ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ – ΕΚΚΛΗΣΗ

πρός
τήν Αὐτοῦ Μακαριότητα
τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν
καί πάσης Ἑλλάδος
κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟ
Κωνσταντίνου Λογοθέτη τοῦ Ἀριστείδη
Δικηγόρου
Πρώην Εἰσαγγελέα καί Ἀντιπροέδρου
Ἕνωσης Δικαστῶν – Εἰσαγγελέων Ἑλλάδος
Θεσσαλονίκη 6-3-2012
Μακαριώτατε,
Ἀρχικά καί πρίν ἀπό ὁτιδήποτε ἄλλο,ζητῶ τήν κατανόησή Σας γιά τήν κατάχρηση λίγου ἀπό τόν πολύτιμο χρόνο Σας. Ὑπό τίς παροῦσες δραματικές γιά τή
χώρα συνθῆκες, πλήρως ἀντιλαμβάνομαι τό μέ γεθος τῶν εὐθυνῶν καί τό εὗρος τῶν δραστηριοτήτων Σας τῶν σχετικῶν μέ τήν διαποίμανση
καί ἀνακούφιση τοῦ δεινῶς χειμαζομένου ποιμνίου Σας.
Μέ τήν ἐπιστολή αὐτή δέν πρόκειται καί ἐγώ νά διεκτραγωδήσω τά ὅσα συμβαίνουν πλέον στόν τόπο μας, οὔτε νά Σᾶς ἐκφράσω τήν ἀπο γοήτευση καί τήν ὀδύνη μου, τόν θυμό καί τήν ὀργή πού ὅλοι αἰσθανόμαστε μπροστά στά συντρίμμια μιᾶς πατρίδας μέ τόσων χιλιάδων χρόνων ἱστορία. Τά μέν πρῶτα, ὅπως φάνηκε ἀπό τήν πρόσφατη ἱστορική ἐπιστολή Σας
πρός τόν κ. Πρωθυπουργό τῆς χώρας, ἄριστα τά γνωρίζετε, ἐνῶ τά λοιπά ἀσφαλῶς τά εἰσπράττετε καί Ἐσεῖς, ἀφοῦ ἀποτελοῦν τήν θλιβερή περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα τῶν ἡμερῶν.
Χαρακτηριστικά καί μόνον ἐπισημαίνω τήν τραγική παράμετρο πώς κατά τήν τελευταία διετία, ἀρκετές ἑκατοντάδες συνανθρώπων μας ἔχουν αὐτοκτονήσει, βυθίζοντας στό πένθος καί στήν
ἀπόγνωση τίς ἀπορφανισμένες οἰκογένειές τους.
Γνωρίζετε, Μακαριώτατε, πώς οὔτε στήν Μικρασιατική καταστροφή, οὔτε κατά τήν Γερμανική κατοχή, οὔτε στήν χουντική ἑπταετία εἶχε
φθάσει ὁ κόσμος σέ τέτοια ἀπελπισία, ὥστε μόνος του νά ἀφαιρεῖ τή ζωή του καί νά καταστρέφει τό ὑπέρτατο δῶρο τοῦ Θεοῦ. Καί αὐτό ἐπειδή καί στά πιό μαῦρα χρόνια τῆς ἱστορίας μας, στίς πιό δεινές δοκιμασίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ ὑπῆρχε ἡ ἐλπίδα, καί ἔφεγγε μιά ἀχτίδα φωτός πού τήν κρατοῦσε ζωντανή. Ἐνῶ σήμερα, ἡ ἐλπίδα ἦταν τό πρῶτο πού τό σύστημα σκόπιμα καί μεθοδικά τσάκισε, βυθίζοντας τούς ἀνθρώπους στό μαῦρο σκοτάδι τῆς ἀπόγνωσης. Καί ἡ ἀπόγνωση αὐτή δέν κατέλαβε μόνον ὅσους
τήν ἐκδήλωσαν μ’ αὐτόν τόν τραγικό τρόπο.
Αὐτονόητο εἶναι πώς κάπως ἔτσι νοιώθουν καί οἱ γέροντες πού ζητιανεύουν ἕνα πιάτο φαΐ στά συσσίτια, οἱ ἄστεγοι πού κοιμοῦνται στούς δρόμους, οἱ μαθητές πού λιποθυμοῦν στά σχολεῖα, οἱ ἄνεργοι πού δέν μποροῦν νά κοιτάξουν τά μάτια τῶν παιδιῶν τους. Παιδιῶν πού, ὅπως πρόσφατα ἀποκαλύφθηκε, κάτω ἀπό τό ἀσήκωτο ψυχολογικό βάρος τῆς ἀνεργίας τῶν γονιῶν τους, μέ τήν παιδική τους ἀθωότητα ἔχουν παγιδευτεῖ, τουλάχιστον κάποια ἀπό αὐτά, ἀκόμη καί στά δίχτυα τοῦ ἠλεκτρονικοῦ
τζόγου, ἀφελῶς προσπαθώντας μέ τό χαρτζιλίκι τους νά βοηθήσουν τίς οἰκογένειές τους.
Καί – τό χειρότερο ὅλων – ὅλα αὐτά συμβαίνουν ἄλλοτε ὑπό τήν παντελή ἀδιαφορία καί ἄλλοτε ὑπό τήν προκλητική χλεύη τοῦ πολιτικοῦ συστήματος ἤ – ἐν πάση περιπτώσει – μέρους αὐτοῦ. Δέν θά διέλαθε, βέβαια, τήν προσοχή Σας ἡ προηγηθεῖσα συντονισμένη προσπάθεια καταρράκωσης καί κατεξευτελισμοῦ αὐτοῦ τοῦ
λαοῦ ἀπό τούς ἴδιους του τούς ἡγέτες, οἱ ὁποῖοι, περιερχόμενοι τά πέρατα τῆς οἰκουμένης, στεντορείως διεκήρυτταν πώς ἄρχουν λαοῦ διεφθαρμένου, πώς ἡ πατρίδα τους εἶναι Τιτανικός πού βυθίζεται καί πώς οἱ Ἕλληνες εἶναι ἄχρηστοι καί τεμπέληδες, καθιστώντας τήν Ἑλλάδα περίγελω τῆς πολιτισμένης ἀνθρωπότητας.
Οὔτε, βέβαια, ἀπαρατήρητη θά πέρασε ἡ ἄποψη ἑνός ἐκ τῶν κορυφαίων τοῦ πολιτικοῦ συστήματος, πώς «ὅλοι μαζί τά φάγαμε», χωρίς μάλιστα νά συνοδεύει τήν ὕβρη αὐτή ἀπό κάποια ἐξήγηση, γιά τό πῶς εἶναι δυνατόν κάποιοι ἀπό τούς μετασχόντας τῆς εὐωχίας νά ψάχνουν στά σκουπίδια γιά νά μήν πεθάνουν ἀπό τήν πεῖνα. Φυσική, πιά, συνέπεια τῆς χυδαιότητας αὐτῆς ἦταν ἡ ἀπόφανση ἡμεδαπῶν καί ἀλλοδαπῶν φωστήρων καί σωτήρων ὅτι γιά τά συντρίμμια τῆς οἰκονομίας φταῖνε τά μεροκάματα τῶν ἐργατῶν καί οἱ συντάξεις τῶν γερόντων καί ὄχι ἡ λεηλασία τῶν τριακοσίων δίς ἀπό κάποιους συνέλληνες μέ λευκά κολάρα καί μαῦρες λιμουζίνες.
Ὅλοι βέβαια, αὐτοί, Μακαριώτατε, οἱ πεινασμένοι, οἱ ἀπογοητευμένοι, οἱ αὐτόχειρες, οἱ ἄνεργοι, οἱ ἄστεγοι, οἱ ἀγρίως χλευαζόμενοι καί δεινῶς ἐξευτελιζόμενοι ἀπό τό πολιτικό σύστημα, εἶναι, φυσικά, ἀδέλφια μας. Ταυτόχρονα ὅμως εἶναι καί κάτι πολύ παραπάνω: Εἶναι ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ. Κάθε χαμένη ζωή, κάθε
πεινασμένο παιδί, κάθε ξεπαγιασμένος ἄστεγος, κάθε ἄρρωστος γέροντας, κάθε δακρυσμένος ἄνθρωπος εἶναι ΔΙΚΟ ΣΑΣ παιδί, μέλος καί μέρος τοῦ ποιμνίου Σας. Καί – τό κυριότερο ὅλων – ὅλοι αὐτοί οἱ σημερινοί ἀπόκληροι, αὐτοί πού δέν ἔχουν «ποῦ τήν κεφαλήν κλῖναι», εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ μας, τοῦ Χριστοῦ πού σταυρώθηκε γιά τούς πεινῶντες καί διψῶντες, γιά τούς ἀσθενεῖς καί ὁδοιπόρους, γιά τούς ἀνέστιους καί γυμνητεύοντες.
Συγχωρήσατε, παρακαλῶ, Μακαριώτατε τήν παραπάνω θεολογική ἀναφορά πρός Ἐσᾶς, πού καλύτερα ἀπό κάθε ἄλλον τή γνωρίζετε.
Ἁπλά καί μόνον, κάποιες φορές θυμᾶμαι τόν παλαιόν ἐκεῖνον Γέροντα, τόν Ἐφραίμ τόν Κατουνακιώτη. Ὅπως εἶναι γνωστό, προθύμως προσφέροντας τήν παραδοσιακή ἁγιορειτική φιλοξενία, προσηνής ἦταν καί εὐγενής πρός ὅλους τούς ἐπισκέπτες τῆς ταπεινῆς του καλύβης. Εἰδικῶς ὅμως ὅταν ὁ κρούων τήν θύρα του ἦταν ρακενδύτης, πτωχός, ζητιάνος, ὁ Γέροντας πρίν κἄν τοῦ ὁμιλήσει ἤ τόν ἐλεήσει, τοῦ «ἔβαζε» μετάνοια ἐδαφιαῖα, σταυρωτά τόν ἀσπαζόταν καί τόν ὁδηγοῦσε στήν καλύτερη
θέση τοῦ φτωχικοῦ ἀρχονταρικιοῦ του. Στήν εὔλογη δέ ἀπορία τῶν περιεστώτων γι’ αὐτές τίς ἐπιδαψιλεύσεις, ἀπάντηση ἦταν πάντοτε – ἐπί λέξει – ἡ ἑξῆς: «Μά αὐτός δέν ἦταν ζητιάνος.
Ἦταν ὁ ἴδιος ὁ Χριστός».
Στίς μέρες μας, λοιπόν, ὁ Χριστός πεινάει, ὁ Χριστός διψάει, ὁ Χριστός λιποθυμάει, ὁ Χριστός ξεπαγιάζει τίς νύχτες στούς δρόμους, ὁ Χριστός ἐκλιπαρεῖ τήν ἄμεση διακοπή τῆς ἀνείπωτης αὐτῆς δυστυχίας. Γνωρίζω, βέβαια, πολύ καλά καί μαζί μέ ἐμένα καί τό Πανελλήνιο, τίς γιγαντιαῖες προσπάθειες πού κάνετε Ἐσεῖς προσω-
πικῶς καί ἡ Ἐκκλησία συλλογικῶς γιά τήν στήριξη τῶν ἀναξιοπαθούντων. Δυστυχῶς ὅμως ἡ κατάσταση πηγαίνει ἀπό τό κακό στό χειρότερο, ἐξέλιξη πού καταδεικνύει τό ἑξῆς: Ἀντικειμενικός πιά σκοπός καί στόχος δέν μπορεῖ νά εἶναι μόνον ἡ διαχείριση τῆς φτώχειας.
Ὅπως φαίνεται, κανένας ἀπό τούς ἁρμοδίους δέν συγκινεῖται, ἀλλ’ οὔτε καί ὁ ὄλεθρος τῆς πατρίδας μας θά ἀποφευχθεῖ, ὅσο καλά καί ἐάν ὀργανωθεῖ ἡ προσπάθεια. Ἀκόμη λοιπόν καί ἐάν ὑποτεθεῖ πώς κάποια στιγμή ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ Ἕλληνες θά βρίσκουν ἕνα πιάτο φαΐ στά συσσίτια, εἶναι αὐτή ἡ εἰκόνα μιᾶς σύγχρονης κοινωνίας; Εἶναι ποτέ δυνατόν νά συμβιβαστοῦμε καί νά ἐπιδιώκουμε ὡς ὅραμα μιά κοινωνία ζητιάνων, πού ἄλλοτε ἡ Ἐκκλησία, ἄλλοτε οἱ Δήμοι, ἄλλοτε ὁ ΟΑΕΔ θά τούς δίνει
ἕνα πιάτο φαΐ ἤ κάποιο ψευτοεπίδομα; Τήν στιγμή μάλιστα πού «ζητιάνοι» εἶναι καί τά ἴδια μας τά παιδιά, μέ ὄνειρα, μέ ὄρεξη γιά δουλειά, μέ ἄριστες ἐπιστημονικές περγαμηνές, μέ ἀπίστευτες ἱκανότητες, περιζήτητα σ’ ὅλη τή γῆ ἀλλά ἀποδιοπομπαῖα στήν πατρίδα τους;
Πολύ δέ περισσότερο, ὅταν ἤδη ἔχει ἀρχίσει τό ἀνενδοίαστο ξεπούλημα ὅλων τῶν περιουσιακῶν στοιχείων τῆς Πατρίδας, μέ μοναδικό στόχο καί σκοπό ὄχι μόνον τή λεηλασία τοῦ κόπου καί τοῦ ἱδρῶτα διακοσίων χρόνων, ἀλλά καί τήν παντελῆ ἀδυναμία ἀνάκαμψής της. Σημειώσατε δέ τό παγκοσμίως πρωτοφανές, νά ἔχει
συσταθεῖ καί εἰδικός δημόσιος ὀργανισμός (!!!) γιά τό ὅσο – ὅσο ξεπούλημα, ὡς ἐάν ἡ περιουσία τῆς πατρίδας εἶναι σκουριασμένα παλιοσίδερα
καί ὑλικά κατεδαφίσεως.
ΤΙ ΜΕΛΛΕΙ ΓΕΝΕΣΘΑΙ;
Μακαριώτατε, Ἀναμφίβολα ὑπάρχει «καιρός τοῦ σιγᾶν, καιρός τοῦ λαλεῖν». Καί τά δύο ὅμως αὐτά στάδια, ἐμεῖς οἱ ἁπλοί μέ τίς μικρές μας δυνάμεις, Ἐσεῖς μέ τίς ἀσυγκρίτως μεγαλύτερες ἤδη τά διεξήλθαμε, ἴσως καί μέ κάποια ἐπιτυχία.
Τολμᾶ καί ὁ γράφων νά πιστεύει πώς οἱ ἐπί δεκαπενταετία ἐκπομπές του στόν τηλεοπτικό Σταθμό «4Ε» ἔχουν ἀσκήσει καί ἀσκοῦν κάποια ἐπίδραση στήν κοινή γνώμη, τήν ἴδια δέ ἴσως καί μεγαλύτερη ἀσκοῦν ἄρθρα καί μελέτες ἐντίμων, ἐπιφανῶν καί φωτισμένων ἐπιστημόνων, ἐνῶ ἤδη καταλυτική ἦταν ἡ ἐπίδραση στόν λαό τῆς πρόσφατης ἐπιστολῆς Σας πρός τόν κ. Πρωθυπουργό. Ἐάν ὅμως δέν σφάλλεται ἡ ἐπ’ αὐτοῦ εἰδησεογραφία, ὁ κ. Πρωθυπουργός (καί δι’ αὐτοῦ τό πολιτικό σύστημα) ὄχι μόνον δέν
μετέβαλε τήν καταστροφική πορεία, ἀλλ’ οὔτε κἄν ἀπήντησε στήν ἐπιστολή Σας.
Συνεπῶς, μετά ταῦτα ἀλλά καί ἕτερα δείγματα ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, πρόδηλο καθίσταται πώς ὁ καιρός τόσο τοῦ σιγᾶν ὅσο καί τοῦ λαλεῖν ἔχουν παρέλθει ἀλυσιτελῶς καί ἀνεπιστρεπτί. Τί ὅμως, ποιό πράγμα, ποιός καιρός εἶναι ἡ παραπέρα ἐπιλογή μας; Κατά τήν ταπεινή μας κρίση, ἔφθασε πλέον ὁ καιρός τοῦ ΠΡΑΤΤΕΙΝ. Καλά λοιπόν τά λόγια, ἐναργεῖς οἱ περιγραφές τῆς τραγωδίας καί μᾶλλον ἀκριβεῖς οἱ προβλέψεις τῆς ἐπερχομένης συμφορᾶς. Πλήν ὅμως μάταιες, ἀναποτελεσματικές καί – ἐν πάσῃ
περιπτώσει – ἐντελῶς ἀδιάφορες καί ἀνώδυνες γιά τούς χειριζόμενους μ’ αὐτόν τόν μοιραῖο τρόπο τίς τύχες τῆς Πατρίδας.
