Ανθρώπινες Φωνές στα καφενεία και τις γειτονιές

Λίγο πριν το τέλος αυτής της προεκλογικής περιόδου και λίγες μόνο στιγμές πριν το ολοκαίνουργιο ξεκίνημα της χώρας μας μπορώ με βεβαιότητα να ισχυριστώ πως αυτός ο προσωπικός μου αγώνας είχε τελικά πάρα πολλά να μου διδάξει. Σας είδα όλους απο κοντά, σας έσφιξα το χέρι και άκουσα τις φωνές σας… άλλες απελπισμένες, άλλες πιο αισιόδοξες, θυμωμένες άλλες, βουρκωμένες κάποιες, πικραμένες οι περισσότερες. Φωνές που αγωνιούσαν να αρθρώσουν φόβους, προσωπικές επιτυχίες και ήττες, αδικίες και όνειρα. Επέλεξα συνειδητά να μην προσπαθήσω να κάνω το όνομά μου γνωστό μέσα από ανώνυμα
τηλεφωνήματα και μηνύματα. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Ένας κι εγώ μέσα στο πλήθος, στις γειτονίες, τα καφενεία, τις πλατείες και τους δρόμους ήθελα να αφουγκραστώ τον ιδρώτα του εργάτη, την ανέχεια του συνταξιούχου, τον θυμό του άνεργου, την απογοήτευση του νέου που ετοιμάζεται να μεταναστεύσει. Οι φωνές αυτές είναι που γέμισαν τη φαρέτρα μου. Οι ίδιες φωνές που με έκαναν ένα απόγευμα να μείνω σκεπτικός σε ένα παγκάκι. Κοίταξα γύρω μου. Αμέτρητα διαμερίσματα γεμάτα οικογένειες. Σε αυτή τη χώρα ζούμε. Στη χώρα της “διπλανής πόρτας”. Στη χώρα που ο γείτονας είναι φίλος σου. Στη χώρα που μάθαμε πως η οικογένεια είναι ένας αδιάσπαστος πυρήνας και οι γειτονιές μικρές κοινωνίες. Έχουμε μάθει να κοιτάμε τους ανθρώπους στα μάτια. Έχουμε μάθει να σφίγγουμε δυνατά τα χέρια, να δεχόμαστε τον λόγο ως συμβόλαιο. Είμαστε μάγκες, παλικάρια, σεβόμαστε τόσο τα παντελόνια όσο τις φούστες μας. Ο πολιτικός κόσμος που στήθηκε γύρω μας δεν μας εκφράζει γιατί όσο κι αν τον στηρίξαμε δεν αποφάσισε ποτέ να μας σφίξει το χέρι και δεν τήρησε ποτέ τον λόγο του. Αποφάσισαν να μας κάνουν Ευρωπαίους και ξέχασαν ότι εμείς είμαστε πάνω από όλα Έλληνες και έχουμε μάθει να ζούμε Ανεξάρτητοι. Μάθαμε να παλεύουμε για την τιμή μας και να την υπερασπιζόμαστε με κάθε κόστος. Αυτή η κατάντια δεν μας αξίζει, δεν μας αρμόζει γιατί στο δικό μας αίμα κυλάει μόνο περηφάνια. Είναι τώρα η ώρα να παλέψουμε για την τιμή και την αξιοπρέπεια μας. Έχω μόνο μια υπόσχεση να δώσω… θα γίνω εγώ η φωνή σας και θα είναι τόσο δυνατή όσο η δική σας γιατί μου σφίξατε το χέρι και τώρα πια δεν μπορώ να κάνω πίσω, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Τώρα πια…”Δε ζυγιάζω, δε μετρώ, δε βολεύομαι! Ακολουθώ το βαθύ μου χτυποκάρδι.”
Μανώλης Κωστάκης
Υποψήφιος Βουλευτής Β’ Αθηνών με τους «Ανεξάρτητους Έλληνες»