Η αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας
Γράφει η Ανακόντα
Μια φορά και έναν καιρό, προ Μνημονίου, ο τρελός του χωριού είχε ενημερώσει όλους τους αρμοδίους πως έχουμε ανάγκη από εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό.
Το πρόβλημα ήταν πως αυτό χάλαγε τη σούπα: δεν υπήρχε περιθώριο μικροκομματικής ευελιξίας στον κάθε φελλό, συνεπώς έφαγε άκυρο.
Άσε που μετά θα δημιουργούσε πρόβλημα και στην εύρεση του καταλληλότερου για την εξυπηρέτηση αλλοδαπών σχεδίων: που να βρεις άμεσα διαθέσιμη μαριονέτα…
Με το Μνημόνιο κάποιοι νόμισαν ότι διέσωσαν το πολιτικό τους μέλλον: ελεγχόμενη καταστροφή με μπόλικο psyops αλλά οι καρέκλες πάλι δικές τους.
Ο τρελός του χωριού είχε ενημερώσει όλους τους αρμοδίους πως αν δεν φτιαχτεί εθνικό στρατηγικό σχέδιο, το οποιοδήποτε αλλοδαπό σχέδιο θα μας φέρει σε αδιέξοδο.
Προ της κυβέρνησης του Νοεμβρίου, κάποιοι το έπαιζαν μάγκες, δηλώνοντας πίστη και αφοσίωση σε αρχές και αξίες που δεν θα πουλήσουν: όχι στο οικονομικό λάθος.
Ο τρελός του χωριού είχε ενημερώσει όλους τους αρμοδίους πως το οποιοδήποτε αλλοδαπό σχέδιο εξυπηρετεί τα σχέδια των αλλοδαπών -τί άλλο να πει διπλωματικά ο έρμος- και πως χρειαζόμαστε υπερκομματική συνεργασία.
Κατόπιν της πιρουέτας και προ των προηγουμένων εκλογών, κάποιοι απέδειξαν για πολλοστή φορά πόσο εκτός τόπου και χρόνου είναι, στοχεύοντας σε αυτοδυναμία και άλλα ευτράπελα…
“Αν η Νέα Δημοκρατία δεν πάρει αισθητά πάνω από 25%, Σαμαράς+περιβάλλον, ΟΛΟΙ οι πρώην Υπουργοί, ο ante portas της ΜΣΑγγλίας, οι γόνοι και οι συν αυτώ πρέπει να …”
Οι της ΝΔ συνεχίζουν απτόητοι. Έδειξαν σοβαρά σημάδια βελτίωσης (ωραιοποιημένο clopy-paste της Εθνικής Αντιπρότασης αντί για φωτογραφίες που είχαν) αλλά δεν είναι Ιάπωνες στη φιλοσοφία για να προοδεύσουν αντιγράφοντας.
“Ο Τσίπρας θα φάει τρελό πακέτο: ανεξαρτήτως ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ, θα κληθεί να πάρει θέση. Θέση σημαίνει ναι ή όχι σε συγκεκριμένο κυβερνητικό πρόγραμμα, όχι θέση υπέρ γενικών και αόριστων αρχών.
Άλλο να είσαι διαμαρτυρόμενος, άλλο να σου πουν να κουβαλήσεις μεγάλο μέρος της ευθύνης για τις ζωές 11,000,000 ανθρώπων. Εκεί ακριβώς αρχίζει η άκρατη κατανάλωση καφέ με λεμόνι για να σταματήσει να γεμίζει η πάνα.
Θέση λοιπόν σημαίνει το εξής: είτε ναι στην Εθνική Αντιπρόταση, είτε όχι.
Αν πει όχι, απλά εξανεμίζει κάθε ίχνος αξιοπιστίας και διαλύει πάσα ελπίδα μη κεντροδεξιού κόμματος να αποτελέσει μέρος κάποιας λύσης. Τώρα και στο μέλλον. Δια παντός.”
Ο Τσίπρας το τερμάτισε στο clopy-paste της Εθνικής Αντιπρότασης. Απέδειξε όμως ότι δεν θέλει τόσο που να μπορεί. Τώρα τα πνεύματα του βουνού δεν θέλουν ρίσκο – και καλά κάνουν. Αυτό σημαίνει ότι ο φόβος φέρνει ατυχήματα.
Στο συμβούλιο πολιτικών αρχηγών ήταν σχεδόν όλοι σίγουροι ότι θα γίνει κάποια τσαπατσουλιά και θα βρεθεί λύση.
Για κακή τους τύχη όχι μόνο βρέθηκε συγκεκριμένη, σοβαρή και τεκμηριωμένη βάση διαπραγμάτευσης αλλά και φάνηκε ποιός είναι παπατζής και μοιράζει ανοχή αβέρτα, ποιός το έπαιξε παίκτης ενώ φύλαγε τα νώτα του, ποιός λύσσαγε για φίκι-φίκι αλλά έχασε την όρεξη όταν η γκόμενα άνοιξε τα πόδια της, ποιός κούρνιασε νιαουρίζοντας και ποιός ψάχνει μια εθνικά βιώσιμη λύση σε υγιή βάση.
Για κακή τύχη της πατρίδας, κάποιοι τοποθέτησαν το προσωπικό τους μέλλον δίπλα σε έναν εν δυνάμει Πρωθθυπουργό πάνω από τη λύση.
Είναι προφανές ότι δεν πρέπει να αφήσουμε τη διάσωση της πατρίδας στα χέρια μαθητευόμενων μάγων, όπως αυτών που
– έλεγαν ότι το 2010 πως η κρίση θα διαρκέσει 6 μήνες,
– ψάχνουν τί κείμενα θα αναρτήσει ο Πόρτα Πόρτα, ο Ιεροφάντης, ο Τόμπρας και η φιδίσια κορμάρα μου για να αντιγράψουν τις κύριες ατάκες,
– φορτώνουν με αοριστολογίες ή υπερβολές ένα κείμενο για να διασφαλίσουν πως, ακόμα και αν γίνει το λάθος, θα ευθύνεται πλήρως ο λαός.
Είναι προφανές ότι δεν πρέπει να έχουν το θράσος να ζητούν να συμμετάσχουν σε διαπραγματευτική ομάδα αυτοί που όχι μόνο απέτυχαν να προβλέψουν αλλά και απέτυχαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Πρέπει να βοηθήσουν με ταπεινότητα και σύνεση όπως μπορούν. Μέχρι εκεί.
Είναι προφανές ότι η προσπάθεια διάσωσης της Ελλάδος πρέπει να πάρει τη μορφή ενός ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ εξόδου από την κρίση, στη διαμόρφωση του οποίου πρέπει να συμμετάσχουν όλες οι υγιείς δυνάμεις του έθνους. Οι ευφημιστές και οι γενικολόγοι πρέπει να συνδράμουν στην επικοινωνιακή διάχυση των καλών προθέσεων. Μέχρι εκεί.
Θεσμούς δεν έχουμε.
Μαγικά δεν γίνονται.
Θα πρέπει να κάνουμε το καλύτερο υπό τω υφιστάμενων περιορισμών πληροφόρησης και δομικής εξάρτησης.
Θα πρέπει να κινητοποιήσουμε και την τελευταία Ελληνική ψυχή του πλανήτη.
Θα πρέπει να αποκτήσουμε εθνική ομοψυχία.
Είναι προφανές ότι η εμπλοκή σε συζητήσεις με τους αλλοδαπούς έχει σαφείς προϋποθέσεις:
1. Την επικοινωνία της πραγματικής κατάστασης στον Ελληνικό Λαό από τους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες.
2. Την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης από αυτούς που ευθύνονται.
3. Την προετοιμασία για την υλοποίηση του Ελληνικού Σχεδίου, συμπεριλαμβανομένου και του ενδεχομένου οι πιστωτές να μη θέλουν πίσω τα λεφτά τους, όπως λένε, αλλά την Ελλάδα ολάκερη, μαζί με το μέλλον των παιδιών μας – με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Μονομερής καταγγελία δεν σημαίνει “ξυπνάω στις 5:30 και το αποφασίζω μόνος μου”.
Είναι προφανές ότι πρέπει να πάμε με καλές προθέσεις και να συζητήσουμε μαζί με τους αλλοδαπούς.
Παράλληλα όμως πρέπει να προετοιμαζόμαστε από την πρώτη στιγμή για το χειρότερο σενάριο ως προς τις προθέσεις τους.
Μπλόφες δεν υπάρχουν σε αυτό το επίπεδο. Όποιος πιστεύει σε μπλόφες είναι απλά ανεπαρκής. Τα χαρτιά είναι ανοιχτά.
Αν οι συζητήσεις αποδείξουν υγιείς προθέσεις, όλα θα πάνε καλά.
Αν υπάρχει κάποια ψευδαίσθηση ή “πάμε και βλέπουμε” ή “μην ανησυχείτε, εδώ είμαστε”, θα πρέπει και εμείς να κοιτάξουμε τί μπορούμε να σώσουμε.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους πιστωτές μας.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους Ευρωπαίους φορολογούμενους.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους ηγέτες των χωρών που πρέπει να απολογηθούν στα κοινοβούλιά τους.
Πριν από όλα αυτά, πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας.
Αν εμείς κλείσουμε τα μάτια στην πραγματικότητα, αν δεν πούμε την αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος, κάποιος άλλος θα αναλάβει αυτό το ρόλο.