Καί ὅταν λέμε ΠΡΑΤΤΕΙΝ, ἐννοοῦμε πιά σέ συλλογικό – πανεθνικό ἐπίπεδο. Οἱ ἤδη γνωστές ἀντιδράσεις μεμονωμένων προσώπων, ὁμάδων, μικροτέρων κομμάτων, σωματείων κ.λπ., προερxόμενες ἀλλά καί ἀπευθυνόμενες σέ συγκεκριμένο κοινό, προφανῶς ἀδυνατοῦν νά ἀναμετρηθοῦν μέ τίς δυνάμεις τῆς καταστροφῆς, νά ἀναστρέψουν τόν κατήφορο καί νά ἀποτρέψουν τόν ὄλεθρο. Τό μόνο πού ἀπομένει εἶναι ΕΝΑ, ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΙΟ:
Νά μπεῖ μπροστάρης στόν λαό ἕνα πρόσωπο πανελληνίως ἀποδεκτό, ἀπολύτως σεβαστό, ἀμέτοχο τῶν μέχρι τώρα ἐπιλογῶν καί ἱκανό νά συσπειρώσει τήν συντριπτική πλειοψηφία τῶν ἐντίμων ἀνθρώπων αὐτῆς τῆς χώρας, ἀλλά καί ὁλοκλήρου τοῦ Ἔθνους.
ΝΑΙ, Μακαριώτατε,
Ὀρθά διαβλέψατε τήν κατάληξη τῆς ἔκκλησης αὐτῆς.
ΜΟΝΟΝ ΕΣΕΙΣ, μέ ἀδιαμφισβήτητα καί πανθομολογούμενα τά παραπάνω χαρακτηριστικά, μπορεῖτε νά συνεγείρετε τό Ἔθνος.
ΜΟΝΟΝ ΕΣΕΙΣ μπορεῖτε νά καλέσετε τά ἑκατομμύρια τῶν Ἑλλήνων σέ μιά πανεθνική, γιγαντιαία συγκέντρωση, νά μπεῖτε Ἐσεῖς μπροστά, καί πίσω ἀπό Ἐσᾶς οἱ Ἱεράρχες, ὁ κλῆρος καί πιό πίσω οἱ χιλιάδες τῶν χιλιάδων τῶν ἁπλῶν ἀνθρώνων, πού οὔτε ἔκλεψαν οὔτε λάδωσαν οὔτε λεηλάτησαν οὔτε ἔχουν ἑκατομμύρια
στήν Ἐλβετία, πού δέν ἔχουν πιά στόν ἥλιο μοῖρα καί πού βλέπουν τήν πατρίδα τους νά τελειώνει, ὄχι ἐπειδή προηγήθηκε ἕνας πόλεμος
ἤ μιά φυσική καταστροφή, ἀλλ’ ἐπειδή κάποιοι ἐν ψυχρῷ κατελήστευσαν τό παρόν καί λεηλάτησαν τό μέλλον της.
Καί ὁδηγεῖστε, Μακαριώτατε, τήν εἰρηνική αὐτή πορεία πρός τήν Βουλή τῶν Ἑλλήνων,μπεῖτε μέσα σ’ αὐτήν ὄχι γιά νά πετροβολήσετε,οὔτε γιά νά ὑβρίσετε, οὔτε γιά νά προπηλακίσετε ὅσους ἀπεργάζονται τά φαῦλα.
Ἀλλά γιά νά φωνάξετε, νά διατρανώσετε, ΝΑ ΚΡΑΥΓΑΣΕΤΕ ὅτι τά ἑκατομμύρια τοῦ λαοῦ πού Σᾶς ἀκολουθοῦν, ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ
ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥΣ, νά πετάξουν στά σκουπίδια τριῶν χιλιάδων χρόνων ἱστορία καί νά δοῦν τά παιδιά τους σκλάβους στά ντόπια καί ξένα σκλαβοπάζαρα, ἁπλά καί μόνον γιά νά διασωθοῦν αὐτοί πού κατέστρεψαν τόν τόπο.
Βροντοφωνάξτε, Μακαριώτατε, πώς εἶναι ἄδικο, ἐξωφρενικό, τερατῶδες νά ἀφήνονται ἐντελῶς ἀνενόχλητοι στήν ἀπόλαυση τῆς λείας τους οἱ λυμεῶνες τριακοσίων δισεκατομμυρίων εὐρώ καί ἀνηλεῶς νά καταδιώκονται οἱ ἁπλοί καί ταπεινοί, αὐτοί πού μέ τόν ἱδρῶτα καί τό αἷμα τους ἔφτιαξαν αὐτό τό κράτος.
Ἐνθυμεῖσθε, ἄλλωστε, ὅτι ὁ μακαριστός προκάτοχός Σας, γιά ζήτημα μικρότερης σημασίας, τό ὄνομα δηλαδή τοῦ γειτονικοῦ κρατιδίου, συνήγειρε τόν Ἑλληνισμό μέ συγκεντρώσεις ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων, ὑψώνοντας ἀκόμη καί τό λάβαρο τῆς Ἁγίας Λαύρας. Σήμερα πού χάνεται ὄχι κάποιο ὄνομα ἀλλά ἡ ἴδια ἡ
Πατρίδα, πόσα λάβαρα πρέπει νά σηκώσουμε, πόσες κραυγές πρέπει νά ἐκβάλουμε, πόσες σημαῖες πρέπει νά ἀνεμίσουμε;
Καί – τέλος – ἐάν δέν κάνουμε κάτι, ποιά ἀπολογία θά ψελλίσουμε σ’ αὐτούς πού μέ τό αἷμα τους πότισαν τίς σημαῖες γιά νά ἐλευθερώσουν αὐτήν τήν μικρή γωνιά τῆς γῆς πού οἱ σημερινοί της ἡγέτες – ἐν πλήρει ἐλευθερίᾳ – τήν ξαναγυρίζουν στήν σκλαβιά;
Οἱ χιλιάδες τῶν ἐκτελεσμένων, τῶν βασανισμένων, τῶν κρεμασμένων, τῶν καμμένων ζωντανῶν, τῶν σουβλισμένων, τῶν διαμελισμένων, τῶν ἐξορίστων καί φυλακισμένων, γιά κάποιους λόγους θυσίασαν τή ζωή τους γι’ αὐτή τήν ἕρμη τήν πατρίδα. Εἶμαι βέβαιος, πώς σ’ αὐτούς τούς λόγους, δέν περιλαμβάνεται ἡ ἐκ νέου ὑποδούλωσή της. Καί τί θα ποῦμε στούς ἀγέννητους ἀκόμη Ἕλληνες στούς ὁποίους, ἐνῶ παρελάβαμε μιά περήφανη ΠΑΤΡΙΔΑ, θά παραδώσουμε ἕνα ἐξευτελισμένο προτεκτοράτο; Πέραν ὅμως αὐτῶν,
καί ὁ δικός μας ἐπί τῶν ἐρειπίων θρῆνος πικρός μέν θά εἶναι γιά τήν ἴδια τήν καταστροφή, πικρότερος δέ γιά τήν σημερινή μας ἀσυγχώρητη ἀδράνεια.
ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΕ ΤΟ, Μακαριώτατε,
Τολμεῖστε νά κάμετε αὐτό πού ἡ συλλογική συνείδηση ζήτησε κάποτε ἀπό τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ἀσφαλῶς γνωρίζετε τήν λιτή καί ἀπέριττη – ἀλλά συγκλονιστική – προτροπή τοῦ Ἔθνους πρός τόν Ἀρχιστράτηγο τοῦ Ἀγώνα, τήν χαραγμένη στό γνωστό ἄγαλμά του στήν ὁδό Σταδίου:
«Γενναῖε Στρατηγέ, Χώρει ἔφιππος ἀνά τούς αἰῶνας διδάσκων τούς λαούς πῶς οἱ δοῦλοι γίνονται ἐλεύθεροι».
Σήμερα λοιπόν πού οἱ ἐλεύθεροι ξαναγίνονται δοῦλοι, ἀναγκαία ὑπέρ ποτε εἶναι ἡ ἐμφάνιση γενναίων πατριωτῶν, πού θά μποροῦσαν νά ἀποτρέψουν τήν τραγωδία. Ἀσφαλῶς, μέσα στό σύνολο τῶν ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων, ὑπάρχουν καί αὐτά τά ἡρωϊκά καί φωτισμένα ἀναστήματα.
