Η ανάγκη για Έκτακτη Οικονομική Πολιτική.

Του Ηλία Καραβόλια, 16/5
Πολλοί επιμένουν να λένε ότι δεν μας είπαν από την Τρόικα ‘’κόψτε μισθούς και συντάξεις’’ και ότι δεν ήταν ”υποχρεωτικό” να δανειστούμε. Λένε ότι πρέπει πρώτα να πειθαρχήσουμε στα δημοσιονομικά μας, να μειώσουμε το Δημόσιο, να κάνουμε μεταρρυθμίσεις, διαρθρωτικές αλλαγές να, να, να…
Δεν κατανοούν ότι χωρίς να διαγράψουμε επιπλέον χρέος από την ΕΚΤ και αν δεν εισρεύσει αναπτυξιακό χρήμα, για θέσεις εργασίας, από την Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων, τότε δεν θα πετύχουμε τίποτα. Μείωση των ελλειμμάτων ,με διογκούμενο συνεχώς το χρέος,
δεν γίνεται ποτέ σε καιρό ύφεσης !
Όσο περνάει ο καιρός, μια γενικευμένη οικονομική και κοινωνική ανομία θα συνοδεύει την ύφεση, και μια κατατονική κατανάλωση θα συντηρεί την οικονομία. Απαιτείται να εκδοθούν για την Ελλάδα, ομόλογα δημοσίων υποδομών (infrastructure bonds) από την Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων, τουλάχιστον 50 δις, με επιτόκιο 2-3% ώστε με μεθόδους ΣΔΙΤ( συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα) να κινητοποιηθεί και ο ιδιωτικός τομέας σε επενδύσεις, σε βάθος χρόνου, και με πλάνο ανάπτυξης 3-4 ετών, χωρίς δηλαδή να προκληθεί το φαινόμενο της ‘εκτόπισης’ (crowding out effect)
Αυτό σημαίνει 300-400 χιλ θέσεις εργασίας, σε βάθος 3-4 ετών, μέσα από κοινοπραξίες δημοσίου και ιδιωτών και παράλληλη ώθηση για θέσεις εργασίας 100-150 χιλ στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα ,γύρω από παράπλευρα έργα και εταιρείες που θα ”κολλάνε” στα μεγάλα αναπτυξιακά projects. Πολλοί θα βιαστούν να πουν για επιστροφή του κράτους επιχειρηματία. Δεν εννοώ αυτό : στόχος θα είναι, μέχρι να λήξουν οι περίοδοι δανειοδότησης, η πλήρης εξαγορά των έργων από τους ιδιώτες συμμετέχοντες.
Παράλληλα, πρέπει να μειώνεται σταδιακά το Δημόσιο( κυρίως τις ΔΕΚΟ),μετά όμως τον 2ο χρόνο εκκίνησης της οικονομίας, όταν θα φανεί μείωση της ανεργίας . Ταυτόχρονα πρέπει να μειώνεται σταδιακά η φορολογία, αλλά και αυτό να γίνει από τον 2ο χρόνο( να υπολογιστεί δηλαδή η αναμενόμενη ‘χρονική υστέρηση’) Στόχος πρέπει να είναι: ανεργία 14-15% στο τέλος της 4ετίας και ρυθμός ανάπτυξης άνω του 2%, μετά τον 2ο χρόνο.
Όλα αυτά πρέπει να γίνονται παράλληλα με διαρθρωτικές αλλαγές, άνευ άμεσων απολύσεων τον πρώτο χρόνο στο Δημόσιο (ΣΗΜ: είναι έγκλημα τώρα που η ανεργία καλπάζει και η ζήτηση υποχωρεί να σπρώξουμε και άλλο την ύφεση ) και άνευ φοροεπιδρομής σε μικρομεσαίους, αλλά με αυξημένη φορολογία σε υψηλά εισοδήματα .
Για μερικά χρόνια, ας αφήσουμε τις θεωρίες και τις ετικέτες με τους -ισμούς, ας αφήσουμε την πολιτική διάκριση και τα ιδεολογικά πλαίσια: απαιτείται στοχευμένη και πειθαρχημένη οικονομική πολιτική, με τόνωση της ζήτησης εργασίας, φρέσκο ”καλό ” χρήμα, μη πληθωριστικό, και φυσικά μακρόπνοα έργα που θα γεννούν δουλειές και λογικό περιθώριο κέρδους.
Αν θέλαμε να βάλουμε ετικέτα και ταμπέλα, θα έλεγα : Κeynes συν… Reaganomics( οικονομικά της προσφοράς).Δεν είναι η ώρα για θατσερική πολιτική, αλά Μέρκελ…
Ζούμε, στον Νότο της Ευρώπης, παρατεταμένη ύφεση, και στην Ελλάδα , μια αναιμική οικονομία, αυτοαπασχολούμενων και υπερχρεωμένων μικροεπιχειρηματιών σε υπηρεσίες, δεν χωράνε πειράματα περαιτέρω συμπίεσης της κοινωνικής αντοχής.
Δεν ήμασταν και δεν θα γίνουμε ποτέ, ισχυρή βιομηχανική οικονομία μισθωτών και εξαγωγών. Και αυτές τις θεωρητικές προσεγγίσεις περί τόνωσης των εξαγωγών, θα τις πληρώσουμε σύντομα: ποτέ δεν προσπαθείς να μειώσεις ελλείμματα και εμπορικά ισοζύγια ταυτόχρονα, όταν έχεις παρατεταμένη ύφεση τόσων ετών σε μια μικρή οικονομία σκληρού νομίσματος, χαμηλής ανταγωνιστικότητας και υψηλής ανεργίας. Αντιθέτως : τονώνεις την προσφορά εργασίας με δημοσιονομικής φύσεως πιστωτικό χρήμα( δημόσια έργα με δάνεια από ΕτΕ) και ‘καλείς’ τον ιδιωτικό τομέα να συμπράξει ώστε να μειώνεις την δημόσια συμμετοχή σταδιακά.
Όσο για τις ”μεταρρυθμίσεις”, τις διαρθρωτικές αλλαγές, τις περικοπές και την ανάπτυξη, αν δεν γνωρίζουμε τα αληθινά εργαλεία τόνωσης της προσφοράς εργασίας ( εννοώ τα χρηματοδοτικά μέσα και τις ροές κεφαλαίων σε αποδοτικές επενδύσεις) , καθώς και την ποσοτική στόχευση πίσω από αυτά, τότε κάνουμε διπλό κακό : πυροβολούμε ετοιμοθάνατο…
Τέλος, όσον αφορά την νομισματική μας ζωή, ας το συνειδητοποιήσουμε :είμαστε ζωσμένοι με εκρηκτικά, και αντί να τα δείχνουμε μήπως και κατανοήσουν ότι θα ανατιναχθούν μαζί μας και οι υπόλοιποι, εμείς θέλουμε να δείχνουμε ως ‘ καλοί πληρωτές’. Μια οικονομία που οφείλει , ένα κράτος που χρωστάει, δεν είναι σαν μια επιχείρηση, σαν ένα νοικοκυριό. Η αγορά του Χρέους και το μακρύ χταπόδι της Πίστωσης, τυλίγει αλλιώς και μόνιμα τις κοινωνίες…