Ιστορία και παρόν για τις σφαγές στη Μέση Ανατολή

Γράφει το Παιδί της Πλατείας

Κάποια πράγματα που συμβαίνουν στην ΓΑΖΑ όλους μας έχουν επηρεάσει λίγο έως πολύ.
Εντάξει πως μπορείς να διασκεδάσεις, όταν ένα ΦιλΕλληνικό έθνος όπως των παλαιστινίων δέχεται μια ανελέητη επίθεση απο τους Ισραηλίνους.
Νεκροί χιλιάδες αυτήν την ώρα που μιλάμε και οι περισσσότεροι άμαχοι.
Γιατί ένα κράτος εξελιγμένο σαν το Ισραήλ τα βάζει με την Παλαιστίνη;
Υπάρχει μια αναπτυγμένη επίκινδυνη ιδεολογία που ονομάζεται Σιωνισμός και την ακολουθεί πλήρως η εξουσία στο Ισραήλ.
Τι σημαίνει Σιωνισμός;

Σιωνισμός είναι το κίνημα εκείνο της συσπείρωσης και ανασυγκρότησης του εβραϊκού κράτους, που άρχισε από τον 6ο π.Χ. αι., όταν δηλ. οι Εβραίοι εκδιώχτηκαν από την Παλαιστίνη και μεταφέρθηκαν, όλοι σχεδόν, από τους Βαβυλώνιους στη Βαβυλώνα. Από τότε ακόμα άρχισαν οι πρώτες κινήσεις για επιστροφή στην αρχική πατρίδα. Εντάθηκαν μετά, με την κατάκτηση της Ανατολής από τους Ρωμαίους, χωρίς όμως θετικά αποτελέσματα. Οι Εβραίοι, που διασπάρθηκαν σε όλο τον κόσμο στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν, ποτέ δε λησμόνησαν το βασικό σκοπό του εβραϊσμού.
Το όνομα του προέρχεται από τον λόφο της Σιών στην Ιερουσαλήμ. Στην Παλαιά Διαθήκη η λέξη Σιών χρησιμοποιείται συνεκδοχικά για την πόλη Ιερουσαλήμ.

Σκοπός και εξέλιξη του Σιωνισμού

Ο Σιωνισμός έχει τα χαρακτηριστικά των εθνικών κινημάτων του 19ου αιώνα. Ενώ βασίζεται εν μέρει στην ιουδαϊκή θρησκευτική παράδοση η οποία συνδέει τους Εβραίους με τη Γη του Ισραήλ, το σύγχρονο κίνημα υπήρξε κυρίως κοσμικό, το οποίο εμφανίστηκε κυρίως ως απάντηση στον αντισημιτισμό που μάστιζε την Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα. Στις 14 Μαΐου 1948, η Διακήρυξη της Ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ ανέφερε: «Το έτος 5657 ε.Κ. (1897), ύστερα από κάλεσμα του πνευματικού πατέρα του Εβραϊκού Κράτους, του Τέοντορ Χερτσλ, το Πρώτο Σιωνιστικό Συμβούλιο συνεδρίασε και διακήρυξε το δικαίωμα του εβραϊκού λαού στην εθνική αναγέννηση σε δική του χώρα.
Στο πλαίσιο της αναζωπύρωσης της εβραϊκής εθνικής συνείδησης εντάσσεται και η τεχνητή αναγέννηση της εβραϊκής γλώσσας, η οποία από 2.000 χρόνια δεν ομιλείτο παρά υπήρχε μόνο στα ιερά κείμενα. Η ανάγκη για εθνικό κράτος εντείνεται μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, καθώς οι Εβραίοι μετά την αποτρόπαιη εμπειρία των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των διωγμών ζητούν τη δημιουργία ενός κράτους, στο οποίο δεν θα είναι μειονότητα, αλλά θα έχουν το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού χωρίς να φοβούνται πλέον πογκρόμ.

