Πόσο διαφορετικοί θα ήταν η Ελλάδα εάν οι διδαχές του Αριστοτέλη γίνονταν βίωμα από τις πρώτες βαθμίδες της εκπαίδευσης. Και όμως, αυτό το εθνικό έγκλημα που υφίστανται επί δεκαετίες, δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε σύμπτωση, ούτε προϊόν πολιτικής ανικανότητας.
«Όταν κάποιος ρώτησε τον Βασιλιά της Σπάρτης Δημάρατο, γιατί οι Σπαρτιάτες θεωρούν άτιμους αυτούς που πετούν την ασπίδα τους και όχι αυτούς που πετούν τις περικεφαλαίες και τους θώρακες, αυτός απάντησε:
«Γιατί τις περικεφαλαίες και τους θώρακες τους φορούν για δική τους προστασία, ενώ την ασπίδα την κρατούν για να υπερασπίσουν την από κοινού παράταξη.»
Πλούταρχος (Αποφθέγματα Λακωνικά, 220 Α)»
Αντίθετα, η αγνωσία των Ελλήνων για την δική τους εθνική κληρονομιά, γιατί η φιλοσοφία της αρχαίας Ελλάδας είναι η μεγαλύτερη εθνική κληρονομιά που μπορεί να υπάρξει, υποκρύπτει δόλο. Είναι προφανές ότι το σύστημα θέλει τον άνθρωπο, όχι πολίτη, αλλά ιδιώτη. Παρτάκια. Να μην ενδιαφέρεται για την πατρίδα, αλλά για την πάρτη του. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται ο ίδιος απατεώνας, και έρμαιο των απατεώνων που επιβουλεύονται όχι μόνο το δημόσιο χρήμα, αλλά την ίδια την εθνική υπόσταση της Ελλάδας.
Μία ενδιαφέρουσα ανάλυση, με την οποία συμφωνούμε σχεδόν απόλυτα:
Η λέξη «idiot» που στα αγγλικά σημαίνει «ηλίθιος», χαρακτηρίζει όπως και στην Ελληνική τα άτομα χαμηλού νοητικού επιπέδου και προέρχεται από την Ελληνική λέξη Ιδιώτης.Η λέξη «ιδιώτης» προέρχεται από τη λέξη «ίδιος» που σήμαινε στην αρχαιότητα ότι και σήμερα. Στα λατινικά μεταφέρθηκε ως «idiota» και αρχικά σήμαινε «μέσος άνθρωπος» ενώ αργότερα «αμόρφωτος, απαίδευτος άνθρωπος».
Την ίδια σημασία (του αμόρφωτου ανθρώπου) είχε η λέξη αρχικά και στην Αγγλική γλώσσα, ενώ σήμερα σημαίνει απλώς ηλίθιος, δηλαδή άτομο πολύ χαμηλού νοητικού επιπέδου ενώ η ηλιθιότητα (idiocy) χαρακτηρίζει το προσόν του ηλίθιου δηλαδή τη μεγάλη βλακεία.Ο Αριστοτέλης στα πολιτικά του χρησιμοποίησε τoν όρο «ιδιωτικός» για να περιγράψει τις προσωπικές υποθέσεις των πολιτών σε αντιδιαστολή με τον όρο «πολιτικός» που χρησιμοποίησε για να περιγράψει τις δημόσιες υποθέσεις (του δήμου, αυτό που ονομάζουμε σήμερα «τα κοινά»).
Στην αρχαία Αθήνα σημαντικότερη αποστολή της πολιτείας ήταν η μετατροπή των ιδιωτών (των εγωκεντρικών ατόμων που ασχολούνταν με τις προσωπικές τους υποθέσεις) σε πολίτες (σε άτομα που ασχολούνται και συμμετέχουν στα κοινά). Θεωρούσαν ότι η ιδιότητα του ιδιώτη είναι μια φυσική ιδιότητα την οποία διαθέτουν όλοι οι άνθρωποι από τη φύση τους, ενώ η ιδιότητα του πολίτη είναι επίκτητο χαρακτηριστικό που διαμορφώνεται μέσω της παιδείας που παρέχει η πολιτεία. Συνεπώς το άτομο που παρέμενε «ιδιώτης» ήταν άτομο απαίδευτο και αμόρφωτο, αφού δεν είχε εκπαιδευτεί επαρκώς στην ενασχόληση με τα κοινά.Σήμερα, το έργο της μετατροπής των «ιδιωτών» σε «πολίτες» μάλλον δε θεωρείται τόσο σημαντικό όσο στην αρχαιότητα. Στα σχολεία τα παιδιά μας, διδάσκονται οποιαδήποτε άλλη ανοησία, εκτός από το πως να γίνουν σωστοί και ωφέλιμοι για την κοινωνία πολίτες. Στα σχολικά προγράμματα, έχουν ενταχθεί μαθήματα όπως η «οικιακή οικονομία» που μαθαίνει στα παιδιά πως να τακτοποιούν τα του οίκου τους (τα ιδιωτικά τους θέματα), και έχουν εξαιρεθεί μαθήματα όπως η «πολιτική οικονομία», ή η «πολιτική αγωγή» ή οποιοδήποτε άλλο μάθημα θα μετέτρεπε τους μαθητές σε ενεργούς πολίτες. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι σε καμία τάξη της δωδεκαετούς εκπαίδευσης των παιδιών μας δε διδάσκονται έργα των αρχαίων μας φιλοσόφων.
