Του Μανώλη Κοττακη
4+1 νέες θέσεις για το επίμαχο θέμα: Πρώτον, οι μεταρρυθμίσεις δεν κρίνονται στις εκλογές, κρίνονται στις δεκαετίες. Τότε που φαίνεται το πραγματικό αποτύπωμά τους, θετικό ή αρνητικό, στις κοινωνίες.
Δεύτερον, προφανώς και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες τα ζητήματα δικαιωμάτων κρίνονται με δημοψηφίσματα. Παραδείγματα, πολλά. Η άρνηση της κυβέρνησης στο αίτημα της Εκκλησίας αποτελεί αντιευρωπαϊκή στάση.
Τρίτον, η αποχή από την ψηφοφορία στο Κοινοβούλιο συνιστά ανοχή και συνενοχή. Διευκολύνει την ψήφιση. Και δεν καθαγιάζει τους απέχοντες.
Τέταρτον, για πρώτη φορά το Κοινοβούλιο επιμένει να νομοθετήσει σε προφανή δυσαρμονία με την κοινωνία. Εναντίον της θελήσεώς της.
Πέμπτον, η μάχη που έδωσε η κυβέρνηση για να επιβάλει τον νόμο για τη συνεπιμέλεια τέκνων δείχνει πως αναγνωρίζει ως αναγκαία για την ανατροφή των παιδιών τη συμπληρωματικότητα της πατρότητας και της μητρότητας. Πολιτική εντελώς αντιφατική σε σύγκριση με τη νομοθέτηση των δύο μπαμπάδων και των δύο μαμάδων.
Θα τις αναλύσω εκτενώς αυτές τις 4+1 θέσεις αφού προηγουμένως εξηγήσω κάτι. Δυστυχώς, ζούμε σε κοινωνία παρεξηγήσεων, παθών, άκρων και καμιά φορά μέσα στην ένταση του διαλόγου και τη ζέση για την ανταλλαγή των επιχειρημάτων δημιουργούνται παρανοήσεις. Πικραίνονται εύκολα άνθρωποι. Νομίζουν ότι τους απορρίπτουμε. Ποιοι είμαστε εμείς για να τους απορρίπτουμε; Επειδή οι λέξεις όταν βγαίνουν από τα χείλη μας δεν επιστρέφουν και πολλές φορές χαρακώνουν ανεξίτηλα ψυχές, ξεκαθαρίζω:
Στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων το να είσαι κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων δεν σημαίνει ότι αντιπαθείς τους ομοφυλοφίλους. Δεν σημαίνει ότι σώνει και καλά μισείς τους ομοφυλοφίλους. Δεν σημαίνει ότι δεν αγαπάς τους ομοφυλοφίλους. Σημαίνει ότι διαφωνείς με έναν θεσμό που θεωρείς προβληματικό. Η ατομική τους επιλογή, δικό τους θέμα. Οποιος έχει την ελευθερία, το αυτεξούσιο κατά την Ορθοδοξία μας, έχει και την ευθύνη.
Στη δική μου αντίληψη των πραγμάτων δεν σημαίνει επίσης πως όταν διαφωνείς με την τεκνοθεσία θεωρείς ότι ένας ομοφυλόφιλος δεν αγαπάει τα παιδιά. Για να θέλει να υιοθετήσει παιδί και να αναλάβει τη δύσκολη αποστολή να αναθρέψει παιδί προφανώς και αγαπάει τα παιδιά. Αυτό που υποτιμά όμως είναι ότι η συμβίωση των παιδιών μαζί με άτομα του ίδιου φύλου δεν είναι το ιδεώδες περιβάλλον για την ανατροφή τους.
Ο,τι και να λέμε, το αποτέλεσμα θα είναι ελλειμματικοί χαρακτήρες. Παιδί που μεγαλώνει χωρίς το χάδι της μάνας ή των δημιουργικών συζητήσεων με τον πατέρα του στην εφηβεία είναι μία ανολοκλήρωτος προσωπικότητα. Αρα η διαφωνία εδώ δεν αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό ενός εκάστου ούτε τα συναισθήματά του για τα παιδιά. Το φερόμενο ως προτεινόμενο «οικογενειακό» σχήμα είναι το πρόβλημα. Η ομοιομορφία. Κάτι που αναγνωρίζει και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Αλλο οικογενειακοί δεσμοί, άλλο οικογένεια. Το παιδί δεν είναι έπαθλο αναγνώρισης. Το δε γεγονός ότι παιδιά έχουν μεγαλώσει ορφανά μόνο με πατέρα ή μόνο με μητέρα δεν είναι επιχείρημα για την αλλαγή. Αλλο να προκύπτει κάτι από τη ζωή κι άλλο να επιβάλλεται από τον νόμο. Πάμε τώρα στις 4+1 νέες θέσεις:
Η πρώτη: Φίλοι μου καλοί και αγαπημένοι υποστηρίζουν ότι τυχόν ψήφιση γάμου των ομόφυλων ζευγαριών από το Κοινοβούλιο δεν θα έχει καμία επίδραση στην εκλογική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας στις προσεχείς ευρωεκλογές και ότι το θέμα σύντομα θα ξεχαστεί. Οπως ξεχάστηκαν οι Πρέσπες το 2018, όπως ξεχάστηκε ο πολιτικός γάμος του 1982 και ούτω καθεξής. Ενδεχομένως να έχουν και δίκιο, δεν θέλω να είμαι απόλυτος, αν και πολύ αμφιβάλλω. Ωστόσο, η απάντησή μου είναι ότι τις κοινωνίες τις μετράμε με τις δεκαετίες.
