Ένα μεγάλο ΕΥΓΕ στον διακεκριμένο δικηγόρο Διονύση Παντή, Πρόεδρο της ενώσεως δικηγόρων για τα εθνικά θέματα για την δημοσίευση του!
Λίγα λόγια για (και από) την Διδασκαλία αυτή:
Στην Διδασκαλία του αυτή ο Δημήτρης Λιαντίνης εξηγεί, ως geometrico [del] mondo, με γεωμετρική και διαλεκτική απόδειξη, την συμπερίληψη του «σύγχρονου» Θοδωράκη Κολοκοτρώνη στις τρεις διαχρονικά ποιο διακεκριμένες μορφές του ελληνισμού, μαζί με τον «μυθικό» Οδυσσέα του Ομήρου και τον «κλασικό» Θεμιστοκλή της «Ναυμαχίας της Σαλαμίνας».
Η Ελλάδα, μικρή χωρικά και με πάντα λίγους τους Έλληνες στον αριθμό, σώθηκε στις κρίσιμες στιγμές της ιστορίας της με «στρατηγήματα», προϊόντα της διάνοιας του ενός: Ο Οδυσσέαςτου Ομήρου που κυριεύει την άπαρτη Τροία με το στρατήγημα του Δούρειου Ίππου, ο Θεμιστοκλής με την σύλληψη της ιδέας ότι την Ελλάδα θα σώσει η Θάλασσα οδήγησε τους Έλληνες στην μεγάλη νίκη στην ναυμαχία της Σαλαμίνας και ο Κολοκοτρώνης που έκαψε όλα τα γεννήματα -ακόμη και τις καλαμιές-, φλόμωσε πηγάδια και πηγές και οδήγησε τον Δράμαλη στην ασφυξία. Κατόπιν ο Κολοκοτρώνης που είχε συλλάβει ότι θα γυρνούσε ο Δράμαλης προς τα πίσω στην Κόρινθο άρα έπρεπε να κλείσουν τα Δερβένια (τα τρία ρέματα) ενώ όλοι οι υπόλοιποι στρατηγοί της επανάστασης πήγαιναν προς τον Αχλαδόκαμπο πείθοντας δύσκολα τους υπολοίπους φεύγοντας από την συνάντηση των οπλαρχηγών λέγοντας «Φεύγω τραγουδώντας και όποιος θέλει έρχεται μαζί μου»! Αλλά και με τον Ιμπραήμ εφαρμόζοντας την τακτική του Κόντιου Φάβιου Μάξιμου του Μελλητή τον Κουνκτάτωρ (cunctator: αυτού που «αργεί», «αναβάλει» το μέλλον) με την οποία οι Ρωμαίοι κατόρθωσαν να νικήσουν και συντρίψουν τον Αννίβα, δηλαδή την ανταρτοπόλεμο με την διαρκή υποβολή του αντιπάλου σε συνεχείς φθορά με καταδρομικές επιχειρήσεις.
Την επανάσταση την έσωσε λοιπόν ο Γέρος με ένα ιδιοφυές στρατήγημα !
Ως προσωπικότητα ο Κολοκοτρώνης ήταν σοφός (παρότι «αγράμματος»}, δεν φοβόταν τον θάνατο, είχε φιλοσοφήσει φτάνοντας στο έσχατο σημείο της φιλοσοφίας: της μελέτης θανάτου όπως αναφέρει ο Πλάτωνας.
Η Ελευθερία στον Κολοκοτρώνη είναι αποτέλεσμα ευψυχίας, αυτή η αίσθηση μίας ελευθερίας πρωταρχικά εσωτερικής που καταλήγει σε κοινωνική και πολιτική ως αναγκαία συνάρτηση της ανδρείας και της παλληκαριάς.
Ο Κολοκοτρώνης επίσης είχε βαθειά δημοκρατική αντίληψη.
Δεν είχε καμία σχέση με το Αρχοντολόι, τη Δημογεροντία, τα «σόγια», τα «τζάκια». Ο Λιαντίνης ενδεικτικά (και δηκτικά θα έλεγα εν κατακλείδι) αναφέρει τα επεισόδια με τον Αντρέα Ζαΐμη πικρόχολα να αναφέρεται στην προσπάθεια του Κολοκοτρώνη να «ενώσει τα άρματα» και την πληρωμένη απάντηση του Γέρου αφού πρώτα με ειρωνεία τον … χειροκροτεί και τον Άγιο Άρτης με την θρυλική απάντηση του όταν έβγαλε το πασουμάκι και τον απείλησε : «μη μου βροντάς το πασουμάκι …» !
Τα υπόλοιπα και περισσότερα, στο διαφωτιστικό βίντεο της ζώσας (και δια ζώσης) Διδασκαλίας: