Αγαπητοί Συντάκτες,
Σας αποστέλλω συνημμένα την πρόταση μου(ιδεολογική- πολιτική) πλατφόρμα για το Κίνημα των “Ανεξαρτήτων Ελλήνων” με τον τίτλο:
Γνωρίζω ότι τα ΜΜΕ προβάλλουν τους ΑΕ ως Δεξιό ή ΝΔ Εσωτερικού κόμμα, όμως η πρόταση μου είναι κεντρώας προσέγγισης. Έχει ήδη δημοσιευεί στο ιστολόγιο www.afragos.gr προς διαβούλευση.
Φιλικά
Γεώργιος Παλαιολόγος
Καθηγητής Πανεπιστημίου
Ανεξάρτητος Έλληνας Λέσβου
ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ
Η κεντρική ιδέα και ένα μικρό μέρος της πρότασης είχε επεξεργαστεί στις Δημοτικές εκλογές το 2010 στην Λέσβο. Το μεγαλύτερο τμήμα του είναι μια προσπάθεια να ανοίξει ο διάλογος με τις κινήσεις και τους πολίτες που είναι δημιουργικές και έχουν καταρχάς αντίθεση στο Μνημόνιο, αλλά χωρίς να είναι περιχαρακωμένη η πρόσκληση αυτή. Καλοδεχούμενη και η κριτική από την άλλη πλευρά.
Προφανώς και το κείμενο είναι λίγο “βαρύ” αλλά προσπαθεί να προσεγγίσει σκέψεις ανθρώπων που ανήκουν στην διανόηση ή προβάλλουν ευρηματικό λόγο. Για τους ανυπόμονους αναγνώστες, υπάρχει μια σύνοψη, που θα τους ενημερώνει για το όλο σκεπτικό χωρίς βέβαια τις λεπτομέρειες του. Σκόπιμα δεν έχουν αναλυθεί τα μέτρα που θα μπορούσαμε να λάβουμε για να ολοκληρώσουμε τον ιδεολογικό και θεσμικό σκοπό. Παρατίθενται μόνο γενικές κατευθύνσεις σε αρμονία με την ιδεολογική πρόταση αυτού του πονήματος. Φιλοδοξία μου είναι με την συμβολή όλων σας να αποτελέσει το κοινό μονοπάτι της δημιουργίας ενός κινήματος με ισχυρά θεμέλια και έξω από ακρότητες.
Επομένως οφείλω να προσκαλέσω δημόσια στον πολιτικό διάλογο τους “αφανείς” συντελεστές που αναφέρονται και εμπνέουν αυτό το κείμενο, με καμία πρόθεση να τους προσηλυτίσω στο κίνημα των “Ανεξαρτήτων Ελλήνων” αλλά με την προσδοκία να “δανείσουν” την σκέψη τους στο κοινό καλό. Προσκαλώ επομένως σε Κοινωνιολογικό-Φιλοσοφικό επίπεδο τους αξιότιμους κους Χ. Γιανναρά(Κατά Κεφαλήν Καλλιέργεια) & Μ. Χαραλαμπίδη(Ευτοπία), σε Οικονομικό τους κους Ι. Βαρουφάκη(Μηχανισμός Ανακύκλωσης Πλεονασμάτων), Δ. Καζάκη(Οικονομική Αυτονομία), & Κ. Λαπαβίτσα(Απεχθές Χρέος) και σε Πολιτικό τους κους Ι. Δημαρά(Βιώσιμη Περιφερειακή Ανάπτυξη), Μ. Τασιόπουλο(Εθνικό Κράτος), Θ. Παντούλας(Πόλη-Αγορά).
Θα πρέπει να τονισθεί ότι το πνευματικό περιεχόμενο αυτής της πρότασης δεν έχει τύχει καμιάς πρότερης συνεννόησης με τις κεφαλές του κινήματος (ενώ θα μπορούσε να επιδιωχθεί) διότι θέλω ο λόγος των “Ανεξαρτήτων” να είναι αυθεντικός όσο και οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες”. Ελπίζω ότι τόσο η ηγεσία μας αλλά και η ελληνική κοινωνία θα αγκαλιάσει την πρόταση αυτή και φυσικά θα διαβουλευθεί μαζί μας για την καλύτερη τελική διαμόρφωση.
Παρακαλώ οι παρατηρήσεις σας δεκτές στο email: [email protected].
Θα μπορούσαν και την σημασία των λαών να την μετράνε όχι με το πόσα κεφάλια διαθέτουνε για μακέλεμα, όπως συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά απ’ το πόση ευγένεια παράγουν…
Τι σταμάτησε αυτά τα κινήματα ψυχής που αξιώθηκαν κι έφτασαν ως τις κοινότητες; Ποιος καπάκωσε μια τέτοιου είδους αρετή, που μπορούσε μια μέρα να μας οδηγήσει σ’ ένα ιδιότυπο, κομμένο στα μέτρα μας πολίτευμα; Όπου το κοινόν αίσθημα να συμπίπτει με κείνο των αρίστων. Τι έγινε η φύση που μαντεύουμε αλλά δεν την βλέπουμε; Ο αέρας που ακούμε αλλά δεν εισπνέουμε;
Ένα τοπίο δεν είναι όπως το αντιλαμβάνονται μερικοί κάποιο απλώς σύνολο γης, φυτών και υδάτων. Είναι η προβολή της ψυχής ενός λαού επάνω στην ύλη.(Οδυσσέας Ελύτης)
Ανοιχτή Πολιτεία, Κοινωνική Αυτονομία και Πολιτισμική Δημιουργία:
Μία Κοινωνικό-Κεντρική Προσέγγιση της Πολιτικής
από τον Γεώργιο Τιμ. Παλαιολόγο*.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Η πρόταση-μελέτη αυτή αναφέρετε σε ένα Κοινωνικο-Κεντρικό Σύστημα Αξιών & Πολιτικής Δράσης, το οποίο είναι πάνω και έξω από την παραδοσιακή λογική Δεξιάς-Αριστεράς. Είμαστε αντίθετοι με κάθε μορφής μνημόνια και λογικές υποτέλειας, και επιδιώκουμε την ανατροπή τους. Οραματιζόμαστε μια Κοινωνία Ανοιχτή προς τους Έλληνες πολίτες, την οικογενειακή επιχείρηση, και του ωφέλιμου επενδυτικού κεφαλαίου. Οραματιζόμαστε την νέα κοινωνία πολιτών που την αποτελούν όσοι έμειναν ζωντανοί, ειλικρινά μετανιωμένοι, ενηλικιωμένοι, από τον προηγούμενο κύκλο αλλά κυρίως οι νέοι άνθρωποι όχι ως αγανακτισμένοι αλλά ως δημιουργοί και ως πολίτες.
Το σύστημα αυτό, προσβλέπει σε ένα Νέο Έθνος -΄Κράτος και το οποίο προκύπτει από την δυναμική των σχέσεων βιοτικής συνύπαρξης, από το νόημα των σχέσεων κοινωνίας, από την εμπειρία της κοινοτικής συνεργατικότητας, της ευτοπίας, της από-ανάπτυξης, τις φαντασιακές κοινωνικές σημασίες, από τον έμπρακτο συνεργατισμό, την αισθητικοποίηση, πολιτιστικοποίηση & συμβολικοποίηση των αγορών και των προϊόντων και την αληθή ελευθεριά. Η περίφημη ανάπτυξη δεν είναι δουλειά του μεγάλου και άοσμου κεφαλαίου αλλά πρέπει να βασίζετε στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας και επιχειρηματικότητας που χρόνια είναι οι Μικρομεσαίες και Οικογενειακές Επιχειρήσεις και η πρωτογενής παραγωγή των αγροτών και κτηνοτρόφων της υπαίθρου.
Εμείς δεν πιστεύουμε ότι ο ρόλος του Κράτους είναι αυτός του Επιχειρηματία. Αντιθέτως η Κεντρική και Τοπική Διοίκηση συμμεριζόμενη την αγωνία των πολιτών, οφείλει να σχεδιάζει σωστά, οφείλει να δημιουργεί τις ιδανικές δομές και υποδομές που βοηθούν την επιχειρηματική δημιουργία. Οι μόνες μη επιχειρηματικού τύπου δράσεις που πρέπει να εμπλέκεται είναι εκεί που το κοινωνικό κράτος έχει αποτύχει ή δυσλειτουργεί. Όμως Κράτος επιχειρηματίας δεν πρέπει να υπάρχει, και συνήθως όταν το δοκίμασε απέτυχε.
Μια χώρα σαν την Ελλάδα, αυτό που πρέπει να πουλάει είναι συμβολισμοί, αισθητική και ταυτότητα. Να πουλάει ένα εθνικό στιλ, το οποίο θα είναι πολύ ορατό στα προϊόντα που παράγει και δημιουργεί – είτε υλικά, είτε άυλα. Και για να παράγεις, χρειάζεται ένα πολύ υψηλό επίπεδο εθνικής αυτογνωσίας και γνώσης της κληρονομιάς σου, των αξιών σου…”
Το μέτρο σύγκρισης δεν μπορεί να είναι το ΑΕΠ και το κατά κεφαλήν εισόδημα (που ούτως ή άλλως δεν αντανακλούν τον υλικό πλούτο ή φτώχεια του πολίτη) αλλά η “Κατά Κεφαλή Καλλιέργεια” και η καταγραφή του «Συμβολικού Κεφαλαίου της Κοινωνίας». Η θέσμιση των ως άνω πολιτικο-κοινωνικών οραμάτων πραγματοποιούνται με το θεωρητικό πλαίσιο-τριλογία Ανοιχτή Πολιτεία – Κοινωνική Αυτονομία – Πολιτισμική Δημιουργία.
Θέλουμε να διαμορφώσουμε ένα “Ενδιάμεσο” δρόμο που θα στέκεται ανάμεσα στα πραγματικά διλήμματα:
– Παγκοσμιοποίηση ή Ευτοπία
– Ανταγωνισμός ή Συνεργατισμός
– Πλούτος ή Γνώση
– Ποσότητα ή Ποιότητα
– Παραγωγικότητα ή Δημιουργία
– Χρήμα ή Ηθική
– Εντατικοποίηση ή Χαρά της ζωής
Ο ενδιάμεσος δρόμος θα στηρίζετε στα δεύτερα ιδανικά και όχι στα πρώτα που αποτελούν μορφώματα του καπιταλιστικού ευτελισμού.
Στην συνέχεια διενεργείτε μια αναφορά σε εμπειρικά πλαίσια λειτουργίας μιας τέτοιας οικονομικής διάστασης και εξηγεί σε πραγματικούς-σημερινούς όρους που εν πολλοίς καθορίζουν και την στάση του μέλλοντος και περαιτέρω διαλόγου επεξεργασίας και κατατάσσει κατηγορίες-λογικές μέτρων προς χρήση. Προτείνω πέντε άξονες πολιτικής δράσης:
- Προσδιορισμός του Αναπτυξιακού μοντέλου και Προϊόντος της Ελλάδος και Δράσεις.
- Θεσμικά μέτρα για την καταστολή Μνημονιακών Πολιτικών, Διαφθοράς του Δημοσίου τομέα, Παράλυσης της επιχειρηματικότητας, δημιουργίας εμποδίων στο επιχειρήν, παραεμπορίου, λαθρομετανάστευσης και τέλος διάλυση των διαπλεκόμενων συμφερόντων και θεσμικών υπερβολών αλλά και παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών.
- Δράσεις για την επίλυση του δημογραφικού και αύξησης της ροής επιστροφής Νέων και Επιστημονικού Κεφαλαίου στην Ελλάδα αρχικά και στην επαρχία τελικά
- Κεντρική Χωροθέτηση και Διαμόρφωση Χρήσεων Γης και ζωνών επιχειρήν και λειτουργικής οργάνωσης της κοινωνίας.
- Οργανωτικές κατευθύνσεις για την Στήριξη της Ελληνικής Οικογένειας, των Οικογενειακών Επιχειρήσεων, και της Δημιουργικής Επιχειρηματικότητας.
Σήμερα η κοινωνία μας είναι εγκλωβισμένη σε παράλογες αγκυλώσεις, νομικές υποχρεώσεις, διαπλεκόμενες συμπεριφορές και τραπεζικές στρεβλώσεις (Τειρεσίας, Κατασχέσεις, Ποινικές διώξεις ασφαλιστικών, Φίμωση δια του τύπου κλπ). Η απαλλαγή από όλα τα νομοθετήματα που δημιουργούν ασφυξία στην επιχειρηματική ζωή και στον πολίτη, πρέπει να είναι η προτεραιότητα μας. Η Ελλάδα βασιζόταν στην μικρομεσαία και οικογενειακή επιχείρηση και εκεί είναι το μυστικό της ανάπτυξης όχι στις “μεγάλες” επενδύσεις. Με εξαίρεση τομείς όπως η ενέργεια και οι δραστηριότητες εντάσεως κεφαλαίου και τεχνολογίας, και υποδομών οι υπόλοιπες αναπτυξιακές δράσεις πρέπει να προσβλέπουν στην αποκέντρωση και στην δράση μικρομεσαίων & οικογενειακών επιχειρήσεων υψηλού “συμβολισμού”.
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ σελίδα 6
Β. ΟΙ ΜΥΘΟΙ σελίδα 7
Γ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ σελίδα 13
Δ. Η ΝΕΑ ΠΡΟΤΑΣΗ σελίδα 19
Ε. ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ σελίδα 22
ΣΤ. ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ – ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ σελίδα 25
Ζ. ΔΡΑΣΕΙΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ σελίδα 28
Η. ΕΠΙΛΟΓΟΣ σελίδα 31
Α. ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Αγαπητοί φίλοι,
Ζούμε σήμερα σε ένα Θρυμματισμένο Κόσμο που ο Καστοριάδης εύστοχα περιέγραψε ως «ανισόρροπα αυτονομημένη και δυνάμει καταστροφική ανάπτυξη της τεχνο-επιστήμης, κατασίγαση της πολιτικής και της κοινωνικής διαμάχης, αξιοθρήνητη παραίτηση των διανοούμενων που συνωστίζονται γύρω από τις εξουσίες ή αποσύρονται στους πύργους τους από πλεξιγκλάς. Όλα αυτά συνωμοτούν στη δημιουργία ενός τύπου ανθρώπου που έχει πλήρως απορροφηθεί από την κατανάλωση και την ηδονή της στιγμής, απαθής ως προς τα κοινά, ταυτόχρονα κυνικός και κονφορμιστής».