Κριτική του κινήματος

Αρκετοί Εβραίοι έχουν ασκήσει κριτική στον Σιωνισμό ως εθνικιστικό κίνημα. Στο στόχαστρο βρίσκεται η μετατροπή του Ιουδαϊσμού από θρησκεία σε έθνος. Υπερσυντηρητικοί Εβραίοι στηλιτεύουν επίσης τη δημιουργία του κράτους του Ισραήλ ως αντίθετη στην εβραϊκή θρησκεία και στο Ταλμούδ: ο Θεός κατέστρεψε την Ιερουσαλήμ μέσω των Βαβυλωνίων του Ναβουχοδονόσορ και έστειλε τους Εβραίους στην αιχμαλωσία και στην εξορία, όπου βρίσκονται ακόμη, λόγω των αμαρτιών τους. Το εβραϊκό βασίλειο θα ανασυσταθεί μόνο με την έλευση του Μεσσία. Ο Θεός έχει υποσχεθεί στους Εβραίους ότι θα ανοικοδομήσει εκ νέ ου την Ιερουσαλήμ: ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, φησὶ Κύριος, καὶ οἰκοδομηθήσεται πόλις τῷ Κυρίῳ (Ιερ. 38:38). Η βίαιη κατάκτησή της από τους Εβραίους αποτελεί ασέβεια προς την υπόσχεση αυτήν του Θεού.
Ας σημειωθεί, τέλος, ότι ο Σιωνισμός καταδικάστηκε και από τον Ο.Η.Ε., σαν κίνηση ρατσιστική.
Δεν θα κοιτάξω ποιος έχει δίκιο αλλά το ποιος έχει την δύναμη και την ασκέι, δυστυχώς οι οικονομικά ισχυροί Ισραηλινοί συνεχίζουν τις πολεμικές επιχειρήσεις τους με αμείωτη ένταση προς τους αδύναμους παλαιστινίους και μην ξεχνάμε πως μιλάμε για ένα λαό της παλαιστίνης που δεν έχει κράτος αναγνωρισμένο παρόλο τις προσπάθειες καμία διεθνή κοινότητα δεν έχει βρεί λύση
Έχει ενδιαφέρον να δούμε μερικά στοιχεία για το κράτος της παλαιστίνης και τι ζητάνε οι άνθρωποι αυτοί που δέχονται την επίθεση και έχουν κυρήξει την δική τους επανάσταση.
Σύμφωνα με την wikipedia http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%B7%CF%82_%CE%A0%CE%B1%CE%BB%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%B7%CF%82
Με τη συμφωνία του Εθνικού Παλαιστινιακού Συνεδρίου, που αποτελεί το νομικό σώμα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης – ΠΑΟ, [γνωστότερη με το αγγλικό ακρωνύμιο PLO (Πι-Ελ-Όου)], στις 15 Νοεμβρίου του 1988, το Κράτος της Παλαιστίνης διακήρυξε ανεξαρτησία. Ωστόσο, το ισχυριζόμενο “Κράτος της Παλαιστίνης”, δεν είναι και ούτε υπήρξε ανεξάρτητο κράτος, ούτε είχε κυριαρχία σε κάποια εδάφη. Επίσης, η διακήρυξη αυτή αγνοήθηκε και εν τέλει απορρίφθηκε από το Κράτος του Ισραήλ. Το Ισραήλ ελέγχει την περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών, όταν την πήρε από την Αίγυπτο και την Ιορδανία.
Αυτόν τον καιρό, η Εθνική Παλαιστινιακή Αρχή (ΕΠΑ) οραματίζεται την ίδρυση ενός
Παλαιστινιακού κράτους, το οποίο θα περιλαμβάνει όλη ή μέρος της Δυτικής Όχθης, τη Λωρίδα της Γάζας και την ανατολική Ιερουσαλήμ, ζώντας ειρηνικά με το Ισραήλ υπό μια δημοκρατικά εκλεγμένη και αξιόπιστη κυβέρνηση. Η ΕΠΑ ωστόσο, δεν διεκδικεί κυριαρχία πάνω σε κανένα έδαφος και, επομένως, δεν είναι η κυβέρνηση του διακηρυγμένου το 1988 “Κράτους της Παλαιστίνης”.
Η διακήρυξη του 1988 εγκρίθηκε σε μια συνάντηση στο Αλγέρι, με ψήφους 253-46 και δέκα αποχές. Η διακήρυξη επικαλέστηκε την Συνθήκη της Λωζάνης (1923) και την Απόφαση 181 της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ υπέρ του ισχυρισμού για ένα “Κράτος της Παλαιστίνης στη δικά μας παλαιστινιακά εδάφη με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ“. Το ισχυριζόμενο “Κράτος της Παλαιστίνης” αναγνωρίσθηκε αμέσως από τον Αραβικό Σύνδεσμο και περίπου οι μισές κυβερνήσεις του κόσμου το αναγνωρίζουν σήμερα. Διατηρεί πρεσβείες σε αυτές τις χώρες (που αποτελούνται συνήθως από αποστολές της ΟΑΠ). Το Κράτος της Παλαιστίνης δεν αναγνωρίζεται από τα Ηνωμένα Έθνη, παρότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως και τα
περισσότερα κράτη-μέλη της, διατηρούν διπλωματικούς δεσμούς με την Παλαιστινιακή Αρχή.
Βρήκα επίσης μια αξιόλογη προσεκτική μελέτη του ζητήματος της Μέσης Ανατολής(στο web site http://www.intifada.gr/cgi-bin/pages/page3.pl?arlang=Greek&arcode=070622180124&argenkat=%D4%EF%20%D0%E1%EB%E1%E9%F3%F4%E9%ED%E9%E1%EA%FC) .

