Άλλη μία βόμβα έσκασε, αυτή την φορά από τον τέως Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας κύριο Αναστασιάδη, και αφορά την επιλογή του κύριου Μητσοτάκη να συνδιαλλαγεί με την Τουρκία εις βάρος των συμφερόντων της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Διαβάζουμε στο πρωτοσέλιδο της Εστίας ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός προωθούσε την ιδέα της κατασκευής αγωγού αερίου για απ’ ευθείας σύνδεση της Ανατολικής Μεσογείου – Τουρκίας και την παράκαμψη της Κύπρου. Το ανωτέρω ήταν αποτέλεσμα αιτήματος των ΗΠΑ για διακοπή των γεωτρήσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας εντός της ΑΟΖ, προκειμένου να προχωρήσει ο ελληνοτουρκικός διάλογος!!!
Όπως αναφέρει ο κύριος Αναστασιάδης σκοπός του Έλληνα πρωθυπουργού ήταν ο εξευμενισμός των Τούρκων, θυσιάζοντας τα συμφέροντα της Κυπριακής Δημοκρατίας προκειμένου να «ηρεμήσει» ο Ερντογάν και να αρχίσει εκ νέου ο διάλογος Αθηνών – Άγκυρας αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις.
Τελικά ποιών τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο Έλληνας πρωθυπουργός; Για ποιόν λόγο «πουλάει» την Κύπρο; Γιατί κόπτεται να εξευμενίσει του Τούρκους; Ηχώρα ασκεί ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική ή όχι; Και τέλος, ποιους συμφέρει να αρχίσει εκ νέου ο διάλογος;
Εξευμενισμός στο Διεθνές Σύστημα σημαίνει «κατευνασμός» του αντιπάλου. Είναι μία μορφή στρατηγικής την οποία υιοθετεί το ασθενέστερο κράτος προκειμένου να κατευνάσει τις αναθεωρητικές τάσεις που έχει ένα ισχυρότεροκράτος εις βάρος του και να αποφύγει με αυτό τον τρόπο μία ενδεχόμενη σύρραξη. Διάλογος σημαίνει «δίνω και παίρνω». Εμείς τι θα πάρουμε αφού δεν διεκδικούμε τίποτα;
Η χώρα μας είναι όσο ισχυρή πρέπει ή όχι; Αν ναι, τότε προς τι η διαρκής υποχωρητικότητα έναντι της Τουρκίας; Αν όχι, τότε τι κάνουν οι εκάστοτε κυβερνώντες;
Πέραν των ανωτέρω, στο συγκεκριμένο θέμα το ζήτημα που τίθεται εκτός από καθαρά γεωστρατηγικής αντίληψης και θεώρησης της κατάστασης, είναι και ηθικό – δεοντολογικό, όσον αφορά τις σχέσεις και δεσμεύσεις της Ελλάδος προς την Κύπρο.
Αφ’ ενός η Ελλάδα αποτελεί μία από τις εγγυήτριες δυνάμεις της Κύπρου. Αφ’ ετέρου έχει ανακηρύξει το δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος – Κύπρου. Επιπλέον υποτίθεται ότι συμπορεύεται και συντονίζεται με την Κυπριακή Δημοκρατία για θέματα εξωτερικής πολιτικής, που αφορούν και τις δύο χώρες, καθώς επίσης και για το φλέγον θέμα της οριοθέτησης της ΑΟΖ και της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου.
Ως γνωστόν στο Διεθνές Σύστημα ισχύει η αρχή ότι δεν υπάρχουν μόνιμοι φίλοι ή εχθροί. Όπως αναφέρει και ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης «η έσχατη πραγματικότητα συνίσταται από κράτη που αγωνίζονται για την αυτοσυντήρησή τους και τη διεύρυνση της ισχύος τους. Έτσι, συναντώνται ως αντίπαλοι ή ως σύμμαχοι και αλλάζουν αντιπάλους και συμμάχους ανάλογα με τις στρατηγικές τους για αυτοσυντήρησή τους και διεύρυνση της ισχύος τους».
Όμως όταν μιλάμε για τις σχέσεις που διέπουν δύο κράτη (Ελλάδα και Κύπρο) για τα οποία ισχύει το ομόαιμο, τον ομόθρησκο το ομόγλωσσο και το ομότροπο, τότε μιλάμε για τις σχέσεις που διέπουν το ίδιο το έθνος, επομένως η παραπάνω αρχή του Διεθνούς Συστήματος δεν ισχύει. Οτιδήποτε άλλο αγγίζει τα όρια της προδοσίας.
Εκτός βέβαια αν για κάποιους πολιτικούς οι οποίοι ηγούνται της χώρας μαςκαι ασκούν εξωτερική πολιτική, ισχύει η ρήση ότι «η Κύπρος κείται μακράν»
Αντιστράτηγος εα Σάββας Κολοκούρης
Επίτιμος Διοικητής Ιης Μεραρχίας Πεζικού