Ο Κώστας, η Ντόρα και οι ποπολάροι.

Η είδηση από το “ΕΘΝΟΣ” ότι η Ντόρα Μπακογιάννη είχε την πρώτη της συνάντηση με τον Κώστα Καραμανλή, μετά τις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, σε άλλες εποχές θα προκαλούσε αίσθηση, θα τροφοδοτούσε σενάρια επί σεναρίων και θα ερέθιζε την φαντασία του φιλοθεάμονος κοινού. Σήμερα δεν συμβαίνει τίποτε απ’ όλα αυτά. Οι πολίτες στέκουν παντελώς αδιάφοροι, ενώ, δεν θα ήταν υπερβολική η παρατήρηση, ότι μία μερίδα τους δυσανασχετεί κι όλας.
Βεβαίως δεν λείπουν τα γαργαλιστικά ερεθίσματα: τα “γαμοτράγουδα” της Ντόρας κατά του πρώην πρωθυπουργού, όπως τα αποκάλυψε στο “ΒΗΜΑ” ο Γιάννης Πρετεντέρης, αποτελούν καρπό τελευταίας μόνον εσοδείας. Η συγκομιδή των τελευταίων ετών είναι πλούσια σε παρασκήνιο και αναδεικνύει μία αταίριαστη αλλά αναγκαστική σχέση, προϊόν ανοίκειων συμβιβασμών, ιδιοτέλειας και εκποίησης, εν τέλει, αρχών και αξιών.
Οι πρωταγωνιστές του έργου που ξεκίνησε ως δράμα, εξελίσσεται όμως ραγδαία σε μιά ανείπωτης γελοιότητας φάρσα, είναι προϊόντα αυτού που οι πολίτες καταγγέλλουν ως οικογενειοκρατία.
Πορφυρογέννητοι και οι δύο δεν χρειάστηκε να κοπιάσουν στη ζωή τους.
Η σκέψη τους δεν σκοτείνιασε ποτέ απ’ τα συνήθη διλήμματα που βασανίζουν τον καθημερινό άνθρωπο, τα χέρια τους δεν ίδρωσαν είτε απ’ τον μόχθο της δουλειάς είτε απ’ την αγωνία για το αύριο, είχαν την πολυτέλεια να κάνουν ό,σα λάθη ήθελαν χωρίς να χρειάζεται να πληρώσουν το τίμημα.
Η αναγκαστική συνοδοιπορία τους επιβλήθηκε άνωθεν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος, χρειάστηκε την ψήφο του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη προκειμένου να μεταπηδήσει στην Πρεδρία της Δημοκρατίας. Έτσι στρώθηκε το χαλί για την είσοδο του στην Ν.Δ., ένα κόμμα που ο ίδιος καθύβριζε με πάθος. Οι “κακές γλώσσες” ισχυρίζονται ότι ήταν ο γερμανικός παράγων αυτός που μεθόδευσε το “προξενιό”. Βέβαιο είναι πάντως ότι η συναλλαγή αυτή απέδωσε πολλαπλά οφέλη στον Κ. Μητσοτάκη: διέσωσε το πολιτικό του σαρκίο και του άνοιξε τον δρόμο για το μέλλον.
Γ. Ράλλης, εκλογές του ’81, Ευάγγελος Αβέρωφ, ευρωεκλογές του ’84 και εξαναγκασμός του ευπατρίδη ηγέτη σε παραίτηση, κατάληψη της Ν.Δ. απ’ τον Κ. Μητσοτάκη και… ο εφιάλτης για την παράταξη αρχίζει!
Όλα αυτά τα πυκνά σε γεγονότα χρόνια ο Κώστας και η Ντόρα αντλούν διαφορετικές εμπειρίες.
Η Ντόρα εκπαιδεύεται δίπλα στον maitre του πολιτικού κυνισμού τον πατέρα της, ενώ ο Κώστας σε ρυθμούς μάλλον πιο χαλαρούς και ράθυμους, στρώνει τον δρόμο για την είσοδό του στο Κοινοβούλιο.
Ο Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός, αρνείται να εμπιστευθεί στον Κώστα οποιαδήποτε κυβερνητική θέση, κάτι που του άρεσε να υπενθυμίζει χαιρέκακα πολλά χρόνια αργότερα. Αντίθετα η κόρη του συνεχίζει να μαθητεύει δίπλα του. Διδάσκεται τα πάντα για τον μακιαβελισμό και την πρακτική εφαρμογή του. Βαθμιαία μετεξελίσσεται σε πιστό πατρικό αντίγραφο. Ακόμη και το σαρδόνιο χαμόγελο του πατέρα της αρχίζει σταδιακά να παραμορφώνει το πρόσωπό της.

