Υπό του σκότους του φόβου οι λύκοι επανέρχονται
Του Πασχάλη Τσολάκη
Το σοκ που υπέστη η ελληνική κοινωνία, από το σχέδιο των παγκόσμιων οικονομικών συμφερόντων, με την συνένοχη αποδοχή και συνεργασία του πολιτικού συστήματος, το απέστειλε η κοινωνία μέσω της κάλπης, στους κατασκευαστές του και στους πρόθυμους πολιτικούς να το εφαρμόσουν.
Το οικονομικοπολιτικό όμως αυτό σύστημα έχει μεγάλες αντοχές, πολλές βαλβίδες ασφαλείας, πολλά εναλλακτικά σενάρια και λύσεις και κυρίως πολλούς πρόθυμους, τους οποίους μπορεί να επιστρατεύσει, με οικονομικά ανταλλάγματα ή πλήθος άλλων φιλοδοξιών, που αιτούν τα πρόθυμα αυτά «εκτελεστικά» όργανα», για να ξεπεράσει τέτοιες αντιδράσεις (πλήθος ιστορικών διαχρονικών παραδειγμάτων).
Με συντονισμένη επίθεση κατατρομοκράτησης των Ελλήνων πολιτών, που έχουν εξαπολύσει τραπεζίτες, Ευρωπαίοι και μη αξιωματούχοι και Έλληνες πολιτικοί και τα ελεγχόμενα από αυτούς ΜΜΕ, επιχειρούν να ακυρώσουν αυτήν την εντολή του λαού και με την απειλή του απόλυτου φόβου, να εκβιάσουν μια νέα εντολή, που να τους επιτρέπει, «νομότυπα» να συνεχίσουν την υλοποίηση των σχεδίων και στόχων τους. Θέλουν διακαώς άμεση κατάσβεση της αντίδρασης, ώστε να μην εξελιχθεί σε μόνιμη αντίσταση, σε ρήξη και ανατροπή, γιατί γνωρίζουν ότι τέτοιες αντιστάσεις ανέτρεψαν πολιτικές και οικονομικές αυτοκρατορίες.
Ο αρχηγός της Ν.Δ, ο οποίος απέπεμψε από το κόμμα όσους ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο, ο ίδιος άνθρωπος απέπεμψε και όσους δεν ψήφισαν το δεύτερο μνημόνιο!
Η απόλυτη λογική του παραλόγου! (για το σύστημα όμως τίποτα δεν είναι παράλογο αρκεί να επιτευχθεί ο προσχεδιασμένος στόχος).
Τώρα όλοι αυτοί, οι οποίοι αντήλλαξαν όχι μόνο άπειρες κομματικές ύβρεις μεταξύ τους, αλλά και προσωπικούς, θα συνυπάρξουν κάτω από την ίδια σκέπη, θα παράγουν την ίδια πολιτική με αβροφροσύνη μεταξύ τους, για τη σωτηρία της χώρας!
Ώ! Φρίξον ήλιε! Δεν έμεινε λίγη ελληνική τσίπα, λίγο φιλότιμο, λίγη ατομική αξιοπρέπεια; Εξευτελίζονται τόσο ξεδιάντροπα; (άραγε γιατί;). Αυτά που έλεγαν μόλις χθες ο ένας για το κόμμα του άλλου και οι χαρακτηρισμοί οι μεν για τους δε, δεν τα πίστευαν; Αν τα πίστευαν γιατί σήμερα αρνούνται τα πιστεύω τους ή άλλως γιατί τα έλεγαν; Τα πιστεύω του τα υπερασπίζεται ο άνθρωπος, έστω και μόνος του. Δεν τα διαπραγματεύεται και δε τα παζαρεύει σε πολιτικούς γάμους και μάλιστα ενόψει εκλογών για μια έδρα. Συνεπώς πολλά μπορεί να κάνει ένας τέτοιος άνθρωπος, για κάτι μεγαλύτερο από μια έδρα, όταν μοιράζει η αποδέχεται έδρες; (μήπως άραγε ακόμα και σε βάρος της πατρίδας του! Κι ας μην αναλύσουμε τα περί Siemens και απόδραση Χριστοφοράκου και τόσα άλλα). Ένα πολύκροτο και ταραχώδες διαζύγιο κατέληξε σε δεύτερο γάμο από έρωτα (για την πατρίδα!)με το ίδιο ζευγάρι! (είναι πολλά τα λεφτά Άρη! Κινηματογραφική ατάκα).
Η όλη αυτή πολυδιαφημιζόμενη συνύπαρξη έχει έναν απλό στόχο. Αυτό που πολύ κυνικά έλεγε και εφάρμοζε η πολιτική. Το μάντρωμα του λαού! Έτσι πολύ εύκολα γίνεται το άρμεγμα και κυρίως οι λύκοι, που γνωρίζουν κάθε φορά την κερκόπορτα του μαντριού, να έχουν εύκολη και άσωτη λεία. Γιατί να κυνηγούν στα δάση το θήραμά τους; Γιατί να ρισκάρουν την περιπλάνηση αναζητώντας θηράματα, κινδυνεύοντας από ελευθέρους σκοπευτές. Σίγουρη και ασφαλή λεία!
Ο έτερος αρχηγός, στα τόσα χρόνια πολιτικής του είπε μια μεγάλη αλήθεια. «Το ΠΑΣΟΚ σάπισε». Το μεγάλο και αμείλικτο ερώτημα που τίθεται είναι: Με αυτό το σάπιο γιατί άραγε κατήλθε στις εκλογές και επιθυμούσε να κυβερνήσει; Γιατί συνεχίζει με αυτό το σάπιο να διεκδικεί θέση στην πολιτική σκηνή. Για να διατηρηθεί το σάπιο πολικό σύστημα, να σαπίζει ότι καινούργιο γεννιέται και που έχει σαπίσει και μεγάλο μέρος της κοινωνίας! Να μην διατηρηθεί άθικτο και άφθαρτο ότι καινούργιο γεννιέται και η νέα γενιά που έρχεται!
