Η τουρκική προκλητικότητα συνεχίζεται με διαφόρους τρόπους και κορώνες από την πολίτικη και στρατιωτική της ηγεσία, για αυτό η μνήμη μας δεν πρέπει να ξεχνά και αν μη τι άλλο να θυμόμαστε με ποιους έχουμε να κάνουμε. Μια μικρή ιστορική αναδρομή πάντα χρειάζεται.
Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
Είμαστε στο έτος 1923 και ήδη έχουν πέσει οι υπογραφές για την Συνθήκη της Λωζάνης. Την εποχή εκείνη στην Κωνσταντινούπολης ζούσαν 100.000 άτομα ελληνικής καταγωγής με υπηκοότητα Τουρκίας και άλλες 25.000 χιλιάδες που ήταν Έλληνες πολίτες, αν σε αυτούς προσθέσουμε και τον ελληνικό πληθυσμό στα πέριξ, έχουμε συνολικά περίπου 300.000 άτομα, τα οποία υποτίθεται προστάτευε τα δικαιώματα τους η συνθήκη. Βέβαια το να απαιτείς, από την Τουρκία να σεβαστεί τις συνθήκες που η ίδια έχει υπογράψει είναι η μέγιστη αυταπάτη.
Ο Νικολό Μακιαβέλι, (1469-1527) Ιταλός πολιτικός και φιλόσοφος είχε πει: «Σε έναν ηγεμόνα δεν λείπουν ποτέ οι νόμιμοι λόγοι για να παραβεί μια υπόσχεση», έτσι ακριβώς λειτούργησε η Τουρκία και δεν έχασε στιγμή για να ξεκινήσει μια πολιτική περιορισμού των δικαιωμάτων των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη, πετώντας στον κάλαθο των αχρήστων μια, μια τις σελίδες της συνθήκης προχώρησε σε μια καλοσχεδιασμένη επιχείρηση δίωξης, που είχε ως αποτέλεσμα:
Κατασχέσεις περιουσιών.
Χωρίς αιτία απελάσεις σημαινόντων Ελλήνων.
Απαγόρευση μιας σειράς επαγγελμάτων.
Τεράστια φορολόγηση της περιουσίας των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης με το Νόμο 4305, με τον οποίο επέβαλε επαχθή φόρο περιουσίας στην ιδιοκτησία, το λεγόμενο Varlik Vergisi, σε σημείο να είναι διπλάσια. Αν ο φόρος δεν καταβάλλονταν μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο ή αδυνατούσε προχωρούσαν σε κατάσχεση περιουσίας ακόμη και σε εκτοπισμό για καταναγκαστικά έργα αν χρωστούσε στο τουρκικό δημόσιο για πάνω από ένα μήνα.
Το 1941 στρατολόγησαν τις ηλικίες από 25 έως 45 ετών, των Ελλήνων της μειονότητας και τους έστειλαν στα βάθη της Τουρκίας, δίνοντας τους να κάνουν εξοντωτικές εργασίες που στην ουσία ήταν καταναγκαστικά έργα με αποτέλεσμα πολλοί να μην επιστρέψουν.
Όλα αυτά όχι μόνο δυσκόλεψαν τη ζωή των Ελλήνων, αλλά τους καλλιεργούσαν και ένα κλίμα φόβου, ανασφάλειας, και καθημερινών προβλημάτων, που ήταν και ο απώτερος σκοπός της τουρκικής ηγεσίας, έτσι που να τους αναγκάσουν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές τους εστίες. Αυτή η τραγική για τους Έλληνες κατάσταση βελτιώνεται κάπως μετά το Β’ παγκόσμιο, αλλά από ότι έδειξαν τα γεγονότα, μάλλον προσωρινή ανακωχή ήταν.
«Βάλανε φωτιά στο σπίτι του πατέρα μας Κεμάλ Ατατούρκ»
Οι Έλληνες της πόλης κάνουν έρανο για να βοηθήσουν απελευθερωτικού αγώνα στην Κύπρο της ΕΟΚΑ, που ξεκίνησε την 1η Απριλίου 1955.
Οι παραπάνω προβοκάτσιες του επίσημου τουρκικού κράτους όξιναν μεν τα πνεύματα, αλλά φαίνεται αυτό δεν έφτανε, μια και πολλοί Έλληνες και Τούρκοι στην πόλη είχαν στενές φιλικές επαφές μεταξύ τους και αλληλοβοηθιόντουσαν. Έπρεπε να βρουν τρόπο να απαλλαγούν, πως όμως; Τα γεγονότα και το πώς λειτούργησαν μας τα αποκαλύπτει δημοσίευμα της στην εφημερίδα «Ραντικάλ» στις 12 Αυγούστου 2008 της γείτονας.