Ἀτυχῶς ὅμως, γιά λόγους προφανεῖς πού δέν εἶναι ὅμως τοῦ παρόντος, δέν διαθέτουν, παρά τό ὅτι θά ἄξιζαν, τήν ἀπήχηση ἐκείνη πού θά
μποροῦσε νά συνεγείρει τό Ἔθνος.
ΕΣΕΙΣ, ὅμως, Μακαριώτατε, σέ ὑπέρτατο βαθμό διαθέτετε ὄχι μόνον ὅλα τά παραπάνω, ἀλλά καί πολύ περισσότερα. Καί ἐάν τεθεῖτε ἐπί κεφαλῆς τῆς εἰρηνικῆς αὐτῆς πορείας τῶν ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων, εἶμαι βέβαιος πώς οἱ κρατοῦντες οὔτε τά ΜΑΤ θά στείλουν ἐναντίον Σας οὔτε τούς κουκουλοφόρους θά καλέσουν οὔτε στά χημικά θά σᾶς πνίξουν. Πολύ καλά γνωρίζουν ὅτι ἡ εἰκόνα ἑνός Ἀρχιεπισκόπου κακοποιημένου ἀπό τά ΜΑΤ, θά ἔχει τήν ἴδια ἐγερτήρια ἐπίδραση στόν λαό μέ τήν εἰκόνα
τοῦ Γρηγορίου τοῦ Ε΄ στήν ἀγχόνη, τοῦ Ἀθανασίου Διάκου στή φωτιά, τοῦ Σμύρνης Χρυσοστόμου, τοῦ Ἀγχιάλου Εὐγενίου, τοῦ Δέρκων Γρηγορίου, τοῦ Θεσσαλονίκης Ἰωσήφ, τοῦ Λαρίσης Πολυκάρπου, τοῦ Σαλώνων Ἠσαΐα, τοῦ Ρωγῶν Ἰωσήφ καί ὅλων τῶν λοιπῶν κληρικῶν, ὧν οὐκ ἔστιν ἀριθμός, οἱ ὁποῖοι μαρτύρησαν μέν, ἀλλά μέ τό μαρτύριό τους ἄλλαξαν τόν ροῦ τῆς ἱστορίας.
Στά μαῦρα ἐκεῖνα χρόνια, μέσα στήν ἀπόγνωση, στόν ὄλεθρο καί στήν συμφορά, στή Μητέρα Ἐκκλησία ἔστρεψε τό Γένος τά μάτια του καί στούς Ἐπισκόπους της ἅπλωσε τά
χέρια, ζητώντας τήν προστασία, τήν σωτηρία καί τήν Ἐλευθερία. Καί οἱ τότε Ἐπίσκοποι, εὐήκοα ἔτειναν τά ὦτα στίς οἰμωγές καί ἐκκλήσεις τοῦ ποιμνίου, πολλές φορές παίρνοντας τά ὅπλα στά ἴδια τους τά χέρια καί πολεμώντας καί αὐτοί στήν πρώτη γραμμή.
Μακαριώτατε,
Κανείς, φυσικά, ἐχέφρων ἄνθρωπος, δέν θά ζητοῦσε ἀπό Ἐσᾶς νά πάρετε τά ὅπλα, ὅπως δέν πῆραν τά ὅπλα καί οἱ ὀλετῆρες τῆς πατρίδος μας. Σήμερα ὅμως ἄλλα εἶναι τά
«ὅπλα» καί ἄλλοι οἱ τρόποι ἀντίδρασης, τούς ὁποίους πολύ καλύτερα ἀπό ὅλους μας γνωρίζετε.