Mια σύντομη ιστορική αναδρομή στη σύγχρονη ιστορία του παλαιστινιακού

ζητήματος

 
 
Οι Οθωμανοί – Τετρακόσια χρόνια κυριαρχίας
* Το 1917, Άραβες της Παλαιστίνης καθώς και άλλοι Άραβες εξεγείρονται κατά τωνΟθωμανών και ενώνουν τις δυνάμεις τους με την Αντάντ (Βρετανία, Γαλλία, Ρωσία) κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Αντάντ είχε υποσχεθεί πλήρη ανεξαρτησία για όλους τους Άραβες με τη λήξη του πολέμου.
* Η υπόσχεση αυτή αθετήθηκε, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι, μέσω των αντιπροσώπων τους, Σπάικς και Πικό (1916), έκαναν μυστικές συνομιλίες προκειμένου να μοιραστούν μεταξύ τους τα αραβικά εδάφη που αναμενόταν να ελευθερωθούν από τους Οθωμανούς.
Η Διακήρυξη Μπάλφουρ – Η απαρχή της τραγωδίας
* Στις 2 Νοεμβρίου 1917, ο Μπάλφουρ, υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, γνωστοποιεί την λεγόμενη Διακήρυξη Μπάλφουρ, η οποία δίνει στην Παλαιστίνη μια εθνική εστία στους Εβραίους.
Η ίδρυση μιας εβραϊκής εθνικής εστίας αποτελούσε το στόχο του Σιωνισμού από την Πρώτη Σιωνιστική Συνδιάσκεψη που συνήλθε στη Βασιλεία της Ελβετίας το 1897 υπό την προεδρία του Θέοντορ Χέρτζελ.
Η Παλαιστίνη περιέρχεται υπό καθεστώς Βρετανικής Εντολής (Mandate) με απόφαση της Κοινωνίας των Εθνών (προκάτοχος του ΟΗΕ).
Η Βρετανική Εντολή – Ο εβραϊκός εποικισμός
* Ο εβραϊκός εποικισμός στην Παλαιστίνη συνεχίστηκε μετά τη Διακήρυξη Μπάλφουρ και αυξήθηκε δραματικά κατά τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο.
* Το Ολοκαύτωμα χρησιμοποιήθηκε για να πειστούν οι Εβραίοι να μεταναστεύσουν στην Παλαιστίνη
Παλαιστίνη – Μια ατέλειωτη επανάσταση
* Ο αραβικός λαός της Παλαιστίνης πήρε τα όπλα κατά της σιωνιστικής αποικιοκρατίας. Πραγματοποίησε σειρά εξεγέρσεων μέχρι να τερματιστεί η Βρετανική Εντολή το 1948
* Οι εξεγέρσεις αυτές κατεστάλησαν αλύπητα και καταπνίχθηκαν από τους Βρετανούς, ενώ ταυτόχρονα ενθαρρύνονταν οι σιωνιστικές οργανώσεις με την παροχή όπλων και στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Το Παλαιστινιακό πρόβλημα στα Ηνωμένα Έθνη