Νέοι για πολλούς όροι όπως ΔΝΤ, παράγωγα, τοξικά ομόλογα, Spreads, CDS, PSI, ΔΝΤ κλπ, βομβαρδίζουν την καθημερινότητα μας, και μας εξωθούν σε σύγχρονους «Δρόμους Δουλείας»(Χαάγιεκ). Το δομημένο πολιτικό σύστημα όμως, εφαρμόζοντας το δόγμα του Μακιαβέλι «Διαίρει και Βασίλευε», φρόντισε να διχάσει τον λαό. Μπλε, πράσινοι, κόκκινοι «κόκκοι» το ένα χρώμα(κόμμα) ενάντια στο άλλο και o ένας κόκκος(πολίτης) εναντίων όλων(συντεχνία). Ενώ τα κόμματα έθρεψαν φαινόμενα-ανθρώπους γνωστοί ως «νταβατζήδες», ή και «λαμόγια» ορίζοντας και καθορίζοντας την κοινώς λεγόμενη «διαπλοκή». Οι διεφθαρμένοι αυτοί είναι ανάμεσα μας σε κάθε συναλλαγή με την Εφορία, το Νοσοκομείο, το ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ, την Πολεοδομία, τους Δήμους, τις Νομαρχίες, τις Περιφέρειες. Βέβαια η αφρόκρεμα τους βρίσκεται μέσα στα πολιτικά κόμματα – οι λεγόμενοι «κουμπάροι» – αλλά και στην πολιτική(τόσο στη νομοθετική όσο και στην εκτελεστική), δικαστική εξουσία καθώς και στον τύπο.
Ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς το περιγράφει ανάγλυφα ”Δουλεύαμε για τον μισθό ή για το περισσότερο κέρδος. Σπουδάζαμε για το «χαρτί» και τη «θεσούλα» που θα μας εξασφάλιζε. Kαυχόμασταν όχι για φιλίες, αλλά για «διασυνδέσεις» και «βύσματα». Ψηφίζαμε με κριτήριο ποιος θα μας εξασφαλίσει τις περισσότερες παροχές δίχως κρίση και αξιολόγηση. Έτσι φτιάξαμε μια κοινωνία αλληλοσπαρασσόμενων συμφερόντων. Eνα κράτος που σιτίζει τους υπαλλήλους του και βασανίζει την κοινωνία, κράτος παράνοιας, εντελώς ανίκανο και ανυπόληπτο. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που εκπαιδεύει στην αγλωσσία, στην ακρισία, στις πρακτικές των εκβιαστικών απαιτήσεων και της ηδονής των βανδαλισμών. Ένα πολιτικό σύστημα απολύτως αυτονομημένο από τις κοινωνικές ανάγκες, σύστημα διαπλοκής της φαυλότητας με τη θρασύτερη και αναιδέστερη ανικανότητα. Μας πήρε τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια για να καταλάβουμε ότι ο «προοδευτικός εκσυγχρονισμός» και ο «διεθνιστικός» πατριδομηδενισμός, η «αποδόμηση» και ο «μεταμοντερνισμός» όσο κι αν γοήτευσαν μια λιμασμένη για δημοσιότητα «διανόηση», ήταν απλώς και μόνο γυαλιστερές φούσκες”.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η Ελλάδα έχει γίνει τόπος μαζικής εξόδου, ελάσσονος ευρηματικότητας, κέντρο διερχομένων αλλοδαπών, άνδρο κάθε μορφής εγκληματικότητας, αλλοτρίωσης της πολιτιστικής της υπόστασης, σχεδόν απομονωμένης από τα εγκόσμια. Παρόλα αυτά, οι κάτοικοι της νόμιζαν ότι ευημερούν και έδωσαν το δικαίωμα στους ίδιους πάντα «συντελεστές» να λαμβάνουν όλα τα δημόσια αξιώματα σχεδόν ισόβια, σκοτώνοντας κάθε δημιουργική ή «αντάρτικη» προσπάθεια πήγαινε να εξελιχθεί. Δυστυχώς, ο Προυντόν επιβεβαιώνεται διαχρονικά: «οι μεγάλοι είναι μεγάλοι γιατί εμείς είμαστε γονατιστοί».
Το ζητούμενο είναι αν για ακόμα μια φορά θα τους δώσουμε την απαραίτητη πολιτική νομιμοποίηση, ή θα αντισταθούμε στα κάθε λογής Μνημόνια, ΔΝΤ και Τροϊκανά «Μνημόσυνα».
Β. ΟΙ ΜΥΘΟΙ.
Βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι κρίσιμων Επιλογών και οραματικών συγκλήσεων, οι οποίες μπορεί να είναι και ο ακροτελεύτιος επίλογος της Δημοκρατίας και της Αρμονίας του Ελληνικού Πολιτισμού.
Οι επιλογές μας πρέπει να είναι σύγχρονες, άμεσες και αληθινές. Δεν υπάρχουν περιθώρια αναβλητικότητας και διφορούμενων ερμηνειών. Η οποιαδήποτε Αντιμνημονιακή φωνή, μπορεί να καιροσκοπήσει και να λάβει την ψήφο των αγανακτισμένων πολιτών προσωρινά, αλλά δεν θα είναι ειλικρινής εφόσον δεν πληροί (συνεκτιμά, προσδιορίζει, αναφέρετε) τις κάτωθι προϋποθέσεις:
– Ιδεολογική Αναφορά και Όραμα στο διηνεκές.
– Πολιτική Πλατφόρμα – Πλαίσιο Δράσης
– Μέτρα Εξόδου από την κρίση και πολιτικές Δημιουργίας
Πέραν τούτου δίνει και άλλοθι στον δικομματισμό και τα παράγωγα του να θέτουν ενοχικά ερωτήματα και εκβιαστικές αποστροφές. Τα διλήμματα α. Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο, β. Ευρώπη ή Χάος, γ. Δραχμή ή Ευρώ, δ. Χρεοκοπία ή όχι και ε. Αριστερά ή Δεξιά είναι τα σύγχρονα ψευτοδιλήμματα. Και εξηγούμε, γιατί.
α. Μνημόνιο – Αντιμνημόνιο
Το μνημόνιο αποτελεί μια ξενόφερτη πρόταση, η οποία δεν έχει χρώμα και επομένως δεν θα μπορούσε να πληρεί τις ως άνω προϋποθέσεις. Κατά την άποψη μου είναι μια κάκιστη, απολιτική(και ας την αποκαλούν νεοφιλελεύθερη -πέραν του δόγματος του Σοκ) πρόταση, με μέτρα κυρίως κοινωνικά ανάλγητα και μόνο μακροοικονομικού ενδιαφέροντος. Οι βασικές διευθετήσεις του Μνημονίου είναι προς όφελος του τραπεζικού συστήματος, των κεφαλαιοκρατών και των κερδοσκόπων.
Ο Νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν τονίζει την αποτυχία του μνημονίου και των πολιτικών του: “Να λοιπόν που η Ελλάδα παραδέχθηκε κι επισήμως πως δεν μπορεί να ξεπληρώσει τα χρέη της στους ιδιώτες πιστωτές. Έχουμε έτσι μιαν «τακτική» χρεοκοπία, που δεν ανακοινώθηκε απλά, αλλά προηγουμένως διευθετήθηκε, πράγμα που κατ’ αρχήν είναι θετικό. Από την άλλη, το ελληνικό ζήτημα πολύ απέχει από το να έχει λήξει. Παρά την αναδιάρθρωση του χρέους της, η Ελλάδα -όπως πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες- εξαναγκάστηκε να επιβάλει μέτρα λιτότητας σε μια οικονομία που ήδη βρισκόταν σε ύφεση και φαίνεται να είναι καταδικασμένη σε πολυετές ακόμα μαρτύριο”.
Η Γερμανίδα καγκελάριος, Ανγκελα Μέρκελ, μιλώντας σε τηλεοπτική συνέντευξη στο BBC εκτίμησε ότι θα ήταν: «καταστροφικό» να επιτραπεί στην Ελλάδα να εγκαταλείψει την Ευρωζώνη, που θα γινόταν έτσι «απίστευτα εξασθενημένη… Έχουμε πάρει την απόφαση να ανήκουμε σε μια νομισματική ένωση. Είναι μια απόφαση όχι μόνο νομισματική, αλλά και πολιτική …Η Ελλάδα, που ήταν το αντικείμενο δύο ευρωπαϊκών σχεδίων διάσωσης, έχει μπροστά της ένα μακρύ και δύσβατο δρόμο αλλά θα ήταν ένα τεράστιο πολιτικό λάθος να της επιτραπεί να εγκαταλείψει το ευρώ”.
Η προπαγάνδα του ότι χωρίς το μνημόνιο θα χρεοκοπούσαμε δεν είναι αληθή, εφόσον μόνο ελάχιστο από το ποσό του Δανείου εισέρχεται στην Ελληνική οικονομία.
Το που πήγαν τα χρήματα της ελληνικής διάσωσης το απέδειξε ο Ντάνιελ Χάναν, (Βρετανός συγγραφέας και ευρωβουλευτής) που αναφέρει ότι: “Το 40%, δηλαδή η μερίδα του λέοντος πάει σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εξωτερικού, το 23% σε ελληνικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, το 18% στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και μόνο το 19% δαπανάται από την Ελλάδα! Για μια ακόμη φορά οι φτωχοί διασώζουν τους πλούσιους”.
Τέλος το μνημόνιο είναι ανήθικο σύμφωνα με τον επίκαιρο αναλυτή, Παναγιώτη Τραϊανού: “Δεν μπορείς να καταστρέψεις έναν λαό – και μάλιστα για χρέη που δεν ευθύνεται ο ίδιος – για χρέη που έχουν δημιουργήσει οι διεφθαρμένοι ηγέτες του και μάλιστα σε συνεργασία με διαφθορείς τοκογλύφους. Δεν μπορείς να υποθηκεύσεις το μέλλον των επόμενων γενεών του, εξαιτίας των διαχειριστικών σφαλμάτων της ηγεσίας του”.
Το να αντιτίθενται οι πολίτες στο μνημόνιο είναι λογικό, όπως και η δημιουργία φορέων που από διαφορετική οπτική γωνία εναντιώνονται στην εφαρμογή του. Δεν είναι όμως ενιαία η κοσμοθεωρία πίσω από αυτήν την αντίθεση και δεν αντανακλά στις περισσότερες των περιπτώσεων και αντίστοιχη ολοκληρωμένη πρόταση. Επομένως θα πρέπει να συντονιστεί μία ενιαία αντιμνημονιακή φωνή έστω και με μορφή διαλόγου. Πιστεύω ότι μέσα από αυτόν τον διάλογο θα προκύψει και η αντιμνημονιακή πολιτική διαχείρισης ή ακόμα καλύτερα λύσης του προβλήματος.
β. Ευρώπη ή Χάος
Η Ελλάδα αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Δυτικού πολιτισμού και μέλος της ΕΕ από το 1981. Δηλαδή είναι από τα παλαιότερα μέλη της. Ο λόγος που εντάχθηκε σε αυτό το σύστημα ήταν αποτέλεσμα γεωστρατηγικών επιλογών των μεγάλων δυνάμεων που αποφάσισαν πριν από εμάς για εμάς. Ούτως ή άλλως την εποχή που έγινε η ένταξη μας στην Ευρώπη ο παραγωγικός ιστός της χώρας βασιζόταν στην αγροτική οικονομία σε πολύ μεγάλο βαθμό, και επομένως είχε και οικονομικό ενδιαφέρον και από τις δύο πλευρές. Εμείς ως χώρα πιστέψαμε ότι η ένταξη μας θα διασφάλιζε τα σύνορα μας και θα βοηθούσε στον εκσυγχρονισμό κυρίως της αγροτικής παραγωγής. Φαινομενικά καμιά από τις εξελίξεις δεν δικαιώθηκε. Όμως για να ήμαστε δίκαιοι δεν γνωρίζουμε πως θα είχαν τα πράγματα αν δεν είχαμε ενταχθεί και πως θα αντιδρούσε ο καλός μας γείτονας η Τουρκία. Ενδεχομένως να υπήρχε και πολεμική σύρραξη.
Η Ευρώπη του 1992 είχε ηγέτες(Ντελορ, Κριστοφερσεν, κα) που οραματίσθηκαν την ένωση σε ένα μίνιμουμ πολιτικό επίπεδο και σχεδίασαν εν μέρει και την οικονομική ένωση. Όμως οι συνεχιστές τους δεν είχαν τις ίδιες αγαθές προθέσεις και έχουν καταντήσει σε βαποράκια του Τραπεζικού και Κερδοσκοπικού κεφαλαίου ενώ έχουν δημιουργήσει μια γραφειοκρατία των Βρυξελλών που δεν έχει καμία σχέση με τις επιθυμίες των λαών. Σήμερα δεν υπάρχει μέσα στην Ευρώπη ενιαία ευρωπαϊκή συνείδηση και συμπεριφορά . Το μόνο που απέμεινε από αυτό το όραμα είναι η ηγεμονική και αλαζονική συμπεριφορά των Γερμανών.
Το να αποχωρήσουμε από την Ευρώπη και να γίνουμε πχ Νορβηγία ή Ελβετία ενδεχομένως θα είχε ενδιαφέρον, αλλά σε μια άλλη ζωή. Επομένως είναι μεταφυσική αναζήτηση. Ακόμα και η λύση της ομοσπονδοποίησης που αναφέρθηκε ο κος Πάγκαλος, δεν αποτελεί εδώ και πολλά χρόνια βασικό θέμα συζήτησης στην ατζέντα της Ευρώπης. Ενώ ταυτόχρονα πολλές είναι οι φιλελληνικές φωνές που προσβλέπουν στην Ευρώπη των Λαών και όχι των τραπεζιτών και των γραφειοκρατών(Ντανιέλ Κον Μπεντιτ & Νάιτζελ Φαραντζ).