Για την αριστερή πρόταση η στήλη δεν θα κάνει σχόλιο. Ο συντάκτης ποτέ δεν υπήρξε αριστερός ιδεολόγος, αλλά δεν διακατέχεται από αριστερά φοβικά σύνδρομα που κάποιοι ακόμα και σήμερα επαναφέρουν στην πολιτική σκηνή! Η χώρα μας είναι ένα λιμνάζων έλος. Και τα λιμνάζοντα έλη πρέπει να αναταραχθούν ριζικά και δυναμικά για να έλθει κάτι καινούργιο, ίσως πιο καθαρό. Χειρότερο δεν μπορεί να υπάρξει. Για το Κ.Κ.Ε η στήλη το έχει ξαναγράψει ότι είναι μέρος του συστήματος. Είναι το κόμμα που ευνουχίζει την αυθόρμητη κοινωνική αντίσταση, την αυθόρμητη κοινωνική πάλη για ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, την αυθόρμητη κοινωνική θέληση για ρήξη με το κατεστημένο. Κάθε πολιτικός σχηματισμός που θέλει να ελέγξει την αυθόρμητη έκφραση της κοινωνίας είναι ενάντια στην κοινωνική έκφραση. Αυτό δεν κάνουν τα δύο σημερινά πρώην μεγάλα κόμματα; Να περιορίσουν και να ελέγξουν την κοινωνική έκφραση και θέληση! Η απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με το απόλυτο «μάντρωμα». Εκείνο που χρειάζεται σήμερα η κοινωνία είναι μια πολιτική έκφραση λαϊκή και πατριωτική. Μια πολιτική που θα ανακόψει την τάση φυγής των νέων από την χώρα, που θα σταματήσει τα δάκρυα των μαθητριών, που βλέπουν τα όνειρά τους να υποβάλλονται σε υποχρεωτική έκτρωση! Μια πολιτική όπου οι Έλληνες θα αποφασίζουν για την χώρα τους, που θα προτάσσει πρώτα την εθνική ανεξαρτησία, που θα ελέγχει την οικονομία μέσα από την τράπεζα της χώρας που το ελληνικό κράτος θα ελέγχει και όχι οι τραπεζίτες. Μια πολιτική που οι πολίτες θα την παράγουν, θα προτείνουν, θα συμμετέχουν και η πολιτική θα εφαρμόζει και όχι η πολιτική να αποφασίζει και οι πολίτες να εκτελούν. Έτσι εκτελείται η δημοκρατία. Εκτελούνται οι γεννήτορες της δημοκρατίας που δεν είναι άλλοι από τους προγόνους μας. Αυτό επιθυμούν οι τραπεζίτες και οι δανειστές. Να μας αποκόψουν από τις ρίζες μας και να γίνουμε λαός χωρίς ρίζα, χωρίς ιστορία, χωρίς αρχές και αξίες, εύκολη λεία σε κάθε αρπακτικό. Το επιχείρησαν πολλές φορές και με πολλούς τρόπους. Σήμερα οι λύκοι επανέρχονται. Το θολό και ομιχλώδες τοπίο, το οποίοι εκείνοι δημιούργησαν με τους προσκυνημένους, τους βολεύει απόλυτα!
Τότε δυστυχώς, μετά από χρόνια θα γράψει η λαϊκή μούσα για το τώρα.
Ω φρίξον, ήλιε! ω στέναξον, γη! εάλω η Ελλάς!
Υ.Γ «Περιπέτεια σε μια νύχτα του αιώνα μας» Κρίτων Αθανασούλης
Είμουν μαζί τους. Με τόσους κλέφτες χυδαίους κι έκφυλους και δεν τους έμοιασα ποτέ. Έτσι ουδέτερος πήγα στο σπίτι που συναθροισμένοι σχεδίαζαν μέλλουσες πράξεις, χυδαίες και ουτιδανές. Όμως με ήθελαν και όχι, μόνο γιατί ήξερα τα μυστικά και φόβος μην τα διαδώσω. Αλλά εκείνο το βράδυ η κίνηση είταν μεγάλη, ύποπτη, σαν κάτι να αποκρύψουν ήθελαν. Ως τα χλωμα τους πρόσωπα ερευνούσα, η ματιά μου στάθηκε σε έναν καναπέ όπου βογγούσε κάποιος αρρωστημένος και ως φαίνεται πολύ παρατημένος. Είμουνα βέβαιος πως πόθησαν τον θάνατό του. Χωρίς να λογαριάσω κίνδυνο η να σκεφτώ της προδοσίας το τίμημα ότι θα λάβω, έτρεξα κι έσταξα στα νερό χείλη του παρατημένου. Μα πολύ λίγο, ελάχιστο, τίποτε – αλλά σε λίγο βρέθηκα στο δρόμο οιμώζοντας κι εγώ. Άκουσα μόνο που έκλεισαν τη θύρα κι έμεινα να κοιτάζω απορημένος. Αλλά η θήρα ως έμενε κλειστή δεν ήξερα αν εγώ είμουν από έξω ή στα αλήθεια εκείνοι. Αλλά είμουν πράγματι από έξω. Γιατί ως μου ήρθε πάλι τη θήρα να χτυπήσω και με ανοίξαν, ρώτησα δίχως να θυμάμαι αυτό που είχε συμβεί: Είναι άρρωστος κανένας; Και με αποκρίθηκαν: Εσύ, τη θύρα κατά πρόσωπο χτυπώντας.
