ΤΟ «ΝΑΙ»ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΚΑΤΑΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΣΗΣ ΤΟΥ ΙΡΛΑΝΔΙΚΟΥ ΛΑΟΥ

Με την αποχή να φτάνει στο50.6 %, το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία διεξήχθη εν μέσω ισχυρών πιέσεων από τους κυβερνητικούς πολιτικούς και την ΕΕ. Τα κυρίαρχα αστικά ΜΜΕ, προώθησαν μονόπαντα την καμπάνια του «Ναι». Το κυριότερο ωστόσο, που δεν μπορεί να κρυφτεί και συνομολογείται σχεδόν από όλους, είναι ότι το «ναι» είναι προϊόν κατατρομοκράτησης του ιρλανδικού λαού.
Το «ναι» απέσπασε το 60,3 %. Οι αρχηγοί των κομμάτων που είναι τώρα στην εξουσία, έχοντας στο νου τους ότι ο ιρλανδικός λαός 2 φορές στο παρελθόν απέρριψε συνθήκες της ΕΕ, εξαπέλυσαν προεκλογικά λυσσαλέα καμπάνια τρομοκρατικών επιχειρημάτων για να αποσπάσουν το «ναι». Συμμάχους τους στην προώθηση της χειραγώγησης της κοινής
γνώμης είχαν το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ.
Για την ιστορία θα αναφέρουμε ότι η πρώτη ψυχρολουσία για το διευθυντήριο των Βρυξελλών ήρθε από τον ιρλανδικό λαό κατά το δημοψήφισμα απόρριψης της Συνθήκης της Νίκαιας στις 7 Ιουνίου 2001. Αμέσως τα όργανα του «δημοκρατικού»διευθυντηρίου της ΕΕ αποφάσισαν να αγνοήσουν την ετυμηγορία και επέβαλλαν τη διεξαγωγή νέου επαναληπτικού δημοψηφίσματος. Τελικά μετά κόπων και βασάνων η Συνθήκη της Νίκαιας εγκρίθηκε στις 19 Οκτωβρίου 2002.
Σε ένα άλλο δημοψήφισμα για το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα, παρότι είχε προκηρυχθεί για τις 26 Μαΐου 2005, τελικά αναβλήθηκε, καθώς είχε ήδη δημιουργηθεί αρνητικό κλίμα με την απόρριψη του από τα δημοψηφίσματα που είχαν γίνει στη Γαλλία και την Ολλανδία.
Στο δημοψήφισμα για την Συνθήκη της Λισαβόνας που διεξήχθη στις 12 Ιουνίου του 2008 επαναλήφθηκε το ίδιο σκηνικό. Ο ιρλανδικός λαός την απέρριψε στο δημοψήφισμα της 12 Ιουνίου του 2008 και για τον λόγο αυτό τον ανάγκασαν σε δεύτερο δημοψήφισμα, στις 2 Οκτωβρίου 2009, χρησιμοποιώντας τον μπαμπούλα της καπιταλιστικής κρίσης ως κύριο επιχείρημα, για να πάρουν τελικά την έγκρισή του.
Στο δημοψήφισμα της 31ης Μαΐου 2012 πρέπει να υπογραμμιστεί ότι οι μισοί Ιρλανδοί ψηφοφόροι (50,6%) δεν προσήλθαν στις κάλπες.
Αυτή τη φορά, η τρομοκρατία, οι εκβιασμοί, και η χειραγώγηση είχαν αρχίσει εδώ και καιρό. Η κυβέρνηση και η ΕΕ τρομοκράτησαν την κοινωνία λέγοντας ότι στην περίπτωση του «όχι» «θα θέσουν σε άμεσο κίνδυνο τη χώρα, αφού η πρώτη συνέπεια θα είναι ο τερματισμός ή η ακύρωση του σχεδίου για την αναχρηματοδότηση του τραπεζικού της κλάδου και με τον τρόπο αυτό θα μετατραπεί σε χώρα που δεν είναι πλήρες μέλος της Ευρωζώνης». Δηλαδή, με το «όχι» των Ιρλανδών θα εκδιωχθεί η Ιρλανδία από την ΕΕ και τη ζώνη του ευρώ. Χρησιμοποίησαν δηλαδή τα ίδια μέσα και τα ίδια τρομοκρατικά και εκβιαστικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν και στην Ελλάδα για να επιβάλουν τη συνέχιση της πολιτικής του μνημονίου.
Ενδεικτικό είναι ότι υπέρ του «ναι», είχαν ταχθεί το κυβερνητικό κόμμα Φάιν Γκαέλ και οι κυβερνητικοί τους εταίροι, το Εργατικό Κόμμα καθώς και το Φιάνα Φέιλ και οι επιχειρηματικές ενώσεις.
Στην αντίπερα όχθη, υπέρ της καταψήφισης του «συμφώνου της διαρκούς λιτότητας, της καταπάτησης εργασιακών δικαιωμάτων και της εξαθλίωσης του ιρλανδικού λαού» είχαν ταχθεί το Σινν Φέιν, το Κόμμα Εργατών της Ιρλανδίας, η Ενωμένη Αριστερή Συμμαχία, το ΚΚ Ιρλανδίας, εργατικά συνδικάτα και λαϊκές οργανώσεις.
Ο αρχηγός του Σινν Φέιν, Τξέρυ Ανταμς, κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι έπαιξε με τους φόβους των ανθρώπων και είπε ότι οι πιο πολλοίάνθρωποι ψηφίσαν «ναι» «με σφιγμένα δόντια».
Στις βόρειες επαρχίες, όπου η φτώχια, η ανεργία, και η μετανάστευση έχουν φτάσει στο κόκκινο, και οι δημόσιες παροχές έχουν καταρρεύσει, κυριάρχησε το «όχι» με55,63 %. Ο κόσμος στις περιοχές αυτές δεν φοβήθηκε την κυβερνητική καμπάνια της τρομοκρατίας.
Πανπαν