Καταρχάς κανείς δεν μπορεί να μας το επιβάλλει. Εάν υπήρχε πάντως μία καλύτερη πρόταση προφανώς και θα το συζητούσαμε, αλλά αν δούμε την γειτονιά μας δεν υπάρχει τέτοια προοπτική. Οπότε υπάρχουν μόνο 2 προοπτικές προς την έξοδο μας, η μία είναι η δημιουργία Λίγκας του Νότου(PIGS) ή η αναθέρμανση του “Κρύου Πολέμου” στην οποία θα αποφασίσουμε αυτήν την φορά να κάνουμε άλλη επιλογή σε σχέση με τις αποφάσεις μας 50 χρόνια πριν.
Εάν θελήσουμε για τον οποιοδήποτε λόγο να ακολουθήσουμε έναν από τους δύο εναλλακτικούς δρόμους έξω από το ευρώ, αυτό θα είναι αποτέλεσμα της επιθυμίας του ελληνικού λαού και όχι του δοκιμαστικού σωλήνα. Και τουλάχιστον αυτήν την στιγμή οι Έλληνες(αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις δεν το επιθυμούν). Επομένως, δεν είναι ορατό να εμπλεκόμαστε στο δίλημμα Ευρώ ή Χάος. Άλλοι τεχνητά το δημιουργούν με στόχο να υφαρπάξουν την ψήφο του Ελληνικού λαού.
Άλλωστε και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης το Γραφειοκρατικό μοντέλο των Βρυξελλών και η Ηγεμονία των Γερμανών δεν είναι αρεστή. Και πολύ σύντομα θα επανέλθει στην ατζέντα η αρχική σύλληψη της ΕΕ, που δεν είναι άλλη από την προσπάθεια δημιουργίας της Ευρώπη των Λαών και των Εθνών, ως πανευρωπαϊκό αίτημα. Και τότε η οικονομική σύγκλιση της Ελλάδος θα έχει άλλη τύχη.
γ. Δραχμή ή Ευρώ.
Η σύγκρουση δραχμής ή ευρώ είναι επίσης πλαστή στον βαθμό που ο κυρίαρχος λαός δεν συμμετέχει στην αξιολόγηση ενός τέτοιου διλήμματος. Δηλαδή αν είχαμε δραχμή ή ευρώ αντίστοιχα θα μας έλυνε το πρόβλημα πληρωμής μισθών και συντάξεων; ή μήπως δεν μπορείς να κερδοσκοπείς με ευρώ όσο και δραχμή;
Ο Βαρουφάκης αναφέρει ότι “Αυτή τη στιγμή δυστυχώς η ελληνική Κυβέρνηση δεν έχει πλέον μοχλούς άσκησης μακροοικονομικής πολιτικής. Από τότε που μπήκαμε στο ευρώ δεν έχουμε νομισματική πολιτική, από τον περασμένο Μάιο πλέον δεν έχουμε και καμία απολύτως, ακόμη και νομικά, δυνατότητα δημοσιονομικής πολιτικής. Αυτή τη στιγμή η μοναδική μας ελπίδα είναι ο ευρωπαϊκός χώρος. Οι παρεμβάσεις που θα κάνουμε μέσα από συζητήσεις, μέσα από δημιουργία συμμαχιών, μέσα από μια επιχειρηματολογία που θα απευθύνεται στον κοινό νου των εταίρων μας στην Ευρώπη. Το Μνημόνιο το έχουμε υπογράψει, είναι ένα δεσμευτικό κείμενο, αφορά μια δανειακή σχέση της Ελλάδας με διεθνείς Οργανισμούς και θεωρώ ανοησία να λέμε ότι θα το πάρουμε και θα το σκίσουμε και θα λύσουμε το πρόβλημα μόνοι μας. Από την άλλη μεριά όμως κανένας δεν μας υποχρεώνει, η υπογραφή μας στο Μνημόνιο δεν μας επιβάλλει να λέμε ψέματα ή να μην λέμε την αλήθεια”.
Επιβεβαιώνοντας τα επιχειρήματα μας ο Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε στο Βερολίνο δήλωσε: “Αν αφήναμε την Ελλάδα να βγει από το ευρώ θα οδηγούσε άμεσα σε μια τεράστια κρίση στον χρηματοοικονομικό τομέα. Εάν η Ελλάδα αποφάσιζε να αποχωρήσει για να επιβιώσει λόγω της νομισματικής ασφυξίας, δεν θα μπορούσε να την αποτρέψει κανείς από αυτό, κανείς όμως δεν μπορεί να προβλέψει τις τυχόν συνέπειες“.
Όταν ρωτήθηκε ο Κρούγκμαν τι εναλλακτικές λύσεις θα είχαν χώρες σαν την Ελλάδα και την Ιρλανδία, η απάντηση του ήταν: “πως δεν υπάρχουν πολλές, πέραν της αποχώρησής τους από το ευρώ, ένα ριζοσπαστικό μέτρο που ρεαλιστικά οι ηγέτες τους δεν μπορούν να λάβουν παρά μόνον αν ακυρωθούν όλες οι εναλλακτικές τους λύσεις -μια κατάσταση που, κατά την γνώμη του, η Ελλάδα προσεγγίζει ταχέως”.
Ο δημοσιογράφος Αναστάσιος Ρέτζιος υπερασπιζόμενος εν μέρει το ευρώ αναφέρει: “Λογικά, τα πράγματα δε θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρα. Η Ελλάδα δε μπορεί να ασκεί νομισματική πολιτική μέσα στη Ευρωζώνη. Δεν μπορεί να υποτιμήσει, δεν μπορεί να εκτυπώσει το χρήμα της, και η κεντρική της τράπεζα δε μπορεί να χρηματοδοτεί τα ελλείμματα της χώρας. Εφ’ όσον λοιπόν κανένας δε δανείζει στην Ελλάδα στο κοντινό μέλλον, ο μόνος δανειστής είναι η τρόικα. Οι απαιτήσεις της τρόικας ήταν πολύ σαφείς, αν και απεχθείς. Η παρούσα ελληνική κυβέρνηση τις υπάκουσε, ως τον μόνο τρόπο παραμονής στην Ευρωζώνη. Επομένως, η λογική καθορίζει πως η παραμονή στο Ευρώ προϋποθέτει αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής και τους όρους της τρόικας. Η λογική λέει επίσης πως, παρά τις διαμαρτυρίες, οι Έλληνες μαζικά υποστηρίζουν την παρούσα κατάσταση”.
Είναι όμως οι μόνες εναλλακτικές επιλογές αυτές οι δύο ή υπάρχουν και άλλες που πιθανόν να είναι πιο συμφέρουσες; Θα το αναλύσουμε αυτό στην συνέχεια ενδελεχώς.
δ. Χρεωκοπία ή όχι
Ο οικονομολόγος Γιάννης Βαρουφάκης προκρίνει μια λύση Χρεωκοπίας στις παρούσες συνθήκες επισημαίνοντας:
“Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε. Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο….
γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.
Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας. Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους”.
Ενώ ο Παναγιώτης Τραιανού επιχειρηματολογεί ότι: “Όμως, μαζί μ’ αυτούς, οι οποίοι θα συνεχίζουν να “ζουν”, θα “ζει” και το κράτος. Το ίδιο κράτος, δηλαδή, το οποίο μπαίνει σε κατάσταση χρεοκοπίας, θα συνεχίσει να έχει έσοδα, εφόσον ο λαός ζει …και …όταν ζει, παράγει. “Χρεοκοπία” σε αυτήν την περίπτωση απλά σημαίνει ότι το κράτος δεν πληρώνει τους δανειστές του ή έρχεται σε συμφωνία με αυτούς και τους πληρώνει όσο και όπως μπορεί. Στην περίπτωση της Ελλάδας μάλιστα τα πάντα είναι πολύ εύκολα, γιατί μπορεί η παύση πληρωμών να γίνει επιλεκτικά και μάλιστα χωρίς καν να μπει το κράτος σε κατάσταση χρεοκοπίας. Γιατί; Γιατί στην πραγματικότητα δεν χρωστάει σε δανειστές …”Χρωστάει” σε τοκογλύφους επενδυτές …Γιατί το σύνολο σχεδόν του εξωτερικού της χρέους δεν είναι καν χρέος …Είναι επενδυτικές χρηματοδοτήσεις …Είναι ομολογιακά δήθεν δάνεια …”Δάνεια”, τα οποία επιτρέπουν σε κάποιον να ξεπληρώνει κατ’ εκτίμηση, χωρίς καν να δηλώνει χρεοκοπία”.
Άλλωστε η ίδια η Άνγκελα Μέρκελ δήλωσε στο BBC: “Θα ήταν καταστροφικό αν λέγαμε σε μια από τις χώρες που έχει αποφασίσει να είναι μαζί μας ότι δεν σας θέλουμε πια”.
ε. Αριστερά ή Δεξιά.
Η σύγκρουση Αριστεράς-Δεξιάς διαχρονικά είχε περιεχόμενο. Θεωρητικά οι αριστερές δυνάμεις πιστεύουν ότι τα μέσα παραγωγής πρέπει να ανήκουν στο κράτος, ενώ οι δεξιές δυνάμεις πιστεύουν ότι ο ιδιώτης πρέπει να έχει το πάνω χέρι. Όμως στις σημερινές συνθήκες της ελληνικής πραγματικότητας, ένα τέτοιο δίλημμα δεν έχει νόημα (αρχικά). Αφού το ελληνικό κράτος έχει απεμπολήσει αυτό το δικαίωμα με τα μνημόνια 1 & 2 αλλά και άλλες συνθήκες (Μααστριχτ, Λισαβώνα, Σένγκεν, Δουβλίνο κα) και το χειρότερο χωρίς να έχει λάβει ισχυρά “ισοδύναμα” (προστασία συνόρων, ισότιμη πρόσβαση στο τραπεζικό κεφάλαιο και τον δανεισμό, λαθρομετανάστευση κλπ).
Επομένως τα μέσα παραγωγής αλλά και διαχείρισης δεν ανήκουν στο κράτος, ενώ ο ιδιώτης δεν μπορεί να έχει πρόσβαση στον δικό του πλούτο, ούτε μπορεί να συντονίσει τα δικά του μέσα παραγωγής γιατί απλούστατα αυτά συμπιέζονται από το πολυεθνικό κεφάλαιο, την διαφθορά και την γραφειοκρατία.
Η απάντηση στα ψευτοδιλήμματα πρέπει να εμπεριέχει δυναμικές ανατροπές και συγκεκριμένες διαδρομές.
α. Να αποκαταστήσουμε πρώτα την νομιμότητα (οπότε και ξανανοίγει ο δρόμος ιδεολογικών αντιπαραθέσεων Αριστεράς-Δεξιάς)
β. Να διαμορφώσουμε ένα “ενδιάμεσο” δρόμο που θα στέκεται ανάμεσα στα πραγματικά διλήμματα:
– Παγκοσμιοποίηση ή Ευτοπία
– Ανταγωνισμός ή Συνεργατισμός
– Πλούτος ή Γνώση
– Ποσότητα ή Ποιότητα
– Παραγωγικότητα ή Δημιουργία
– Χρήμα ή Ηθική
– Εντατικοποίηση ή Χαρά της ζωής
Ο ενδιάμεσος δρόμος θα στηρίζετε στα δεύτερα ιδανικά και όχι στα πρώτα που αποτελούν μορφώματα του καπιταλιστικού ευτελισμού.
γ. Πρέπει η πολιτική, ο πολιτισμός και η χαρά της ζωής, να επανέλθουν στις ρίζες τους. Χρειάζεται ένα νέο μορφωτικό τοπίο και να ξαναγεννηθεί η ανάγκη της πολιτικής ως πρόβλεψης.
Παρόλο ότι είμαι υπέρμαχος όλων των παραπάνω ως ολότητα, πιστεύω ότι οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες” δικαιολογημένα αναζητούν συγκλίσεις αντιμνημονιακού τύπου με άξονα την καταγγελία των Δανειακών Συμβάσεων. Εάν ευδοκιμήσουν τέτοιες συνεργασίες, είναι πολύ πιο πιθανό να ακυρώσουμε (μαζί με τους συμμάχους μας) τα σχέδια ξεπουλήματος του ελληνικού πλούτου και να ακυρώσουν την φτωχοποίηση της Ελληνικής Κοινωνίας.
Γ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ
Ας δούμε λοιπόν όλες τις Επιλογές, οι οποίες προφανώς είναι πέραν της μίας… ή του χάους.
Γ.1 ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΣΤΟ ΕΥΡΩ
Γ.1.1. Παραμονή στο ευρώ και προσαρμογή στα δεδομένα που έχει επιβάλλει το μνημόνιο.
Ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς σε δηλώσεις του τόνισε:
“Τους είπαμε τέλος, ότι η συνταγή του Μνημονίου θα κινδύνευε να απομονώσει την Ελλάδα από την Ευρώπη. Κι αυτό, δυστυχώς, επαληθεύθηκε. Οι αγωνιώδεις προειδοποιήσεις μας βγήκαν σωστές όταν τους λέγαμε ότι η Ελλάδα γλιστράει όλο και περισσότερο, στην καταστροφή. Κι όταν έφτασε στην άκρη του γκρεμού, τι έπρεπε να κάνω; Να την αφήσω να πέσει για να βγω «δικαιωμένος»; Είχαμε, λοιπόν, δίκιο όταν καταψηφίζαμε τη συνταγή του Μνημονίου το Μάιο του 2010. Αυτό πια το γνωρίζουν όλοι… Όπως είχαμε δίκιο και πριν ένα μήνα όταν ψηφίζαμε τη νέα δανειακή σύμβαση.
* Γιατί τώρα το χρέος μας κουρεύεται, μειώνεται σημαντικά. Τότε ξεκίνησε μια πολιτική που αύξανε το χρέος μας.
* Τώρα οι τόκοι μειώνονται επίσης. Τότε μας αύξησαν τους τόκους.
* Τώρα η αποπληρωμή του χρέους μετατίθεται για είκοσι με τριάντα χρόνια. Τότε η αποπληρωμή του χρέους εξακολουθούσε να μας απειλεί κάθε έξι μήνες”.
