Αυτεγερσία, Έκσταση, Εθνεγερσία
ο Χριστός πλένει πρώτα τα πόδια του προδότη, ρίχνοντας τον στο αιώνιο ανάθεμα
Κάθε διεφθαρμένος τύραννος θα τρέμει τον Ορθόδοξο μαχητή που θα του πετάξει τα βρώμικα αργύρια στο πρόσωπο.
Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν’ αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Δίνει έτσι την απόλυτη διδαχή του Θεανθρώπου: Την απόρριψη του Εγώ που ηθελημένα μπορεί να γίνει μόνον για έναν ευγενή, δίκαιο σκοπό. Το Εγώ παραδίδεται στο Εμείς μόνον με την πειθώ και όχι με την υπακοή ή τα όποια ανταλλάγματα. Όσο πιο αγνός και ιερός ο σκοπός, τόσο μεγαλύτερος ο Ενθουσιασμός (Εν Θεώ Ουσία) του ζηλωτή.
Όποιος χρησιμοποιεί τις ιδέες του για να αποκομίσει ιδιωτικά οφέλη, είναι Ραγιάς. Ασχέτως πόσο “αγνές” είναι οι ιδέες του.
Όποιος Καταρρίπτει το ιδιωτικό του συμφέρον προς όφελος των ιδεών του, εγείρεται, ασχέτως ιδεολογικού περιεχομένου.
Όποιος εγείρεται για ευγενή σκοπό αναφερόμενο σε σύνολο, στο οικοδόμημα, στο Όλον, φεύγει από το περιοριστικό του Εγώ. Εξέρχεται της παρούσας Στάσης του. Δηλαδή Εκστασιάζεται.
Την έκσταση λοιπόν δε μπορεί να κατακτήσει όποιος αγωνίζεται για τα ουρί ή όποια άλλη μετά θάνατον ατομική ανταμοιβή. Γιατί πάλι δρα και θυσιάζεται ορμώμενος από το Εγώ.
Ο ευγενής σκοπός φέρνει την έκσταση και τον ενθουσιασμό. Τη γενεσιουργό Θεία ουσία.
Ποιός ευγενέστερος σκοπός λοιπόν από αυτόν του Χριστού; Ποιός ευγενέστερος σκοπός από την θυσία για το όλον; Για την λευτεριά των υπόδουλων, για την δικαιοσύνη στους αδικημένους για την αλληλεγγύη στον κοινωνικά και φυσικά αδύναμο; Για όλους αυτούς που υπέφεραν από την θηριώδη, απολίτιστη εξουσία;
Την εξουσία των όπλων και των ταλάντων; Μα βέβαια πάντα υπάρχει και ένας Ιούδας. Οι ενθουσιώδεις μαχητές των Θερμοπυλών που βάδιζαν στην βέβαιη θυσία για την λευτεριά απέναντι στην βαρβαρότητα, έπεσαν από τον εφιάλτη.
Και ο Χριστός γνώριζε πως υπάρχει ο Ιούδας. Ο προδότης, ο εγωπαθής, ο απατεώνας, αυτός που βάζει το τομάρι του πάνω από τους συνανθρώπους του.
Μα και σήμερα, πόσοι Ιούδες; Πόσοι εφιάλτες; Πόσα ανθρωπάρια πρόδωσαν ολόκληρο το Έθνος για να γεμίσουν τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς; Πόσα παιδιά πείνασαν για να πάρουν οι άθλιοι τις μίζες τους; Πόσα παιδιά έμειναν ορφανά; Πόσα παιδιά δεν γεννήθηκαν επειδή κάποιοι ιούδες τους στέρησαν ακόμα και το δικαίωμα στην ζωή;
Γι’ αυτό και ο ελληνοκεντρικός, ορθόδοξος τρόπος ζωής θα προκαλεί φόβο σε κάθε άδικη εξουσία. Κάθε εξουσιαστής θα τρέμει τον Εσταυρωμένο γιατί διδάσκει την θυσία για τον συνάνθρωπο.
Κάθε ανθρωποκτόνο σύστημα θα τρέμει την μυσταγωγία της Μεγάλης Πέμπτης που διδάσκει την αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο, την υποταγή του Χριστού στους μαθητές και όχι στα αφεντικά της ισχύος και του άδικου.
Κάθε διεφθαρμένος τύραννος θα τρέμει τον Ορθόδοξο μαχητή που θα του πετάξει τα βρώμικα αργύρια στο πρόσωπο. Που δεν θα προδώσει, δεν θα εξαγοραστεί.
