Τὸ ἑλλαδικὸ κράτος διαπράττει πλεῖστα ἀτοπήματα. Καί μία προσφυγὴ στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης θὰ εἶναι μέγα σφάλμα
της Ιωάννας Καραγκιούλογλου
Ἀπὸ τὰ βάθη τῶν αἰώνων εἶναι ὁ ζωτικὸς χῶρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἐθνολογικῶς καὶ ἱστορικῶς Ἑλληνικό, κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ καὶ ἀφετηρία κάθε ἐμπορικῆς, ναυτιλιακῆς καὶ ἀμυντικῆς δραστηριότητος τοῦ Γένους.
Τὸ Αἰγαῖο Ἀρχιπέλαγος εἶναι ἡ ἔπαλξη καὶ ὁ βωμὸς τῆς Ἑλληνικῆς Ἀνεξαρτησίας.
1806. Δίδεται ὁ ὁρισμὸς στὸν Ἑρμῆ τὸν Κερδῶο.
«ἈΡΧΙΠΕΛΑΓΟΣ = Ἢ ὅτι ἀρχαῖον Πέλαγος ἤτοι θάλασσα γνωρισμένη ἀπὸ τοὺς Ἕλληνας· ἢ ὅτι ἐνομίσθη μέγα Πέλαγος ἀπὸ ἐκείνους· ἐλέγετο δὲ καὶ Αἰγαῖον Πέλαγος. Οἱ δὲ Νεώτεροι, ἐννοήσαντες διὰ τὸ παρ’ αὐτοῖς ἀκατανόητον τῆς κυρίας λέξεως ἐτυμολογίας ὅτι τάχα σημαίνει θάλασσαν ἔχουσαν πολλὰ Νησία, ὀνόμασαν πολλὰ Ἀρχιπέλαγα, ὡς τὰς Μαλδίβας, τὰς Φιλιππίνας, τὰς Μαλούκας, τοῦ Ἁγίου Λαζάρου, τὰς δυτικὰς Ἰνδίας καὶ ἄλλα τοιαῦτα μέρη· ἀλλὰ ταῦτα εἶναι κατάχρησις λέξεως. Ἀρχιπέλαγος ὅμως κυρίως ἐννοεῖται καὶ εἶναι μέρος τῆς Μεσογείου Θαλάσσης, ἔχον πρὸς Β. καὶ Δ. τὴν Θράκην καὶ Μακεδονίαν καὶ τὴν Ἑλλάδα, ἐνῶ πρὸς Α. τὴν Μικρὰν Ἀσίαν καὶ ἐμπεριέχον τὰς Κυκλάδας Νήσους, ὀνομασθείσας οὕτω, διότι εὑρίσκονται κύκλῳ τῆς Δήλου, Ἱερᾶς ποτὲ Νήσου καὶ τὰς Σποράδας· διότι διεσπαρμέναι ἀνωμάλως εὑρίσκονται· συμπεριλαμβανόμεναι δὲ εἶναι αὗται μικραί καὶ μεγάλαι, καθὼς εἰς τὰ ἴδια ἄρθρα θέλομεν σαφηνίσει περὶ ἑκάστης.
