Του Τσολάκη Πασχάλη
Άραγε τι ζωγραφιές έφτιαχνε ο μικρούλης Θωμάς από τα Γρεβενά στο σχολείο του.
Όπως όλα τα παιδιά. Θα ζωγράφιζε ήλιους, φεγγάρια, λουλούδια και αγγελούδια.
Τώρα έγινε αγγελάκι του ουρανού. Άφησε όμως πίσω του, γραμμένο με μεγάλα μαύρα γράμματα, με πιτσιλιές από αίμα, ένα τεράστιο γιατί!
Μια μαύρη κηλίδα για την ανάλγητη πολιτεία, τους αδιάφορους πολιτικούς της και σε όλους εμάς που σιωπούμε!
Τριακόσια χιλιόμετρα μακριά ταξίδεψε να κρατηθεί στη ζωή μα δεν τα κατάφερε. Τριακόσια χιλιόμετρα αγωνίας για τους γονείς του και δυστυχώς ατέλειωτα χιλιόμετρα τώρα ο πόνος τους.
Πως νιώθουν οι άρχοντες της ευρύτερης περιοχής της Δυτικής Μακεδονίας!
Περιφερειάρχης, βουλευτές, πολιτικάντηδες και τοπικοί παράγοντες που τάχα νοιάζονται και προσφέρουν για την κοινωνία!
Χειροκροτητές της αδιαφορίας, της μιζέριας για να αυτοπροβάλλονται και να αυτοσυντηρούνται.
Τα παραδείγματα πολλά τα τελευταία χρόνια. Η μεγάλη γέφυρα της λίμνης Πολυφύτου υπολειτουργεί εδώ και δύο -τρία χρόνια. Φανάρια μονοδρόμησαν την κυκλοφορία της γέφυρας, θυμίζοντας τη γέφυρα του Αξιού έξω από τη Θεσσαλονίκη της δεκαετίας του ‘60.
Μην κάτσει και γίνει καμμιά στραβή στην προβληματική πλέον γέφυρα. Τότε όλοι θα λένε «εμείς τα λέγαμε αλλά δεν μας άκουγαν».
Τελικά στην Ελλάδα κανείς δεν ακούει! Και πως να ακούσει αφού κανείς δεν μιλάει.
Στη σημερινή δημοκρατική Ελλάδα μιλάει μόνο το σύστημα!
Από πρώτη βιομηχανική περιοχή, τείνει να γίνει Λαύριο! Από πολύβουο λιμάνι θα καταντήσει νεκροταφείο καραβιών. Ήδη η συρρίκνωση του πληθυσμού καταγράφεται.
Χάνει μία έδρα ο νομός Κοζάνης και μία η Καστοριά.
Ήρθε όμως η πράσινη ανάπτυξη των πράσινων κερδοσκόπων. Πράσινη ανάπτυξη λένε!
Τόνοι μπετόν στα βουνά, μαύροι καθρέφτες κατέφαγαν τη γη και αυτό το ονόμασαν πράσινη ανάπτυξη, δηλαδή «πράσινα άλογα».
Οι άνθρωποι όμως ξεχνάνε. Όπως θα ξεχάσουν και το μικρό Θωμά. Από λογικά όντα κατάντησαν χαμαιλέοντες για τα προς το ζην οι πολλοί και οι λίγοι αρπακτικά για κονόμα.
Αυτοί οι στίχοι του Ναζίμ Ασίν στη μνήμη του μικρού Θωμά
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας-Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε… Μαζευτήκαμε πολλοί-μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη αλλά μουγκή…!
Γίνε μουγκός. Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσα σου πέτα την στα σκυλιά αφού δεν τη χρησιμοποιείς…
Ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου, γιατί νομίζω πως θα ’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο, με έναν ψίθυρο, με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει: «Μίλα»!!
Και δεν θα φοβηθώ – και θα τολμήσω – και θα μιλήσω