Τα αναπάντητα γιατί

Γράφει η Ευτυχία Λαμπροπούλου
Δημοσιογράφος
Κάθε φορά που παρακολουθεί κανείς κάποιο Δελτίο Ειδήσεων ή Ενημερωτική εκπομπή νοιώθει την ανάγκη ή να σπάσει την τηλεόραση ή να ουρλιάξει από θυμό μιας και λεφτά για να αντικατασταθεί δεν υπάρχουν. Πως να μην συμβεί αυτό; όταν κάποιες/οι καλοντυμένες/οι κυρίες/οι με ακριβά ταγέρ και κοστούμια που σπανίως βγαίνουν στην κοινωνία αφού ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο στην πλατεία Κολωνακίου και στα Βόρεια Προάστια. Αυτοί λοιπόν μιλάνε στα παράθυρα των τηλεοπτικών εκπομπών όπως οι παλιές κουτσομπόλες της γειτονιάς, μόνο που αυτές οι καημένες περνούσαν την ώρα τους κάνοντας κοινωνικό
σχολιασμό και όχι πλύση εγκεφάλου στον άτυχο συνταξιούχο, μεροκαματιάρη και άνεργο που προσπαθεί να βγάλει μια άκρη με το χάλι μας. Έτσι λοιπόν ακούμε σχόλια όπως ξέρετε πόσος είναι ο μισθός στην Ουκρανία, στην Βουλγαρία και δεν ξέρω σε ποια άλλη χώρα… ή ξέρετε πόσα χρήματα παίρνει ο νεοδιοριζόμενος στην Βουλγαρία;
Καθώς ακούς αυτές τις τραγικές ερωτήσεις επί μορφή σχολίων, νιώθεις την ανάγκη να δώσεις μια απάντηση όπως: τι με νοιάζει εμένα κυρία ή κύριε αντίστοιχα τι κάνουν οι άλλες χώρες; Όταν η Ελλάδα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1981 όλοι τότε μιλούσαν για την ευρωπαϊκή προοπτική της Χώρας μας , για την ανάπτυξη της οικονομίας και για τις επερχόμενες επενδύσεις το σημαντικότερο επιχείρημα ήταν πως η Χώρα μας δεν θα είχε καμιά σχέση στο βιοτικό επίπεδο με τις άλλες Χώρες των Βαλκανίων , θα επικρατούσε ευμάρεια θα θα θα…. Κάπως έτσι σπαταλήθηκαν κάποια εκατομμύρια και δισεκατομμύρια δραχμών τις δεκαετίες 80 – 90 από Κοινοτικά Προγράμματα που κάθε άλλο παρά για την ανάπτυξη της χώρας διατέθηκαν.
Φτάσαμε στο 2000 όπου για το καλό μας και πάλι για να μην χάσουμε το τρένο της Ευρωζώνης όπως χαρακτηρίστηκα έλεγαν κάποιοι ,λίγους μήνες πριν εκπνεύσει ο 20ος αιώνας ο τότε έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης καλεί την Goldman Sachs μέσο του Πέτρου Χριστοδούλου (σύμβουλος της JP Morgan που έπειτα τον έκαναν διευθυντή της Ε.Τ.Ε.) για να κάνει την δημιουργική λογιστική και να καλύψει το χρέος της Χώρας μας στα χαρτιά για να ενταχθεί η Ελλάδα στην ζώνη του Ευρώ. Φυσικά η διαδικασία αυτή δεν έγινε με το αζημίωτο αφού μας στοίχησε πάνω από 1 ΔΙΣ. Ευρώ .
Τώρα για το καλό μας και πάλι υπογράψανε το Μνημόνιο Ένα το Μνημόνιο Δύο και φυσικά την Δανειακή Σύμβαση. Τελικά όλα γίνονται για το καλό του έλληνα απλώς ο ίδιος δεν το καταλαβαίνει. Τι να καταλάβει; αφού ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ βασανίζει το μυαλό του. Γιατί να σπαταλούνται οι κοινοτικοί πόροι; Γιατί να μην υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί να ελέγχουν τα Ευρωπαϊκά κονδύλια που καταναλώνονται; γιατί να μπούμε στην Ο.Ν.Ε. αν δεν πληρούσαμε τις προϋποθέσεις; Γιατί να θέλουμε να διογκώσουμε το Χρέος; Γιατί να είναι μονόδρομος το ΔΝΤ; Και εντέλει γιατί να είναι ταπεινωμένος ο Έλληνας με την Τρόικα δερβέναγα στο κεφάλι του; ίσως οι απαντήσεις δοθούν από τον ιστορικό του μέλλοντος ως τότε Καλή Δύναμη!!!