Ρόδος, Σκάρπαθος, Σύμη ἢ Σαμβύκη, Ἐπισκοπή, Νίσαρις, Κῶς, Ἀστυπαλαία, Καλμίνα, Λέρος, Πάτμος, Λάψος, Ἀγαθόνησος, Νάκρη, Νικαρία, Λυριλλὼν, Σάμος, Χίος, Ψαρά, Ἀντιψαρὰ, Βοῦρλα, Μυτιλήνη, Μοσχονήσια, Λῆμνος, Τένεδος, Ἴμβρος, Σαμοθράκη, Θάσος, Παλαιονῆσι, Δρομιά, Σκόπελος, Σκίαθος, Σκύρος, Ἐὕριππος, Ἄνδρος, Τῆνος, Ζέα, Μύκονος, Σιδήλα, Δῆλος, Πάρος, Αἴγινα, Κόλουρι – Σαλαμίς, Θερμιά, Σέρφος, Σίφνος, Πάρος, Ἀντίπαρος, Νάξος, Ρακτία, Σχοινοῦσα, Ἀντίχερσος, Χέρσος, Ἀμοργός, Ἀνάφη, Ναφιός, Σαντορίνη, Πολύκανδρος, Σίκινος, Ιώς, Νιός, Μῆλος, Ἀργεντιέρα, Κίμωλος, Ἀντίμηλος, Φαλκονέρα, Ὕδρα, Ἱερόν, Σπέτζιαι, Κύθηραι, Τζερίγον, Ἐλαφόνησος, Καπρέρα, Σαπιεντία, Τούκιον, Στρόμβυλος, Ζάκυνθος, Κεφαλληνία, Τέσκι, Λευκὰς ἢ Ἁγία Μαῦρα, Παξοί, Κέρκυρα ἢ Κορυφοὶ…
Ἐὰν εἰς ταύτας συναριθμήσωμεν τὴν Κύπρον καὶ Κρήτην τὰς Μεγαλονήσους συμπληροῦνται ὀγδοήκοντα, ἀπό τὰς ὁποίας μερικαὶ εἶναι ξηρόνησοι, ἀκατοίκητοι. Διάφορα εἶναι τὰ προϊόντα τούτων, ὡς βαμβάκι, μετάξι, ἔλαιον, κρασί, οἰνόναμα, σμῆγμα, πανία, πλεκτοὶ πῖλοι καὶ περισφύρια βαμβακερὰ, σμυρὶς, χάλκανθος, κιμωλία γῆ, μάρμαρα, μαστίχη, μέλι, κηρί, τυρία, μαγνῆτις καὶ ὀπωρικά, ἤτοι σῦκα, σταπίδες, λεμόνια, χρυσόμηλα, πορτοκάλια, κίτρα, κτλ.
Περὶ τῶν ὁποίων καθὼς καὶ περὶ τῶν κατοίκων καὶ ἐθίμων καὶ ἐμπορίου, ἰδὲ καθ’ ἑκάστην τὰς ὀνομασίας τῶν νήσων εἰς τὴν σειρὰν τοῦ Λεξικοῦ τούτου».
Ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια, τόσο σὲ καιρὸ Πολέμου ὅσο καὶ σὲ καιρὸ Εἰρήνης, στὸ Αἰγαῖο κρίνεται τὸ πεπρωμένο τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ πολιτισμένου Κόσμου. Ἡ γέφυρα μεταξύ Ἀσίας καὶ Εὐρώπης εἶναι τὸ σκαλοπάτι ὄχι μόνον τῆς κοσμοπολιτείας τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς προκλητικότητας τῶν βαρβαρικῶν ἐπιδρομῶν.
Ἡ Τουρκία οὐδέποτε ἀποδέχθηκε τὴν Ἑλληνικὴ κυριαρχία στὸ Αἰγαῖο. Ἀκόμη δὲν εἶχε στεγνώσει η μελάνη τῶν τουρκικῶν ὑπογραφῶν στὴν Συνθήκη τῆς Λωζάννης, διὰ τῆς ὁποίας παραχωροῦνταν ὁριστικῶς οἱ νῆσοι τοῦ Αἰγαίου στὴν Ἑλλάδα, καὶ ἡ Ἄγκυρα ἄρχισε νὰ θέτει ζητήματα, νὰ ὑπονομεύει τὰ ὑπεσχημένα καὶ νὰ παραβιάζει τὶς διεθνεῖς της ὑποχρεώσεις. Ἔκτοτε, καθημερινῶς ζοῦμε τὴν προκλητικὴ καὶ μεθοδευμένη προσπάθεια τῆς Ἄγκυρας νὰ δημιουργήσει τετελεσμένα στὸ Αἰγαῖο. Οἱ πραξικοπηματικὲς ἐνέργειες δὲν περιορίζονται μόνο στὸ θαλάσσιο περιβάλλον. Καθὼς προωθοῦνται τὰ διχοτομικὰ σχέδια, προβάλλονται ἀξιώσεις διχοτομήσεως καὶ ἐπὶ τοῦ ἐναερίου χώρου τοῦ Ἀρχιπελάγους.