* Στις 29 Νοεμβρίου 1947, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών ψήφισε την απόφαση αρ. 181 που καλούσε για τη διχοτόμηση της Παλαιστίνης σε δύο κράτη, το ένα αραβικό και το άλλο εβραϊκό.
Οι βιαιοπραγίες του 1948
* Πριν από τις 15 Μαΐου 1948, σιωνιστικές τρομοκρατικές ομάδες είχαν ξεκινήσει μια σειρά άγριων επιθέσεων ενάντια σε άμαχους Παλαιστίνιους Άραβες πολίτες. Οι τρομοκρατικές αυτές ομάδες είχαν προηγουμένως εκπαιδευτεί, εξοπλιστεί και υποστηριχθεί από τις αρχές της Βρετανικής Εντολής. Κατέλαβαν ένα μεγάλο αριθμό πόλεων και χωριών από όπου εκδίωξαν τους κατοίκους
* Η εξάπλωση του πανικού με σφαγές όπως αυτές στο Ντέιρ Γιασίν και το Κάφερ Κάσεμ υποχρέωσε τους Παλαιστίνιους Άραβες να αναζητήσουν καταφύγιο.
Ο πόλεμος του 1948 – Τα αποτελέσματα
* Στις 15 Μαΐου 1948, ο Μπεν Γκουριόν εξαγγέλλει την ίδρυση του Κράτους του Ισραήλ στα εδάφη που κατασχέθηκαν. Το νέο κράτος βασίστηκε:
-Στο δικαίωμα κάθε εβραίου όπου γης να εγκατασταθεί εκεί, απολαμβάνοντας πλήρη δικαιώματα.
-Στην αφαίρεση κάθε πολιτικού δικαιώματος από τους αρχικούς Παλαιστινίους κατοίκους
-Στην καθολική απαγόρευση επιστροφής για εκείνους που εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους
-Στην αποκοπή των Παλαιστινίων που παρέμειναν εντός του νέου κράτους από εκείνους που υποχρεώθηκαν στην εξορία
* Ύστερα από τη διακήρυξη της ίδρυσης του Κράτους του Ισραήλ, τα στρατεύματα των γειτονικών αραβικών χωρών εισήλθαν στην Παλαιστίνη για να προστατεύσουν τα δικαιώματα των Παλαιστινίων
Ο πόλεμος είχε τα εξής αποτελέσματα
1. Τον διαμελισμό της Παλαιστίνης σε τρία τμήματα:
α. Το 78% της εδαφικής έκτασης της Παλαιστίνης που κατέχεται από το Ισραήλ, δηλαδή 20.673 τ.χλμ.
β. Τη Δυτική Όχθη – η οποία προσαρτήθηκε στην Ιορδανία – δηλαδή 5.295 τ.χλμ. ή το 20,5% της χώρας
γ. Τη Λωρίδα της Γάζας – υπό αιγυπτιακή διοίκηση – δηλαδή 354 τ.χλμ. ή 1,5% της χώρας
2. 750.000 Παλαιστίνιοι Άραβες ξεριζώθηκαν από τις εστίες τους και κατέφυγαν, κυρίως, σε άθλιους καταυλισμούς στη Λωρίδα της Γάζας, την Ιορδανία, τη Συρία και τον Λίβανο.
Η παλαιστινιακή οντότητα διεκδικεί τα δικαιώματά της – Η αρχή του τέλους της αφάνειας
* Στις 28 Μαΐου 1964, η πρώτη Παλαιστινιακή Εθνική Συνδιάσκεψη συνέρχεται στην Ιερουσαλήμ. Εξαγγέλλεται η δημιουργία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και συντάσσεται η Παλαιστινιακή Εθνική Χάρτα.
* Η PLO διαμορφώθηκε ως οργάνωση που συσπειρώνει όλες τις διάφορες Παλαιστινιακές φράξιες και αντιστασιακές ομάδες.
* Η PLO έχει κατακτήσει κεντρικό ρόλο στην κινητοποίηση των Παλαιστινίων καθώς και της διεθνούς αλληλεγγύης. Ο ρόλος αυτός πραγματώνεται με δύο τρόπους:
-Τον ένοπλο αγώνα, με στρατιωτικές επιχειρήσεις κατά του Ισραήλ
-Την πολιτική μάχη για τη στήριξη της Παλαιστινιακής υπόθεσης και για τη διεθνή κοινή γνώμη
* Τον Οκτώβριο του 1974, η PLO αναγνωρίζεται από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ (απόφαση αρ. 3210) ως αποκλειστικός εκπρόσωπος του Παλαιστινιακού λαού και κερδίζει θέση παρατηρητή στον ΟΗΕ.
* Πολλοί πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες και στοχαστές της PLO έχουν δολοφονηθεί από τους σιωνιστές στην Ευρώπη, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη και άλλες χώρες
* Στη διάρκεια του αγώνα, η PLO έχει υποχρεωθεί να μεταφέρει τη βάση από όπου λειτουργεί και το στρατηγείο της από τη μια χώρα στην άλλη, συγκεκριμένα από την Ιορδανία στον Λίβανο και στην Τυνησία.
Οι Παλαιστίνιοι παίρνουν τα όπλα
* Το 1964 ιδρύεται ο Παλαιστινιακός Εθνικός Στρατός – μια παλαιστινιακή στρατιωτική πρωτοπορία για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης
* Η δημιουργία του Παλαιστινιακού Εθνικού Στρατού θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα την ιστορία του Παλαιστινιακού κινήματος. Η παλαιστινιακή πολιτική οντότητα αποκτά τα γερά θεμέλια μιας στρατιωτικής δύναμης
* Το έτος 1965 σηματοδοτεί μια αποφασιστική καμπή στην πορεία του Παλαιστινιακού αγώνα. Οι μαχητές της Παλαιστινιακής αντίστασης (οι Φενταγίν) αρχίζουν να χτυπούν στόχους στα κατεχόμενα εδάφη.
Η επίθεση του Ιουνίου 1967