Τις κοινωνίες δεν τις μετράμε μόνο με τις εκλογές. Το αποτύπωμα των μεταρρυθμίσεων στους κοινωνικούς συσχετισμούς δεν εμφανίζεται τρεις μήνες από τη νομοθέτηση μιας «μεταρρύθμισης» όταν δεν έχουν καν εμφανιστεί τα αποτελέσματά της και η επίδρασή της στη δομή και την αρχιτεκτονική της κοινωνίας. Χρειάζεται χρόνος για να φανεί η αλλαγή. Μια αλλαγή δεν θεωρείται μεταρρύθμιση απλώς και μόνο επειδή γκρεμίζει το παλαιό αιώνων. Θεωρείται μεταρρύθμιση όταν το «νέο» που θα δημιουργήσει παράγει κοινωνικό όφελος. Κάνει τον κόσμο καλύτερο, όχι χειρότερο.
Και συντηρητικός γίνεται κανείς επειδή γνωρίζει πόσο δύσκολα μπορεί να ξαναγίνουν από την αρχή τα ωραία πράγματα όταν τα καταστρέψεις με έναν νόμο. Οταν ο συνταγματικός νομοθέτης όρισε την οικογένεια με το άρθρο 21 ως μέσο για την «προαγωγή και τη συντήρηση του έθνους» δεν είχε στον νου του τι ακριβώς θα γίνει στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Αλλά στις επόμενες δεκαετίες. Ετσι πρέπει να σκέφτονται οι πολιτικές ηγεσίες μας και οι πολιτικοί μας. Να μη μετράνε δηλαδή μόνο το ενδεχόμενο πολιτικό κόστος, αλλά το δυνητικό κοινωνικό κόστος. Και αυτό αφορά κάθε μεταβολή στη ζωή μας, σε όλους τους τομείς.
Η Συμφωνία των Πρεσπών μπορεί για κάποιους να ξεχάστηκε, αλλά σήμερα, έξι χρόνια μετά, οι Σκοπιανοί αγοράζουν σωρηδόν ακίνητα σε όλη τη Μακεδονία, κέρδισαν δικαστικά τη μάχη της διδασκαλίας της «μακεδονικής» γλώσσας σε ελληνικά δικαστήρια με βάση τη Συμφωνία των Πρεσπών, ενώ αύριο θα προκύψει και το ζήτημα της ίδρυσης «μακεδονικής» εκκλησίας που θα αμφισβητήσει τα πρωτεία της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οσοι λένε, λοιπόν, ότι ξεχάστηκε το θέμα και θεωρούσαν ότι γινόμαστε… βάρος στους συμμάχους και τους ταλαιπωρούμε άδικα για το όνομα της Μακεδονίας, ας το πουν αυτό και στους επόμενους. Σε αυτούς που έρχονται έπαιτα από εμάς!Πολιτική δεν κάνουμε μόνο για τους ζωντανούς που ψηφίζουν, κάνουμε για τους αγέννητους και για τους νεκρούς.
Για να επιστρέψω στο θέμα του γάμου και των δικαιωμάτων. Ολες οι προηγμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες που αποφάσισαν να γίνουν πολυπολιτισμικές σήμερα δρέπουν τα επίχειρα των επιλογών τους. Διαλύονται. Στη Γαλλία, οι μουσουλμάνοι μετανάστες πετούν με τις κλοτσιές μέσα από τα λεωφορεία των αστικών συγκοινωνιών τους λευκούς γηγενείς Γάλλους! Αν οι άλλοι θέλουν να διαλυθούν, θα διαλυθούμε κι εμείς; Αν έμεινε όρθια η Ελλάς μέσα στα Μνημόνια, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έμεινε όρθια και συντεταγμένη η παραδοσιακή ελληνική οικογένεια. Με όλα της τα προβλήματα λειτούργησε ως σκέπαστρο για τα μέλη της και για την εθνική συνοχή. Η οικογένεια με πατέρα, μητέρα, παιδιά, παππού, γιαγιά. Επαναλαμβάνω, λοιπόν, οι αλλαγές στις κοινωνίες αποτιμώνται στις δεκαετίες, όχι στις επόμενες εκλογές.
Δεύτερον: η κυβέρνηση μας λέει ότι ζητήματα δικαιωμάτων όπως ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν επιλύονται με δημοψηφίσματα στην Ελλάδα. Επιλύθηκαν, όμως, αλλού. Επιλύθηκαν στην Ελβετία με δημοψήφισμα του 2021. Οπισθοδρομικό και θεοκρατικό κράτος η Ελβετία. Επιλύθηκαν στην Ιρλανδία. Οπισθοδρομικό κράτος η Ιρλανδία. Επιλύθηκαν στην Κροατία. Οπισθοδρομικό κράτος η Κροατία. Επιλύθηκαν στη Σλοβενία. Οπισθοδρομικό κράτος η Σλοβενία. Και στις τέσσερις αυτές χώρες διεξήχθη δημοψήφισμα για το θέμα του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών! Μόνο στην Ελλάδα, στη χώρα όπου γεννήθηκε η Δημοκρατία δεν επιτρέπεται δημοψήφισμα για το θέμα του γάμου των ομοφύλων.
Τι μας λέει, λοιπόν, τώρα ο κύριος Μαρινάκης ότι τα δικαιώματα δεν τίθενται σε ψηφοφορία.Ακόμα και σε χώρες του τέως ανατολικού μπλοκ, που μέχρι το 1989 γνώριζαν μόνο δικτατορίες και φτώχεια, τέθηκαν σε ψηφοφορία! Ακόμη και σε δύο χώρες του προηγμένου δυτικού μπλοκ του κυρίου Πατέλη διεξήχθη δημοψήφισμα. Στην Ιρλανδία και την Ελβετία.
Τρίτον: διαφημίζεται η αποχή από την ψηφοφορία ως οδός διαφυγής για τους διαφωνούντες βουλευτές. Ως αξιοπρεπής στάση. Λάθος! Η αποχή λειτουργεί υπέρ του πρώτου, όπως λέμε και στις εκλογές. Διευκολύνει την επιβολή μιας ψευτομεταρρύθμισης από μία κοινοβουλευτική μειοψηφία. Η αποχή δεν διευκολύνει τη διαφοροποίηση, λοιπόν. Η αποχή είναι ανοχή και συνενοχή.
Τέταρτον: συναφές όλων αυτών. Η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα της λαϊκής κυριαρχίας. Προσοχή στη λέξη: Κυριαρχίας. Δεν νοείται το Κοινοβούλιο να νομοθετεί σε προφανή δυσαρμονία με τον λαό. Οταν αυτό συμβαίνει, δεν υπάρχει δημοκρατία. Υπάρχει ψευτοαριστοκρατία. Ψευτοελίτ. Που απλώς χρησιμοποιεί το Κοινοβούλιο ως φερετζέ για να επιβάλει τη μειοψηφική θέλησή της. Δύο καταληκτικά επιχειρήματα. Η κυβέρνηση νομοθέτησε τον νόμο για τη συνεπιμέλεια προκειμένου το παιδί να περνά ίσο χρόνο με τον πατέρα και με τη μητέρα σε περίπτωση διαζυγίου. Ασχέτως του τρόπου με τον οποίο εφαρμόζεται ο νόμος και των αδυναμιών του, η ιδεολογική του διάσταση ήταν προφανής: θεωρεί συμπληρωματικά τα πρότυπα της μητρότητας και πατρότητας.
Τέλος, έχει γίνει αντιληπτός σε εμάς ο νομικός τρόπος που θα επιχειρήσει η κυβέρνηση χωρίς αλλαγή της νομοθεσίας να επιβάλει από το παράθυρο την παρένθετη μητρότητα χάρη και των ομόφυλων ζευγαριών. Και θα τον αποκαλύψουμε, βεβαίως, στην ώρα του. Προς τούτο, λοιπόν, μία παράκληση. Επειδή σήμερα συνεδριάζει για το υπουργικό συμβούλιο. Σταματήστε να λέτε ψέματα ότι θα εξαιρεθεί του γάμου των ομοφύλων η παρένθετη μητρότητα. Μη λέτε κουβέντα, υπάρχουν γραπτά και ντοκουμέντα.