Μανώλης Κοττάκης
Η συντριβή στό ἔδαφος τοῦ ἀεροσκάφους πού μετέφερε τόν «στασιαστή» τῶν δυνάμεων τῆς Βάγκνερ στήν Οὐκρανία, Γεβγένι Πριγκόζιν, καί ὁ κατά τά φαινόμενα βέβαιος θάνατός του δέν εἶναι ἕνα γεγονός πού ἀφορᾶ μόνον τό ἐσωτερικό παιγνίδι ἰσχύος στήν Ρωσσία.
Ἐκ πρώτης ὄψεως, τέτοιο φαίνεται. Ἄν ὑποτεθεῖ ὅτι ἔχουν βάση οἱ πληροφορίες ὅτι τό ἀεροπλάνο κατερρίφθη ἀπό πύραυλο, τότε εἶναι προφανές ὅτι ἡ ρωσσική ἡγεσία περνᾶ τόσο στό ἐσωτερικό ὅσο καί στό ἐξωτερικό τό μήνυμα ὅτι «τήν προδοσία πολλοί ἀγάπησαν, ἀλλά τούς προδότες κανείς». Καί καθιστᾶ σαφές σέ ὅλους ὅσοι θά ἤθελαν νά κινηθοῦν ἐναντίον της καί νά τήν ἀνατρέψουν, ὅτι αὐτή δέν ἔχει χάσει πλήρως τήν ἐπαφή της μέ τήν διεθνῆ ἀτμόσφαιρα (μέ τίς πληροφορίες…) καί διαθέτει ἀκόμη ἀνακλαστικά γιά νά ἀπαντᾶ.
Οἱ Ρῶσσοι ὀλιγάρχες εἶναι βέβαιον ὅτι ἔλαβαν τό μήνυμα, καθώς καί πολύς κόσμος μέσα στόν κρατικό μηχανισμό τῆς Ρωσσικῆς Ὁμοσπονδίας. Ἐάν, φυσικά, ὑπάρχει τέτοιο μήνυμα. Καί ἄν, φυσικά, ὅλοι οἱ στασιαστές ἐξολοθρεύτηκαν. Γιατί καμμιά φορά ἡ ζωή, ὅπως ἔχουν δείξει οἱ ταινίες, ἔχει ἄλλα σχέδια. Ὡστόσο, κατά τήν γνώμη μου, μέ τίς γνώσεις διεθνοῦς πολιτικῆς πού ἔχω, θά ἦταν λάθος νά ἑρμηνεύσει κανείς τόν θάνατο τοῦ Πριγκόζιν ὡς ἕνα μεμονωμένο γεγονός. Πιό πολύ μέ προπαρασκευαστική πράξη ξεκαθαρίσματος τοῦ τοπίου μοιάζει. Ὅπως καί ὁ αἰφνίδιος θάνατος ἑνός σημαντικοῦ Ρώσσου στρατηγοῦ προσφάτως.
Προσεκτική παρατήρηση τῆς εἰδησεογραφίας γεννᾶ τήν σκέψη ὅτι ἴσως εἶναι ἡ ἀρχή μιᾶς στρατηγικῆς ἀντεπίθεσης τοῦ Πούτιν μέ στόχο τήν ἔξοδό του ἀπό τήν αὐλή μέ τήν ὁποία θέλησαν νά τόν περικυκλώσουν, μέ ὁρμητήριο τήν Οὐκρανία, οἱ Δυτικοί. Μία στρατηγική ἡ ὁποία ἐνισχύεται ἀπό τίς ἐπίσημες διαρροές τοῦ ΝΑΤΟ, ὅτι ὁ Πρόεδρος Ζελένσκυ θά πρέπει ἀργά ἤ γρήγορα νά ὑπογράψει τήν ἀπώλεια τῶν ἐδαφῶν του μέ ἀντάλλαγμα τήν μακρινή προοπτική ἔνταξής του στήν Συμμαχία. Κάτι πού ἄρχισε νά προετοιμάζεται, ἀλλά ἐπειδή τοῦτο δέν εἶναι ἐφικτό στούς παρόντες χρόνους, ἐπιλέγεται αὐτό πού στήν καρδιολογία ὀνομάζεται bypass: Οἱ διμερεῖς ἀμυντικές συμφωνίες ἐγγυήσεων μεταξύ τῆς Οὐκρανίας καί δυτικῶν συμμάχων ὅπως ἡ Σουηδία, ἡ Δανία καί ἡ Ἑλλάδα, πού προθύμως ἀνέλαβαν νά διαθέσουν στό Κίεβο μαχητικά ἀεροσκάφη F-16 καί νά ἐκπαιδεύσουν τούς πιλότους τῆς Οὐκρανίας.
