Ζήτημα πρώτο… …

Ζήτημα πρώτο (εύκολο):
Μπορεί μια κυβέρνηση με τη δύναμη της κυβερνητικής της εξουσίας που της τη δίνει το αστικό σύστημα και η ψήφος του λαού να κατεβάσει τους μισθούς; Ναι, αρκεί να αντιμετωπίσει τις αντιδράσεις των εργαζομένων, διαμαρτυρίες, πορείες, απεργίες και ό,τι άλλο μπορούν να κάνουν και φυσικά να παραβλέψει το λεγόμενο πολιτικό κόστος να μην την ψηφίσουν οι εργαζόμενοι στις επόμενες εκλογές. Τα είδαμε να γίνονται όλα αυτά τους προηγούμενους μήνες και τα προηγούμενα χρόνια και γι αυτό η απάντηση είναι εύκολη. Αυτό μπορεί να γίνει, έγινε, οι μισθοί κατέβηκαν, τα κόμματα που το έκαναν έχασαν στις
εκλογές, σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις δεν χάνουν, και αυτοί που ήταν να ωφεληθούν, ωφελήθηκαν.
Ζήτημα δεύτερο (δύσκολο):
Μπορεί μια κυβέρνηση με τη δύναμη της κυβερνητικής της εξουσίας που της τη δίνει το αστικό σύστημα και η ψήφος του λαού να ανεβάσει τους μισθούς; Όχι, αν έχει να αντιμετωπίσει την αντίδραση των μεγάλων εργοδοτών και των μονοπωλίων που δεν θα το δεχτούν, θα αρχίσουν να απολύουν, να κλείνουν τις επιχειρήσεις που βρίσκονταν στα όρια της βιωσιμότητας, θα αρχίσουν να μεταφέρονται σε άλλες χώρες όπου οι μισθοί είναι χαμηλότεροι και θα εκτοξεύουν αυτοί και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι απειλές για το επερχόμενο χάος, όλα νόμιμα και προβλεπόμενα από τους ισχύοντες κανόνες του καπιταλιστικού συστήματος. Θα έχει επίσης να αντιμετωπίσει τους ίδιους τους ψηφοφόρους της που την ψήφισαν στις εκλογές και κάθονται στην τηλεόραση να δουν τι θα γίνει και είναι έτοιμοι να πάρουν τις κατσαρόλες τους και να βγουν στους δρόμους για να την ανατρέψουν αν δουν πως χάνουν τη δουλειά τους από τους τυχοδιωκτισμούς της. Αυτή είναι η αστική δημοκρατία, αυτοί που έχουν την κυβερνητική εξουσία μπορούν να ενεργούν εναντίον των εργαζομένων, αλλά όχι υπέρ τους, γιατί την πραγματική εξουσία την έχουν άλλοι, αυτοί που ελέγχουν την εργασία και τον πλούτο που παράγεται.
Ζήτημα τρίτο (πολύ δύσκολο):
Μπορεί να ανατραπεί η πολιτική των αστικών κομμάτων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που έχει για την επόμενη τουλάχιστον γενιά στον ορίζοντά της τους μισθούς της Βουλγαρίας με εκλογές του αστικού συστήματος και ψηφοφόρους που ρίχνουν την ψήφο τους και κάθονται στο σαλόνι τους να δουν στην τηλεόραση τις εξελίξεις και όχι με αγωνιζόμενους εργαζόμενους που παλεύουν να αποκτήσουν το προϊόν τη δικής τους εργασίας από τα παράσιτα που τους το αφαιρούν; Σ’ αυτό το ερώτημα ας απαντήσουν οι «αριστεροί» και ας μην παραπονεθούν πως πρέπει να απαντήσουν στα πολύ δύσκολα, γιατί είναι αυτοί που, ας τους αναγνωρίσουμε καλές προθέσεις, ισχυρίζονται πως θα επιχειρήσουν να περπατήσουν ξυπόλυτοι στα αγκάθια.
Προκόπης Κωφός
Τμήμα Χημείας
Δημοσιεύτηκε στο «διάλογο του ΔΕΠ» του ΑΠΘ στις 10 Μαΐου 2012.