ΤΙ ΔΕΝ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΚΟΜΜΑΤΑ

Παρ’ όλο που στις προηγούμενες εκλογές οι δημοσκοπήσεις , στον μεγαλύτερο βαθμό, έπεσαν έξω ως προς τα ποσοστά των κομμάτων εθελοτυφλούμε εάν λέμε ότι δεν επηρεάζουν σημαντική μερίδα αναποφάσιστων ψηφοφόρων. Όπως έχει τονιστεί από όλους τους ειδικούς το εκλογικό σώμα αυτή την περίοδο είναι σαν την κινούμενη άμμο. Μέσα όμως στα όποια αρνητικά των δημοσκοπήσεων υπάρχει και ένα σημαντικό καλό που προσφέρουν άθελά τους καθώς εάν περάσουν στις υπερβολές θα χάσουν παντελώς την αξιοπιστία τους.
Το σημαντικότερο καλό που μας προσφέρουν οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις είναι πως σύμφωνα με τα αποτελέσματά τους ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΚΟΜΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΘΕΣΗ.
Αυτό το σημείο είναι ίσως το μόνο κοινό όλων των δημοσκοπήσεων μέχρι τώρα και δεν
υπάρχει κάποια πιθανό σενάριο που να δείχνει ότι μπορεί να ανατραπεί.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτό το στοιχείο όποιο κόμμα και να βγει πρώτο για να σχηματίσει κυβέρνηση θα πρέπει να προχωρήσει σε κάποιες συνεργασίες. Συνεργασίες για τις οποίες ελάχιστα γίνεται λόγος προεκλογικά.
Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ επιμελώς αποφεύγει να τοποθετηθεί ευθέως στους ψηφοφόρους της και να πει τα αυτονόητα δηλαδή ότι ΘΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ. Αφού είναι ο μόνος δυνατός συνδυασμός συνεργασίας προθύμων μνημονιακών – και η ΔΡΑΣΗ που είχε μείνει εκτός βουλής στις προηγούμενες εκλογές.
Ο ΣΥΡΙΖΑ αν και έχει δώσει ένα στίγμα του χώρου που επιθυμεί να κινηθεί ταυτόχρονα μοιάζει να αεροβατεί με την επιμονή του στις προσκλήσεις για αριστερή κυβέρνηση, προς το επιμόνως αρνούμενο ΚΚΕ και την αληθωρίζουσα πρόθυμη ΔΗΜΑΡ . Και είναι ηλίου φαεινότερο ότι και τα κουκιά του ΣΥΡΙΖΑ δεν δείχνει να βγαίνουν έστω και μαζί με τη ΔΗΜΑΡ οπότε τι; ΑΔΙΕΞΟΔΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ;
Με την ευκαιρία να επισημάνω ότι η επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ για αριστερή κυβέρνηση είχε σαν αποτέλεσμα να οδηγηθούμε ξανά στην πόλωση με το παλαιοκομματικό δίλλημα αριστερά ή δεξιά. Κάπως έτσι ταριχεύτηκε η μνήμη αφού κοντεύουμε να ξεχάσουμε ότι στις εκλογές οδηγηθήκαμε με κύριο ερώτημα : ναι ή όχι στο υπάρχον μνημόνιο;.
Ξεχάσαμε από πού ξεκινήσαμε ή κοντεύουμε να το ξεχάσουμε και μαζί με αυτό και τις αλλαγές που έφερε ακόμα και στους υμνητές του μνημονίου η νωπή λαϊκή εντολή. Η εντολή για υπερκομματική κυβέρνηση συνεργασίας με αντιμνημονιακή προοπτική εντός ευρώπης , η εντολή .που δεν σεβάστηκαν προσκολλημένοι στις κομματικές τους αγκυλώσεις.
Το τέλος της μεταπολίτευσης σήμανε το τέλος των αυτοδυναμιών και την επιταγή συνεργασιών. Συνεργασίες που γίνονται πάνω σε συγκλίσεις προγραμμάτων και όχι πάνω σε αγκυλώσεις ιδεολογημάτων ή σε λυκοφιλίες ιδιοτέλειας. Κι ακόμα μας επισημαίνει την υπευθυνότητα ή όχι των μικρότερων κομμάτων που ενδεχομένως να κληθούν σαν εγγυητές ασφαλείας στις λαϊκές επιταγές.
Γιάννης Μ.