Αντίστοιχα ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος αναρωτιέται:
“Μπορούμε να κινηθούμε σε ένα άλλο πλαίσιο πέραν του ευρωπαϊκού; Η απάντηση είναι πως όχι, δεν υπάρχει δυστυχώς ή ευτυχώς άλλη τέτοια επιλογή. Δεν υπάρχει άλλο γήπεδο μες στο οποίο να μπορούσαν να διαμορφωθούν καλύτερα μέτωπα, καλύτεροι συσχετισμοί, ομαδοποιήσεις κρατών μελών που κάποτε έπαιζαν κάποιο ρόλο μέσα στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Τώρα πρέπει να δούμε ποια είναι η νέα προοπτική που μπορούμε να διανοίξουμε μέσα στην Ευρώπη, κρατώντας τη χώρα μέσα στην Ευρώπη, κρατώντας τη χώρα μέσα στη ζώνη του ευρώ, διασφαλίζοντας την θέση των Ελληνίδων και των Ελλήνων μέσα σε αυτήν τη δύσκολη Ευρώπη, η οποία όμως είναι η μοναδική επιλογή που μπορούμε να κάνουμε ως έθνος. Η μοναδική υπεύθυνη, ρεαλιστική, ασφαλής εθνική στρατηγική”.
Επομένως και το ψήφισαν το μνημόνιο και προφανώς θα το τηρήσουν…κατά γράμμα.
Γ.1.2. Παραμονή στο ευρώ και αναζήτησης εναλλακτικής πολιτικής περί ανάπτυξης και επαναπροσδιορισμού του Μνημονίου.
Προτάσεις όπως αυτές του διάσημου επιχειρηματία Steve Forbes, ιδιοκτήτη και εκδότη του φερώνυμου, εξειδικευμένου οικονομικού περιοδικού, ο οποίος προτείνει στην Ελλάδα «να ακολουθήσει το παράδειγμα της Βουλγαρίας και της Αλβανίας και να εισάγει χαμηλό, ενιαίο συντελεστή φόρου εισοδήματος».
Ο κύριος Forbes είχε και στο πρόσφατο παρελθόν εκφράσει την αντίθεσή του στην ακολουθούμενη από τους Ευρωπαίους εταίρους της χώρας μας προσδιορίζοντας τη συνταγή διαχείρισης της κρίσης στην Ελλάδα, αλλά και το ποια πρέπει να είναι η φορολογική πολιτική της Ελλάδας αναφέροντας τα εξής: «Πριν από λίγα χρόνια αυτές οι χώρες έβαλαν ένα φόρο 10%, που είναι εύκολο να συλλεχθεί κι έτσι τώρα αυτές οι οικονομίες αναπτύσσονται…Η Ευρώπη ακολουθεί λάθος τακτική σε δύο μέτωπα, από την μία εγκρίνοντας την μη εθελοντική αναδιάρθρωση χρέους των ιδιωτών πιστωτών και από την άλλη αδιαφορώντας πλήρως για μέτρα που θα ενισχύσουν την ανάπτυξη…χωρίς διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις η κρίση θα επιστρέψει τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ισπανία, την Ιταλία και την Ελλάδα».
Γ.1.3. Παραμονή στο ευρώ και αναζήτησης εναλλακτικής πολιτικής με Μηχανισμό Ανακύκλωσης Πλεονασμάτων & έκδοση ευρωομολόγου.
Ο Γιάννης Βαρουφάκης προτείνει: «Εάν υπήρχε η πολιτική θέληση, η ευρωπαϊκή κρίση θα μπορούσε να ξεπεραστεί μέσα σε έναν μήνα. Γι αυτό είναι απαραίτητα τρία πράγματα: πρώτον, η «ομπρέλα διάσωσης» του EFSF δεν πρέπει να ενισχύει τα κράτη με δάνεια, τα οποία η καπιταλιστική αγορά έχει κόψει, αλλά πρέπει να ανακεφαλοποιήσει τις τράπεζες. Δεύτερον, πρέπει να λυθεί το πρόβλημα του χρέους. Αυτό γίνεται με τα ευρωομόλογα, τα οποία εκδίδει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Με αυτό τον τρόπο θα πέσουν τα επιτόκια, κάτω από 3%. Τρίτον πρέπει να προωθηθεί η ανάπτυξη. Όχι όμως από κρατικές δαπάνες, αλλά από απευθείας δάνεια από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων. Θα μπορούσε να βγάλει ένα πανευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα».
Γ.1.4. Παραμονή στο ευρώ με ταυτόχρονη κυκλοφορία τοπικού νομίσματος ή ανταλλακτηρίου νομίσματος(πχ. οβολός).
Ο Εσθονός πολιτικός επιστήμονας Viljar Veebel προτείνει την λύση της ταυτόχρονης κυκλοφορία τοπικού νομίσματος και ευρώ δηλαδή Ευρώ και δραχμή μαζί. “Αντί να φύγουν από την Ευρωζώνη, οι χρεωμένες χώρες θα μπορούσαν να υιοθετήσουν και ένα δεύτερο εθνικό νόμισμα, το οποίο θα κυκλοφορούσε παράλληλα με το ευρώ, όπως είχε γίνει και στην πρώην ΕΣΣΔ λίγο μετά την διάλυσή της…Αυτό θα ωφελούσε και τους πιστωτές, αφού οι οφειλέτες θα μπορούσαν να ξοφλήσουν τα χρέη τους (σε ευρώ), εκμεταλλευόμενοι τα κέρδη από τις εξαγωγές, και από τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις. Το εθνικό νόμισμα θα περιορίζονταν μόνο για εσωτερική χρήση…Η λύση που προτείνω, εγγυάται την εσωτερική σταθερότητα, αφού οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων θα μπορούσαν να πληρώνονται σε δραχμές κλπ, οι οποίες θα μπορούσαν να τυπώνονται ελεύθερα. Το προτεινόμενο μοντέλο έχει δοκιμαστεί επιτυχώς στο παρελθόν. Για ένα μέρος του πληθυσμού, ήταν μια δύσκολη περίοδος. Όμως, τα σχολεία και τα νοσοκομεία συνέχισαν να λειτουργούν, και κανένας δεν βγήκε στο δρόμο να κάψει αυτοκίνητα. Υπήρχε διακυβέρνηση, και πολύ σύντομα η οικονομία προσαρμόστηκε πετυχαίνοντας στον εξαγωγικό τομέα, και στην ανταγωνιστικότητα. Σε λίγα μόλις χρόνια, η Εσθονία έγινε από τις πιο ελκυστικές χώρες του κόσμου, για τους ξένους επενδυτές”.
Όπως αναφέρει ο Σπύρος Γουδέβενος, μέλος του σωματείου “Οβολός Κοινωνικό Νόμισμα”, “η φιλοσοφία του εγχειρήματος του οβολού βασίζεται στην ιδέα ανταλλαγής προϊόντων και υπηρεσιών μεταξύ ατόμων χωρίς τη χρήση ευρώ και έρχεται να δώσει την ελληνική απάντηση στη χρηματοοικονομική κρίση! Με το ανταλλάξιμο κοινωνικό νόμισμα κάθε πολίτης και κάθε επιχείρηση θα μπορεί να παρέχει υπηρεσίες, να εμπορεύεται, να πουλά και να αγοράζει προϊόντα και υπηρεσίες χωρίς την ανάγκη χρήσης του ευρώ”.
Γ.1.5. Παραμονή στο ευρώ και καταγγελία Δανειακών συμβάσεων.
Οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες” υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να γίνει καταγγελία των δανειακών συμβάσεων ως παράνομων και αντισυνταγματικών. Υποστηρίζουν την σύσταση επιτροπής λογιστικού ελέγχου που θα προσδιορίσει πιο μέρος του χρέους είναι νόμιμο και πιο απεχθές, προς μονομερή διαγραφή του. Ο δανεισμός της Ελλάδος μπορεί να γίνει βάση γεωπολιτικών συμφωνιών και με τιτλοποίηση μέρους του εθνικού πλούτου(πχ ορυκτό πλούτο).
Στις αρχές των Ανεξαρτήτων Ελλήνων αναφέρονται:
“Πιστεύουμε στην Ενωμένη Ευρώπη της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, όπου όλα τα κράτη-μέλη είναι ισότιμα, διατηρώντας την εθνική τους υπόσταση και αξιοπρέπεια και αρνούμαστε τις λογικές και πρακτικές, που την έχουν μετατρέψει σε όχημα συμφερόντων των πιο ισχυρών χωρών και του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος.
Πιστεύουμε στον Ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας και ταυτόχρονα αρνούμαστε την εξάρτηση που οδηγεί στην διεθνή απομόνωση και στερεί από τη χώρα άλλες γεωπολιτικές συμμαχίες”. Ενώ το δεύτερο σημείο της Ιδρυτικής Διακήρυξης απαιτεί ουσιαστικά “την κατάργηση του μνημονίου και αρνείται να δεχτεί το επαχθές, παράνομο χρέος που διαμορφώθηκε με τοκογλυφικά επιτόκια”
Γ.2 ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΕΥΡΩ
Γ.2.1. Έξοδος από Ευρώ καταγγέλλοντας τις Δανειακές συμβάσεις και επιστροφή στην Δραχμή, με ταυτόχρονη κρατικοποίηση μερικώς των μέσων παραγωγής και ολικώς των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών (τράπεζες).
Ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης αναφέρει σχετικά: “Η Ελλάδα δεν αντέχει να δεχτεί συμφωνίες που δεν την αφήνουν να αναπτυχθεί και έτσι να βρει τον δρόμο της εξόδου από την ύφεση. Η λύση είναι να δημιουργήσεις ένα εθνικό νόμισμα που να υποστηρίζει και να υποστηρίζεται από την πραγματική ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και πρωτίστως της παραγωγικής της βάσης. Αν θέλει πραγματικά κάποιος την παραγωγική ανάπτυξη της οικονομίας προς όφελος του λαού και της χώρας, τότε δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνει αυτό παρά μόνο έχοντας το δικό του νόμισμα. Ούτε η οικονομική θεωρία, αλλά ούτε και η ιστορική εμπειρία έχει να επιδείξει άλλο τρόπο.
Υπάρχει ανάγκη «οικονομικής αυτονομίας». Σημαίνει με πολύ απλά λόγια ότι το χτύπημα των μονοπωλίων και των καρτέλ, ντόπιων και ξένων, που κυριαρχούν στην ελληνική οικονομία, η αντιστροφή της σχέσης ιδιωτικών κερδών και αμοιβών που υπάρχει σήμερα, η άμεση ενίσχυση των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων ιδίως στους τομείς της παραγωγής, η εθνικοποίηση κρίσιμων τομέων της οικονομίας και πρωτίστως του τραπεζικού συστήματος, ο πολλαπλασιασμός του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων με όρους άμεσης απόδοσης και στήριξης της εθνικής οικονομίας, όπως και η γενναία αναδιανομή εισοδημάτων και πλούτου, μαζί με μια ριζικά διαφορετική πολιτική ένταξης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας μέσα κυρίως από διακρατικές προγραμματικές συμφωνίες, εναλλακτικές μορφές εμπορικών σχέσεων, ανοίγματα σε χώρες και περιοχές όπου η Ελλάδα σήμερα είναι απούσα και την επιβολή ενός επιλεκτικού ανταγωνιστικού πλαισίου για την προστασία των πιο σημαντικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, μπορεί να δημιουργήσει μια τέτοια δυναμική που να μην αφήσει το νόμισμά της να κατρακυλά στις διεθνείς αγορές, ούτε να επιτρέψει την εκδήλωση πληθωριστικών πιέσεων”.
Γ.2.2. Έξοδος από Ευρώ καταγγέλλοντας τις Δανειακές συμβάσεις, λογιστικό έλεγχο του Χρέους και προσφυγή σε Διεθνή Δικαστήρια..
Ο καθηγητής Κώστα Λαπαβίτσας επιχειρηματολογεί σχετικά: “Η βασική αιτία όλων αυτών των παραλογισμών έχει ομολογηθεί επανειλημμένως – η χώρα πρέπει να παραμείνει στο ευρώ με κάθε κόστος. Έστω κι αν δημιουργηθεί οικονομικός και κοινωνικός όλεθρος. Έστω κι αν μετατραπεί σε προτεκτοράτο, ή αποικία, όπως ανοικτά πλέον την αποκαλεί ο εγκυρότερος διεθνής Τύπος. Έστω κι αν οι δημοκρατικές διαδικασίες τεθούν σε αναστολή.
Η πραγματικότητα έχει όμως τον τρόπο να επιβάλλεται, όποιες κι είναι οι φοβίες ή οι ψυχώσεις των κυβερνώντων. Στην πράξη η Ελλάδα οδεύει προς νέα αθέτηση πληρωμών που θα είναι επώδυνη και θα εμπεριέχει σύγκρουση. Μετά το PSI τα ελληνικά όπλα είναι λίγα. Θα είναι απαραίτητο για τη χώρα να χρησιμοποιήσει τις έννοιες του απεχθούς και μη νομιμοποιημένου χρέους για να πετύχει ουσιαστική μείωση των απαράδεκτων χρεών που φορτώθηκε με τα Μνημόνια. Για τον σκοπό αυτό θα χρειαστεί μια κυβέρνηση που θα κάνει παύση πληρωμών και λογιστικό έλεγχο του χρέους. Και που θα είναι έτοιμη να κινητοποιήσει ευρύτατες κοινωνικές δυνάμεις για να βγάλει τη χώρα από τον ζουρλομανδύα του ευρώ”.
Γ.2.3. Έξοδος από Ευρώ καταγγέλλοντας τις Δανειακές συμβάσεις και επιστροφή στην Δραχμή, με ταυτόχρονη σύνδεση της Δραχμής με άλλο “σκληρό” νόμισμα
Σύμφωνα με τη μελέτη της FED, σε περίπτωση που η Ελλάδα βγει από το ευρώ, προκειμένου να μην οδηγηθεί στο χάος, θα πρέπει να εφαρμόσει ένα σχέδιο σύνδεσης (pegging) της “νέας δραχμής” με το αμερικανικό δολάριο. Η Ελλάδα θα υιοθετήσει για πέντε χρόνια το αμερικανικό δολάριο ως de facto εθνικό νόμισμα και παράλληλα θα υπάρχει η “νέα δραχμή”, η οποία δεν θα κυκλοφορεί, αλλά θα χρησιμοποιείται στη σύναψη συμφωνιών Swap μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ, με αρχική ισοτιμία πχ 30 προς 1.
