημοσύνης;
Γράφει η Κωνσταντίνα Παλαιολόγου
Βρυξέλλες
Θα ‘ρθουν πάλι με την παλιά, δοκιμασμένη συνταγή της «νίκης»….Οι δημοσκόποι….Λίγο έχουν καταλάβει πως αυτή τη φορά μιας πιάνει αναγούλα και μόνο στην ανάμνηση των μεγάλων ψεμάτων. Το έχουμε ξαναδεί το έργο: εκλογικά κέντρα, προεκλογικές επιστολές, ντουντούκες, μπλε, πράσινες, κόκκινες, κίτρινες. παιάνες και συνθήματα, μπας και τραβήξουν την προσοχή του κόσμου. Καθώς θα πλησιάζουν οι εκλογές, πηγαδάκια, μισοπιωμένοι καφέδες με αποτσίγαρα μέσα, οι γόνοι και οι επίγονοι των ίδιων και των ίδιων μορμολύκειων σε ιλουστρασιόν χαρτί, οι καλοπροαίρετες κυράτσες με το βλοσυρό βλέμμα: «αυτόν να ψηφίσεις, καλό παιδί και γιος του τάδε».
Κι όμως, ο αέρας αυτή τη φορά μυρίζει διαφορετικά. Αναρωτιέμαι, το αντιλαμβάνεται αυτό το εκλογικό σώμα; Πολλοί έτσι δείχνουν, αλλά πόσο έχει ριζώσει μέσα τους, πόσοι το συνειδητοποιούν; Κοιτώ τους κυβερνώντες στις φανταχτερές κι έγχρωμες φωτογραφίες της μπλογκόσφαιρας. Γλαρό βλέμμα, απουσία.. Το «άσμα ηρωικό και πένθιμο για τους πεσόντες της Αλβανίας» έχουν ένα ασύλληπτο και μοναδικό τρόπο να το φορούν σαν «βλέμμα ηρωικό και πένθιμο για τους πεσόντες του Κολωνακίου». Αηδιάζω. Τους κοιτώ όλους, απ’τον «υπηρεσιακό» πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης μέχρι τους επαγγελματίες επαναστάτες, όλοι σοβαροφανείς και πένθιμοι. Η σοβαροφάνεια ως ένδειξη πολιτικής βλακείας. Ως απόδειξη ανικανότητας κατανόησης πού φτάσαμε. Δική τους ανικανότητα ή δική μας;
Οι δημοσκόποι-μάγειροι έρχονται. Με τη παλιά δοκιμασμένη συνταγή, θα κάνουν τα μαγικά τους: κάτω το πράσινο, πάνω το κόκκινο, πάνω-κάτω το μπλε, τα ίδια και τα «εμπριμέ». Απ’ τη μια βδομάδα στην άλλη και μέχρι τις εκλογές θα νομίζουμε, ελέω δημοσκόπων, ότι είμαστε σε κανένα βαγονέτο ενός θλιβερού, συνοικιακού λούνα πάρκ. Η πολυχρωμία ως εγγύηση αποβλάκωσης.
Το νοιώθω στον αέρα όμως. Η εξουσία αυτή τη φορά φοβάται. Τα καθεστηκυία κόμματα θα γυρίσουν και πάλι την ύπαιθρο να μαζέψουν τα θριαμβευτικά ψηφαλάκια, γιατί τώρα δεν τους περισσεύει κανένα. Τα ψηφαλάκια τώρα είναι αντιστρόφως ανάλογα του διακυβεύματος της σάπιας εξουσίας: αποτελούν συνάμα και την πολιτική της επιβίωση και την ασυλία της. Το οσμίζομαι ότι φοβούνται πλέον τα πάντα και τους πάντες. Τον ενημερωμένο νέο, τον υποψιασμένο μεσήλικα, την αγανακτισμένη νοικοκυρά, τον απελπισμένο συνταξιούχο. Πάνω απ όλα φοβούνται τη νοημοσύνη μας, αυτή που έχουμε, αλλά που για δεκαετίες νομίζαμε ότι έχουμε και την πολυτέλεια να μην χρησιμοποιούμε.
Κλείνω προς στιγμήν τα μάτια γιατί καίνε. Το αμείλικτο ερώτημα πλησιάζει και όσο περνάει ο καιρός θα καίει κι αυτό. Ποιον να ψηφίσω; Κάποτε, πιο νέα, ψήφισα με «σαλαμάκι», αλλά τώρα με το ΔΝΤ, τα μνημόνια, το ξεπούλημα της Πατρίδας, το άδειο πιάτο του συνταξιούχου και του άνεργου, το σαλάμι μοιάζει όχι με πολιτικό δικαίωμα, αλλά με Ύβρι σε Θεό κι Άνθρωπο. Κάποιοι κάποτε ψήφισαν και λευκό, αλλά δεν είναι ούτε αυτό λύση. Είναι αναποφασιστικότητα, ευθυνοφοβία, φυγοδικία. Δεν με αφορά η λύση αυτή.
Κι όμως έχω να ψηφίσω. Εχουμε τη δυνατότητα να δοκιμάσουμε και πάλι. Υπάρχουν άφθαρτοι, υπάρχουν καινούργιοι, υπάρχουν πατριώτες. Έλληνες ντυμένοι στο γαλανόλευκο. Βλέπω γύρω μου, πως έχει εμφανιστεί και νέα μόδα στη πολιτική βιτρίνα, κάτι σαν φαιά πουκάμισα, εισαγόμενα εξ εσπερίας. Άδεια, φαιά πουκάμισα άνευ φαιάς ουσίας.
Έχουμε και νοημοσύνη και μνήμη. Έχουμε μάθει απ τα λάθη. Κυρίως τα επαναλαμβανόμενα, κυρίως τα δικά μας. Το λάθος της λάθος επιλογής, το λάθος να ακούσουμε τις γλυκερές σειρήνες, ακόμη-ακόμη και το .αδελφικό λάθος: «ωχ αδελφέ, τους βαρέθηκα, δεν πάω να ψηφίσω κανέναν τους». Γίναμε αδελφοκτόνοι έξω απ’ τα μπλε παραβάν.
Αναλογίζομαι ότι έχουμε εκλογές σε λίγο, και νοιώθω σα να έχουμε πόλεμο. 100 χρόνια από το 1912, θα τα γιορτάσουμε με ένα νέο πόλεμο, αλλά αυτή τη φορά θα πολεμίσουμε μ’ ένα ΑΛΛΟ όπλο, που η ιστορία έχει αποδείξει ότι η μεν εξουσία δεν διαθέτει, το δε εκλογικό σώμα διαθέτει, αλλά νόμιζε ότι δεν χρειαζόταν…
…ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ.
