Άλλαξαν οι καιροί. Θλιμμένο το αύριο.
Κάποτε, όχι πριν πολλά χρόνια, περιμέναμε με λαχτάρα και ελπίδα το αύριο. Όλοι, μικροί- μεγάλοι, κάτι σχεδιάζαμε. Ονειρευόμασταν, άλλος μια στράτα, άλλος μια λεωφόρο. Μια κίνηση του νου, που γέμιζε αισιοδοξία την ψυχή, απαραίτητη αναγκαιότητα για την πολυπόθητη γαλήνη.
Πόσο σύντομα όμως άλλαξαν οι καταστάσεις.
Τώρα το αύριο έγινε εφιάλτης, τυραννική προοπτική. Το φοβάσαι. Τρομάζεις. Κλείνεις σφιχτά τα μάτια. Πλήθος τα ερωτήματα. Γενικευμένη ανασφάλεια.
Θα υπάρχεις; Θα ναι βαρύς ή ζεστός ο χειμώνας, θα καταφέρεις να τον βγάλεις;
Θα υπάρχουν τα απαραίτητα; Αν υπάρχουν, θα μπορείς να τα πλησιάσεις;
Όταν λοιπόν όλα κινούνται γύρω από την επιβίωση, τότε ολοκάθαρα αισθάνεσαι τον κόμπο στο λαιμό, στη θέα της θηλιάς και με βεβαιότητα, δυνατά φωνάζεις, «Δυστυχισμένες κοινωνίες».
Α. Δ. ΓΑΚΗΣ