Το πρώτο αποτέλεσμα μιας τέτοιας μετάβασης από το ευρώ στο δολάριο, θα ήταν μια σημαντική υποτίμηση του ευρώ, ενώ μετά από 5 χρόνια, η μελέτη προβλέπει την κυκλοφορία της “νέας δραχμής” στην αγορά.
Γ.2.4. Έξοδος από Ευρώ καταγγέλλοντας τις Δανειακές συμβάσεις και επιστροφή στην Δραχμή, με ταυτόχρονη σύνδεση της δραχμής με καλάθι παραγόμενων προϊόντων.
Σύμφωνα με τον καθηγητή του Τζέφρεϊ Φράνκελ μια εναλλακτική που δίνει ευελιξία στην άσκηση νομισματικής πολιτικής. Τα πλεονεκτήματα είναι όυι η χώρα θα μπορούσε να κτίσει πάνω στην ανταγωνιστικότητα των προϊόντων της και δεν θα υπήρχε υποτίμηση του εθνικού νομίσματος που θα επιβάρυνε την αντιστοιχία του Χρέους σε ευρώ. Ένα τέτοιο προτεινόμενο καλάθι προϊόντων για την Ελλάδα θα μπορούσε να αντιστοιχεί σε Προϊόντα και υποπροϊόντα πχ Λαδιού, Αμνοεριφιακού κεφαλαίου, Ιχθυοτροφιών και Γαλακτοκομικών. Ο Ρον Πώλ, υποψήφιος των Ρεπουμπλικάνων υποστηρίζει ένα τέτοιο δεδομένο γιατί περιορίζετε το ενδεχόμενο το εθνικό νόμισμα(η νέα δραχμή στην δική μας περίπτωση) να αυξομειώνετε απότομα σε ένα οικονομικό κύκλο.
Γ.2.5. Έξοδος από Ευρώ και χρήση διπλού νομίσματος δραχμής και δολαρίου.
Έξοδο της χώρας μας από την Ευρωζώνη και χρήση διπλού νομίσματος προτείνει ο αρθρογράφος Vincent Cignarella της Wall Street Journal. «Η λύση για την Ελλάδα και για την κρίση χρέους της Ευρωζώνης είναι η υποτίμηση του νομίσματος» αναφέρει κάνοντας λόγο για διπλή δραχμή, όπου η μία θα χρησιμοποιείται για τις εμπορικές συναλλαγές και η δεύτερη θα αποτελεί λογιστική μονάδα για τις χρηματοοικονομικές πράξεις χωρίς να κυκλοφορεί σε φυσική μορφή.
Σύμφωνα με το άρθρο, η ισοτιμία της πρώτης δραχμής θα κυμαίνεται ελεύθερα στην αγορά, υπό την επίβλεψη της Τράπεζας της Ελλάδος, ενώ η ισοτιμία του δεύτερου νομίσματος θα παραμένει σταθερή και θα καθοριστεί από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Γ.2.6. Έξοδος από Ευρώ με διατήρηση των Δανειακών συμβάσεων με εθνικό νόμισμα το Δολάριο
Την πιο ρηξικέλευθη προσέγγιση στο όλο θέμα πάντως την είχε ο διάσημος οικονομικός αναλυτής, αρθρογράφος των Financial Times και στέλεχος της βρετανικής Strategy Economics κ. Matthew Lynn.
Ο οποίος ούτε λίγο, ούτε πολύ προτείνει η Ελλάδα να «αλλάξει» νόμισμα, να εγκαταλείψει μεν το ευρώ αλλά αντί να επιστρέψει στη δραχμή να υιοθετήσει το αμερικανικό δολάριο! Έτσι, προβλέπει πως «αν οι Έλληνες επέστρεφαν εν μια νυκτί στη δραχμή , τότε η αξία της θα κατέρρεε και για ένα διάστημα θα ήταν πρακτικώς άχρηστο νόμισμα, όπως είναι και το νόμισμα της Ζιμπάμπουε. Κανείς δεν θα το ήθελε. Αντιθέτως, εάν η Ελλάδα «γύριζε στο δολάριο και επανονομαστικοποιούσε όλα τα συμβόλαια από ευρώ σε δολάρια θα είχε το πλεονέκτημα της απευθείας υποτίμησης του χρέους της κατά 30%, ενώ παράλληλα θα είχε και ένα σκληρό νόμισμα».
Γ.3 ΈΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ καταγγέλλοντας τις Δανειακές συμβάσεις και την Ευρώπη των μονοπωλίων και του ΝΑΤΟ και ρήξη με το αστικό πολιτικό κατεστημένο.
Ο έγκυρος συντάκτης του Ριζοσπάστη Νίκος Μπογιόπουλος αναφέρει για τις εναλλακτικές της εξόδου από την κρίση:
“Η κρίση είναι πανευρωπαϊκή και παγκόσμια, ανεξαρτήτως του διαχειριστικού μοντέλου που ευδοκιμεί σε κάθε χώρα. Είναι κρίση όλων των καπιταλιστικών χωρών, είναι κρίση «όλου» του καπιταλισμού από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια και τούτο, πολύ απλά, διότι πρόκειται για καπιταλιστική κρίση.
Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι η «εναλλακτική» όχι μόνο υπάρχει, αλλά και ότι ισοδυναμεί με όσα ακριβώς απεύχονται οι κάθε λογής υπηρέτες του καπιταλισμού:
α) Ισοδυναμεί με βαθιές ανατροπές, με ολομέτωπη ρήξη με το παρόν αστικό πολιτικό κατεστημένο.
β) Ισοδυναμεί με τη συντριβή, τη μαζική, παλλαϊκή, πλειοψηφική απόρριψη όλων εκείνων που παρουσιάζουν ως «παντοτινό» ένα σύστημα που παράγει κρίσεις, άρα «μοιραία» και την πολιτική τους, που φορτώνει αυτή την κρίση στο λαό”.
Δ. Η ΝΕΑ ΠΡΟΤΑΣΗ.
Η Ελλάδα χρειάζεται νέα πολιτική πρόταση και διοικητική αυτοτέλεια, με ανθρώπους που να σέβονται τον πολίτη και να επιζητούν:
α. Εθνικό Ελληνικό Κράτος. Ο πολιτικός αναλυτής Μένέλαος Τασιόπουλος αναφέρει χαρακτηριστικά: “Εθνικό κράτος δεν είναι μια θεωρητική έννοια . Είναι πέραν των άλλων και μια πρακτική διαχείρισης. Είναι μια διαδικασία απόκτησης ιδιωτικών περιουσιών, φορολογίας υπέρ αλλά και στα όρια του δημοσίου συμφέροντος, μια ιεράρχηση αξιών ως προς την Διοίκηση, που προσδίδει στην αυτοτέλεια , μοναδική προτεραιότητα. Στο εθνικό κράτος για παράδειγμα ποτέ δεν θα ήταν αποδεκτό , ότι η εξυπηρέτηση των χρεών των δανειστών, επικρατεί των αναγκών επιβίωσης των Ελλήνων”.
Ίσως λίγοι πια, αλλά υπάρχουν ακόμα Έλληνες που καταλαβαίνουν το «μέγιστον μάθημα»: να ξεχωρίζουν το σιτάρι από το άχυρο. Nα είσαι Έλληνας δεν είναι εθνικότητα, φολκλορική ιδιαιτερότητα, βαλκανική επαρχιωτίλα, κρατική κακομοιριά. Είναι επιλογή. Έλληνας, τώρα πια, δεν γεννιέσαι, γίνεσαι, όπως και ερωτευμένος δεν δηλώνεις, φαίνεσαι. H ελληνικότητα είναι έρωτας, τον κατακτάς, δεν σου δίνεται επί πληρωμή όπως τα υπουργεία σε υπαλλήλους των «αγορών». Όποιος ξεχωρίζει το σιτάρι από το άχυρο, ερωτεύεται «νόημα» που φωτίζει το αίνιγμα της ύπαρξης και το σκάνδαλο το ανυπόφορο του θανάτου, «νόημα» σαρκωμένο στη γλώσσα, στην Τέχνη, στο ήθος, σε θεσμούς υπηρετικούς των σχέσεων κοινωνίας”(Γιανναράς).
β. Κοινωνικο-Κεντρικό Κράτος. Ως οργανωμένο σχήμα μια «κοινωνιοκεντρική» πολιτική πρόταση θα μπορούσε ίσως να υπηρετήσει και να προσανατολίσει την αναζήτηση εξόδου από το ολοκληρωτικό αδιέξοδο της πολιτικής στη φθίνουσα νεωτερικότητα. Nα λειτουργήσει κοινωνικά και όχι παραταξιακά, δηλαδή να θέσει σε λειτουργία την κοινή γλώσσα και την κοινή γλωσσική λογική ως φράγμα αντίστασης στην πλαστογράφηση των σημασιών, στην παραχάραξη της σχέσης σημαινόντων και σημαινομένων.
“Και αν δούμε πολιτικό λόγο, πολιτικό πρόγραμμα, τίμια κοινωνιοκεντρικό, όπως και αν δούμε ενορία που να σαρκώνει «νόημα» σχέσεων κοινωνίας, δυναμικής συνοχής, να ξέρουμε, μόνο τότε, ότι εγγίζει ανάκαμψη. Tι σημαίνουν αυτά στην πράξη: Σημαίνουν εμπιστοσύνη, η πίστη. Και η πίστη – εμπιστοσύνη προϋποθέτει προσωπικές σχέσεις, κοινωνία σχέσεων. Δηλαδή προϋποθέτει την «πόλιν» ή τη μικρή κοινότητα, τον «έπαινο του δήμου, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα εύγε». Όχι το απρόσωπο κράτος και τον φόβο του χωροφύλακα ή του μπαμπούλα «Θεού».(Γιανναράς).
γ. Την Ανοικτή Πολιτεία. Μια τέτοια Ανοιχτή Κοινωνία που ο Καραβίδας ονομάζει “Κοινοτική Πολιτεία” εμπεριέχει στοιχεία «έμπρακτου συνεργατισμού» και την «αληθή ελευθερία». Το πρόβλημα όμως κατά τον ίδιο συγγραφέα είναι ότι: “πίσω από το προσκήνιον της ελευθερίας, η τεράστια αυτή δύναμις του διεθνούς ανωνύμου κεφαλαίου, εκφυγούσα από τας χείρας που επαξίως και υπευθύνως ηγούνται των διαφόρων κλάδων της παραγωγής, περιήλθεν εις την διάθεσιν της διεθνούς τραπεζιτικής γραφειοκρατίας και των πρωταθλητών του χρηματιστηρίου, των πλέον ανευθύνων δηλαδή προσώπων˙ η δε περιβόητος ανακατανομή δεν απέδωσεν παρά θύελλας μόνον και μάλιστα ιδιαιτέρως βαρείας εις εκείνα τα κοινωνικά στρώματα, τα οποία είχαν εμπιστευθεί την τύχην των εις μηχανισμούς τόσον μεμακρυσμένους από την άμεσον αυτών αντίληψιν”.
Ενώ ο συγγραφέας Θεόδωρος Παντούλας προσβλέπει σε μια Πόλη-Αγορά(κατά την κλασσική έννοια) αναφέροντας:
“Ο ιστορικός πλούτος της ελληνικής επαρχίας είναι πλούτος φορτισμένος με πυκνά νοήματα, αρχαία και σύγχρονα. Όσα μάλιστα γλίτωσαν από την προσοχή μας, παρουσιάζουν ακόμη αρχιτεκτονικό και πολεοδομικό ενδιαφέρον. Ο παραγωγικός πλούτος των ελληνικών περιφερειών είναι –όχι βεβαίως στην έκταση που ήταν- πλούτος διατροφικός και βιοτεχνικός. Κρασί, λάδι, μέλι, τυριά, αλλαντικά, σιτάρι, σύκα σταφίδες, υφαντά, αργυροχρυσοχοΐα, κεραμική. Πρόκειται για έναν λησμονημένο αλλά υπαρκτό πλούτο, τον οποίο δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι μπορούμε ακόμη και σήμερα να τον εκτιμήσουμε. Βεβαίως, δεν είναι η επανακατοίκηση της υπαίθρου προϋπόθεση ανάπτυξης. Προϋπόθεση ανάπτυξης όμως κι επανακατοίκησης είναι να ξανααγαπήσουμε τον τόπο μας και να επανασχεδιάσουμε την γεωοικονομία μας. Και αυτός ο επανασχεδιασμός θα φέρει αποκατάσταση του ερημωμένου ή βεβηλωμένου αγροτικού χώρου. Κι αυτός ο επανασχεδιασμός θα φέρει προκοπή, δημιουργώντας μάστορες κι όχι «ευέλικτους» εργαζόμενους. Αυτός ο επανασχεδιασμός θα μας απελευθερώσει από την εξάρτηση και θα μας συνδέσει με την χαμένη μας περηφάνια. Την περηφάνια του να ζει κανείς εργαζόμενος κι όχι επαιτώντας, του να ζει κανείς ως δημιουργός κι όχι ως καταναλωτής”.
δ. Την Κοινωνική Αυτονομία. Για τον Φιλόσοφο Κορνήλιο Καστοριάδη το κεντρικό σημείο αυτού του στόχου-οράματος, είναι: “μια κοινωνία, που είναι ελεύθερη με την έννοια ότι και το κοινωνικό σύνολο πραγματικά ασκεί την εξουσία και όχι μια ολιγαρχία· μέσα σ’ αυτό το κοινωνικό σύνολο ο καθένας είναι αυτόνομος όσο είναι δυνατόν, δεδομένου ότι είμαστε κοινωνικά όντα και δεν μπορεί να κάνει ο καθένας φυσικά ότι του κατεβαίνει. Μπορώ να είμαι ελεύθερος, εφόσον συμμετέχω στη διαμόρφωση αυτού του νόμου, εφόσον αποφασίζω ισότιμα μαζί με τους άλλους για τη δημιουργία αυτού του νόμου και, τέλος, εφόσον είμαι σύμφωνος με τον τρόπο που ο νόμος αυτός θεσμίστηκε. Το κίνημα της αυτονομίας πρέπει να ξανά-ξεκινήσει και να προσπαθήσει να εγκαθιδρύσει μιαν αληθινή δημοκρατία. Μια δημοκρατία όπου όλοι θα συμμετέχουν στη ρύθμιση και τον καθορισμό των κοινωνικών δραστηριοτήτων. Και αυτό είναι το μόνο πολιτικό πρόταγμα, για το οποίο αξίζει τον κόπο να εργαστούμε και να αγωνιστούμε”.