Μια απλή ανάγνωση και ένας μικρός σχολιασμός των «Πολιτικών» του Αριστοτέλη, θα ανέβαζε το επίπεδο πολιτικής μας παιδείας κατακόρυφα σε σχέση με το σημερινό. Αντί αυτού, η νεολαία μας εκπαιδεύεται πολιτικά ψηφίζοντας για την εκλογή του δεκαπενταμελούς συμβουλίου της τάξης και του σχολείου με διαδικασίες παρόμοιες με αυτές των εκλογών, ενώ μετά τις εκλογές, κανείς δεν ασχολείται με τα «κοινά» της τάξης ή του σχολείου, παρά μόνο αν δημιουργηθεί πρόβλημα στην ομαλή διοργάνωση της πενθήμερης εκδρομής.Η κατάσταση αυτή, έχει σαν αποτέλεσμα την παραγωγή «απαίδευτων» πολιτών, που φροντίζουν μόνο το ιδιωτικό τους συμφέρον, των οποίων η συμμετοχή στα κοινά περιορίζεται στην άσκηση του δικαιώματος ψήφου και οι οποίοι ακόμα και όταν ψηφίζουν, το κάνουν με γνώμονα το ιδιωτικό τους συμφέρον και όχι το κοινό. Και φυσικά, τέτοιοι πολίτες αδυνατούν να αντιληφθούν ότι το ωφέλιμο για την κοινωνία είναι ωφέλιμο και για τους ίδιους (αφού κι αυτοί οι ίδιοι είναι μέλη της κοινωνίας), αδυνατούν να δούν την προσωπική και οικογενειακή ευημερία τους στα πλαίσια μιας ευημερούσας κοινωνίας και επιδίδονται σε αυτό που η φύση τους προστάζει, το άνευ όρων κυνήγι επιβίωσης και επιβολής εξουσίας όπου όλα επιτρέπονται.
Η συμπεριφορά αυτή, όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, ταιριάζει σε ζώα μάλλον παρά σε ανθρώπους.Στη ζούγκλα, ο φοροφυγάς και ο κλέφτης γίνονται «μάγκες» με βίλες και ακριβά αυτοκίνητα, ενώ τα υπόλοιπα «κορόιδα» που δεν έχουν τα «κότσια» να κάνουν «μαγκιές», αλλά τόσα χρόνια πλήρωναν φόρους και εισφορές τώρα χάνουν το σπίτι και την περιουσία τους.Η κοινωνία διαλύεται και κανείς δεν επαναστατεί. Οχι τουλάχιστον μέχρι ο δικαστικός επιμελητής να χτυπήσει τη «δική μας» πόρτα για να κατασχέσει το «δικό μας» σπίτι. Μέχρι τότε, μπορούμε να ελπίζουμε. Οτι η συμφορά δε θα χτυπήσει το δικό μας σπίτι. Οτι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα. Από μόνα τους. Η ότι κάποιος άλλος θα τα φτιάξει για εμάς. Ελπίζουμε ότι «εμείς» θα επιβιώσουμε, ακόμα κι αν χρειαστεί να πεθάνουν όλοι οι υπόλοιποι. Γιατί «εμείς» έχουμε καλό κράνος και θώρακα που αντέχουν στα χτυπήματα. Και μόνον αν δεν έρθουν έτσι τα πράγματα θα επαναστατήσουμε. Και τότε, θα επαναστατήσουμε για την «εργατική τάξη», για τα «ταξικά μας αδέρφια» και για οτιδήποτε άλλο εκτός από την διάλυση της κοινωνίας μας.
Και αυτό, γιατί όλοι μας πετάξαμε τις ασπίδες, φορέσαμε τις περικεφαλαίες και τους θώρακες, κρυφτήκαμε στα σκοτεινά και κανείς μας δε σκέφτεται ότι αν παραταχθούμε ενωμένοι σε φάλαγγα και πολεμήσουμε τον κοινό εχθρό όλοι μαζί, μπορούμε να νικήσουμε.