Η αλλαγή του Συντάγματος απαραίτητη προϋπόθεση για τη λύση του οικονομικού προβλήματος…

Όλοι προσπαθούμε να συνέλθουμε από αυτό που μας συνέβη εντελώς ξαφνικά. Εκεί που όλοι ζούσαμε μια καταναλωτική ευδαιμονία και μακαριότητα, μας φρέναραν απότομα και ενώ προσπαθούμε να αντιληφθούμε τι μας έχει συμβεί, παρατηρούμε εμβρόντητοι να λαμβάνονται καταιγιστικά αποφάσεις οικονομικής εξόντωσης του λαού και υπέρ συγκεκριμένων συμφερόντων, χωρίς κάν να συμμετέχει ο ίδιος ο λαός σ’ αυτό που του συμβαίνει , ούτε να μπορεί να το αποτρέψει ή έστω να το επηρεάσει.
Ενώ όλοι διαισθανόμαστε ότι το πρόβλημα της χώρας, το πρόβλημα όλων μας, δεν είναι μόνο οικονομικό, αλλά πρώτιστα πολιτειακό – θεσμικό, πρόβλημα λειτουργίας της δημοκρατίας, εντούτοις δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πως αυτό ισχύει στην πραγματικότητα. Δεν μπορούμε να το εντοπίσουμε επακριβώς και έτσι να εστιάσουμε την προσοχή μας πάνω του. Ταυτόχρονα, το σύνολο των κρατικοδίαιτων καθεστωτικών ΜΜΕ συσκοτίζουν το θέμα, εστιάζουν μόνο…. πάνω στο οικονομικό πρόβλημα, προπαγανδίζουν έντεχνα ότι φταίει ο κακός εαυτός των Ελλήνων και αφήνουν στο απυρόβλητο το υπεύθυνο πολιτικό σύστημα.
Η προπαγάνδα του καθεστώτος δεν σταματά μόνο εδώ, αλλά από το ένα μέρος μας τρομοκρατεί και μας εκβιάζει για να μας εξαναγκάσει να δεχτούμε επίπεδο Βουλγαρίας και ταυτόχρονα από το άλλο ζητά επιτακτικά εδώ και τώρα να καταθέσει κάποιος από μας πρόταση για οικονομική λύση. Ολόκληρο το καθεστώς εστιάζει στο δίλημμα «Ευρώ ή Δραχμή», μη αφήνοντας σε μας να σκεφτούμε κάτι άλλο. Την ίδια στιγμή η εισοδηματική και φορολογική εξαθλίωση προχωρά ακάθεκτη,  σπρώχνοντας μεγάλες λαϊκές μάζες στην οικονομική πρέσα, μη παρέχοντας έτσι τα περιθώρια σκέψης για άλλες λύσεις.
Υπάρχει λοιπόν επιτακτική ανάγκη να αφιερώσουμε λίγο χρόνο, να καθίσουμε και να σκεφτούμε, διαφορετικά θα εξακολουθήσουμε να είμαστε «φτερό στον άνεμο» ενός σάπιου και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος.
Είναι δεδομένο, με βάση το συνταγματικό θεσμικό καθεστώς που ισχύει στη χώρα μας, ότι το πολιτικό σύστημα παίρνει τις αποφάσεις για ό,τι γίνεται στη χώρα. Αυτό είναι λογικό και ορθό, σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Εκείνο που εμείς πρέπει να καθίσουμε να σκεφτούμε και φυσικά να δώσουμε απάντηση πρώτα στον εαυτό μας, είναι το ποιος εξουσιάζει αυτό το πολιτικό σύστημα. Δηλαδή σε τίνος τις εντολές υπακούει και τίνος τα συμφέροντα προασπίζει μέσω των αποφάσεων που λαμβάνει. Υπακούει στο λαό και προασπίζει τα λαϊκά συμφέροντα; όπως επιτάσσει έστω η αντιπροσωπευτική δημοκρατία ή υπακούει σε μια οικονομική ολιγαρχία και μάλιστα κρατικοδίαιτη και αυτής τα συμφέροντα εξυπηρετεί;
Από τις αποφάσεις που λαμβάνει τελευταία το πολιτικό σύστημα, όλοι βλέπουμε ότι το πολιτικό σύστημα πιέζει τα λαϊκά εισοδήματα και φορολογεί ασύστολα το λαό, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της ντόπιας και ξένης οικονομικής ολιγαρχίας. Αυτό είναι γεγονός πασίδηλο, αυταπόδεικτο και παραδεκτό απ’ όλους.