Επίσης ο Χαάγιεκ έλεγε ότι: “αυτό που στον σημερινό παρατηρητή παρουσιάζεται σαν μάχη συγκρουόμενων συμφερόντων, στην πραγματικότητα έχει συχνά αποφασιστεί πολύ πριν ως σύγκρουση ιδεών σε περιορισμένους κύκλους”.
ε. Την Πολιτισμική Δημιουργία. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης αναφέρει σχετικά: “Το πρώτο πεδίό στο οποίο στις σύγχρονες συνθήκες, έχουμε μία πολιτιστικοποίηση, αισθητικοποίηση των προϊόντων και τα σύμβολα, το συμβολικό κεφάλαιο αναδεικνύεται ως σημαντική συνιστώσα του κεφαλαίου είναι αυτό της βιομηχανίας, των βιομηχανικών διαμερισμάτων. Η συμβολική όμως συνιστώσα του κεφαλαίου αφορά τόσο την αναζωογόνηση των παραδοσιακών, παραγωγικών βιομηχανικών συστημάτων, την επαναβιομηχάνηση της χώρας σήμερα με βάση την ποιότητα όσο και τους νέους ανεπτυγμένους τεχνολογικά, ηλεκτρονικά τομείς. Αφορά τα παραδοσιακά προϊόντα, για την ακρίβεια τα παραδοσιακά προϊόντα ως σύγχρονα, καθώς και τα νέα τεχνολογικά προϊόντα τόσο τα υλικά όσο και τα άυλα. Τόσο οι επιχειρηματίες αλλά και όλο το Σύστημα – Ελλάδα δεν κατανόησαν ότι τα προϊόντα ήταν έκφραση συμβολικών συνθέσεων, μιας αισθητικής, μιας ταυτότητας, ενός πολιτισμού. Ειδικά μια χώρα σαν την Ελλάδα, αυτό που πρέπει να πουλάει είναι συμβολισμοί, αισθητική και ταυτότητα. Να πουλάει ένα εθνικό στιλ, το οποίο θα είναι πολύ ορατό στα προϊόντα που παράγει και δημιουργεί – είτε υλικά, είτε άυλα. Και για να παράγεις, χρειάζεται ένα πολύ υψηλό επίπεδο εθνικής αυτογνωσίας και γνώσης της κληρονομιάς σου, των αξιών σου…”
στ. Την Από-Ανάπτυξη. Η δημοσιογράφος Μπέττυ Κυριακίδου εξηγεί: “Με τον όρο απο-ανάπτυξη εννοούμε ότι μπορούμε να οργανώσουμε μια κοινωνία στην οποία να ζούμε καλύτερα με λιγότερα υλικά αγαθά. Μια κοινωνία που δεν θα είναι αναγκασμένη να μεγαλώνει διαρκώς μόνο και μόνο για να επιβιώνει. Μια κοινωνία όπου οι αξίες της απλότητας, της ισότητας, της συντροφικότητας και της επάρκειας θα αντικαταστήσουν τις ακόρεστες αξίες του πλουτισμού και της οικονομικής αποτελεσματικότητας.
Η τεχνολογική πρόοδος μας δίνει την πολυτέλεια να δουλέψουμε λιγότερο και να ασχοληθούμε με “αντιπαραγωγικές”, για το κεφάλαιο, δραστηριότητες: την οικογένειά μας, τους φίλους μας, την αυλή μας”.
Η Πρόταση
Η Ελλάδα επιζητεί μια ανοικτή κοινωνία την Κοινοτική Πολιτεία (Καραβίδας “Είναι ανόητο να ζητάτε να βελτιώσετε, με μορφές οργανώσεως κεφαλαιοκρατικές, μια χώρα φύσει μη κεφαλαιοκρατική, μόνο προσωρινές θέσεις σε μεγάλους μισθούς θα έχετε εις το κέντρον”), ανάκτηση της Ευτοπίας της(Χαραλαμπίδης) διατήρηση και αναβάθμιση των Ενοριών(Γιανναράς – Tο τελευταίο ίχνος κοινότητας, λαϊκού σώματος με σχέσεις πίστης – εμπιστοσύνης και με άξονα συνοχής το «ιερό», είναι ακόμα στην Eλλάδα η ενορία.) και Περιφερειών(Χαραλαμπίδης) που ισοπέδωσαν διάφορες νομοθετικές πρωτοβουλίες(πχ Καλλικράτης) και η αστυφιλία, αλλά και δημιουργική σύγκληση με τον παγκόσμιο πολιτισμό, την τεχνολογία και την οικονομία.
Η πρόταση μας θα πρέπει να επιδιώξει να διαμορφώσει πλαίσιο λειτουργικής διαχείρισης, να επανατοποθετήσει τις προφανώς κινούμενες σε λάθος κατεύθυνση ενέργειες για την ανάπτυξη, και να επανατοποθετήσει τον κοινωνικό ρόλο που το κράτος πρέπει να έχει. Εμείς αντιλαμβανόμαστε την Νέα Ελλάδα πάνω και έξω από την λογική «αιχμαλωσίας» των μνημονίων και του ΔΝΤ.
Ελπίζουμε όμως να εκφράσουμε και να εκπροσωπήσουμε σωστά και σοφά τον πολίτη, συμβάλλοντας στην Κοινωνική Αυτονομία (Καστοριάδης, Καραβίδας) και στην δημιουργία της Ανοιχτής Πολιτείας(Χαάγιεκ, Μπακούνιν, Καραβίδας). Χρειαζόμαστε μια Πολιτισμική Δημιουργία (Χαραλαμπίδης, Γιανναράς).
Ε. ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ.
Αυτή η πολιτική πρόταση δεν μπορεί να προκύψει από τα δομημένα κόμματα a priori, αλλά από την κοινωνία και από τα κινήματα των πολιτών. Δεν θέλει συγκυριακά «υπερκομματικούς – συστημικούς υποψηφίους» αποτέλεσμα κομματικών ισορροπιών, διαπλοκής και διαφθοράς. Η Ελλάδα θέλει, αντιθέτως, οραματικές φωνές που αντιστέκονται στη δομή και λειτουργία του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος, του ΔΝΤ και του Αθηναϊκού συγκεντρωτισμού, που έχουν την δική τους πρόταση πολιτικής και διοίκησης, με συγκεκριμένο πρόγραμμα για την άσκηση αυτής .
Θα πρέπει να αντιταχθούμε στη μνημονιακή Βαρβαρότητα που πάνε να μας επιβάλλουν και να αναρωτηθούμε:
- Πόσα χρήματα διαχειρίστηκε η πολιτική εξουσία, και τι παρήγαγε την τελευταία 30ετία;
- Πόσοι νέοι και επιστήμονες επέστρεψαν στον τόπο καταγωγής τους μετά τις σπουδές τους;
- Πόσοι πτυχιούχοι τουριστικών σπουδών εργάζονται στις τουριστικές επιχειρήσεις στις τουριστικές περιοχές της Ελλάδος;
- Ποιο είναι το ισοζύγιο Τοπικών – Εισαγόμενων Προϊόντων;
- Ποιοι άνθρωποι και ποιες Πολιτικές ασκούν εξουσία τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα;
- Ποιο είναι το Προϊόν της Ελλάδος;
- Πόσοι Έλληνες χρωστούν στις τράπεζες;
- Τι ποσοστό του ΑΕΠ προέρχεται από τις κατασκευές κατοικιών κυρίως και πιο το ποσοστό των εξοπλισμών στο ΑΕΠ;
- Πόσοι ταξιδιώτες από Ασία, Ρωσία και άλλα κράτη δεν μπόρεσαν να διασφαλίσουν Τουριστική VISA και επομένως δεν επισκέφτηκαν ποτέ την Ελλάδα λόγω SHENGEN;
Αναρωτήθηκε ο τέως Πρωθυπουργός «Που πήγαν τα λεφτά»; Μόνο οι τράπεζες έλαβαν από τις κυβερνήσεις Καραμανλή και Παπανδρέου με ταμίες τους Αλογοσκούφη και Παπακωνσταντίνου περί τα 168 δις ευρώ(περί το 50% του συνολικού Χρέους). Παράλληλα, οι τράπεζες μέσω των χρηματοοικονομικών προϊόντων μετέτρεψαν όλα τα ενυπόθηκα δάνεια σε παράγωγα ή εγγυήσεις στο ΕΚΤ. Που θα παραχωρηθούν(ξεπουληθούν) αυτά; Μήπως θα γίνουν παράγωγα και θα παραδοθούν έμμεσα σε ξένες ιδιοκτησίες;
Αν αναλογιστεί κανείς ότι οι μεγαλύτερες βιομηχανίες παγκοσμίως –άρα και στην Ελλάδα – είναι οι ακόλουθες:
- Ενέργεια
- Οπλικά συστήματα
- Τραπεζικές-Χρηματοοικονομικές Υπηρεσίες
- Αυτοκινητοβιομηχανίες
- Διαχείριση αποβλήτων
- Φαρμακοβιομηχανίες
καθώς και
- Αθλητισμός
- Ομορφιά, Υγεία
- Μουσική
αλλά και παράνομες δραστηριότητες που δύσκολα καταγράφονται και αποτελούν μέρος της λεγόμενης παραοικονομίας όπως:
- Πορνεία
- Τζόγος
- Ναρκωτικά
- Παραεμπόριο
- Λαθρομετανάστευση
τότε θα πρέπει ως Ελλάδα και Κοινωνία να αναζητήσουμε τρόπους να διεισδύσουμε ή τιθασεύσουμε κάποιες από αυτές. Δυστυχώς όμως όπως αποδεικνύεται καθημερινά μέσω σκανδάλων και καταγγελιών, τα φιλέτα αυτού του πλούτου ήδη έχουν μοιραστεί στους ημετέρους (είτε νόμιμα είτε παράνομα).
Ο Βαρουφάκης περιγράφει και τους συντελεστές αυτής της κατάστασης σημειώνοντας: “Ποια «κοινωνική ομάδα» επιλέγει να βάλει ο κάθε ριζοσπάστης στο στόχαστρο του (ως εκείνη που πλουτίζει «άκοπα» εις βάρος της κοινωνίας) προσδιορίζει το πολιτικό του στίγμα. Θα βάλουμε λοιπόν στο στόχαστρο μας τους ταξιτζήδες; Τις μεγάλες επιχειρήσεις που ολιγοπωλούν την αγορά γαλακτοκομικών; Τους αγρότες που κάθονται στα καφενεία, μαζεύοντας τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, την ώρα που ιδρώνουν στα χωράφια τους οι μετανάστες; Τους τραπεζίτες που απαιτούν να παραμείνουν, ελέω ποταμών δημόσιων κονδυλίων, στο τιμόνι τραπεζών οι οποίες πτώχευσαν υπό την δική τους διαχείριση; Διαλέγοντας ποιους θα περιλάβουμε και ποιους θα αφήσουμε έξω από τον κατάλογο των υπό στόχευση προνομίων, επιλέγουμε το στίγμα μας. Ποια από αυτά τα προνόμια θα στοχοποιούσα, απαντώ: Όλα! Αλλά αναλογικά με το κακό που κάνουν στην κοινωνία και λαμβάνοντας υπ’ όψη τα νέα προνόμια που μπορεί να δημιουργήσει η κατάργηση των προηγούμενων”.
Και ο Γιανναράς προσθέτει στην ως άνω επιχειρηματολογία εξηγώντας ποιος φταίει διερευνόντας και ποιοτικά – πολιτισμικά χαρακτηριστικά: “Αυτός ο λαός που κάποτε καθολικά εγκολπωνόταν την ποιότητα της μουσικής και ποιητικής ανθοφορίας του ’60, σήμερα, από άκρη σε άκρη της Ελλάδας, τραγουδάει αποκλειστικά και μόνο υποπροϊόντα μουσικού και ποιητικού πρωτογονισμού. Στις εκθέσεις ζωγραφικής δεν στριμώχνονται οι επώδυνα φιλότεχνοι, σουλατσάρουν νεόπλουτα κομματικά στελέχη, συνδικαλιστές και «προμηθευτές» του δημοσίου που οι «καλλιτέχνες» τούς μπουκώνουν με «εφφέ». Στα σχολειά τα παραδομένα στον σκοταδισμό των «προοδευτικών» παρωπίδων, στα πανεπιστήμια τα συλημένα από την παράνοια του «ασύλου» μορφώνεται-μορφοποιείται ο ανθρωπολογικός τύπος της παρακμής. Φορέας μόνο δικαιωμάτων, ακτιβιστής ακοινώνητος, ηδονιστής ανέραστος, συντηρεί την εμπορευματοποιημένη light δημοσιογραφία, τον κρετινισμό της τηλεοπτικής ευτέλειας”.
Η Πολιτική μας πρόταση στοχεύει επομένως στο να αναζητήσει πλούτο, και να τον αξιοποιήσει προς όφελος της Ελλάδος, αλλά κυρίως των πολιτών της. Εμείς θέλουμε πίσω τα 200 δισεκατομμύρια που μας «εκλάπησαν». Και σύμφωνα με την Ιδρυτική Διακήρυξη των “Ανεξαρτήτων Ελλήνων θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την επίθεση της Νέας Τάξης πραγμάτων μέσω μνημονίων, εθνικής ταπείνωσης και βίαιης οικονομικής επίθεσης στην Ελληνική οικογένεια, έχοντας υπόψη τις εξής αρχές:
- Καθιστά αδιαπραγμάτευτες τις αρχές της Εθνικής Ανεξαρτησίας και περηφάνιας, της λαϊκής κυριαρχίας, της πρόταξης του εθνικού συμφέροντος, της τήρησης του Συντάγματος και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
- Απαιτεί την κατάργηση του μνημονίου και αρνείται να δεχτεί το επαχθές, παράνομο χρέος που διαμορφώθηκε με τοκογλυφικά επιτόκια.
