Στην εφιαλτική χώρα των τσεκ πόϊντ

Η Γάζα είναι μια σπιθαμή γης. Σήμερα, η διαδρομή με αυτοκίνητο από τα σύνορα του Ισραήλ, μέχρι τα παράλια της Μεσογείου, δεν είναι πάνω από είκοσι λεπτά. Η ομώνυμη πρωτεύουσά της Γάζας είναι γεμάτη από πολυκατοικίες στο κέντρο, αλλά το κύριο σώμα της είναι μια απέραντη παραγκούπολη γεμάτη πάμπτωχους ανθρώπους. Το καλοκαίρι οι παραλίες πλημμυρίζουν. Παιδιά βγαλμένα μέσα από τις μεταπολεμικές ελληνικές ταινίες, γυναίκες με μαντίλα, φερετζέ, κ.ο.κ. να βρέχουν μόνον τα πόδια τους στη θάλασσα και δίπλα σε αυτή τη μάζα ανθρώπων, άλλοι να πλένουν τα άλογά τους, ένα από τα κύρια μεταφορικά μέσα στη Γάζα – επειδή λόγω του ισραηλινού αποκλεισμού τις περισσότερες φορές δεν υπάρχουν καύσιμα λόγω
Οι μαχητές της Χαμάς και άλλων παλαιστινιακών οργανώσεων που θα αντισταθούν στην ισραηλινή εισβολή στη Γάζα, δεν είναι άλλοι από αυτούς τους φτωχοδιάβολους. Νέοι ηλικίας 18 με 25 ετών, αλλά και παιδάκια που θα τους βοηθούν από τις παραγκουπόλεις. Μόλις τελειώσουν το μεροκάματο (όταν βεβαίως υπάρχει εργασία) περνούν μια εκπαίδευση, όπως οι δικοί μας νεοσύλλεκτοι στο στρατό. Eίναι εκείνα τα παιδιά που συχνά βλέπουν οι Δυτικοί στις τηλεοράσεις τους, πίνοντας αραχτοί το ουϊσκάκι τους, να πυροβολούν από γωνία σε γωνία τους Iσραηλινούς στρατιώτες, όταν εισβάλλουν στις παλαιστινιακές πόλεις. Αυτό που κάνει πράγματι τρομερές αυτές τις οργανώσεις, σίγουρα δεν είναι η εκπαίδευσή τους, αλλά το μίσος τους απέναντι στους Εβραίους.  Όσο υπάρχουν απελπισμένοι Παλαιστίνιοι, ο πόλεμος δεν θα σταματήσει.
Οι καθημερινοί εξευτελισμοί των Παλαιστινίων εκ μέρους των Ισραηλινών έχουν παίξει κυρίαρχο ρόλο στην άνοδο της Χαμάς στη Γάζα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι σκηνές που έζησα στο τσεκ πόϊντ της περιοχής Tαουαχίν που απέκοπτε τη Γάζα και την Kχάν Γιουνίς, δυο μεγάλες παλαιστινιακές πόλεις, που απέχουν μόλις είκοσι λεπτά η μια από την άλλη.  Για να περάσουν από εκεί οι Παλαιστίνοι, «στήνονταν» από τα ξημερώματα. Πολλοί κοιμούνταν εκεί τις νύκτες, περιμένοντας το πρωί για να περάσουν «απέναντι». Όταν έφτανε η «ώρα του ανοίγματος του τσεκ πόϊντ, διαδραματίζονταν σκηνές αλλοφροσύνης. Kορναρίσματα, φωνές, σκόνη και πυροβολισμοί στον αέρα. Εκατοντάδες αυτοκίνητα να προσπαθούν να μπουν στο δρόμο μήκους περίπου ενός χιλιομέτρου που είναι πλαισιωμένος δεξιά και αριστερά από τείχη μπετόν και πολυβολεία. Βγαίνοντας από την άλλη πλευρά τα αυτοκίνητα είναι τόσο τρακαρισμένα, που μοιάζουν σαν να έχουν βγει από πρέσα. Αλλά ποιος τα σκέφτεται αυτά, όταν έχει κοιμηθεί στο δρόμο αρκετές συνεχόμενες νύκτες, περιμένοντας ν΄ ανοίξει το τσεκ πόϊντ;
Αντίστοιχη είναι σήμερα η κατάσταση και στη Δυτική  Όχθη. Ένα ισραηλινό «τείχος» έχει υψωθεί γύρω από αυτήν. Αποτελούμενο από αμέτρητα τσεκ πόϊντ, φυλάκια, στρατώνες και βάσεις αρμάτων μάχης γύρω από τις παλαιστινιακές πόλεις. Ακόμα και στην Iερουσαλήμ τα πράγματα δεν είναι διαφορετικά. Στη Δυτική πλευρά της, την εβραϊκή, ελάχιστοι Άραβες τολμούν να εισέλθουν. H Bηθλεέμ επίσης, που απέχει μόλις λίγα λεπτά από την Ανατολική Iερουσαλήμ, την παλαιστινιακή, αποκόπτεται από την πόλη εξαιτίας ενός τσεκ πόϊντ. Oι Παλαιστίνιοι για να το αποφύγουν πηγαίνουν από παράδρομους, με αποτέλεσμα να κάνουν τη διαδρομή περί τη μιάμιση-δύο ώρες.
Και θα αφηγηθώ και ένα προσωπικό συμβάν για να δείτε ότι οι Ισραηλινοί φαντάροι δεν σηκώνουν «αστεία» και δεν το έχουν σε τίποτα να στείλουν τους Παλαιστίνιους στον Αλλάχ. Κάποτε περιμέναμε με άλλους συναδέλφους να περάσουμε από ένα τσεκ πόϊντ. Ζέστη, σκόνη και μια ουρά χιλιομέτρων από ανθρώπους, ζώα και αυτοκίνητα. Αποφασίζω λοιπόν να το παίξω …Έλληνας και βγαίνω από την ουρά για να πάω στο φυλάκιο και να πω στα Εβραιόπουλα ότι είμαστε δημοσιογράφοι και μπλα μπλα. Εκεί λοιπόν που περπατάω αμέριμνος ακούω κάτι σαν μέλισσα να περνάει δίπλα μου κι έναν συνάδελφο να φωνάζει: «where are you going ashole?» Ένα Εβραιόπουλο μου είχε ρίξει στα πόδια…
Factor – ταξιδευτής