* Στις 5 Ιουνίου 1967, το Ισραήλ ξεκίνησε έναν επιθετικό πόλεμο ενάντια σε κάθε ένα από τα τρία αραβικά κράτη με τα οποία συνορεύει: την Αίγυπτο, τη Συρία και την Ιορδανία
* Τα αποτελέσματα του πολέμου ήταν τα εξής:
– Η Δυτική Όχθη, η Λωρίδα της Γάζας, τα συριακή υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά πέφτουν στα χέρια των σιωνιστικών δυνάμεων
– 410.000 επιπλέον Παλαιστίνιοι πρόσφυγες υποχρεώνονται να εγκ
αταλείψουν τις εστίες τους στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα και να καταφύγουν στην Ανατολική Όχθη
– Όσοι ζούσαν στα συριακή υψίπεδα του Γκολάν και το Σινά υπέφεραν την ίδια μοίρα
– Στις 22 Νοεμβρίου 1967, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πέρασε την απόφαση αρ. 242 που καλεί το Ισραήλ να αποχωρήσει από τα εδάφη που κατέλαβε κατά τον πόλεμο του Ιουνίου.
Ο εβραϊκός εποικισμός συνεχίζεται
* Ως αποτέλεσμα των σιωνιστικών πιέσεων, Εβραίοι πολίτες διαφόρων χωρών ανά τον κόσμο συνέχιζαν να μεταναστεύουν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη μετά το 1948. Ο πληθυσμός του Ισραήλ φτάνει στα 2.434.800 (1968).
Ο πόλεμος του 1973

* Στις 6 Οκτώβρη, η Συρία και η Αίγυπτος εμπλέκονται σε πόλεμο κατά του Ισραήλ. Παρά τις αρχικές απώλειες, οι Ισραηλινοί, με την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, διατήρησαν σχεδόν όλα τα εδάφη που είχαν καταλάβει κατά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967
Καμπ Ντέιβιντ 1979
* Η Αίγυπτος επί προεδρίας Άνουαρ Ελ-Σαντάτ υπέγραψε σύμφωνο αμοιβαίας αναγνώρισης και το Σινά επιστρέφεται στην Αίγυπτο υπό όρους
1982 – Εισβολή του Ισραήλ στον Λίβανο (1)