Ἡ πορεία Σας στή Βουλή, ἐπικεφαλῆς ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων, εἶναι ἴσως μιά ἁπλῆ ἰδέα τοῦ γράφοντος καί τίποτε περισσότερο. Ἡ ἱστορία, ὅμως, διδάσκει πώς κάθε μεγάλη ἀνατροπή ξεκινᾶ ἀπό μιά θρυαλλίδα, ἀπό μιά σπίθα πού ἐνεργοποιεῖ τά ἀντανακλαστικά καί πυροδοτεῖ τόν μηχανισμό ἀφύπνισης προσώπων καί λαῶν. Ἤδη θά ἔχετε πληροφορηθεῖ τό συνειδησιακό πρόβλημα ἀκόμη καί κάποιων πολιτικῶν, πού διστάζουν νά συνυπογράψουν τήν ἐξαθλίωση, τό ξεπούλημα καί τήν καταστροφή
τῆς πατρίδας. Καί αὐτοί ἀκόμη, ἀλλά καί ἄλλοι ἔντιμοι πού προφανῶς ὑπάρχουν, ἴσως ζητοῦν κάποιο ἔρεισμα, κάποια φωνή, κάποιο στήριγμα γιά νά ὀρθώσουν τό ἀνάστημά τους καί νά ἀποτρέψουν τήν ὑποδούλωση τῆς χώρας, τόν προσωπικό τους ἐξευτελισμό καί τίς παντοτινές τους τύψεις. Μήν ἀρνηθεῖτε οὔτε σ’ αὐτούς
τήν βοήθειά Σας, οὔτε στίς ἀστείρευτες δυνάμεις αὐτοῦ τοῦ Ἔθνους πού –σχεδόν αὐτόματα– θά ἀναδυθοῦν ἀπ’ τήν ἀφάνεια καί θά συστρατευθοῦν γιά τήν σωτηρία του.
Καί, ἀκράδαντη πεποίθηση πολλῶν, ἀλλά καί τοῦ γράφοντος, εἶναι τό ὅτι οἱ δυνάμεις αὐτές ἀποτελοῦν τήν συντριπτική πλειοψηφία τοῦ ὑπερήφανου λαοῦ μας. Ἡ κατακλυσμιαῖα ἀλλά καί προκλητική προσπάθεια τοῦ συστήματος νά μᾶς πείσει ὅτι εἴμαστε ὅλοι κλέφτες,
λωποδύτες καί ἀπατεῶνες, συνιστᾶ δεινή συκοφαντία, πού ὄχι μόνον πόρρω ἀπέχει τῆς πραγματικότητος, ἀλλά εὑρίσκεται καί σέ πλήρη ἀντίθεση μ’ αὐτήν. Ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι μιλᾶμε γιά ἕναν λαό πού μεγαλουργεῖ σέ ὅλα τά μήκη καί τά πλάτη τῆς γῆς, χωρίς ποτέ νά προκαλέσει τό παραμικρό πρόβλημα. Πῶς λοιπόν μποροῦμε
νά δεχθοῦμε ὅτι ὁ ἴδιος αὐτός λαός, μέ τρόπο μαγικό καί ἀνεξήγητο, μεταβάλλεται ἐντός τῶν συνόρων σέ λωποδύτες καί ἀπατεῶνες;
Μακαριώτατε,
Τελειώνοντας τήν ἐπιστολή αὐτή, καί πάλι ζητῶ τήν κατανόησή Σας τόσο γιά τήν ἔκταση ὅσο καί τήν ἔντασή της. Συνομολογῶ πώς, παρά τήν ὑποχρέωση τῆς ψύχραιμης ἐκφορᾶς τοῦ λόγου, ἡ ἐπιστολή γράφτηκε ἐν θερμῷ, ἀφοῦ εἶναι ἐξαιρετικά δύσκολο, ἴσως καί ἀκατόρθωτο, νά βλέπει κανείς ψύχραιμα τό τέλος τῆς πατρίδας του, τήν ἐξαθλίωση τῶν συμπατριωτῶν του καί τήν καταστροφή τῶν παιδιῶν του. Ἀπό ἐδῶ καί πέρα, ἡ δική Σας ἐμπειρία, ἀποφασιστικότητα καί εὐθύνη ἀπέναντι στήν
ἱστορία αὐτῆς τῆς δύσμοιρης Πατρίδας, θά ἀποφασίσει ποιό μπορεῖ καί πρέπει νά εἶναι τό ἑπόμενο βῆμα γιά τήν σωτηρία της.
Ἐμεῖς, οἱ ἁπλοί καί ταπεινοί αὐτοῦ τοῦ τόπου, θά εἴμαστε κοντά Σας, ἐξαιτούμενοι τίς εὐχές καί τήν εὐλογία Σας.
Μετά τοῦ προσήκοντος σεβασμοῦ
Κωνσταντῖνος Ἀρ. Λογοθέτης
Δικηγόρος
Πρώην Εἰσαγγελέας καί Ἀντιπρόεδρος
τῆς Ἕνωσης Δικαστῶν καί Εἰσαγγελέων__