Ἀκόρεστος ἡ τουρκικὴ βουλιμία. Ἡ νομική, διπλωματικὴ, πολιτικὴ ἐπιχειρηματολογία καὶ δραστηριότητα ἀποκαλύπτουν μία ἔντονη προσπάθεια μεταθέσεως τοῦ ὅλου θέματος ἀπὸ τὸ πολυεθνικὸ στὸ πεδίο τῶν διμερῶν σχέσεων καὶ συμφωνιῶν. Ἴσως διότι στὸ διμερὲς πεδίο εἶναι εὐκολώτερο ἡ Ἑλλὰς νὰ ὑποκύψει στὴν πολλαπλὴ πίεση. Ἐπιχειρεῖται νὰ ἐμφανισθεῖ τὸ θέμα ὡς διμερὲς καὶ σὲ ὅλες τὶς διεθνεῖς «ρυθμίσεις» προτείνονται λύσεις πρὸς συμφωνία τῶν ἐνδιαφερομένων. Ἡ ἑξῆς μία: Ὁ συμβιβασμός.
Τὸ ἑλλαδικὸ κράτος διαπράττει πλεῖστα ἀτοπήματα. Καί μία ἐνδεχόμενη προσφυγὴ στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης θὰ εἶναι μέγα σφάλμα γιὰ τοὺς ἑξῆς -κυρίως- λόγους:
1. Σημαίνει ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀποδέχεται τὴν ὕπαρξη διαφορᾶς, ἐνῶ ἡ θέση ἐπὶ τοῦ θέματος πρέπει νὰ εἶναι ἀπολύτως σταθερὴ καὶ ἐπίμονη.
2. Μία ἀπόφαση τοῦ Διεθνοῦς Δικαστηρίου δὲν ἀποτελεῖ ὁριοθέτηση, δηλαδὴ δὲν ἐπιφέρει αὐτόματο καθορισμὸ τῶν ὁρίων τῶν ζωνῶν θαλάσσιας ἢ ὑποθαλάσσιας κυριαρχίας τῶν διαδίκων κρατῶν. Ἡ προσφυγὴ στὸ Δικαστήριο δὲν παρακάμπτει τὶς διμερεῖς διαπραγματεύσεις πρὶν καὶ μετὰ τὴν δικαστικὴ ἀπόφαση.
3. Ἐὰν τὸ δικαστήριο ἀκολουθήσει τὴν ὑφιστάμενη νομολογία, ὑπάρχει τὸ ἐνδεχόμενο νὰ μὴν ὑπάρξει ἀπόφαση ἐπὶ τῆς διαφορᾶς καὶ νὰ κληθοῦν τὰ διάδικα μέλη νὰ τὴν ἐπιλύσουν εἰρηνικὰ μὲ διαπραγματεύσεις. Καὶ, μάλιστα, ἐπὶ τὴ βάσει ὄχι νομικῶν, ἀλλὰ γεωπολιτικῶν κριτηρίων. Οὐσιαστικῶς, ἐπὶ κριτηρίων τὰ ὁποία εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετα πρὸς τὰ ἐθνικὰ μας συμφέροντα.
4. Θὰ ὁδηγήσει στὴν ἐπανάληψη τοῦ μοιραίου σφάλματος τῆς Τριμεροῦς Διασκέψεως τοῦ Λονδίνου, τοῦ Αὐγούστου τοῦ ’55, συνεπείᾳ τοῦ ὁποίου οἱ Τοῦρκοι -θεατὲς μέχρι τότε στὶς ἐξελίξεις τοῦ Κυπριακοῦ- μετεβλήθησαν σὲ πρωταγωνιστές, μὲ ἀποτέλεσμα τὰ Σεπτεμβριανὰ στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴν αἰχμαλωσία τῆς Κύπρου στὰ αἱμοσταγῆ τους χέρια.
5. Στὴν καλύτερη γιὰ ἐμᾶς περίπτωση, τὴν ἀπόρριψη δηλαδὴ ἐξ ὁλοκλήρου τῶν τουρκικῶν ἀξιώσεων, θὰ ἔχει καθιερωθεῖ καὶ πολιτικῶς τὸ ἐνδιαφέρον τῆς Τουρκίας γιὰ τὸ Αἰγαῖο.
6. Ἀποδεχόμενοι καὶ θέτοντας στὴν κρίση τρίτων τὴν ὁποιαδήποτε τουρκικὴ ἀξίωση, ἀποδεικνύουμε ὅτι στερούμεθα ἴδιας Ἑλληνικῆς πολιτικῆς καὶ ὑφιστάμεθα ἁπλῶς τὴν πολιτικὴ τῶν ἄλλων.
7. Σὲ περίπτωση ποὺ ἡ τουρκικὴ πολιτικὴ καὶ διπλωματία ὑπερισχύσουν καὶ τὸ Δικαστήριο ἀποφανθεῖ ὑπὲρ ἐκείνης, τότε θὰ πρέπει νὰ δεχθοῦμε ἀναντίρρητα τὸν διαμελισμὸ καὶ ἀκρωτηριασμὸ τοῦ Αἰγαίου.
8. Ἡ δεδομένη πολιτικὴ διαφορὰ πρέπει νὰ λυθεῖ ΧΩΡΙΣ βλάβη τῶν ἐθνικῶν μας συμφερόντων.
Ἡ ἀνεπάρκεια πολιτικῶν καὶ διπλωματικῶν ἐπιχειρημάτων καὶ ἐνεργειῶν γιὰ τὴν προστασία τῶν Ἑλληνικῶν Δικαίων εἶναι αὐταπόδεικτη. Ἐὰν ἐπιθυμοῦμε νὰ προασπίσουμε τὰ συμφέροντά μας, εἶναι ἐπιτακτικὴ ἡ συνδρομή μιᾶς σειρᾶς ἐσωτερικῶν παραγόντων:
α. Ἐθνική ὁμοψυχία καὶ συσπείρωση ὅλων τῶν Ἐθνικῶν Δυνάμεων.
β. Ἀνεπηρέαστη ἀπὸ κομματικὲς ἰδεοληψίες Ἐθνικὴ Πολιτικὴ.
γ. Ἰσχῦς τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων καὶ πειθαρχία αὐτῶν πρὸς τὸ Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος.
δ. Ἔθνος προετοιμασμένο, ἀποφασιστικὸ, ἀλλὰ καὶ ἀποφασισμένο νὰ ὑπερασπίσει μὲ θυσίες τὰ Δίκαιά του.
Τὰ νομικὰ καὶ πολιτικὰ ἐπιχειρήματα ἀποκτοῦν σοβαρότητα καὶ βαρύτητα μόνον ὅταν ὑπάρχουν Ἐθνικὴ Ἑνότητα καὶ Ἰσχύς.
Ὁ Ποιητής λέει:
«(…) Εἴμαστε ἕνας λαός, μὲ παλληκαρίσια ψυχή, πού κράτησε τὰ βαθειά κοιτάσματα της μνήμης του σὲ καιρούς ἀκμῆς καὶ σὲ αἰῶνες διωγμῶν καὶ ἄδειων λόγων. Τώρα, πού ὁ τριγυρινός μας κόσμος μοιάζει νὰ θέλει νὰ μᾶς κάνει τρόφιμους ἑνός οἰκουμενικοῦ πανδοχείου, θὰ τὴν ἀπαρνηθοῦμε ἄραγε αὐτή τὴν μνήμη; Θὰ τὸ παραδεχτοῦμε τάχα νὰ γίνουμε ἀπόκληροι;»
Φίλτατε Ἀναγνώστη.