Διότι για τον πραγματικό Έλληνα, Ορθόδοξο πιστό, περιουσία είναι η παγκόσμια ελευθερία, πλούτος η παγκόσμια δικαιοσύνη και η μόνη λάμψη που αναγνωρίζει δεν είναι αυτή του χρυσού, αλλά του άδολου, “ανεξήγητου” Ελληνικού φωτός. Που οδήγησε το νου να προσκυνά το δίκαιο και όχι την δύναμη.
Που φώτισε την Ελληνική ψυχή με το πάθος για θυσία και προσφορά μέσα στους αιώνες.
Πρώτος μεταξύ ίσων ο Χριστός, Αυτός ο πραγματικός μαχητής του δικαίου και της αλήθειας.
Πλένει τα πόδια των μαθητών του πριν τον Μυστικό Δείπνο, ετοιμάζει μόνος του το τραπέζι. Πρώτα πλένει τα πόδια του Ιούδα, ως γνώριζε για την προδοσία. Και αυτή η κίνηση αρκεί για να ρίξει το αιώνιο ανάθεμα στον προδότη. Εάν τον ειχε διώξει ή τον είχε σκοτώσει, ο Ιούδας θα ηταν απλώς ένα συνηθισμένο “συμβάν” της ιστορίας. Αυτή η κίνηση του Χριστού δείχνει την απεχθή φύση του ανθρώπου που πουλά το δίκαιο και την αληθεια για προσωπικά οφέλη.
Που βάζει το τομάρι του πάνω από το κοινό καλό, πάνω από την κοινωνία και την πατρίδα.
Μόνος του σφίγγει την θηλειά γύρω από τον λαιμό του μόλις η προδοσια της αλήθειας και του δικαίου ολοκληρώνεται. Τα αργύρια του άδικου, ουδείς τα χάρηκε.
Καλή Ανάσταση
Εἰς τὸν Ἱερὸν Νιπτήρα
Νίπτει Μαθητῶν ἑσπέρας Θεὸς πόδας,
Οὗ ποῦς πατῶν ἦν εἰς Ἐδὲμ δείλης πάλαι.
Εἰς τὸν Μυστικον Δεῖπνον
Διπλοῦς ὁ Δεῖπνος· Πάσχα γὰρ νόμου φέρει,
Καὶ Πάσχα καινόν, Αἷμα. Σῶμα Δεσπότου.
Εἰς τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχὴν
Προσεύχῃ· καὶ φόβητρα, θρόμβοι αἱμάτων,
Χριστέ, προσώπου, παραιτούμενος δῆθεν
Θάνατον, ἐχθρὸν ἐν τούτοις φενακίζων.
Εἰς τὴν Προδοσίαν
Τί δεῖ μαχαιρῶν, τί ξύλων λαοπλάνοι,
Πρὸς τὸ θανεῖν πρόθυμον εἰς Κόσμου λύτρον.
Βιογραφία
Κατά τη Μεγάλη Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου, Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ’ εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του και της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα.
Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν’ αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει σ’ όλους ότι δεν πρέπει να επιζητούμε τα πρωτεία. Μετά τη νίψη των ποδιών λέγει: «όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ’ όλους».
Πρώτα πήγε στον Ιούδα και μετά στό Πέτρο, ο οποίος ήταν ο πιο ορμητικός απ’ όλους και στην αρχή σταματάει το Διδάσκαλο, αλλά ύστερα όταν τον έλεγξε, υποχωρεί με τη καρδιά του. Αφού έπλυνε τα πόδια όλων, πήρε τα ιμάτιά Του και ξανακάθησε.
Άρχισε κατόπιν να τους νουθετεί να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να μη επιζητούν το ποιός θα είναι πρώτος. Στη συνέχεια τους μίλησε για την προδοσία και επειδή θορυβήθηκαν, στρέφεται με ήρεμο τρόπο στον Ιωάννη και τον υπέδειξε.
Κατόπιν πήρε ψωμί στα χέρια Του και είπε: «Λάβετε φάγετε». Το ίδιο έκανε και με το ποτήρι του κρασιού λέγοντας: «Πιέστε απ’ αυτό όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα Μου, της νέας Συμφωνίας. Αυτό να κάνετε για να Με θυμάστε». Μετά από αυτή τη στιγμή ο Ιούδας, μόλις έφαγε τον άρτο έφυγε και συμφώνησε με τους αρχιερείς να τους Τον παραδώσει.
Μετά το δείπνο βγήκαν όλοι στο όρος των Ελαιών, όπου ο Χριστός τους δίδαξε τα ανήκουστα και τελευταία μαθήματα και αρχίζει να λυπάται και να ανυπομονεί. Αναχωρεό μόνος Του και, γονατίζοντας, προσεύχεται εκτενώς. Από την πολλή αγωνία γίνεται ο ιδρώτας Του σαν σταγόνες πηχτού αίματος, οι οποίες έπεφταν στη γη. Μόλις συμπληρώνει την εναγώνια εκείνη προσευχή, φθάνει ο Ιούδας με ένοπλους στρατιώτες και πολύ όχλο και αφού χαιρετάει και φιλάει πονηρά το δάσκαλό Του, Τον παραδίδει.
Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και τον φέρνουν δέσμιο στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι μαθητές σκορπίζονται και ο θερμότερος των άλλων ο Πέτρος τον ακολούθησε ως την αρχιερατική αυλή και αρνείται και αυτός ότι είναι μαθητής Του.
Εν τω μεταξύ ο θείος διδάσκαλος παρουσιάζεται μπροστά στο παράνομο συνέδριο, εξετάζεται για τους μαθητές και τη διδασκαλία Του, εξορκίζεται στο Θεό για να πεί εάν Αυτός είναι πράγματι ο Χριστός και αφού είπε την αλήθεια, κρίνεται ως ένοχος θανάτου, επειδή τάχα βλασφήμησε. Από ‘κει και πέρα τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χτυπάνε, τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας, ως το πρωϊ.
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. δ’.
Ὅτε οἱ ἔνδοξοι Μαθηταί, ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ Δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας ἐσκοτίζετο, καὶ ἀνόμοις κριταῖς, σὲ τὸν δίκαιον Κριτὴν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον, φεῦγε ἀκόρεστον ψυχὴν τὴν Διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περὶ πάντας ἀγαθός, Κύριε δόξα σοι.
Κοντάκιον
Ἦχος β’. Τὰ ἄνω ζητῶν.
Τὸν ἄρτον λαβών, εἰς χεῖρας ὁ προδότης, κρυφίως αὐτάς, ἐκτείνει καὶ λαμβάνει, τὴν τιμὴν τοῦ πλάσαντος, ταῖς οἰκείαις χερσὶ τὸν ἄνθρωπον, καὶ ἀδιόρθωτος ἔμεινεν, Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος.
Κάθισμα
Ἦχος α’. Τὸν Τάφον σου Σωτὴρ.
Ὁ λίμνας καὶ πηγάς, καὶ θαλάσσας ποιήσας, ταπείνωσιν ἡμᾶς, ἐκπαιδεύων ἀρίστην, λεντίῳ ζωννύμενος, Μαθητῶν πόδας ἔνιψε, ταπεινούμενος, ὑπερβολῇ εὐσπλαγχνίας, καὶ ὑψῶν ἡμᾶς, ἀπὸ βαράθρων κακίας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.
(Μετάφραση Ανδρέας Θεοδώρου)
Αὐτὸς ποὺ δημιούργησε τὶς λίμνες, τὶς πηγὲς καὶ τὶς θάλασσες, θέλοντας νὰ μᾶς διδάξει τὴν πιὸ τέλεια ταπείνωση, ἀφοῦ ζώστηκε τὸ λέντιο (ποδιά), ἔνιψε τὰ πόδια τῶν μαθητῶν, ταπεινούμενος ἀπὸ ὑπερβολικὴ εὐσπλαχνία, καὶ ἀνυψώνοντας ἐμᾶς ἀπὸ τὰ βάραθρα τῆς κακίας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος.
Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Ταπεινούμενος, δι’ εὐσπλαγχνίαν, πόδας ἔνιψας, τῶν Μαθητῶν σου, καὶ πρὸς δρόμον θεῖον τούτους κατεύθυνας, ἀπαναινόμενος Πέτρος δὲ νίπτεσθαι, αὖθις τῷ θείῳ ὑπείκει προστάγματι, ἐκνιπτόμενος, καὶ σοῦ ἐκτενῶς δεόμενος, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ἕτερον Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Συνεσθίων Δέσποτα, τοῖς Μαθηταῖς σου, μυστικῶς ἐδήλωσας, τὴν παναγίαν σου σφαγήν, δι’ ἧς φθορᾶς ἐλυτρώθημεν, οἱ τὰ σεπτά σου, τιμῶντες Παθήματα.
Ὁ Οἶκος
Τῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ, προσεγγίσαντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυχαῖς, τὸν ἄρτον ὑποδεξώμεθα, συμπαραμένοντες τῷ Δεσπότῃ, ἵνα ἴδωμεν τοὺς πόδας πῶς ἀπονίπτει τῶν Μαθητῶν, καὶ ἐκμάσσει τῷ λεντίῳ, καὶ ποιήσωμεν ὥσπερ κατίδωμεν, ἀλλήλοις ὑποταγέντες, καὶ ἀλλήλων τοὺς πόδας ἐκπλύνοντες· αὐτὸς γὰρ ὁ Χριστὸς οὕτως ἐκέλευσε, τοῖς αὐτοῦ Μαθηταῖς ὡς προέφησεν, ἀλλ’ οὐκ ἤκουσεν, Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος.