Γράφει ο Παναγιώτης Παύλος
Ήδη από τη στιγμή που ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάνπάτησε το πόδι του στο αεροδρόμιο των Αθηνών, πριν δυο εβδομάδες περίπου, ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας Υπουργός Εξωτερικών Γεραπετρίτης φρόντισε με τον πλέον αδιάψευστο τρόπο να επαληθεύσει αυτό που είχαμε επισημάνει ευθύς εξαρχής για την περίπτωσή του. Και όσους τυχόν παρασύρθηκαν από τις εξηγήσεις με τις οποίες προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και πίστεψαν τις «αγνές» πατριωτικές προθέσεις του, φρόντισε εκ νέου ο ίδιος να τους επαναφέρει στην τάξη με την τεταρτολογία του στη Βουλή, κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού, το Σάββατο 16/12. Όπου με πάσα ειλικρίνεια αποκάλυψε αυτό που είναι ο σκοπός πολλών εντός, πέριξ και όπισθεν της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας: η επίλυση του ζητήματος της Υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ με την Τουρκία ΧΩΡΙΣ η Ελλάδα να έχει προβεί προηγουμένως στην πλήρη άσκηση του μονομερούς δικαιώματος επέκτασης των εθνικών χωρικών υδάτων στο Αιγαίο στα 12 ναυτικά μίλια ή το όριο της μέσης γραμμής.Είπε δηλαδή ξεκάθαρα ο κ. Γεραπετρίτης ότι επιθυμία του είναι η Ελλάδα να διευθετήσει το ζήτημα αυτό με την Τουρκία και μάλιστα κατά την τρέχουσα κοινοβουλευτική περίοδο. Χωρίς βεβαίως η Τουρκία να έχει άρει το casus belliεναντίον της χώρας μας, χωρίς να έχει αποσύρει το Τουρκολιβυκό Μνημόνιο, και κυρίως, χωρίς να έχει αποσύρει τα στρατεύματα Κατοχής από την Κύπρο μας. Ένα το κρατούμενο.
Λίγες ημέρες νωρίτερα, στον απόηχο της Διακήρυξης των Αθηνών, την Τετάρτη 13/12, πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα συνάντηση του Τούρκου Πρέσβη Ερτσιγιές με την κεντρική ομάδα ιθυνόντων του ΕΛΙΑΜΕΠ και σειράς εκ των βασικότερων κηρύκων του εγχώριου υπαρκτού κατευνασμού, κατά την οποία πλαισίωναν τον Τούρκο Πρέσβη εξ ευωνύμωντου ο γνωστός προκρούστης της ελληνικής ΑΟΖ και ορκισμένος εχθρός της επήρειας του Συμπλέγματος Μεγίστης, Χρήστος Ροζάκης, και εκ δεξιών του περιχαρής η σχετικώς νέα Γενική Διευθύντρια του ΕΛΙΑΜΕΠ, Μαρία Γαβουνέλη. Για τους ανωτέρω, όπως και για τον Χρήστο Ροζάκη δεν χρειάζονται συστάσεις, καθώς είναι όλοι τους γνώριμοι και μη εξαιρετέοι στην ελληνική κοινή γνώμη για τη «συμβολή» τους στα Ελληνοτουρκικά.
Θα σταθώ όμως στη Διευθύντρια του ΕΛΙΑΜΕΠ, η οποία μάλιστα ως καθηγήτρια στη Νομική Σχολή Αθηνών φέρεται ειδικευμένη στο Διεθνές Δίκαιο. Και λέω «φέρεται» διότι αυτό στο οποίο θα αναφερθώ ακολούθως όχι μόνον την επιστημονική επάρκειά της ως «ειδικής στο Διεθνές Δίκαιο» θέτει εν αμφιβόλω, αλλά και γεννά ερωτηματικά αναφορικά με το ακαδημαϊκό ειδικό βάρος μελών ΔΕΠ της Νομικής Σχολής Αθηνών. Θα μου πείτε, συνάδελφός της στην ίδια Σχολή είναι και ο Υπουργός που έγραψε ιστορία με τις υποκλίσεις του στον Τούρκο Πρόεδρο, και δεν θα έχετε άδικο. Μπαίνω στην ουσία.
Η κα Γαβουνέλη, λοιπόν, δυο ημέρες μετά τη συνάντηση του επιτελείου του ΕΛΙΑΜΕΠ με τον Τούρκο Πρέσβη, και ταυτόχρονα με τις ανωτέρω δηλώσεις Γεραπετρίτη, δημοσίευσε στην εφημερίδα Τα Νέα του Σαββάτου 16/12, άρθρο με τίτλο: «Η επόμενη μέρα για Ελλάδα και Τουρκία», θέλοντας πιθανώς, μεταξύ άλλων, να μεταφέρει στην ελληνική κοινή γνώμη και κάτι από τα όσα συζητήθηκαν με τον Πρέσβη της Τουρκίας στην Αθήνα. Πλην όμως, στον ενθουσιασμό της επάνω υπέπεσε σε σφάλμα αδικαιολόγητο ακόμη και σε δευτεροετή φοιτητή των Διεθνών Σχέσεων. Γράφει λοιπόν, η Διευθύντρια του ΕΛΙΑΜΕΠ: «Είναι εξαιρετικά δύσκολο να φανταστεί κανείς μια ελληνική κυβέρνηση που θα δεχθεί να θέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων ελληνικά εδάφη, με ελληνικό πληθυσμό και ελληνική ιστορία πολλών αιώνων». Πολύ σωστά και εύλογα ως εδώ. Πράγματι, έτσι σκέπτεται κάθε νοήμων πολίτης με στοιχειώδη αντίληψη εθνικού συμφέροντος.
Ωστόσο, η αμέσως επόμενη πρότασή της είναι αφοπλιστική και ακυρωτική της προηγούμενης: «Από την άλλη μεριά, αν μιλάμε απλώς για ακατοίκητες βραχονησίδες χωρίς πραγματικό αντίκτυπο στην οριοθετική γραμμή, μια και κατά τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας δεν διαθέτουν θαλάσσιες ζώνες, και πάντως είναι τόσο κοντά στις ακτές ώστε και η αιγιαλίτιδα ζώνη ακόμη να υπερκαλύπτεται από τα κοντινά νησιά, τότε τι νόημα έχει αυτή η συζήτηση πέρα από το να δημιουργεί νησίδες κακοπιστίας;» Χρειάστηκε να διαβάσω αρκετές φορές αυτό το σημείο και να ανατρέξω στο βιογραφικό της κυρίας Γαβουνέλη, για να διαπιστώσω αν όντως έχει ασχοληθεί η ίδια με το Διεθνές Δίκαιο, αν έχει ιδέα από θεμελιώδη κείμενα και δη τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας, κι αν εν πάσειπεριπτώσει κοροϊδεύει τον εαυτό της και το ήδη πολλαχώςεκτεθειμένο ΕΛΙΑΜΕΠ ή προσπαθεί να παραπλανήσει τους Έλληνες πολίτες. Ή, τέλος, εάν απλώς «συμπάσχει τις έγνοιες» του συναδέλφου της στη Νομική Αθηνών Υπουργού Εξωτερικών.
Εξηγούμαι. Τί ισχυρίζεται ανωτέρω η Διευθύντρια του ΕΛΙΑΜΕΠ; Κατά βάσιν, ότι οι ακατοίκητες βραχονησίδες στο Αιγαίο ΔΕΝ διαθέτουν θαλάσσιες ζώνες. Δεδομένου ωστόσο ότι, όπως στοιχειωδώς ένας πρωτοετής φοιτητής Διεθνών Σχέσεων γνωρίζει, στις θαλάσσιες ζώνες δεν συμπεριλαμβάνονται μόνον η Υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, αλλά πρωτίστως (και μεταξύ άλλων) και τα Χωρικά Ύδατα (Αιγιαλίτιδα ζώνη) και η Συνορεύουσα Ζώνη, την κα Γαβουνέλη διαψεύδει η ίδια η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS) και πιο συγκεκριμένα το Μέρος VIII και το Άρθρο 121 για το «καθεστώς των νήσων». Το παραθέτω αυτούσιο ακολούθως, συνοδευόμενο εν συνεχεία από ορισμένους ενδεικτικούς απορρέοντες συμπερασμούς, ώστε ο Έλληνας πολίτης με στοιχειώδη λογική να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι το μέγεθος της πλάνης. Λέει, λοιπόν το άρθρο 121 στις 3 παραγράφους του:
1. Νήσος είναι μια φυσικά διαμορφωμένη περιοχή ξηράς που περιβρέχεται από ύδατα και βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια των υδάτων κατά τη μέγιστη πλημυρίδα.
2. Εκτός όπως προβλέπεται στην παράγραφο 3, η χωρική θάλασσα, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης που εφαρμόζονται στις άλλες ηπειρωτικές περιοχές.
3. Οι βράχοι οι οποίοι δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή, δεν θα έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη ή υφαλοκρηπίδα.
Αυτά, λοιπόν, που με απλά λόγια ορίζουν οι ανωτέρω παράγραφοι της UNCLOS του Montego Bay, είναι τα εξής:
α) Κάθε κομμάτι γης περιβαλλόμενο από θάλασσα, είτε το πεις βράχο, είτε «ακατοίκητη βραχονησίδα», είτε νησίδα, είτε μικρονησίδα, είτε νησάκι, είτε ό,τι άλλο, από τη στιγμή που υπάγεται στον ορισμό της ανωτέρω παραγράφου 1, και άρα, από τη στιγμή που δεν είναι τμήμα ηπειρωτικής γης, καλείται «νήσος».
β) Όλες οι νήσοι, ανεξαρτήτως τύπου που περιγράφεται στο α) διαθέτουν θαλάσσιες ζώνες.
γ) Οι τέσσερεις βασικές θαλάσσιες ζώνες είναι: i. η χωρική θάλασσα (δηλαδή τα χωρικά ύδατα), ii. η συνορεύουσα ζώνη, iii. η αποκλειστική οικονομική ζώνη (ΑΟΖ), και iv. ηυφαλοκρηπίδα.
δ) Ο μόνος τύπος νήσου που δεν διαθέτει όλες τις ανωτέρω τέσσερεις θαλάσσιες ζώνες είναι ο «ακατοίκητος βράχος» της παραγράφου 3, ο οποίος όμως διαθέτει και χωρικά ύδατα και συνορεύουσα ζώνη, όπως προκύπτει επαγωγικά, από την παράγραφο 2.
ε) Ακόμη και η μικρότερη βραχονησίδα, από τη στιγμή που δεν είναι ύφαλος, έχει χωρικά ύδατα και συνορεύουσα ζώνη.
Επιπλέον, η εν λόγω κυρία, είτε σκοπίμως και άρα δολίως, είτε άθελά της και άρα ανοήτως – θέλω να πιστεύω το δεύτερο – συγκαλύπτει το γεγονός ότι υπάρχουν βραχονησίδες, όπως τις αποκαλεί, των οποίων οι θαλάσσιες ζώνες ΔΕΝ επικαλύπτονται πλήρως («υπερκαλύπτεται» είναι ο όρος που χρησιμοποιεί η ίδια) από κοντινά νησιά. Το πόσο πολύτιμες είναι αυτές οι «βραχονησίδες» για τη χώρα στην οποία ανήκουν, το φανερώνει ένας απλός μαθηματικός υπολογισμός εμβαδού του κύκλου. Αντλώ το σχετικό γράφημα από την εξαιρετικά εύστοχη επισήμανση του Αντ/γου ε.α. Ιωάννη Ιντζέ, το οποίο δείχνει χαρακτηριστικά ότι τα 12 ναυτικά μίλια εθνικών χωρικών υδάτων μιαςαπομονωμένης βραχονησίδας, όπως αυτή προσδιορίζεται συμπληρωματικά στις παραγράφους 2 και 3 του Άρθρου 121 της UNCLOS, μεταφράζονται σε μέγιστο δυνητικά εύρος θαλάσσιας εθνικής κυριαρχίας εμβαδού σχεδόν 1.552τετραγωνικών χιλιομέτρων!
Τα ανωτέρω αρκούν, πιστεύω, για να αναλογιστεί ο αναγνώστης πόσο αγνή και αθώα Διακήρυξη Φιλίας και Καλής Γειτονίας ήταν η υπογραφείσα στην Αθήνα – εφόσον αυτή χρησιμοποιηθεί από την Ελλάδα για το δεδηλωμένο και από τον Υπουργό Εξωτερικών αλλά και τον Πρωθυπουργό επόμενο βήμα διευθέτησης ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδας δίχωςτην άσκηση του μονομερούς δικαιώματος της Ελλάδας για επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια – πόσο σοβαρά λαμβάνουν υπ᾽ όψιν την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας οι άνθρωποι που ως έργο ζωής έχουν αναλάβει τον κατευνασμό του νεοθωμανού αναθεωρητή γείτονα, και πόση είναι η επάρκεια του προσωπικού των πολιτικών ελίτ που έχει πείσει τον ελληνικό λαό ότι οφείλει να του αναθέτει εσαεί και τυφλά την προάσπιση των εθνικών δικαίων της Ελλάδας, ακόμη κι αν αυτό επιδιώκει τα αντίθετα.
Αν μη τί άλλο, τα ανωτέρω σε συνδυασμό με τη χθεσινή έγκριση της τροπολογίας νομιμοποίησης λαθρομεταναστών στη χώρα παρά την ομολογία εθνικής μειοδοσίας χάριν της κομματικής πειθαρχίας, παρέχουν πλέον στους Έλληνες σοβαρούς λόγους να ανησυχούν ότι οι Πρέσπες του Αιγαίου είναι ίσως πολύ πιο υπαρκτές και εγγύς στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης αυτής από ότι ο πλέον ένθερμος υπερασπιστής της Συμφωνίας των Πρεσπών θα μπορούσε να φανταστεί…