- Απορρίπτει την εκχώρηση της Εθνικής Κυριαρχίας και την κατάργηση του Έθνους-Κράτους.
- Απαιτεί την κατάργηση κάθε ασυλίας αξιωματούχων, βουλευτών και υπουργών για εγκλήματα που διέπραξαν κατά του Ελληνικού λαού και της Δημόσιας περιουσίας. Απαιτεί την τιμωρία των καταχραστών του Δημοσίου χρήματος και την δήμευση των περιουσιακών τους στοιχείων.
- Εγγυάται τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε σχέση με:
α) Τον καθορισμό των Ελληνικών ΑΟΖ.
β) Την διεκδίκηση των οφειλόμενων από την Γερμανία αποζημιώσεων και των κατοχικών δανείων. - Κατοχυρώνει την ισονομία, ισότητα, αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και αξιοκρατία. Προστατεύει την Ελληνική οικογένεια και τον πολίτη από την επίθεση των αγορών.
Ο στόχος είναι να αποθαρρύνουμε τα κερδοσκοπικά παιχνίδια των πολυεθνικών, την αμάθεια, τον συγκεντρωτισμό, την πολιτιστική ισοπέδωση, και την απομόνωση. Είναι καιρός για Δράση.
ΣΤ. ΜΟΝΤΕΛΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ – ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ
Μοντέλο & Εργαλεία Ανάπτυξης
Την τελευταία 40ετία είχαμε την ευκαιρία να διαχειριστούμε 3 ΚΠΣ. Το 1992 το ποσοστό του ευρωπαϊκού ΑΕΠ που αφορούσαν ενέργειες υπέρ των αγροτών ήταν 85% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, σήμερα είναι κοντά στο 10% και για 27 χώρες (το 1992 για 12). Παρόλα αυτά δεν φτιάξαμε ούτε Αγροτική Οικονομία, αλλά ούτε γίναμε Τουριστικός ή Επιχειρηματικός παράδεισος.
Κτίσαμε όμως μια γραφειοκρατία και σειρές συμβούλων, παρατρεχάμενων και μιζαδόρων του 10%. Οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες” θέλουν να βάλουν τάξη σε αυτά τα ζητήματα με ένα απλό και πρακτικό σύστημα. Να κάνουν την κοινωνία και την συμμετοχή σε επιδοτούμενες ενέργειες ανοικτή για τον οικογενειάρχη, την οικογενειακή επιχείρηση και τον “αγνό” επενδυτή.
Πολλά από τα προγράμματα διαμορφωμένα για τις Περιφέρειες μιλούν για στήριξη των Υποδομών προσπελασιμότητας, την ανάδειξη συγκριτικών πλεονεκτημάτων για το φυσικό περιβάλλον, τον πολιτισμό, τα τοπικά προϊόντα. Καμιά από αυτές τις ενέργειες δεν πρόκειται να πετύχει – όπως και στο παρελθόν- αν δεν αλλάξει η φιλοσοφία των προγραμμάτων. Εδώ πρέπει να αντιληφθούμε δύο στοιχεία που αγνοούνται από τους “προλαλήσαντες”, αλλά είναι κεντρικά στον δικό μας σχεδιασμό: Κινητικότητα, Δημιουργική Αποδόμηση, Κοινωνικό Φαντασιακό και Οικονομία Εμπειριών. Θέματα που έλλειπαν από το σκεπτικό όλων των ειδικών ή μη προγραμμάτων του παρελθόντος.
Κινητικότητα
Η κινητικότητα είναι πλέον ένα κύριο χαρακτηριστικό της ευρωπαϊκής αλλά και της παγκόσμιας κοινωνίας (βλέπε προγράμματα ERASMUS, SOCRATES , Mundus κλπ). Αφορά μετακινήσεις πληθυσμού για Αναψυχή, Επιχειρηματικές συναντήσεις και πρακτικές, εκπαιδευτικές και κοινωνικές εμπειρίες, για εργασία ακόμα και ως επιλογή διαμονής συνταξιούχων (Ούρρυ).
Δημιουργική Αποδόμηση
Η δημιουργική αποδόμηση(Creative Destruction-Σουμπέτερ), η αποκοπή από παλιές συνήθειες(breaking old habits-Χιορθ), και το πάθος για την αποδόμηση (The passion for destruction is a creative passion – Μπακούνιν)είναι οι απαρχές της καινοτομίας, της δημιουργίας αλλά και της κοινωνικής αυτονομίας, όπως και κύρια χαρακτηριστικά της επιχειρηματικότητας.
Οικονομία Εμπειριών
Θα πρέπει να τονιστεί επίσης, ότι σήμερα ζούμε στην οικονομία των εμπειριών(Πάϊν II). Σύμφωνα με την οποία δεν αρκεί να πουλάμε τοπικά προϊόντα στον ξένο επισκέπτη ή καταναλωτή, ή να του παρέχουμε διανυκτέρευση, ή να τον κατευθύνουμε σε κάποια μορφή επένδυσης με την υπόσχεση της επιδότησης. Ο μεν τουρισμός και το όποιο πολιτιστικό/τοπικό προϊόν, πρέπει να είναι “βιωματικό”, η δε επιχειρηματικότητα “ακαριαία”. Έτσι θα γλυτώσουμε και το κόστος που προκύπτει από την “αμοιβή” σε ενδιάμεσους, παρατρεχάμενους και μιζαδόρους.
Κοινωνικό Φαντασιακό
Ο Καστοριάδης αναφέρετε και θεωρεί σχετικά: “Χάρη στη φαντασία το ένστικτο έπαψε να είναι ο μοναδικός ρυθμιστής της συμπεριφοράς μας. Χάρη στη φαντασία μπορούμε να δημιουργούμε. Χάρη σ’ αυτήν δημιουργήσαμε την τέχνη, την επιστήμη, τη φιλοσοφία. Η φαντασία δεν γνωρίζει όρια και κανόνες, ούτε ηθικούς και λογικούς νόμους. Αυτή τη δημιουργική ικανότητα μπορούμε να την ονομάσουμε: κοινωνικό φαντασιακό. Το κοινωνικό φαντασιακό είναι η πηγή των θεσμών που ρυθμίζουν και οργανώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Αυτό επίσης δημιουργεί κάτι πολύ σημαντικό: τις φαντασιακές κοινωνικές σημασίες.
Οι φαντασιακές κοινωνικές σημασίες καθορίζουν τις αξίες μιας κοινωνίας, δηλαδή καθορίζουν τι είναι καλό και τι κακό, τι είναι αληθές και τι ψευδές, τι είναι δίκαιο και τι άδικο”.
Ανταγωνιστικότητα & Μοντέλο Ανάπτυξης
Η ανταγωνιστικότητα περνάει από ορισμένες θεωρήσεις. Μια πολύ πετυχημένη και διαδεδομένη στο μάνατζμεντ είναι αυτή του καθηγητή του Harvard, Πόρτερ, Ο οποίος συνιστά δύο κατευθύνσεις ανταγωνιστικότητας. Εκλαϊκεύοντας συμπεραίνει ότι το προϊόν/υπηρεσία που παρέχεις πρέπει να είναι:
α. πιο φτηνό απ όλα αν γίνετε
β. ή θα πρέπει να είναι διαφορετικό
Χρόνια τώρα προσπαθούμε να αναπτύξουμε το πρώτο μοντέλο με λάθος τρόπο βέβαια. Και φυσικά προσφάτως μας έχει επιβληθεί αυτή η λογική βίαια μέσω των πολιτικών του Μνημονίου. Γι αυτό προσπαθούμε (ή μας επιβάλουν) να μικρύνουμε τα μεροκάματα, φέρνουμε μετανάστες και ανεχόμαστε λαθρομετανάστες. Όμως όσο και να προσπαθούμε αυτό δεν είναι εφικτό, αφού στις περισσότερες αναπτυσσόμενες χώρες (Ινδία, Κίνα, Βιετνάμ κα) ο μισθός είναι 40-100 ευρώ το μήνα. Ο μόνος τρόπος να μειωθεί το κόστος σε σχετικά ανταγωνιστικό επίπεδο και κυρίως την κατανάλωση -όχι την παραγωγή- είναι να δρομολογηθούν συστήματα κοινωνικής δικτύωσης, συνεργατικότητας καταναλωτή, δίκτυα εμπορίου καταναλωτή – καταναλωτή, και κοινές επιχειρηματικές και κοινωνικές δράσεις που θα δημιουργούν οικονομίες Κλίμακος και Σκοπού (βλέπε κίνημα της “πατάτας”).
Επομένως η Ελλάδα πρέπει να στραφεί συστηματικά στην δεύτερη κατεύθυνση της διαφορετικότητας/διαφοροποίησης, που εμείς την συγκεκριμενοποιούμε ως “Πολιτισμική Δημιουργία”. Αυτό το Πολιτιστικό προϊόν όμως υπάρχει ως περιρρέουσα αντίληψη, υποβόσκει σε κάθε οικογένεια (πχ. Φιλοξενία), και σε κάθε τοπικό επιχειρηματία (ανάπτυξη τοπικής επιχειρηματικότητας), αλλά δεν είναι ούτε προσδιορισμένο, ούτε συστηματοποιημένο.
Πολιτισμική Δημιουργία
Με την στρατηγική-μοντέλο Πολιτισμικής Δημιουργίας θα το προσδιορίσουμε, θα το φέρουμε σε εγρήγορση, θα το εμπλουτίσουμε και θα το κάνουμε win-to-win κατάσταση.
Είναι αδιανόητο να έρχεται ο επισκέπτης για τουρισμό στην Ελλάδα και να τον υποδέχεται στην ρεσεψιόν η Μετανάστρια ρεσεψιονίστ ή να του σερβίρει τον καφέ ο μετανάστης σερβιτόρος. Και για να μην παρεξηγηθώ δεν έχω καμιά διάθεση ρατσιστικής αντίληψης. Όμως εάν θέλεις να διαμορφώσεις ένα πολιτιστικά κατευθυνόμενο προϊόν τέτοιες επιλογές σε υψηλής επαφής(high-contact services) υπηρεσίες δεν χωρούν. Οι νόμιμοι οικονομικοί μετανάστες έχουν χώρο σε άλλα επαγγέλματα, και μπορεί να είναι ποιο αποδοτικοί εκεί.
Σύμφωνα με τον διανοητή πλέον Μιχάλη Χαραλαμπίδη: “Ένας πολιτισμός όμως αξιολογείτε από την ίδια την καθημερινότητα του. Από την διατροφή του. Από τον καθ’ ημέραν πολιτισμό του. Από το τι τρώει και πως το τρώει. Κι η καθημερινότητα μας είναι μεταξεταστέα εδώ και χρόνια, διότι είναι μια καθημερινότητα χωρίς στοιχεία ποιότητας. Μια όρθια καθημερινότητα. Μια φαστ φουντ καθημερινότητα από το πολυεθνικό ράφι στον θερμοθάλαμο ή στην χλιδάτη κιτσαρία για την άρχουσα κηφηναρία”.
Είναι σαφές επίσης ότι οι δραστηριότητες που αφορούν τον παραγωγικό ιστό ή την παροχή υπηρεσίας δεν μπορούν να βασιστούν σε λογικές εντάσεως εργασίας (ήμαστε ακριβοί) ή εντάσεως τεχνολογίας (είμαστε 5-10 χρόνια πίσω). Ο μόνος δρόμος περνάει από την ένταση στην γνώση και κυρίως την πολιτισμική γνώση. Όμως αυτήν πρέπει να την δημιουργήσουμε , ώστε να παραμείνει ελληνική αλλά και να γίνει και ανταγωνιστική, το δικό μας ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό οικοδόμημα.
Ζ. ΔΡΑΣΕΙΣ – ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ
Οι δράσεις έχει επιλεχθεί να μην επεξεργασθούν αναλυτικά μόνο περιφραστικά. Οι λόγοι είναι διότι υπάρχει ταυτόχρονη επεξεργασία προτάσεων από άλλους ¨Ανεξαρτήτους” και διότι δεν υπάρχει αντικειμενικά το σύνολο της πληροφόρησης για την επίτευξη ενός τέτοιου σχεδίου (Δημοσιονομικά, Μακρο-οικονομικά στοιχεία κα). Επίσης για να έχει νόημα μια πλήρη ανάλυση πρέπει να καθοριστεί πρώτα το ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο, που στην ουσία αποτελεί και το κύριο μέλημα αυτής της πρότασης. Και η συγκεκριμένη μελέτη αποτελεί μόνο σχέδιο προς διαβούλευση και όχι κατ’ ανάγκη την τελική πρόταση. Σήμερα η κοινωνία μας είναι εγκλωβισμένη σε παράλογες αγκυλώσεις, νομικές υποχρεώσεις, διαπλεκόμενες συμπεριφορές και τραπεζικές στρεβλώσεις (Τειρεσίας, Κατασχέσεις, Ποινικές διώξεις ασφαλιστικών, Φίμωση δια του τύπου κλπ). Η απαλλαγή από όλα τα νομοθετήματα που δημιουργούν ασφυξία στην επιχειρηματική ζωή και στον πολίτη, πρέπει να είναι η προτεραιότητα μας. Η Ελλάδα βασιζόταν στην μικρομεσαία και οικογενειακή επιχείρηση και εκεί είναι το μυστικό της ανάπτυξης όχι στις “μεγάλες” επενδύσεις. Με εξαίρεση τομείς όπως η ενέργεια και οι δραστηριότητες εντάσεως κεφαλαίου και τεχνολογίας, οι υπόλοιπες αναπτυξιακές δράσεις πρέπει να προσβλέπουν στην αποκέντρωση και στην δράση μικρομεσαίων & οικογενειακών επιχειρήσεων υψηλού “συμβολισμού”.
