Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
H ελληνορθόδοξη εκκλησία μας έχει χάσει την πορεία της και αυτό το βλέπουμε να καθρεφτίζεται στην κοινωνία μας, άνθρωπο χωρίς ελπίδα, άνθρωποι χωρίς ποιμένα, τρέχουν δεξιά και αριστερά προσπαθώντας να επιβιώσουν, αφήνοντας στην άκρη αρχές και αξίες που όχι μόνο κράτησαν όρθιο αυτό το έθνος σε χαλεπούς καιρούς, αλλά πληγώνουν την ελληνική οικογένεια και κυρίως τα πιο μικρά της μέλη μένουν στην ουσία ακυβέρνητα και χωρίς νουθεσία, το αποτέλεσμα αποτυπώνεται στα δελτία ειδήσεων «ανήλικοι επιτέθηκαν αναίτια σε ανήλικους», « Ανήλικος λήστεψε και χτύπησε ηλικιωμένο», «Ανήλικος χτύπησε και λήστεψε ηλικιωμένο μέσα στο σπίτι του» και ποσά αλλά ακόμη.
Σκεφτείτε ότι ακόμη και αυτό που γνωρίζαμε ως βασικό, ο ελάχιστος σεβασμός δηλαδή, να σηκώνεσαι να δίνεις την θέση σου σε μεγαλύτερο στα μέσα μαζικής μεταφοράς έχει εκλείψει, βλέπουν ηλικιωμένους να προσπαθούν να σταθούν όρθιοι και κάθονται με την παρέα τους στα καθίσματα χασκογελώντας, το εντυπωσιακό είναι αυτό που είδα επανειλημμένως, μετανάστες κυρίως από αφρικανικές χώρες όταν δουν κάποιον ηλικιωμένο του παραχωρούν ευχαρίστως την θέση τους, άλλοι άνθρωποι άλλη κουλτούρα.
Εδώ δυστυχώς η μοναδική κουλτούρα του Έλληνα είναι το πως θα βγάλει περισσότερα χρήματα, πως θα πάρει καλύτερο κινητό ή τάμπλετ και αυτός ο ανταγωνισμός σε μια χώρα με μισθούς βαλκάνιων, αλλά και η απάθεια των εκκλησιαστικών παραγόντων, μαζί με την οικογένεια με τους γονείς και το σχολείο με τους δασκάλους του, που είναι διαμορφωτές ψυχών και δυστυχώς με όσα βλέπουμε φαίνεται ότι μια μερίδα τους έχει αποτύχει σε αυτό το ευγενές καθήκον. Όλοι αυτοί ενώ θα έπρεπε να έχουν μεταξύ τους μια αγαστή συνεργασία παράγοντας χρήσιμους ανθρώπους στην Ελληνική κοινωνία, παρατηρούμε ότι ενίοτε βρίσκονται σε αντιπαλότητα μεταξύ τους, τα αποτελέσματα τα βλέπουμε στα παιδιά μας νεαροί και νεαρές χωρίς κανένα σεβασμό, με ροπή στο εύκολο χρήμα, που δημιουργεί παραβατικότητα.
Έγραψα στην αρχή ότι η εκκλησία έχει χάσει την πορεία της, δυστυχώς έτσι είναι, έπαψε να είναι ο καλός ποιμένας, αδυνατεί να αρθρώσει φωνή, μένει απαθής στα τεκταινόμενα και δεν επιχειρεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα, μπορεί; Σαφώς ναι αρκεί να το θελήσει, στο παρελθόν το είχε επιχείρηση με επιτυχία, γιατί όχι και στο μέλλον, συνεργασία εκκλησίας, οικογένειας, σχολείων αλλά και της πολιτείας μπορούν να κάνουν θαύματα και προλάβουν τα χειροτέρα, ας το κάνουν.