Κικέρων υπέρ Φλάκκου…

Του Καθηγητή  ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ

Η σημερινή μου «blog-άποψη» είναι πιπεράτη, αλλά όχι δικό μου δημιούργημα. Το κείμενο ήρθε στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο από ένα πολύ καλό φίλο και το δημοσιεύω (διατηρώντας φιλόλογοι αναγνώστες μου) με επιφυλάξεις για την αυθεντικότητά του όχι επειδή είναι πολύ μα πάρα πολύ αιχμηρό για εμάς τους Έλληνες, αλλά αντίθετα επειδή είναι εκπληκτικά επίκαιρο μετά από 2000 χρόνια!
Γίνεται ακόμη πιο χρήσιμο μια και διανύουμε περίοδο πρωτόγνωρων οικονομικών προβλημάτων. Στην Ελλάδα του 2010, ενώ κανείς πολιτικός δεν οδηγείται στην φυλακή, καλούμαστε ΟΛΟΙ να πληρώσουμε «σπασμένα» που άλλοι στο τσακίρ κέφι της ΕΞΟΥΣΙΑΣ….σπάσανε!
Και επειδή βλέπουμε τον Πρωθυπουργό μας να περιφέρεται σε Ευρώπη και Αμερική εκλιπαρώντας για «πολιτική» όχι «οικονομική στήριξη» θα ήθελα να του υπενθυμίσω το στίχο του Εθνικού μας ποιητή που μας πάει πίσω δυο αιώνες:
«Μοναχή το δρόμο επήρες , εξανάλθες μοναχή· δεν ειν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλεί».
Τελικά, «όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν…»
Έγραψε ο Κικέρωνας το έτος 59 π. Χ. σε κείμενο υπεράσπισης του κατηγορούμενου συμπατριώτη του Φλάκκου:
«Είναι αλήθειες ότι θα πω για την ελληνική φυλή. Δεν της αρνούμαι τη λαμπρότητα του λόγου, την επίδοση στα γράμματα και τις καλές τέχνες, ούτε το χάρισμα της ιδιοφυΐας, της ρητορείας και οτιδήποτε άλλο διεκδικήσουν δεν μπορώ παρά να τους το αναγνωρίσω. Όμως το έθνος αυτό δεν αντελήφθη ποτέ τη σοβαρότητα της μαρτυρίας που απαιτεί απόλυτη εντιμότητα. Από πού προέρχεται η φράση «μου δανείζεις μαρτυρία;» από Γάλλους ίσως ή από Ισπανούς; Είναι καθαρά ελληνική. Ακόμη και οι αγνοούντες την ελληνική γνωρίζουν καλά την έννοια της φράσης αυτής.
Παρακολουθήστε με  πόση αυθάδεια  συζητούν και με  πόσης έλλειψη  σοβαρότητας διαλέγονται  και θα αντιληφθείτε  ότι υπό ουδενός  ενδοιασμού διακατέχονται.  Σε καμία περίπτωση  δεν απαντούν ευθέως  στο ερώτημα που  τίθεται. Αντίθετα  πλατειάζουν δολιχοδρομούντες. Ουδέποτε ενδιαφέρονται να αποδείξουν τους ισχυρισμούς τους αποφεύγοντας τους κινδύνους της απόδειξης.
Πώς να λάβει κανείς σοβαρά υπόψη ανθρώπους για τους οποίους ο όρκος είναι παιχνίδι, η μαρτυρία εμπαιγμός, η υπόληψη κενή σκιά; Ανθρώπους για τους οποίους ο έπαινος, η υποχρέωση, τα συγχαρητήρια ακόμη και η οικονομική κατάσταση οφείλονται σε αναιδή ψευδολογία;
Είναι γνωστόν,  άλλωστε, ότι οι  ελληνικές πολιτείες  διοικούνται κατά  τρόπο τυχάρπαστο  από ανεύθυνες  συνελεύσεις. Ας  μην αναφερθούμε  στα της σημερινής Ελλάδας που από καιρού καταστράφηκε από τα διάφορα πολιτικά κόμματα.
Η παλαιά και  ένδοξη Ελλάδα  με το κλέος  και την ευδαιμονία  της  καταστράφηκε  πάντοτε από το  ίδιο κακό αίτιο.  Δηλαδή την αχαλίνωτη  δράση και την  ανευθυνότητα των  συνελεύσεών της.
Τους θώκους της  εξουσίας καταλάμβαναν  σχεδόν πάντοτε  άνδρες αδαείς  και άσχετοι προς  όλα τα θέματα. Αυτοί περιέπλεκαν  την πολιτεία σε  μάταιους πολέμους  και περιπέτειες.  Τα αξιώματα δίνονταν  στους ταραχοποιούς  και διώκονταν  όσοι είχαν προσφέρει καλές υπηρεσίες.
Τέτοια δε συνέβαιναν  ακόμη και στην  Αθήνα τον καιρό  εκείνο που θαυμαζότανε  όχι μόνο στην  Ελλάδα αλλά και  σε όλον τον  κόσμο!
Να θυμάστε λοιπόν  όποτε πρόκειται  για ελληνικά ψηφίσματα  ότι αυτά δεν  είναι παρά το  παραλήρημα ενός αλλοπρόσαλλου όχλου, φωνή ανθρώπων ουτιδανών, κραυγή άκριτη και αστάθμητη λαού ανόητου και ψεύτη και η φρενίτιδα της συνέλευσης του πλέον επιπόλαιου όλων των εθνών!…