Ἡ Τουρκία ἔχει ἀνοίξει πρὸ πολλοῦ πόλεμο κατὰ τῆς Ἑλλάδος. Καὶ σὲ αὐτόν τὸν πόλεμο Κύπρος καὶ Αἰγαῖο εἶναι δύο μόνον ἀπὸ τὰ πεδία μάχης. Ἡ δημιουργία τετελεσμένων ὑπὸ τὴν ἀπειλὴ ἐνόπλου ρήξεως, ἡ συνεχιζόμενη αὔξηση τῶν τουρκικῶν ἀπαιτήσεων καὶ αὐθαιρεσιῶν δημιουργοῦν κινδύνους, τὸ μέγεθος τῶν ὁποίων πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε. Καὶ δὲν θὰ ἦταν ἄμεσοι οἱ κίνδυνοι, ἂν δὲν συνδυάζονταν μὲ τὰ συμφέροντα τῶν ἰσχυρῶν, τὰ ὁποία ἔχουν ἀνατρέψει κανόνες καὶ ἀξίες στὸ Δίκαιον τῆς Θαλάσσης. Ὁ ἐπιχειρούμενος ἐποικισμὸς ὄχι μόνον τῶν Ἑλληνικῶν Νήσων, ἀλλά ἐν γένει τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικράτειας, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν τουρκικὴ εἰσβολὴ καὶ κατοχὴ τοῦ 40% τῆς Μεγαλονήσου, καθιστοῦν τὸ Αἰγαῖο φλεγόμενο πεδίο.
Περιορίζονται ἡ Ἐλευθερία, ἡ Κυριαρχία καὶ ἡ Ἀνεξαρτησία τῶν Ἑλλήνων. Μὲ ἀναίδεια ἐγκληματικὴ. Ὁ συμβιβασμὸς εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς Ἁλώσεως καὶ, ὡς συμβιβασμός, τὸ πνεῦμα τῆς Ἁλώσεως ἐμφανίζεται ὡς ρυθμιστικὴ προσέγγιση, ὑποχωρητικότητα καὶ ἐν τέλει ὑποτέλεια. Μόλις λίγα βήματα ἀπ’ τὸν γκρεμό, βλέπουμε τὸν ἐπερχόμενο ὄλεθρο. Ὅμως, τὸν ὄλεθρο θὰ τὸν ἀποτρέψουμε ὄχι διὰ τῶν συνεχῶν ὑποχωρήσεων καὶ τῆς παραιτήσεώς μας ἀπὸ τὰ δικαιώματά μας, ἀλλὰ καθιστῶντας ξεκάθαρη τὴν Ἐθνική μας βούληση. Σὲ φίλους καὶ ἐχθροὺς. Ἀπὸ τὴν Καρπασία μέχρι τὸν Ἕβρο καὶ ἀπὸ τὰ νησιὰ τοῦ Ἀρχιπελάγους μέχρι καὶ τὴν τελευταία βραχονησῖδα τῶν Ἑλληνικῶν Θαλασσῶν.
Τὸ Αἰγαῖο ἀποτελεῖ τὴν Ἱστορικὴ μοῖρα τῆς Ἑλλάδος. Στὸ Ἀρχιπέλαγος σφυρηλατήθηκαν οἱ Ἀρετὲς μας, ὁ Ἐθνικὸς μας Χαρακτῆρας.
Ἐάν εἴμαστε ἄξιοι τοῦ Ὀνόματός μας, θὰ τηρήσουμε τὸν Ὅρκο.
Ἡ Ἰωάννα Γ. Καραγκιούλογλου εἶναι νομικὸς καὶ ἐπιστήμων οἰκονομικῆς καὶ κοινωνικῆς διοικήσεως
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Δημοκρατία