Κάτι πού, ἐπίσης, ἀρχίζει νά ἑτοιμάζεται μέ Συνόδους Δυτικῶν Βαλκανίων σάν αὐτή πού ἔγινε στήν Ἀθήνα μέ παρόντα τόν Ζελένσκυ, οἱ ὁποῖες ἔχουν ὡς μακροπρόθεσμο στόχο τό πολιτικό του μασάζ ἐν ὄψει ὅσων ἔρχονται. Διακρίνεται στόν ὁρίζοντα μία νέα ἐπιθετικότητα σέ πολλά μέτωπα ἀπό τήν Ρωσσική Ὁμοσπονδία. Σάν ὁ ἀναθεωρητισμός νά ἔχει εἰσέλθει σέ νέα φάση καί νά ἔχει ἀποκτήσει συνεταίρους! Οἱ Ρῶσσοι ἀγαποῦν τούς μακροχρόνιους πολέμους, καθώς καί τήν ἐξαγωγή τῶν κρίσεων τῶν πολέμων αὐτῶν καί τήν διαχείριση τῶν προβλημάτων πού παράγουν στό ἐξωτερικό. Στά βόρεια σύνορά μας. Στά Βαλκάνια. Στόν Νίγηρα, ὅπου μέ πραξικόπημα, στό ὁποῖο λέγεται ὅτι τούς βοήθησαν καί οἱ τουρκικές μυστικές ὑπηρεσίες, ἐγκατέστησαν νέα κυβέρνηση ὑπό τό φῶς τῶν ἀλαλαγμῶν ὀπαδῶν πού κράδαιναν ρωσσικές σημαῖες. Στήν Συρία. Στήν Λιβύη, ὅπου οἱ Τοῦρκοι διεκδικοῦν ναυτική βάση στά δυτικά νῶτα μας. Σέ εὐρωπαϊκές πρωτεύουσες, ὅπου ἡ κατάπτωση καί παρακμή τῶν κοινωνιῶν ἀλλά καί τά ἀνακλαστικά τῶν κρατικῶν μηχανισμῶν ἔχουν φτάσει σέ τέτοιο σημεῖο, ὥστε οἱ Ρῶσσοι νά μποροῦν νά ἀπολαμβάνουν ἐντάσεις καί ἐσωτερικές κρίσεις ἀσφαλείας τῶν ἐχθρῶν τους. Στούς BRICS, ὅπου στήν Σύνοδο πού ἔγινε στό Γιοχάνεσμπουργκ ἀποφασίστηκε στό μέλλον δειλά ἀλλά σταθερά νά ἀρχίσουν νά γίνονται πληρωμές μεταξύ τῶν χωρῶν πού μετέχουν σέ αὐτόν τόν νέο διεθνῆ ὀργανισμό σέ νομίσματα ἐκτός τοῦ δολλαρίου.
Στήν πραγματικότητα, λοιπόν, ὁ θάνατος τοῦ Πριγκόζιν εἶναι ἡ σαφής ἔνδειξη ὅτι εἰσερχόμαστε στήν δεύτερη φάση τοῦ ρωσσικοῦ ἀναθεωρητισμοῦ, πιθανῶς καί μέ τήν σύμπραξη τῆς Τουρκίας, ἡ ὁποία ἐνοχλεῖται ἀπό τήν ἀναβάθμιση, γιά νά μιλήσουμε μέ ἑλληνικούς ὅρους, τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως. Ὑπάρχουν ἤδη στήν Ἑλλάδα ἀναλυτές πού ψιθυρίζουν ὅτι ἡ Ρωσσία ἔχει ἐργαλειοποιήσει τήν Τουρκία μέσῳ τῶν μεταναστῶν, γιά νά ξεκινήσει ἕνας πόλεμος στήν νοτιανατολική πτέρυγα τοῦ ΝΑΤΟ. Μέ στόχο τήν ἐξουδετέρωση τῶν στρατιωτικῶν βάσεων πού ὑπάρχουν στήν Ἑλλάδα καί δίνουν τήν δυνατότητα στήν συμμαχία νά ἐπεμβαίνει στήν Οὐκρανία.
Ρωσσία καί Τουρκία ἤδη συνεργάζονται πολύ στενά σέ ὁλόκληρη τήν Ἀφρική γιά τήν ἐγκαθίδρυση μιᾶς νέας ἐπιρροῆς, ἐνῷ ὁ Πρόεδρος Ἐρντογάν τά «γύρισε» πάλι γιά τήν ἔνταξη τῆς Σουηδίας στό ΝΑΤΟ. Καί ὅσο στήν Ἄγκυρα διαβάζουν ἀναλύσεις, ὅπως τήν τελευταία ἐνδιαφέρουσα τοῦ “Foreign Affairs”, οἱ ὁποῖες ἐπιχειρηματολογοῦν ὅτι, παρά τήν συμμαχία της μέ τήν Ρωσσία, ἡ Τουρκία εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία γιά τήν Δύση, τόσο στήν γείτονα θά ἀποθρασύνονται. Ἀκόμη καί διεκδικῶντας βρεταννικό ἔδαφος τῆς βάσεως Δεκελείας στήν Κύπρο. Ὅπου, στά κατεχόμενα, ἡ Μόσχα ἄνοιξε καί αὐτή μετά τίς χῶρες τῆς ΕΕ προξενεῖο.
Στό πλαίσιο αὐτό, ἄν θά διαβάζουμε σωστά ὅλα ὅσα συγκλονιστικά συμβαίνουν στήν Μόσχα, ὁ ἀναθεωρητισμός μπορεῖ νά ἐπεκταθεῖ καί στήν Ἄγκυρα, ἡ ὁποία προσεκτικά μέσα στό καλοκαίρι κήρυξε τήν λήξη τῆς Συνθήκης τῆς Λωζάννης μετά τήν σύγκληση τοῦ Συμβουλίου Ἐθνικῆς Ἀσφαλείας καί τήν ἀποχώρησή της ἀπό αὐτήν. Εὐχόμεθα αὐτό νά μήν σημαίνει καί διεκδίκηση ἑλληνικῶν ἐδαφῶν. Γιατί, ἄν αὐτό συμβεῖ, νά δῶ ποῦ θά πᾶνε νά κρυφτοῦν βουλευτάδες καί καθηγητάδες, πού κατηγοροςῦσαν πρό μηνός ὡς… ἀναθεωρητές ὅλους ὅσοι διεκδικοῦν τά δίκαια τοῦ Ἑλληνισμοῦ στό Αἰγαῖο καί στήν Μεσόγειο.