Η περίοδος που ακολούθησε την κατακρήμνιση της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν πρόκειται να απασχολήσει στα σοβαρά κανέναν. Είναι άχρωμη και δεν κατορθώνει να αφήσει το στίγμα της στα γεγονότα. Το μοναδικό ενδιαφέρον σημείο της αφορά την αντικατάσταση του Έβερτ από τον απόντα και σιωπηλό μέχρι τότε Κώστα. Πολλοί μίλησαν για πατροκτονία. Άλλοι προτίμησαν να τη θεωρήσουν ως μία φυσιολογική εξέλιξη: ο νόμιμος κληρονόμος παραλαμβάνει τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης από τον προσωρινό και αναλώσιμο διαχειριστή της.
Τίποτε απ’ τα δύο. Όπως απέδειξε η ζωή ήταν οι βαρόνοι του κόμματος αυτοί που οδήγησαν τον Κώστα, κρατώντας τον κυριολεκτικά από το χέρι, στον “θρόνο” της Ρηγίλλης, όντες βέβαιοι ότι θα ήταν αρκετά συνεργάσιμος προκειμένου και το μαγαζί να γλυτώσει απ’ την απαξίωση, αλλά και οι ίδιοι να διασφαλίσουν τα οικογενειακά τους συμφέροντα.
Άλλωστε η Ν.Δ. υπήρξε πάντοτε ένα φεουδαρχικά οργανωμένο κόμμα. Λίγες οικογένειες μοιράζονταν την πίτα ενώ τα απλά μέλη και οι φίλοι του κόμματος έπρεπε να αρκούνται σε ρόλο βαστάζων. Η μοναδική εξαίρεση, η περίοδος Αβέρωφ, δεν αφέθηκε να αποδώσει καρπούς.

Η περίοδος που ακολουθεί φέρνει αντιμέτωπους δύο πόλους εσωκομματικής ισχύος.
Στην μία όχθη παρατάσσεται το λεγόμενο καραμανλικό μπλογκ, δηλαδή οι βαρόνοι, βαρονέτοι, κόμητες και υποκόμητες που εκφράζουν το παλαιό καθεστώς, και στην αντίπερα όχθη ο “σώγαμπρος” με την θυγατέρα του και τους καλοταϊσμένους αυλικούς τους.
Δεν είναι μία μάχη για αρχές, θέσεις και ιδέες. Είναι μία αναμέτρηση που αφορά τον έλεγχο της επιχείρησης και του ταμείου ασφαλώς. Η λαϊκή βάση του κόμματος, αυτή για την οποία υποτίθεται ότι αγωνιούν όλοι, εξακολουθεί να παραμένει σε θέση κομπάρσου.

Τελικώς, τα συμφέροντα που ενώνουν τις δύο εσωκομματικές κάστες αποδεικνύονται υπέρτερα: το μαγαζί πρέπει να παραμείνει ενωμένο γιατί διαφορετικά κινδυνεύει με απαξίωση και πλήρη διάλυση. Παζαρέματα, διακανονισμοί, στο τέλος συμφωνία και ανακωχή… τη νύφη την πληρώνουν κάποιοι δυστυχείς τριτοκλασάτοι… ποιός άραγε θυμάται τον Νίκο Κάκκαλο;
Εποχή της εσωκομματικής γαλήνης! Οι δύο πόλοι εξουσίας του κόμματος τα έχουν βρει μεταξύ τους. Η μοιρασιά έχει γίνει. Οι βαστάζοι ανίσχυροι και χωρίς πολιτική εκπροσώπηση εξακολουθούν να παίζουν το μόνο ρόλο που τους επιτρέπεται: ψηφίζουν τους γόνους των οικογενειών της νεοδημοκρατικής φεουδαρχίας.
Ο Κώστας, ως πρόεδρος και ως πρωθυπουργός αργότερα, υπήρξε κηδεμονευόμενο τέκνο των ισχυρών οικογενειών του κόμματος. Όμηρος συμφωνιών, διευθετήσεων και συμφερόντων.
Συμπαθής, προσιτός, ευφραδής, λειτούργησε ως ιδανικό παρένθετο πρόσωπο, μεταξύ του κυβερνητικού “τυρίου” και των πραγματικών αρχόντων της εξουσίας.
Βοήθησε σ’ αυτό κι ο χαρακτήρας του – imitation par opposition – της Ντόρας.
Ράθυμος, ο ίδιος, ορμητική και ανυπόμονη η Ντόρα.
Έξω καρδιά, ο ίδιος, σκοτεινή πριγκίπισσα η Ντόρα.
Οπαδός του “άρπα-κόλα”, ο ίδιος, οπλισμένη με γερμανική μεθοδικότητα η Ντόρα.
Ο Κώστας δεν κυβέρνησε. Αντ’ αυτού την εξουσία διαχειρίστηκαν εκπρόσωποι εξωθεσμικών συμφερόντων. Οι υπουργοί του Κώστα αντιλαμβάνονταν πλήρως ότι ο ανιψιός δεν είχε καμία απολύτως σχέση με την πατριαρχική φιγούρα του θείου του. Άλλωστε, όσες φορές ο Κώστας επιχείρησε να μιμηθεί τον “original” Καραμανλή απέτυχε, δημιουργώντας αλλεπάλληλα κύματα έμπνευσης στους γελοιογράφους. Ποιός δεν θυμάται τον “τζάμπα μάγκα” πρωθυπουργό που διέγραψε τον δύσμοιρο Πολύζο, ο οποίος είχε πει τα αυτονόητα, ενώ δεχόταν αδιαμαρτύρητα “κλωτσοπατινάδες” από άλλους βουλευτές του; Είναι τυχαίο ότι οι υπουργοί του Κώστα επηρεάζονταν περισσότερο απ’ τα δελτία των οκτώ παρά απ’ τον ίδιο;
Η πανελλήνια θυμηδία θα μπορούσε να είναι το απόσταγμα της κυβερνητικής θητείας του Κώστα, εάν μία σειρά πράξεων και παραλείψεων, δεν είχαν βλάψει τον τόπο.
Την ίδια περίοδο η Ντόρα ανυπομονούσε για την επόμενη μέρα… την δική της!
Αυτή ακριβώς η ανυπομονησία την οδήγησε σε μία σειρά αυτοκαταστροφικών σφαλμάτων. Η Ντόρα βοήθησε στην αποτυχία και εν τέλει στην πτώση της κυβέρνησης: διαρροές, προσωπικές στρατηγικές, “μητσοτάκειας” έμπνευσης υπονομευτική δραστηριότητα, έφεραν την ήττα εγγύτερα.
Μόνο που αυτή η ήττα, ήταν απρόσμενα συντριπτική. Κυριολεκτικά κατέστρεψε τους εσωκομματικούς συσχετισμούς και ισορροπίες. Ευτυχώς! Το μέγεθος της ήττας κινητοποίησε τις λαϊκές δυνάμεις του κόμματος, ενεργοποίησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και οδήγησε στην οριστική ανατροπή της κλίκας των φεουδαρχών.
Η επόμενη μέρα δεν ήταν έτσι όπως τη λογάριαζε η Ντόρα.
Οι βαστάζοι ήθελαν να ‘χουν κι αυτοί φωνή. Είχαν, επιτέλους μετά από χρόνια, αποκτήσει και πολιτική εκπροσώπηση: ο Δ. Αβραμόπουλος και ο Α. Σαμαράς επέμεναν ότι θα έπρεπε κι αυτοί να έχουν λόγο. Ανατροπή απ’ τα κάτω! Να τι δεν είχαν υπολογίσει οι σκευωροί!

Η 29η Νοεμβρίου ήταν η μέρα που άλλαξε τα πάντα δια παντός!

Η συνάντηση του Κώστα με την Ντόρα πρέπει να έγινε σε ατμόσφαιρα θλίψης και μελαγχολίας. Πόσο απότομα μπορεί να ρθουν τα πάνω κάτω!
Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες λένε ότι δόθηκαν αμοιβαίες εξηγήσεις. Όλα ήταν προϊόν παρεξηγήσεων τελικά… οι παλιές συμφωνίες εξακολουθούν να ισχύουν… λίγη υπομονή χρειάζεται και αυτοί οι αναιδείς ποπολάροι θα πάρουν μία και καλή το μάθημα τους!
Είπαμε: Καραμανλήδες και Μητσοτάκηδες έχουν διαφορές, αλλά, έχουν και τάσα πράγματα που τους ενώνουν…
Υπομονή λοιπόν, υπομονή… δεν μπορεί… θα στραβοπατήσει και ο Αντώνης!
Μήπως όμως ο Κώστας και η Ντόρα λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο;
Είναι σίγουροι ότι αυτή την φορά οι ποπολάροι θα υπακούσουν;
Ν.Ν.