Στα μέσα του 18ου αιώνα η επιδημία της πανούκλας, η οποία μάστιζε τη Δυτική Ελλάδα, προκάλεσε χιλιάδες θανάτους ενώ πολλοί οι οποίοι δεν είχαν μολυνθεί αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα χωριά και τις πόλεις τους και να μετοικήσουν. Όλα ξεκίνησαν από ένα καράβι.
Την άνοιξη του 1743 ένα εμπορικό πλοίο από το Μεσολόγγι με προορισμό το λιμάνι της Μεσίνα της Σικελίας, μετέφερε εκτός από τα εμπορεύματα και τον θανατηφόρο ιό της πανούκλας. Αν και στην Ιταλική χερσόνησο ήταν νωπές οι μνήμες από την επιδημία που την έπληξε 20 χρόνια πριν, οι αρχές δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα για να αντιμετωπίσουν μια επιδημία. Πολύ γρήγορα η μόλυνση εξαπλώθηκε με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να βρει το θάνατο.
Αμέσως μετά την εκδήλωση του λοιμού, τα καράβια που ήταν αγκυροβολημένα στη Μεσίνα αναχώρησαν προς διάφορες κατευθύνσεις. Ένα από εκείνα έφτασε στη Λευκάδα (Σάντα Μάουρα όπως λεγόταν τότε), η οποία τελούσε υπό Ενετική κατοχή. Μόλις το πλοίο έφτασε στο λιμάνι του νησιού, εκδηλώθηκαν τα πρώτα θανατηφόρα κρούσματα του λοιμού.
Ο «αφανισμός»
Όσο οι μέρες περνούσαν οι νεκροί αυξάνονταν δραματικά, ενώ οι αρχές βρίσκονταν σε πανικό από την ταχύτητα της εξάπλωσης της πανούκλας ολιγώρησαν. Τον πρώτο ενάμισι μήνα οι νεκροί έφτασαν τους 780, αριθμός τρομακτικός αναλογικά με τον πληθυσμό του νησιού. Μετά τον αρχικό αιφνιδιασμό, οι αρχές άρχισαν να λαμβάνουν τα μέτρα, όπως το λοιμοκαθαρτήριο και την υγειονομική ταφή των νεκρών.
Το «μεγάλο θανατικό» άρχισε σιγά σιγά να υποχωρεί, ωστόσο η επιδημία ήταν τόσο μεγάλη που δεν μπορούσε να τεθεί υπό πλήρη έλεγχο. Σε επιστολή του προς τον Δόγη της Βενετίας, ο Ενετός αξιωματούχος στο νησί Αντόνιο Μόρο έλεγε μεταξύ άλλων ότι ο καθαρός αέρας της περιοχής που είχε επιλεγεί για τη μεταφορά των ασθενών, σε συνδυασμό με τη σωστή διατροφή, συνέβαλαν καθοριστικά στη σύντομη ανάρρωση όσων είχαν μολυνθεί από την πανώλη.
Στο νησί ο «κόκκινος συναγερμός» έληξε έναν χρόνο μετά, όμως ο τελικός απολογισμός ήταν αποκαρδιωτικός. Συνολικά 1800 κάτοικοι έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της επιδημίας, σχεδόν το ένα τρίτο του πληθυσμού του νησιού.
Η τοπική εκκλησία του νησιού απέδωσε την ανάρρωση των υπόλοιπων που μολύνθηκαν, αλλά και αυτών που δεν αρρώστησαν σε θαύμα του Άγιου Βησσαρίωνα. Ο ιερομόναχος Ματθαίος μετέφερε την κάρα του από τη μονή Δουσίσκου στα Τρίκαλα.
Όσοι επέζησαν απέδωσαν την σωτηρία τους στη βοήθεια του Αγίου και προς τιμήν του ανήγειραν ναό εκεί όπου είχε στηθεί το λοιμοκαθαρτήριο. Η περιοχή εκείνη μέχρι σήμερα ονομάζεται Αγία Κάρα.
Πηγή αρχικής φωτογραφίας: Guide Leaflet