Άλλη μία σύνοδος κορυφής της ΕΕ εστέφθη από «παταγώδη επιτυχία»!
Οι ηγέτες των 27 συμφώνησαν στην ανάγκη διεύρυνσης των κυρώσεων μόνο για τις γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και υιοθέτησαν πιο σκληρή γλώσσα κατά της Άγκυρας, καταδίκασαν τις βόλτες του Oruc Reis στο Αιγαίο και ζήτησαν αποκλιμάκωση της έντασης και έναρξη του διαλόγου Ελλάδας – Τουρκίας. Υποσχέθηκαν, δε, ότι θα επανέλθουν εκ νέου τον Μάρτιο.
Ήθελα να ήξερα σε ποια γωνιά άραγε έχει χωθεί ο Ερντογάν και κλαίει απαρηγόρητος μετά από αυτές τις εξελίξεις.
Αλήθεια ποιος εκτιμάται ότι είναι ο χρόνος απόφασης και επιβολής κυρώσεων προς τον άτακτο γείτονά μας; Γιατί η πολιτική των προκλήσεων δεν είναι κάτι που συμβαίνει εσχάτως.
Και αφού Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία και άλλες «σύμμαχοι» χώρες – μέλη τάσσονται κατά της επιβολής κυρώσεων στην Τουρκία, αφού υιοθετείται πάντα η δική τους γραμμή και η Τουρκία βρίσκεται στο απυρόβλητο και δεν τιμωρείται ποτέ, αφού είναι γνωστόν τοις πάσι ότι οι εν λόγω χώρες – μέλη έχουν πολύ καλές εμπορικές σχέσεις με τον γείτονά μας, τέτοιες ώστε δεν τους συμφέρει να τις χαλάσουν γιατί το κόστος θα είναι δυσβάστακτο, αφού κάθε τόσο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επαναβεβαιώνει «το στρατηγικό ενδιαφέρον της ΕΕ για την ανάπτυξη συνεργασίας και αμοιβαία επωφελούς σχέσης με την Τουρκία», γιατί σταμάτησαν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις; Ας απαντήσει κάποιος ΓΙΑΤΙ;
Τι είδους παιχνίδια είναι αυτά που παίζονται στις πλάτες μας και εντελώς συμπτωματικά τα αντιλαμβανόμαστε όλοι οι υπόλοιποι, εκτός από την εκάστοτε κυβέρνηση, που πλέει σε πελάγη ευτυχίας για τους συμμάχους που έχουμε και για την στήριξη την οποία απολαμβάνουμε εκ μέρους τους;
Τι είδους Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτή που δεν στηρίζει μία Ευρωπαϊκή χώρα – μέλος, αντίθετα στηρίζει σκανδαλωδώς έναν Μογγόλο γείτονα, που είναι πολύ βάρβαρος για τον δεχθεί στους κόλπους της ως ισότιμο μέλος, αλλά όχι αρκετά βάρβαρος για τον τιμωρήσει για τις επαναλαμβανόμενες παραβιάσεις των κανόνων του διεθνούς δικαίου και τις εξόφθαλμες καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Τι είδους δουλική συμπεριφορά είναι αυτή που επιδεικνύουμε εμείς, όταν δεν φέρνουμε καμμία αντίρρηση στις εντολές των συμμάχων μας, ακόμα και όταν αυτές παραβιάζουν τα δίκαιά μας και τσαλακώνουν την αξιοπρέπειά μας; Και πόσο οξύμωρο είναι ένας σύμμαχος να δίνει εντολές; Σε ποια σφαίρα φαντασίας συμβαίνει αυτό;
Δυστυχώς όμως το Βατερλώ της χώρας μας στην Σύνοδο Κορυφής, από την αχαρακτήριστη απόφαση των Ευρωπαίων «συμμάχων» μας, δεν είναι το τέρμα. Μπορούμε να πέσουμε και πιο χαμηλά. Και αυτό φάνηκε από την δήλωση έμπειρου διπλωμάτη, πως «η απειλή ενεργοποίησης κυρώσεων πολλές φορές φέρνει καλύτερα αποτελέσματα από κυρώσεις που σε πληγώνουν αλλά δεν μπορούν να σε σταματήσουν, αντιθέτως μπορεί να σε αποθρασύνουν αν νιώθεις ότι στο εξής δεν έχεις τίποτα να χάσεις». Με λίγα λόγια όχι μόνο δεχτήκαμε την ήττα από τους «δικούς μας», όχι μόνο την κατάπιαμε, αλλά τους δικαιολογήσαμε!
Οπότε ας κοιμηθούμε ήσυχοι. Η Τουρκία θα συνεχίσει να εισπράττει πόρους εκατομμύριων ευρώ για να διαχειριστεί με επιτυχία το «προσφυγικό», στέλνοντας καραβιές απελπισμένων στα νησιά μας και το Oruc Reis θα συνεχίσει να αρμενίζει στο Αιγαίο ανενόχλητο, ίσως ακόμα και ανέμελο, ενώ τα δικά μας πλοία θα παρακολουθούν αν αρμενίζει καλά.
Το μόνο βέβαιο είναι πως η ΕΕ σε αυτή τη Σύνοδο Κορυφής έριξε ένα χαστούκι. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι την τελευταία στιγμή έσκυψε ο Ερντογάν και έτσι το έφαγε ο Μητσοτάκης.
Δήμητρα Παναγοπούλου