Μαύρος Ιούλης και ήχησαν ξανά οι σειρήνες, όπως κάνουν κάθε 15 Ιουλίου, ημερομηνία της μεγάλης προδοσίας, αλλά και στις 20 Ιουλίου, μέρα της παράνομης και βάρβαρης εισβολής από την εθνοκτόνο Τουρκία. Για σαράντα επτά ολόκληρα χρόνια, υπενθυμίζοντας μας εκείνες τις μαύρες μέρες που γράφτηκαν ανεξίτηλα στην μνήμη μας. Ίσως και μας ξυπνήσουν, ιδιαίτερα τους πολιτικούς ταγούς, από τον λήθαργο και την σήψη. Κάτι όπως τις δέκα χιλιάδες μέλισσες που έστειλε ο Ονήσιλος, αλλά ψόφησαν, λέει ο ποιητής, στο παχύ μας δέρμα.
Δυστυχώς, πάντα μετά την σιγή των σειρήνων, τα λογύδρια με τον ψεύτικο λόγο στα μνημόσυνα των θυσιασθέντων για την ελευθερία μας, Κυβέρνηση, Πολιτεία και εμείς οι απλοί πολίτες επιστρέφουμε στην καθημερινότητα μας. Άλλοι για να βρούμε τρόπους να επιβιώσουμε οικονομικά και με το άγχος που μας δημιουργεί ο κατακτητής αλλά και η ανασφάλεια που δημιουργεί η αναποτελεσματικότητα της διακυβέρνησης του τόπου. Και οι άλλοι οι επώνυμοι να φροντίζουν με πάθος πως να πλουτίσουν μέσα από αδιαφανείς τρόπους, μια ακμάζουσα διαφθορά, και να εφαρμόζουν πλήρως την παροιμία, “Για πράσσε ,για μετάπρασσε για που την Κύπρο φεύκα.»
Δεν μας φτάνουν Ντενκτας, Ταλάτ, Ακκιντζί, και Τατάρ, πολιτικοί εκπρόσωποι του Αττίλα, έχουμε και τους δικούς μας της πολιτικής του δώστα όλα στην Τουρκία. Να μας τσαμπουνάνε όλη μέρα να αρχίσουν συνομιλίες άτυπα ή τυπικά, πενταμερής, τριμερής, δεν έχει σημασία το σχήμα, από εκεί που έμειναν στο Κρανς Μοντάνα. Εκεί που τα δώσαμε σχεδόν όλα. Αφού είναι εμφανές πως σαράντα επτά χρόνια έχουν αποτύχει, χρειαζόμαστε μια νέα αρχή στην λύση του κατοχικού προβλήματος που ταλανίζει τον τόπο μας. Μακριά από εγγλεζοτουρκικές νόθες λύσεις, σε μια λύση που να μοσχοβολάει Ελευθερία. Το χρωστάμε στα παιδιά μας και στις γενιές που θάρθουν.
Οι Αθηναίοι τότε που έχασαν τον πόλεμο, έστελναν στον Μίνωα τους νέους και τις νέες θυσία για να εξευμενίσουν τον Μινώταυρο που ζούσε στον λαβύρινθο του. Και εμάς που βίασε και σκότωσε ο Τουρκικός Μινώταυρος το 74 τους νέους και τις νέες μας δεν χόρτασε. Εμείς που τον έχουμε στο σβέρκο μας, επί σαράντα επτά χρόνια προσπαθούμε να τον ξανά εξευμενίσουμε με συνεχείς νέες υποχωρήσεις. Να του παραδώσουμε την κατεχόμενη γη μας και να του υποθηκεύσουμε και την υπόλοιπη. Μέσω συνομιλίων με τυπικές και άτυπες πενταμερής, με τον εκπρόσωπο του κατακτητή και τον Γραμματικό του ΟΗΕ για μια εγγλεζοτουρκική λύση είτε αποκαλείται Διζωνική είτε δύο κράτη ή οποιονδήποτε περιτύλιγμα θέλουν να τις δώσουν. Θα είναι μια λύση που θα θάβει τα δίκαια μας και την τρισχιλιετή Ελληνική παρουσία μας σε αυτό τον τόπο, σε ξεροπήγαδα. Όπως έθαβε ζωντανούς και εκτελεσμένους ο κατακτητής τους δικούς μας ανθρώπους το 74.
Μα που να βρεθούν τόσα ξεροπήγαδα για να θάψουμε την Ιστορία μας; Μικρή η βραχονησίδα μας, δεν χωράει για να ταφεί η Ιστορία του τόπου μας. Ας ηχούν λοιπόν πιο δυνατά οι σειρήνες, και ας μας ξεκουφάνουν. Τότε ίσως οι δέκα χιλιάδες μέλισσες του Ονήσιλου δεν θα πεθαίνουν στο παχύ μας δέρμα.
Πέτρος Ασσιώτης
Πρόεδρος Κίνησης Προάσπισης της Κυπριακής Δημοκρατίας.