Δικαιοσύνη. Η βαριά βιομηχανία του κράτους….

Του Πέτρου Χασάπη
Μία από τις τρεις εξουσίες της Πολιτείας και βασικότατος πυλώνας της Δημοκρατίας σε μια κοινωνία είναι η Δικαιοσύνη. Δεν θα εξετάσουμε εδώ αν η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη ή μη. Αυτό το γνωρίζουμε όλοι μας. Εκείνο που θα εξετάσουμε εδώ είναι το πώς αντιμετωπίζει το κράτος το σύστημα της Δικαιοσύνης συνολικά.
Το τι είδους ακριβώς Δικαιοσύνη θα έχεις εξαρτάται από το πρόταγμα που βάζεις και θέλεις να επιτύχεις μέσα από το σύστημα της Δικαιοσύνης.
Αν το πρόταγμά σου είναι να εξυπηρετήσεις πρώτα και κύρια το δίκαιο του πολίτη, τότε θα έχεις μια Δικαιοσύνη γρήγορη αποτελεσματική και με ποιότητα. Αν όμως βλέπεις τη Δικαιοσύνη με δόση λαϊκισμού αλλά και…… σαν μια ακόμα ευκαιρία για άντληση δημοσίων εσόδων αφενός και για εξασφάλιση αντικειμένου επαγγελματικής ενασχόλησης και εισοδήματος μιας στρατιάς χιλιάδων απασχολουμένων στο σύστημα αυτό (δικαστών, δικηγόρων, δικαστικών επιμελητών, δικαστικών υπαλλήλων) αφετέρου, τότε θα έχεις τη Δικαιοσύνη που έχουμε εμείς.
Η ελληνική πολιτεία λοιπόν δείχνει να ενδιαφέρεται περισσότερο να χρησιμοποιεί το σύστημα της Δικαιοσύνης σαν μια βαριά βιομηχανία της ελληνικής οικονομίας για την άντληση πόρων και για την επαγγελματική εξασφάλιση δεκάδων χιλιάδων απασχολουμένων στο σύστημα αυτό, παρά για την ποιότητα και την ταχύτητα του απονεμόμενου Δικαίου. Μια δικαστική υπόθεση για παράδειγμα, που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί μόλις σε λίγους μήνες, απαιτεί στο σύστημα της ελληνικής Δικαιοσύνης πολλά έτη, καταλήγοντας τελικά σε αρνησιδικία, αλλά και σε αντιφατικές αποφάσεις. Μέσα σ’ αυτό το μεγάλο χρονικό διάστημα όμως, γίνονται διαδικαστικές και μη πράξεις, οι οποίες κοστίζουν μεν στον πολίτη, αλλά από τις οποίες όμως χρηματοδοτείται ολόκληρο το σύστημα (Δημόσια έσοδα, ασφαλιστικά ταμεία, εισοδήματα απασχολουμένων κ.λ.π.).
Εμείς πιστεύουμε πως, με ορισμένες τροποποιήσεις κυρίως στους κώδικες Πολιτικής και Ποινικής Δικονομίας, τα πράγματα θα μπορούσαν να βελτιωθούν άμεσα, προς την κατεύθυνση της ταχύτητας της απονομής της Δικαιοσύνης και της εμπέδωσης αισθήματος Δικαίου στην ελληνική κοινωνία. Τέτοιες παρεμβάσεις μπορούν να ειπωθούν πολλές.
Όμως κάτι τέτοιο αφενός θα έριχνε κατακόρυφα τα έσοδα του Δημοσίου, αφετέρου θα έστελνε στην ανεργία ένα σωρό επιστήμονες που αλόγιστα έχει παραγάγει η Ελληνική Παιδεία. Μια απόδειξη για το τελευταίο είναι ότι το ελληνικό κράτος επιβάλλει με το ζόρι να έχει ο κάθε πολίτης υποχρεωτικά δικηγόρο σε κάθε σχεδόν επαφή του με τη Δικαιοσύνη, όπως και σε κάθε συμβολαιογραφική του σύμβαση, καθιστώντας το δικηγόρο παράσιτο στα μάτια του πολίτη. Θέλετε και το καλύτερο; Υποστηρίζεται ανερυθρίαστα πως αυτό γίνεται για το καλό του πολίτη, σαν να μη γνωρίζει ο πολίτης πότε είναι το καλό του να ζητήσει τις υπηρεσίες δικηγόρου και πότε όχι. Εδώ φτάσαμε στον παραλογισμό να μπορεί ένας ευρωπαίος δικηγόρος να δικάσει οπουδήποτε μέσα στην ελληνική επικράτεια και να μην μπορεί ένας έλληνας δικηγόρος να δικάσει σε άλλο Πρωτοδικείο, από νομό σε νομό.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά φτάσαμε να έχουμε αναλογικά τους περισσότερους δικαστές, τους περισσότερους δικηγόρους, τους περισσότερους δικαστικούς επιμελητές και τους περισσότερους δικαστικούς γραμματείς στον κόσμο, που όλοι αυτοί ζούνε σε βάρος των εισοδημάτων των απλών πολιτών (είτε μέσω της φορολόγησης είτε μέσω των άμεσων αμοιβών) αλλά γρήγορη απονομή Δικαιοσύνης να μην έχουμε.