Ο Περικλής και το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού
Γράφει ο Economist
Πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια περίπου, όταν ήμουν προπονητής σε μια ακαδημία ποδοσφαίρου σε κάποια πόλη της Μακεδονίας, είχαμε κατεβεί μαζί με τον πρόεδρο στην Αθήνα για σκοπούς της ακαδημίας και ανάμεσα στα άλλα επισκεφτήκαμε και ένα παράρτημα της ακαδημίας ποδοσφαίρου του Ρότσα που βρισκόταν στην Νέα Φιλαδέλφεια. Μου έκανε εντύπωση που τα παιδιά κάνανε προπονήσεις σε ένα πρώην γήπεδο του τένις στο οποίο είχαν στρώσει μια μοκέτα. Κάποιος γονέας μου είπε: “Φέρνω το παιδί μου τρεις φορές την εβδομάδα για προπόνηση και θέλω με το αυτοκίνητο μου μιάμιση ώρα για να έρθω”. Δηλαδή μιάμιση ώρα για να πάει στην προπόνηση, μιάμιση ώρα η προπόνηση και μιάμιση ώρα για να πάει στο σπίτι του, ο άνθρωπος αυτός ξόδευε τεσσεράμισι ώρες από τον χρόνο του για να αθληθεί το παιδί του! Και σκέφτομαι όλα αυτά τα παιδιά της Αθήνας που δεν έχουν που να αθληθούν και οδηγούνται σε άλλες κατευθύνσεις. Εάν σήμερα η Αθήνα είχε ένα νέο Περικλή θα μετέτρεπε το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού σε αθλητικό πάρκο της αθηναϊκής νεολαίας καθώς και σε ένα χώρο αναψυχής που θα ανέβαζε κατά πολύ το επίπεδο της ζωής σε όλη την Αττική και είναι κρίμα που ο λαός της επιτρέπει στους πολιτικούς να κτίσουν αυτόν τον χώρο. Μπράβο στο δήμαρχο και στους κατοίκους του Ελληνικού για τους αγώνες τους αλλά τα άλλα τέσσερα εκατομμύρια των κατοίκων της Αττικής που είναι;
Η Αθήνα θα μπορούσε με δυο σημαντικές παρεμβάσεις να γίνει ο πρώτος τουριστικός προορισμός στον κόσμο και χωρίς καμιά υπερβολή θα ήταν σε θέση από μόνη της να θρέψει όλο το λαό της. Δυστυχώς όμως στις μέρες μας δεν υπάρχουν Περικλήδες. Και ακόμα μεγαλύτερη δυστυχία για τη χώρα μας είναι ότι εμείς οι νεοέλληνες έχουμε γίνει μαλθακοί. Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα όμως δεν αντιμετωπίζονται με τους αγώνες λίγων ανθρώπων αλλά με την κινητοποίηση όλου του λαού.