Αυτά που διαδραματίστηκαν στις 6 -7 Σεπτεμβρίου 1955 εναντίον των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης είχαν οργανωθεί από το Γραφείο Ειδικού Πολέμου (Özel Harp Dairesi), σημειώστε ότι ήταν οργανισμός που ανήκε στο ΝΑΤΟ! Ο οποίος κατά τις πληροφορίες της εφημερίδας, οργάνωσε και εξόπλισε τους «αυθορμήτους», διαδηλωτές που τους είχαν φέρει ακόμη και από τα βάθη της ανατολής. Ο όχλος αυτός που κατά ένα παράξενο τρόπο λειτουργούσε συντεταγμένα και με ακρίβεια, ξεκίνησε το πογκρόμ εναντίων των Ελλήνων της πόλης αποκλειστικά. Αυτό το «αυθόρμητο» ξέσπασμα με την πειθαρχία στρατού, είχε ως αποτέλεσμα την ολοκληρωτική λεηλασία των ελληνικών περιουσιών και στις επτά ώρες που διήρκεσε τα αποτελέσματα ήταν τραγικά για τους Έλληνες της Πόλης:
Χιλιάδες βιαστηκαν
Σκοτώθηκαν 30 Έλληνες.
Κακοποιήθηκαν βάναυσα Ιερείς
2.500 κατοικίες υπέστησαν ανεπανόρθωτες ζημιές
1.004 οικίες καταστράφηκαν τελείως
4.348 καταστήματα λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν
73 εκκλησίες καταστράφηκαν
Νεκροί συλήθηκαν
150 εκατομμύρια δολάρια, σύμφωνα με διεθνείς οργανισμούς ήταν το κόστος των ζημιών, ενώ η ελληνική πλευρά τις υπολόγισε σε 500.000.000 δολάρια. Η οικονομική αιμορραγία και ο φόβος (για σκεφτείτε αυτό, να βιάζουν την γυναίκα και το παιδί σας μπροστά στα μάτια σας;) έκαναν χιλιάδες Έλληνες ομογενείς να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα. Αποτέλεσμα αυτής της τουρκικής κατάπτυστης, απάνθρωπης, κτηνώδους συμπεριφοράς, ήταν η συρρίκνωση του κωνσταντινουπολίτικου ελληνισμού. Σήμερα στην πόλη ζουν λιγότερο από 3000 άτομα της Ελληνικής μειονότητας.
Προσέξτε τώρα κάποιες ομοιότητες με την σημερινή εποχή, πρωθυπουργός τότε ο Μεντερέζ. Ο Τούρκος πρωθυπουργός έπαιζε εκείνη την εποχή το μουσουλμανικό χαρτί, αυτό ακριβώς που κάνει και στις μέρες μας και ο Ερντογάν, απομακρυνόμενος από τις αρχές του κεμαλισμού. Δεν νομίζω ως τυχαίο το γεγονός ότι επί πρωθυπουργίας του Μεντερέζ που η οικονομία δεινοπαθούσε και ο τουρκικός λαός πεινούσε, αυτός έχτιζε χιλιάδες τζαμιά.
Σήμερα βλέπουμε έναν Τούρκο πρόεδρο να κυβερνά μια χωρά που το νόμισμα της κατρακυλά μέρα με την μέρα, ο λαός της τρώει από απορρίμματα και αυτός είτε κάνει τις εκκλησίες τεμένη ή φτιάχνει καινούργια και ο ίδιος ζει μέσα στην χλιδή. Ταυτόχρονα δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στους γείτονες του, ότι ακριβώς έκανε ο Μεντερέζ ο οποίος το 1960 συνελήφθη μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα και μαζί με τον τέως Πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ και άλλους υπουργούς οδηγήθηκε σε πολύμηνη δίκη κατηγορούμενος για πλείστα αδικήματα, μεταξύ των οποίων και για τους διωγμούς των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης, γεγονότα που έμειναν γνωστά ως «Σεπτεμβριανά». Τελικά καταδικάστηκε τετράκις σε θάνατο δια απαγχονισμού, καταδίκη η οποία εκτελέστηκε στις 17 Σεπτεμβρίου 1961 στη νήσο Ιμραλί στη θάλασσα του Μαρμαρά.
Βίοι παράλληλοι ίσως και ίδια τύχη. Πρωτοσελιδα – Ειδήσεις