Στη μεταλλουργία ΛΑΡΚΟ και στους εργαζόμενους της, οι οποίοι ξεκινούν νέες κινητοποιήσεις, αναφέρθηκε ο Δημήτρης Κουτσούμπας, σημειώνοντας πως η συγκεκριμένη βιομηχανία θα μπορούσε κάλλιστα «να ζήσει την ελληνική οικονομία στην ουσία και να τη στηρίξει».
Ειδικότερα, σε συνέντευξή του στο ραδιοφωνικό σταθμό «Λαμία fm1», ο Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ, ο οποίος επισκέφθηκε τη Στυλίδα της Φθιώτιδας, όπου ο Μητροπολίτης Φθιώτιδας Συμεών του πρόσφερε ένα κάδρο στο οποίο εικονίζεται κι ο ίδιος σε παλαιότερες κινητοποιήσεις με εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ, ανέφερε, σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, ότι το συγκεκριμένο κάδρο ήδη κοσμεί τα γραφεία του κόμματος στον Περισσό.
Κατόπιν πρόσθεσε πως «είναι ένας μεγάλος αγώνας, ο αγώνας των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ. Είμαστε στο πλευρό τους, εγώ είμαι πάντα στο πλευρό τους. Έχω πάρα πολύ σημαντικούς δεσμούς με τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ ήδη από πολύ παλιά, από το 1977, από την πρώτη μεγάλη απεργία που κράτησε πάνω 100 μέρες και που στέφθηκε τότε με επιτυχία. Η ΛΑΡΚΟ είναι χρυσωρυχείο για την περιοχή μας, για τον νομό μας, αλλά και για όλη την Ελλάδα. Σε μία εποχή που το νικέλιο έχει φτάσει στα ύψη και θα μπορούσε να είναι κερδοφόρα η ΛΑΡΚΟ και όχι μόνο να ζει τους 1.500 εργαζόμενους που είναι στη Λάρυμνα και αλλού, όπως στην Κοζάνη που έχει μεταλλεία και εργοστάσια η ΛΑΡΚΟ. Θα μπορούσε να ζήσει την ελληνική οικονομία στην ουσία και να τη στηρίξει».
Η τελευταία επιζήσασα του Άουσβιτς
Απαντώντας, στη συνέχεια, σε ερώτηση για την επίσκεψή του στη «Στέγη Γερόντων – Ίδρυμα Πετρή», όπου και συναντήθηκε με την 97χρονη Βάσω Σταματίου, τελευταία επιζήσασα του Άουσβιτς, ο κ. Κουτσούμπας εξέφρασε αρχικά την συγκίνησή του.
Κατόπιν τόνισε πως «ήταν από τις λίγες επιζήσασες γιατί ξέρουμε πώς ήταν αυτό το κάτεργο, αυτό το στρατόπεδο των εγκληματιών Ναζί, αλλά και από τα άλλα που δεν ήταν και εύκολη η ζωή που πέρασε. Και βεβαίως πέρασε και πολύ δύσκολα χρόνια μετά. Γιατί όπως και η ίδια αναφέρει στο βιβλίο της, όταν γύρισε στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 1945 δεν έβρισκε καν δουλειά, γιατί έλεγαν “ήρθε η κομμουνίστρια”, ενώ είχαν άλλη αντίληψη τότε, νόμιζαν ότι θα γυρίσουν στην Ελλάδα και θα τους περιμένουν σαν ήρωες, όπως πραγματικά ήταν ήρωες αυτοί οι άνθρωποι, που έδωσαν την ίδια τους τη ζωή, τα νιάτα τους για να απελευθερώσουν την πατρίδα μας από τον κατακτητή, από τους Ναζί φασίστες Γερμανούς τότε, απ’ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
»Είχα και έναν λόγο παραπάνω, γιατί ο παππούς μου, ο Δημήτρης Κουτσούμπας που ήταν ιερέας και δάσκαλος στο χωριό Βελεσώτες Δομοκού στο νομό Φθιώτιδας, εκτελέστηκε το 1944 από τους Γερμανούς. Πιάστηκε στο χωριό, μαζί με τον γιο του και άλλους, τον έκλεισαν στη Γκεστάπο στη Λαμία, βασανίστηκε, μετά στις φυλακές της Άμφισσας και τον εκτέλεσαν στο Χρυσό της Άμφισσας το 1944. Την ίδια περίοδο που είχε συλληφθεί και η Βάσω Σταματίου, αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος που είχα την τιμή και την χαρά να συναντήσω χθες και που θα ξαναεπισκεφθώ οπωσδήποτε, δεν υπάρχει περίπτωση».