* Το Ισραήλ εισέβαλε στα εδάφη του Λιβάνου και προχώρησε μέχρι τη Βηρυτό στις 6 Ιουνίου 1982, σε μια προσπάθεια να φέρει στην εξουσία ένα καθεστώς με επικεφαλής σύμμαχο προς το Ισραήλ πολιτοφυλακή και να θέσει τέρμα στην παρουσία της PLO στον Λίβανο. Η εισβολή αυτή είχε ως αποτέλεσμα τα εξής:
– Την εκδίωξη των μαχητών της Παλαιστινιακής αντίστασης εκτός των συνόρων του Λιβάνου όπως επίσης και την καταστροφή της υποδομής της PLO, η οποία έδρευε στον Λίβανο μετά τη μεταφορά της από την Ιορδανία το 1970.
– Τον θάνατο 17.500 περίπου Λιβανέζων και Παλαιστινίων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν απλοί πολίτες
– Την καταστροφή της οικονομικής ζωής και της υποδομής του Λιβάνου
– Το Ισραήλ διατήρησε μια ζώνη ασφαλείας κατά μήκος των συνόρων του Λιβάνου η οποία κάλυπτε 3.450 τ.χλμ. Η περιοχή αυτή πρόσφατα επιστράφηκε στον Λίβανο μετά την επιτυχία των επιχειρήσεων της λιβανικής αντίστασης. Συγκεκριμένα, αυτό κατέστη εφικτό χάρη στους πολεμιστές της Χεζμπολάχ που κατάφεραν να εξωθήσουν τις ισραηλινές δυνάμεις εκτός της κατεχόμενης ζώνης
1982 – Εισβολή των Ισραηλινών στρατευμάτων στον Λίβανο (2)
* Οι σφαγές στη Σάμπρα και Σατίλα: Ο τότε Ισραηλινός υπουργός Άμυνας, Αριέλ Σαρόν, κατηγορήθηκε από την ειδική δικαστική επιτροπή του Ισραήλ (Kahana Commission) ως
προσωπικά υπεύθυνος για το ότι διευκόλυνε τις πολιτοφυλακές οι οποίες προέβησαν σε σφαγές στους παλαιστινιακούς καταυλισμούς Σάμπρα και Σατίλα. Το έγκλημα απαρίθμησε 2.750 θύματα
1987 – Η πρώτη Ιντιφάντα
* Το 1987 οι Παλαιστίνιοι της Δυτικής Όχθης και της Γάζας ξεκίνησαν την Ιντιφάντα (λαϊκή εξέγερση) ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή
* Η συνεχείς κατασχέσεις γης και η εγκατάσταση εποίκων στην καρδιά των κατεχόμενων όπως επίσης και η συστηματική και αδιάκοπη καταπίεση αποτέλεσαν τις κυριότερες αιτίες αυτής της εξέγερσης
1991 – Η ειρηνευτική συνδιάσκεψη της Μαδρίτης
* Οι ΗΠΑ και η Σοβιετική Ένωση από κοινού οργάνωσαν μια διεθνή συνδιάσκεψη ειρήνης στη Μαδρίτη για να δοθεί τέλος διά της διπλωματικής οδού στην αραβο-ισραηλινή διαμάχη με βάση τις αποφάσεις 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
* Κάλεσαν τους συνέδρους να ακολουθήσουν δύο παράλληλες διαδικασίες στις
διαπραγματεύσεις: μία διμερή διαδικασία που περιλάμβανε ειδικές συζητήσεις ανάμεσα στο Ισραήλ και σε κάθε Αραβικό κράτος χωριστά και μία πολυμερή διαδικασία, όπου θα συμμετείχαν διάφορες αντιπροσωπείες οι οποίες θα συζητούσαν θέματα που αφορούν την ευρύτερη περιοχή
* Η συνδιάσκεψη περιελάμβανε αντιπροσωπείες από το Ισραήλ, τη Συρία, τον Λίβανο, την Αίγυπτο και μία κοινή ιορδανο-παλαιστινιακή αντιπροσωπεία, καθώς επίσης και παρατηρητές από άλλες χώρες και οργανισμούς
1993 – Η Συμφωνία του Όσλο
* Οι διαπραγματεύσεις που αφορούσαν την ανταλλαγή εδαφών έναντι της ειρήνης έλαβαν χώρα στο Όσλο της Νορβηγίας ανάμεσα στην PLO και το Ισραήλ. Η συμφωνία περιελάμβανε:
– Αυτονομία για ορισμένες περιοχές της Λωρίδας της Γάζας και της Δυτικής Όχθης . Προέβλεπε επίσης σταδιακή απόσυρση των Ισραηλινών δυνάμεων η οποία θα οδηγούσε τελικά στην ολοκληρωτική αποχώρησή τους από τις περιοχές αυτές
– Ίδρυση προσωρινής Παλαιστινιακής Αρχής Αυτοδιοίκησης για μια μεταβατική περίοδο που δεν μπορούσε να υπερβεί την 5ετία και θα οδηγούσε σε μια μόνιμη λύση στη βάση των αποφάσεων 242 και 338 του Συμβουλίου Ασφαλείας
– Θέματα σχετικά με τη νομιμότητα και την αναγνώριση της εγκατάστασης των Ισραηλινών εποίκων, την Ιερουσαλήμ, το δικαίωμα των προσφύγων να επιστρέψουν στην πατρίδα τους και τα σύνορα αναβάλλονταν και περνούσαν στην αφάνεια μέχρι να ξεκινήσουν οι διαπραγματεύσεις για το Οριστικό Καθεστώς οι οποίες ορίστηκαν για 5 χρόνια αργότερα. Ταυτόχρονα προβλεπόταν Η αυτοτέλεια και η διατήρηση του καθεστώτος της Δυτικής Όχθης και της Γάζας κατά τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου.
Μετά τη Συμφωνία του Όσλο
* Μετά την υπογραφή της Συμφωνίας του Όσλο, ιδρύεται η Παλαιστινιακή Αρχή. Το Γενάρη του 1996, ο Γιάσερ Αραφάτ εκλέγεται Πρόεδρος της Παλαιστινιακής Αρχής από τον παλαιστινιακό λαό, καθώς και ένα εθνικό νομοθετικό σώμα 88 αντιπροσώπων. Ορισμένοι από τους ηγέτες της PLO επέστρεψαν στις πόλεις της Δυτικής Όχθης και της Γάζας που παραδόθηκαν στους Παλαιστίνιους
* Η Παλαιστινιακή Αρχή άρχισε να κατασκευάζει έργα υποδομής και ανάπτυξης με τη χρηματοδότηση ορισμένων αραβικών χωρών, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και άλλων
* Επτά χρόνια μετά το Όσλο, το Ισραήλ έχει διατηρήσει τη διπλή στρατιωτική και πολιτική κατοχή πάνω στο 83% της Δυτικής Όχθης και περίπου στο ένα τέταρτο της Λωρίδας της Γάζας. Η ανατολική Ιερουσαλήμ παραμένει υπό ισραηλινό έλεγχο. Ένα διευρυνόμενο ισραηλινό οδικό δίκτυο διασχίζει από κάθε πλευρά τις κατεχόμενες περιοχές και ισραηλινά μπλόκα σταματούν την ελεύθερη διακίνηση των Παλαιστινίων. Αυξήθηκε η οικοδόμηση νέων οικισμών από εποίκους και η ασφάλεια των 403.249 αυτών Ισραηλινών εποίκων συνεχίζει να έχει προτεραιότητα σε σχέση με την ασφάλεια και την ποιότητα ζωής περίπου τριών εκατομμυρίων Παλαιστινίων
Ερευνητική Πρόταση του Καμπ Ντέιβιντ – Ιούλιος 2000 (1)
* Οι Παλαιστίνιοι, στην προσπάθειά τους να διαπραγματευτούν με το Ισραήλ προκειμένου να εφαρμοστεί η συμφωνία του Όσλο, συμμετείχαν σε πολλές συνομιλίες όπως αυτές του Γουέι Ρίβερ, Τάμπα και Σαρμ Ελ Σέιχ. Η πιο γνωστή από όλες έγινε στο Καμπ Ντέιβιντ. Εκεί προτάθηκαν τα ακόλουθα (βασισμένα στις διαθέσιμες πηγές) τα οποία και δεν έγιναν αποδεκτά από την παλαιστινιακή πλευρά:
– Το Ισραήλ προτείνει να χωριστεί η παλαιστινιακή περιοχή σε τέσσερα ξεχωριστά καντόνια ολοκληρωτικά περικυκλωμένα και γι αυτό και ελεγχόμενα από το Ισραήλ. Το Ισραήλ επίσης επιδίωξε μια ανταλλαγή εδαφών 9% προς 1% (προς όφελος του Ισραήλ). Επιδίωξε επιπλέον τον έλεγχο ενός πρόσθετου ποσοστού της τάξης του 10% στην όχθη του Ιορδάνη ποταμού υπό τη μορφή leasing μακράς διαρκείας.
– Οι Παλαιστίνιοι θα έλεγχαν μερικές απομακρυσμένες αραβικές γειτονιές στο ανατολικό μισό της Ιερουσαλήμ και τις μουσουλμανικές και χριστιανικές περιοχές της παλιάς πόλης, ενώ το Ισραήλ θα είχε την επικυριαρχία του Χαράμ αλ Σαρίφ (Αλ Ακσά) και του μεγαλύτερου μέρους της Ιερουσαλήμ
– Όσον αφορά στο θέμα των προσφύγων (που είναι και η καρδιά του προβλήματος) τίποτα συγκεκριμένο δεν προσδιορίστηκε. Η πρόταση όριζε την επιστροφή μερικών χιλιάδων ατόμων τη στιγμή που εκατομμύρια προσφύγων περιμένουν ακόμα να ασκήσουν το δικαίωμά τους να επιστρέψουν στην πατρίδα τους σύμφωνα με την απόφαση 194 του ΟΗΕ
– Το Ισραήλ θα διατηρούσε τον πλήρη έλεγχο πάνω στη διακίνηση ανθρώπων και αγαθών μεταξύ των Παλαιστινιακών περιοχών καθώς και από και προς το εξωτερικό
28 Σεπτεμβρίου 2000 – Η δεύτερη Ιντιφάντα (1)
* Η συνεχής άρνηση του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην εθνική κυριαρχία, τη δυνατότητα μετακίνησης, την πρόσβαση σε πηγές ύδατος και την οικονομική ανεξαρτησία, καθώς και η άρνηση του Ισραήλ να εφαρμόσει οποιαδήποτε απόφαση που συμφωνήθηκε στο Όσλο, αλλά και μετά από αυτό, άσκησαν μεγάλη πίεση στον παλαιστινιακό λαό
* Η πίεση αυτή κατέληξε σε μια δεύτερη Ιντιφάντα που πυροδοτήθηκε από την προληπτική επίσκεψη του Αριέλ Σαρόν στο κτιριακό συγκρότημα του τεμένους Χάραμ αλ Σαρίφ (Αλ Ακσά).
* Κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, διάφοροι απεσταλμένοι των ΗΠΑ (Μίτσελ, Τένετ και Ζίνι) επισκέφτηκαν την περιοχή σε μια προσπάθεια να επαναφέρουν τις δύο πλευρές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Οι προσπάθειες αυτές επικεντρώθηκαν στην ικανοποίηση των αναγκών ασφαλείας του Ισραήλ αντί να απευθύνονται στις ανάγκες και των δύο πλευρών για την επίτευξη μιας στέρεης συμφωνίας με τον τερματισμό της κατοχής.
2000 – Η δεύτερη Ιντιφάντα (2)