Στην συνέχεια διενεργείτε μια αναφορά σε εμπειρικά πλαίσια λειτουργίας μιας τέτοιας οικονομικής διάστασης και εξηγεί σε πραγματικούς-σημερινούς όρους που εν πολλοίς καθορίζουν και την στάση του μέλλοντος και περαιτέρω διαλόγου επεξεργασίας και κατατάσσει κατηγορίες-λογικές μέτρων προς χρήση. Προτείνω πέντε άξονες πολιτικής δράσης:
- Προσδιορισμός του Αναπτυξιακού μοντέλου και Προϊόντος της Ελλάδος και Δράσεις.
- Θεσμικά μέτρα για την καταστολή Μνημονιακών Πολιτικών, Διαφθοράς του Δημοσίου τομέα, Παράλυσης της επιχειρηματικότητας, δημιουργίας εμποδίων στο επιχειρήν, παραεμπορίου, λαθρομετανάστευσης και τέλος διάλυση των διαπλεκόμενων συμφερόντων και θεσμικών υπερβολών αλλά και παραδειγματική τιμωρία όλων αυτών.
- Δράσεις για την επίλυση του δημογραφικού και αύξησης της ροής επιστροφής Νέων και Επιστημονικού Κεφαλαίου στην Ελλάδα αρχικά και στην επαρχία τελικά
- Κεντρική Χωροθέτηση και Διαμόρφωση Χρήσεων Γης και ζωνών επιχειρήν και λειτουργικής οργάνωσης της κοινωνίας.
- Οργανωτικές κατευθύνσεις για την Στήριξη της Ελληνικής Οικογένειας, των Οικογενειακών Επιχειρήσεων, και της Δημιουργικής Επιχειρηματικότητας.
Α. Ανοικτή Πολιτεία μέσω της Επιχειρηματικότητας, της Αυτο-Έκφρασης και της Θεσμικής Απεξάρτησης.
– Κατάργηση όλων των δήθεν ¨Ανεξαρτήτων Αρχών” και του Τειρεσία.
– Επιλογή ανώτερης Διοίκησης με κλήρωση αφού πρώτα καθοριστούν τα κριτήρια και προσόντα κάθε θέσης.
– Διαγραφή όλων των εγγραφών από το Ποινικό Μητρώο Γενικής Χρήσεως για οικονομικά “εγκλήματα” με ποινή αναστολής έως 2 έτη, και διοικητικές πράξεις πχ χρέη στο ΤΕΒΕ κλπ
– Κατάργηση όλων των εγγραφών για σύσταση και λύση εταιρείας ατομικού και προσωπικού χαρακτήρα και αποσύνδεση της από επιμελητηριακά, ασφαλιστικά, νομικά και πολεοδομικά τέλη.
– Δημιουργία τοπικών αρχών διαιτησίας ενδοοικογενειακών και αστικών διενέξεων
– Κατάργηση της εφεδρείας και αντικατάσταση της με την ενδο-επιχειρηματική διάσταση. Κάθε δημόσιος υπάλληλος θα μπορεί να δημιουργεί ιδιωτικό ισοδύναμο ΚΕΠ, Ελεγκτών Δημόσιου βίου, Πολεοδομικού γραφείου διεκπεραίωσης, Φοροτεχνικού γραφείου διεκπεραίωσης, τουριστικού, πολιτιστικού, αγροτικού κλπ
– Κατάργηση Πολεοδομίας, Διοικητικών υπηρεσιών ασφαλιστικών οργανισμών
– Κατάργηση όλων των Δημόσιων Φορέων και οργανισμών πλην των στρατηγικών επιχειρήσεων και αυτών της δημόσιας ωφελείας
– Φορολόγηση Ακίνητης Περιουσίας μόνο στο έσοδο
– Καταβολή εισφορών μόνο από τον διαχειριστή στις Προσωπικές επιχειρήσεις
– Κατάργηση των εισφορών για όλα τα εργαζόμενα μέλη της οικογένειας στις οικογενειακές επιχειρήσεις της επαρχίας.
– Κατάργηση της φορολογίας σε Ναυτιλιακές και Ναυπηγό-επισκευαστικές επιχειρήσεις που έχουν ελληνική σημαία και εργάζονται Έλληνες πολίτες κατά 60%.
– Κατάργηση της φορολογίας σε Τουριστικές και Ξενοδοχειακές επιχειρήσεις όταν εργάζονται Έλληνες πολίτες κατά 80% και πωλούν προϊόντα ελληνικής και τοπικής προέλευσης.
– Καταγγελία της συνθήκης Σένγκεν και χορήγηση τουριστικής Βίζας σε χώρες όπως οι Αραβικές, η Ρωσία, η Ν. Κορέα, η Μαλαισία, η Σιγκαπούρη, η Βραζιλία και με συγκεκριμένα κριτήρια για Κίνα, Ινδία, Φιλιπίνες κα
– Καταγγελία της Συνθήκης του Δουβλίνου-2, και επαναπροώθηση στις χώρες τους όλων των παράνομων μεταναστών.
– Δημιουργία Μεταναστευτικής πολιτικής και εργασιακών σχέσεων με αλλοδαπούς όπως στο Χονγκ Κονγκ ή στις Αραβικές χώρες.
Β. Κοινωνική Αυτονομία μέσω της Ποιότητα Ζωής, της Φροντίδας, της Αποκέντρωσης και της Επιστροφής των Νέων στις Ρίζες τους
– Απαλλαγή μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων από την άμεση φορολογία για όλες τις επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στην επαρχία σε στρατηγικούς τομείς: αγροτικής παραγωγής, τουριστικής και πολιτιστικής διάθεσης
– Απαλλαγή από τον φόρο για όλους τους πολύτεκνους που εργάζονται σε παραμεθόριες περιοχές
– Παραχώρηση δημόσιας περιουσίας προς εκμετάλλευση σε νέους κάτω των 35 ετών για επιχειρηματικές δράσεις στην επαρχία με κλήρωση.
– Δημιουργία Μονάδων Πρωτοβάθμια Υγείας και Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων
– Δημιουργία Κοινωνικό Παντοπωλείο – Κέντρο Εστίασης Απόρων
– Δημιουργία Τοπικών Ομάδων Υποστήριξης Καθαριότητας και Προστασία του Περιβάλλοντος
– Μεταφορά όλων των συναφών Δημόσιων Πανεπιστημίων και υπηρεσιών στην περιφέρεια(πχ. Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης στην Θεσσαλία)
– Απαλλαγή από τον φόρο μεταβίβασης ακινήτων και γης εφόσον ο δικαιούχος είναι κάτω των 25 ετών στην επαρχία
Γ. Πολιτισμική Δημιουργία μέσω της Γνώσης, της Ευτοπίας, του Πολιτισμού, της Παιδικής Δημιουργία και της Ψυχαγωγίας.
– Διαχείριση Ανοιχτών Παραλιών
– Διαχείριση Ανοιχτών Χώρων Δημιουργίας-Ψυχαγωγίας Νέων
– Διαχείριση Ανοιχτών Αγορών
– Διαχείριση Ανοικτών Χωριών-Οικολογικής Παρέμβασης
– Διαχείριση Δημόσιου Χώρου-Σημάτων
– Δημιουργία Κεντρικού Συστήματος Κρατήσεων(real–time) και μεικτών προϊόντων ψυχαγωγίας.
– Δημιουργία ειδικού σήματος Ποιότητας – Τοπικότητας του τουρισμού
– Λειτουργία Πανεπιστήμιων Τουρισμού – Πολιτισμού
– Λειτουργία Βοτανικών Κήπων και Τράπεζας σπόρων σε κάθε Περιφέρεια
– Διαχείριση Παιδικών Χωριών & Παιδικών Παραλιών – Παιδικής Δημιουργίας & Μάθησης σε κάθε νομό
Η. ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Η Ελλάδα χρειάζεται μια τέτοια Πολιτιστική Δημιουργία στην οποία η ποιότητα θα είναι σημείο αναφοράς σε όλη την διαστρωμάτωση της κοινωνίας. Ο Χ. Γιανναράς κριτικάρει:
«Έχουν χαθεί τα κοινά κριτήρια αξιολόγησης ποιοτήτων, γι’ αυτό και η κοινωνία είναι αδιέξοδα υποταγμένη στη δικτατορία της μετριότητας, στον φασισμό της ασημαντότητας”.
Η δική μας Πολιτισμική Δημιουργία θα βασίζετε στην Ανοικτή Κοινωνία, στην δραστηριοποίηση του ανθρωπίνου κεφαλαίου και της γνώσης και θα αντιστέκεται στην οικονομική ανάπτυξη αμιγώς καπιταλιστικού τύπου. Θέλουμε μια ανάπτυξη μέσω κοινωνικής αυτονομίας, οικολογικής συνείδησης, συνεργασίας και εξωστρεφούς προσανατολισμού. Οραματιζόμαστε μια κοινωνία ανοιχτή προς τους Έλληνες πολίτες, την οικογενειακή επιχείρηση, και του ωφέλιμου επενδυτικού κεφαλαίου. Οραματιζόμαστε την νέα κοινωνία πολιτών που την αποτελούν όσοι έμειναν ζωντανοί, ειλικρινά μετανιωμένοι, ενηλικιωμένοι, από τον προηγούμενο κύκλο αλλά κυρίως οι νέοι άνθρωποι όχι ως αγανακτισμένοι αλλά ως δημιουργοί και ως πολίτες (Χαραλαμπίδης).
Το ζητούμενο είναι, ποιοι μπορούν να δημιουργήσουν ένα τέτοιο όραμα και το δύσκολο ποιοι θα το υλοποιήσουν. Πρέπει να αντιστρέψουμε την ως τώρα λογική ανάπτυξης, να αλλάξουμε τα κριτήρια που καθορίζουν την ποιότητα και όχι την ζωή στις τοπικές κοινωνίες. Τα μέσα παραγωγής οφείλουν να είναι ορθώς και αρμονικά κατανεμημένα σε ενεργούς πολίτες με ανεξάρτητη δράση, ώστε να κατοχυρώνεται η ελευθερία του «αποφασίζειν» χωρίς να ασκείται καμία εξουσία εις βάρος κανενός(Σέρζε Λατούς).
Το εγχείρημα είναι δύσκολο, όχι όμως ακατόρθωτο. Η δυσκολία έγκειται στο γεγονός ότι οι συντελεστές δημιουργίας του κινήματος -όντας με έντιμο αντιμνημονιακά πρότερο βίο- προέρχονται κυρίως από τον χώρο της κεντρο-δεξιάς, γεγονός που από μόνο του δημιουργεί αντιστάσεις σε αντιμνημονιακά σχήματα και πολίτες. Έτσι οι “Ανεξάρτητοι Έλληνες” είναι υποχρεωμένοι να προσδιορίσουν την ιδεολογική τους κατεύθυνση, που δεν μπορεί να είναι πλησίον της ΝΔ(ΝΔ Εσωτερικού την ονόμασε ο κος Χατζηνικολάου) ώστε να ενδυναμώσουν τα επιχειρήματα τους στον επιδιωκόμενο διάλογο για προεκλογική αντιμνημονιακή συμμαχία. Αν προχωρήσουν οι “Ανεξάρτητοι” σε μία τέτοια κατεύθυνση τότε είναι σίγουρο ότι α. θα διευκολύνουν τέτοιες αντιμνημονιακές συγκλίσεις αλλά και β. θα δημιουργήσουν τον “μπούσουλα” μιας πιθανής κυβερνητική πρότασης με άλλες δυνάμεις.
Περιττό να αναφέρω ότι αν δεν προχωρήσουν σε ξεκαθάρισμα της Ιδεολογικής τους Ταυτότητας η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και η προπαγάνδα του δικομματισμού θα τους καταπιεί και αντί προσεχώς να αποτελέσουν μία εναλλακτική κυβερνητική πρόταση θα αναγκαστούν να αποχωρήσουν από τον στίβο της πολιτικής ηττημένοι και με τους οπαδούς τους αποκαρδιωμένους. Τα νέα κόμματα δεν συμβολίζουν την αφετηρία μιας άλλης εποχής αλλά ανταποκρίνονται στην συγκυρία που δημιούργησαν τα μνημόνια και αυτό δεν μπορεί να είναι το διακύβευμα της επόμενης μέρας.
Επομένως πρέπει να ξεκινήσει ένας διάλογος ανάμεσα στις δυνάμεις που έχουν σημείο αναφοράς την αντίθεση τους στο Μνημόνιο. Όπως δηλώνει μία δυνατή φωνή του Αντιμνημονιακού μετώπου ο Δημήτρης Καζάκης, “Η αλήθεια είναι ότι λύσεις υπάρχουν και μπορούν να βρεθούν όχι από κάποια αυθεντία, αλλά μέσα από μια συλλογική επεξεργασία και τις ιδέες που μπορούν να κατατεθούν από όλους. Όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα να συμβάλουμε στον τρόπο που μια άλλη πορεία αυτού του τόπου είναι δυνατή. Αρκεί να σπάσουμε τα καλούπια που μας έχουν επιβάλει, να απαλλαγούμε από τα ταμπού και τα δεδομένα των άνωθεν και έξωθεν μονόδρομων. Στη οικονομία, όπως και στη ζωή, δεν υπάρχει τίποτε το a priori δοσμένο, αμετάβλητο και αδιάβλητο. Χρειάζεται απλά να ξεκαθαρίζουμε κάθε φορά τη σκοπιά από την οποία βλέπουμε τα πράγματα, το συμφέρον που πρέπει να υπηρετήσουμε με τη σκέψη και δράση μας. Τα υπόλοιπα θα βρεθούν ως προϊόν συλλογικής προσπάθειας”.
Αγαπητοί Φίλοι,
Ελάτε μαζί να γίνουμε «Οι Συγγραφείς της Ζωής Μας»
Γεώργιος Τιμολέοντος Παλαιολόγος
Επίκουρος Καθηγητής Διοίκησης, Διεθνών & Τουριστικών Επιχειρήσεων,
Πανεπιστήμια Λίβερπουλ(Αγγλία) , Ινστιτούτο Τεχνολογίας(Αμπού Ντάμπι) και Χανκούκ(Νότια Κορέα) και Ερευνητικού Συνεργάτη για τις Οικογενειακές Επιχειρήσεις, Πανεπιστήμιο WHARTON(ΗΠΑ)