Εδώ τίθεται το ερώτημα: Τι μπορεί να κάνει ο λαός για να αλλάξει αυτές τις αποφάσεις;
Τίποτα απολύτως είναι η απάντηση. Όλοι περιμένουν τις εκλογές, λες και δεν είναι γνωστό εκ των προτέρων το τι ακριβώς θα γίνει. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα συγκεντρώσουν κάτι λιγότερο ή κάτι περισσότερο από το 50% και θα συγκυβερνήσουν για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Σοβαρή εναλλακτική λύση, το ίδιο το σάπιο καθεστώς δεν αφήνει να διαφανεί. Μικροδιασπάσεις εκτόνωσης παρατηρούνται και τίποτε άλλο. Οπλαρχηγοί που κτυπούν τουφεκιές δεξιά και αριστερά, αλλά καμία αμφισβήτηση του ίδιου του πολιτικού συστήματος.  Επομένως, τίποτε απολύτως δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε μετά τις εκλογές. Απλή αλλαγή συσχετισμών μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στην κατανομή των θέσεων εξουσίας.
Είναι λοιπόν αυτή επέμβαση του λαού, όπως την εννοεί η έννοια της γνήσιας δημοκρατίας; Όχι βέβαια. Τι θα μπορούσε επομένως να κάνει ο λαός για να αλλάξει τη μοίρα του;
Για να σκεφτούμε. Εάν υπήρχε η δυνατότητα της λαϊκής πρωτοβουλίας για διενέργεια δημοψηφίσματος, όπως υπάρχει σε όλα τα πολιτισμένα κράτη που σέβονται τους πολίτες τους, έχετε την εντύπωση ότι θα τολμούσε ποτέ το πολιτικό σύστημα να λάβει αυτές τις αποφάσεις, όταν θα γνώριζε ότι αυτές θα ανατρέπονταν ντροπιαστικά από τη λαϊκή πρωτοβουλία;. Θα τολμούσε ποτέ ένας εκλεγμένος από το λαό Πρόεδρος της Δημοκρατίας, να υπογράψει αυτά τα ταπεινωτικά για την Ελλάδα νομοθετικά κείμενα; Στο σημείο αυτό, καλό είναι να σκεφτούμε τα λόγια του Προέδρου της Ισλανδίας, που ακούσαμε σε πρόσφατο ντοκιμαντέρ της ΝΕΤ. Ο άνθρωπος αυτός είπε αυτό ακριβώς που λέμε κι εδώ. Είπε πως όταν του έφεραν να υπογράψει το Προεδρικό Διάταγμα για την λήψη εξοντωτικών οικονομικών μέτρων υπέρ των τραπεζών, ανοίχτηκαν μπροστά του δύο δρόμοι. Ο δρόμος των αγορών και ο δρόμος της λαϊκής βούλησης. Εκείνος επέλεξε τον δεύτερο και προκήρυξε δημοψήφισμα. Γιατί το έκανε; Γιατί είχε εκλεγεί άμεσα από το λαό και όχι από τα παρασκήνια της πολιτικής ολιγαρχίας, όπως συμβαίνει σε μας.
Αυτές και πολλές άλλες, όπως η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης (είδατε τι πόρισμα έβγαλε η Βουλή για τα στοιχεία του ελλείμματος), η απλή αναλογική, η άρση της ασυλίας των βουλευτών και του ατιμώρητου των πρωθυπουργών και υπουργών (στην Ισλανδία περνάει από δίκη ο υπεύθυνος πρώην πρωθυπουργός και δεν πάει για μπάνια, με συνοδεία, όπως ο δικός μας), είναι κάποιες από τις συνταγματικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν.
Εάν αυτές οι αλλαγές δεν γίνουν το ταχύτερο δυνατόν, ούτε από την κρίση πρόκειται να βγούμε, και πάλι και πάντα στα ίδια μια ζωή θα είμαστε.
Πρέπει  το πολιτικό σύστημα να αλλάξει επειγόντως αφεντικό και εντολέα και αυτό μόνο με αλλαγή του Συντάγματος μπορεί να γίνει. Τις λύσεις θα πρέπει να τις επιβάλλουν οι πολίτες και όχι η κρατικοδίαιτη οικονομική ολιγαρχία και οι τράπεζες.
Βλέπετε λοιπόν πως το οικονομικό πρόβλημα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το συνταγματικό πρόβλημα της χώρας;
Πέτρος Χασάπης