* Στις 29 Μαρτίου 2002, το Ισραήλ απάντησε με πόλεμο, με την κυριολεκτική έννοια του όρου, στην προσπάθεια να συντρίψει την αντίσταση του παλαιστινιακού λαού ενάντια στην κατοχή. Οι επιθέσεις τύπου καμικάζι που πραγματοποιούσαν Παλαιστίνιοι που βρίσκονταν σε απόγνωση χρησιμοποιήθηκαν από το Ισραήλ για να παρουσιάσουν τους Παλαιστίνιους μαχητές ως τρομοκράτες, έτσι ώστε να δικαιολογηθεί η επιθετική και αδίστακτη εκστρατεία τους. Αυτός ο πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα:
– Την εκ νέου κατοχή όλων των πόλεων της Δυτικής Όχθης
που είχαν επιστραφεί στους Παλαιστίνιους βάση παλαιότερων συμφωνιών
– Την καταστροφή των θεσμών της Παλαιστινιακής Αρχής και των δυνάμεων ασφαλείας
– Την καταστροφή της υποδομής στις πόλεις και στα χωριά της Δυτικής Όχθης
– Το άγριο σφυροκόπημα της υποδομής της αντίστασης, τις δολοφονίες των ηγετών της καθώς και τη φυλάκιση χιλιάδων ανθρώπων
– Τις βάναυσα ενορχηστρωμένες σφαγές ενάντια σε πολίτες με την ψυχρά οργανωμένη βία όπως στην περίπτωση του καταυλισμού της Τζενίν
Οι αμερικανο-ισραηλινές σχέσεις

* Από τότε που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ δίνουν την πλήρη υποστήριξή τους στο Ισραήλ σε όλα τα πεδία. Το γεγονός αυτό αποδίδεται:
– Στο ότι οι ΗΠΑ βλέπουν το Ισραήλ ως προπύργιο για τη διαφύλαξη των συμφερόντων τους στην περιοχή
– Στην επιρροή του εβραϊκού λόμπι πάνω στην πολιτική των ΗΠΑ
* Η υποστήριξη αυτή παίρνει διάφορες μορφές:
– Οικονομική βοήθεια:
Η άμεση βοήθεια που παρέχουν οι ΗΠΑ προς το Ισραήλ ανέρχεται στα 3 δις.δολάρια ετησίως ($ 1,8 δις σε στρατιωτική βοήθεια και $ 1,2 δις σε οικονομική βοήθεια)
– Στρατιωτική στήριξη: Οι ΗΠΑ διαρκώς παρέχουν στο Ισραήλ την πιο εξελιγμένη πολεμική τεχνολογία ώστε να διατηρηθεί η στρατιωτική του υπεροχή έναντι των αραβικών χωρών
– Πολιτική στήριξη: Οι ΗΠΑ έχουν δώσει την πλήρη στήριξή τους προς τις πολιτικές του Ισραήλ στη Μέση Ανατολή και έχουν κάνει χρήση του δικαιώματος βέτο που διαθέτουν για να μπλοκάρουν αποφάσεις υπέρ των Παλαιστινίων στα Ηνωμένα Έθνη (πράγμα που έχει συμβεί 38 φορές από το 1972 έως το 2001)
.

Στοιχεία σχετικά με τον εποικισμό στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα

Παρατηρούμε λοιπόν ότι οι συνθήκες που βιώνουν οι παλαιστίνιοι στην ΓΑΖΑ είναι τουλάχιστον απάνθρωπες σε μια εποχή που υποτίθεται υπάρχουν δικαιώματα και κατακτήσεις απο τον ΟΗΕ.
Η κατάσταση αυτή έχει ένα ΚΥΡΙΟ υπεύθυνο και αυτή είναι η διεθνης κοινότητα(Ο.Η.Ε) που δεν παίρνει καμία θέση για να λύσει το μεσανατολικό, όπως δεν πήρε απόφαση ποτέ για το ζήτημα της Βόρειας Κύπρου(που απο το 1974 είναι κατεχόμενη απο την Τουρκία, όπως δεν έχει πάρει θέση για το Κουρδιστάν και για άλλες καταστάσεις παγκοσμίως.)
Η διεθνής κοινότητα δεν λύνει κανένα πρόβλημα των λαών γιατι απλά εξυπηρετεί την Νέα τάξη Πραγμάτων και παίρνει προκλητική θέση υπερ μόνο του Ισραήλ.

Serj Tankian “Empty Walls”

 


ΥΓ1
Μια ματιά θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον στις εξής πηγές
ΟΗΕ, όμηρος του Ισραήλ απο την εφημερίδα Ελευθεροτυπία.
Ταλμούδ- Η Μισανθρωπία και η Μισαλλοδοξία του Σιωνισμού

Η κατάσταση στην Παλαιστίνη και η Ελληνική Πραγματικότητα
ΥΓ2
Μακάρι για το 2009 όλα αυτά να σταματήσουν σύντομα και να βρεθεί κάποιος σωστός πολιτικός ηγέτης για να πάει κόντρα στον Σιωνισμό και στην σφαγή των Παλαιστίνιων.Για να υπάρξει ειρήνη ουσιαστική στην Μέση Ανατολή